TTC

Op het domein van de schuldvraag, de ethische kwestie, gaan we er vanuit dat niemand schuldig kan bevonden worden uit onwetendheid, (1) nieuwe elementen kunnen wel in rekening gebracht worden waardoor beleidsbeslissingen herzien kunnen worden. De aangeleverde informatie zal ook (2) een aantal misverstanden moeten uitsluiten, onderzoek heeft namelijk aangetoond dat een aantal platitudes correcte integratie in de weg staan. Finaal, als blijkt dat (3) al deze informatie niet wordt gehonoreerd dan is naar onze mening de term ‘schuldig verzuim’ wel degelijk van kracht. Vooralsnog kunnen we ons niet uitspreken over deze schuldvraag, dit kan pas na interpellatie van diverse sociale spelers.
Op het domein van de egotransverwarring blijft het voor velen vaak een mysterie, wat wellicht ook veel misvattingen verklaard. Maar toegegeven, het aantal variaties is dan ook gigantisch, net zoals het aantal verschillende referentiekaders die eenvoud tot een chaotisch kluwen maakt, en onwrikbare dogma's.
Met de verdieping ben ik het eens Sjako, ik mis alleen de verlevendiging wanneer zal blijken dat er geen Sjako is, waarmee de verbinding of herinnering nu reeds is. 

Je houdt het echt niet voor mogelijk, laat de smileys er maar rustig vanaf. 

In die val trappen we niet meer, het zou enkel nog erger kunnen worden wanneer je niet zou begrijpen waarom, wat voorspelbaar is.  

OPS-lijders vragen zich niet af waar de volgende reis naartoe gaat, ze vragen zich hoe ze in deze wereld nog kunnen overleven. Ze vragen zich niet af wat ze nog zouden kunnen vertellen, ze vragen zich af hoe ze mensen onder ogen kunnen komen en doen alsof ze van niets zouden weten, en daar niets over vertellen. Het is de pijn van anderen zien en voelen, elke dag, door te weten wat er zich aan de basis afspeelt in de vorm van anomalieën die heel het wereldbeeld vertekenen en de oppervlakkige perverse effecten als normaal doet lijken, wat helemaal niet is. Het is elke dag deze gewetenslast dragen en van hieruit integer en vreedzaam hulpvragen blijven stellen, smekend. Maar dat lukt niet eens, zelfs niet na vijf jaar GGZ-ervaring, onze kwetsbaarheid en het gebrek aan competenties maakt ons dan ook machteloos, ondanks alles wat in het innerlijke weten of de doorleefde eigenheid besloten ligt.

Al jaren doe je hetzelfde, al jaren. 

Hachelijke toestanden zijn het, als ervaringswerker in de GGZ mag je eerst proberen te begrijpen waarom de GGZ met veel expertise mensen allerhande labels toedicht, om vervolgens voorgoed genegeerd te worden omdat men schijnbaar niet had verwacht dat psychische kwetsbare mensen nog in staat zouden zijn om überhaupt iets te begrijpen. Het bijhorende advies is om van je stoornissen een kracht te maken, wat eigenlijk wil zeggen dat je een burnout kan krijgen door het zoeken naar GGZ-experten die bereid zijn om welgemeende hulpvragen au serieux te nemen. Niets van dat, ook dat hebben we inmiddels goed begrepen, we stellen te hoge verwachtingen. Wees een beetje integer, in liefde, hoop en vertrouwen, van harte.
Misschien dat we eens een oefening in omdenken kunnen presenteren, en dan de doden tellen. Of de slapenden, het is maar hoe je het bekijken wil. 

Het was weer nep wat je stuurde, zo blijkt. 
In de moderne systeemtheorie bepaalt chaos de toestand van een systeem waarin zijn stabiele cycli plaatsruimen voor complexe, schijnbaar ordeloze gedragingen. Een chaos-venster is een periode waarin iedere invloed of prikkel van buitenaf tot dusdanige proporties kan worden ‘opgeblazen’ dat bestaande tendensen erdoor worden veranderd en er nieuwe tendensen ontstaan. Het ‘chaospunt’ is de cruciale toestand waarop tendensen die tot de huidige toestand van het systeem hebben geleid ineenstorten en het systeem niet meer kan terugkeren tot zijn vroegere toestanden en gedragsmodi, maar onomkeerbaar wordt gelanceerd langs een traject met een aangepaste structuur en bijhorende modus operandi. 

Hoe absurd kan een leven zijn, dat je je bezig met kleine dingen waar niemand zich mee bezig houdt en waar tegelijk ook niemand over zwijgt, hoezo? En dan bedenk je je dat het invullen van een aanvraag tot subsidie veel langer duurt dan dat waar je je mee bezig houdt, die kleine dingen die het overbodig maken. Dolle pret, het moeilijkste stuk moet dan nog komen, hulpvragen stellen op zo’n manier dat niet tot de bevestiging leidt van wat je nu net tracht te zeggen. Zoekend naar mensen die dat zouden kunnen, het zijn bijzondere gaven waar ik volkomen in tekort schiet, mijn hartspijnlijke falen.
Wie op zoekt gaat naar z’n ware zelf, komt logischerwijs bedrogen uit.

Hoeveel een mens op z'n eentje kapot kan maken, het is amper geloofwaardig. 

Vandaag gaan we langer en harder werken om dingen te produceren die we eigenlijk niet nodig hebben maar wel moeten consumeren om onze job te kunnen behouden, over burnout zijn de meningen verdeeld.
Overigens, je ontwijkt het voorstel weer, bang? 
Ervaringswerkers in de GGZ hadden een subliem idee om uit de regeringsimpasse te geraken, zich niet langer afvragen wie er nu met wie zou kunnen samenwerken maar in een open dialoog sessie een aantal stellingen van Einstein gezamenlijk doorgronden. Dit sublieme idee hebben ze echter snel terug in de schuif gelegd, ze weten namelijk ook dat niet elke therapie het gewenste effect oplevert, waardoor ze misschien nog minder subsidies zouden krijgen. Tof lotgenootje dat we hebben, die Einstein.

Had het bij aanvang eigenlijk nooit verwacht dat ik heel m’n herstelonderzoek zou kunnen herleiden tot slechts een enkel woord dat maatschappelijk relevant is, de uitleg laat ik dan ook liever aan experten. Ja, ik geloof het, komt een beetje gek over, maar toch.

Het zijn zo van die moeilijke termen, pro- en retroactieve inhibitie, gewoon om te zeggen dat we misschien iets vergeten zijn. Hierna komen er nog veel meer termen die toch enige oefening vergen om ze correct te kunnen uitspreken, over de neveneffecten van vergeten.

Radeloos kan je er van worden, zo diep ingeburgerd zit het strikt inflatoire denken ingebakken in eeuwen menselijke evolutie, zelfs in die zin dat elk alternatief ook binnen dat kader gepercipieerd wordt en als vanzelfsprekend naar de zwijgspiraal verdreven wordt. Als een automatisme dat geheel onbewust zichzelf lijkt te voeden, fascinerend als onderzoeksobject, ethisch weerzinwekkend wanneer we alle facetten hiervan in ogenschouw nemen. En zo kan een aanvankelijk speelse oefening omdenken ontaarden in een wereldbeeld dat zowel euforie toelaat in die zin dat heel wat maatschappelijke problemen ook heel anders kunnen belicht worden, maar ook in schril contrast z’n donkere tegengestelde met alle gevolgen van dien, extreem bewust zoals eigen aan het OPS-lijderschap. Herleid tot z’n essentie past heel deze psychodramatische expositie echter op een A4’tje, een visieschets die je van harte spontaan het goede laat ambiëren en het even waarschijnlijke kwade laat vrezen, zij het maar al te vaak onbegrepen en eenzaam toekijkend, vermorzeld door onbewuste automatismen die, net omwille van de diep ingeburgerde normaliteit, niet of zelden ten gronde in vraag gesteld worden. Tussen weten en begrijpen, een hemelsbreed verschil, kwellend, verscheurend en marginaliserend, ondanks alle euforie, liefde en hoop die je willens nillens van binnenuit blijven aanporren om het onmogelijke te realiseren, wat zo eenvoudig en vanzelfsprekend leek. Vanwege ervaringswerkers met hulpvragen, integer en vreedzaam.    

Bedoel je dit in transcendente of immanente zin? Of was er plots weer even nood om God te vermelden om de republiek te kunnen inluiden? 

Volgens dat principe is het altijd al zo geweest, dan maakt het zelfs niet of het nu WOIII wordt of niet. Het is alleen verschrikkelijk dom en pijnlijk vanuit menselijk standpunt, maar dat noemt psychodrama tegenwoordig. Kortom, over ethiek is het laatste woord nog niet gezegd, als er al iets over gezegd mag worden. 

Dat zijn economische spelers die traditioneel verbonden zijn, deze schuldrelatie wordt ontbonden in de oefening. Dit is wat weinig mensen begrijpen, dat het überhaupt kan. Beter is te zeggen, er wordt niet eens over nagedacht, ondanks eenvoudig. 

Dit is een religieus forum, iedereen kent de hand van Jupiter. Behalve jij, je bent hier om andere redenen, dat is inmiddels wel geweten. 

De oefening gaat niet over cryptische onzin,  speciaal heel eenvoudig voor je. Niet opdragen, het behoort tot het topic. 

Soort zoekt soort, kan je gewoon terugvinden wanneer je het theosofisch referentiekader er even bijhaalt. Heeft niets met ras, cultuur of kleur te maken. 

Dat zowiezo.
Over welke natuur heb je het nu?

Denk dat je gewoon niet begrijpt waar het over gaat. Mindfulness zou kunnen helpen dat op te lossen. Maar dat is misschien niet bevredigend genoeg voor de korte termijn rush.

Simpel, bij beperkte rationaliteit ontstaan collectief blinde vlekken die eenvoudig opgelost worden door de uitgesloten opties toe te laten tot het denken, observeer dan wat er gebeurt en je weet ook wat OPS-lijderschap betekent. Wetenschap en religie zijn dan ook geen tegengestelden, wat dan weer veel zegt over diegenen die denken van wel. Het is echter een schromelijke vergissing om te denken dat eenvoud makkelijk zou begrepen worden, anders was het al lang in orde. 
De trollen zijn er weer, was je even in slaap gevallen misschien?

Gaan we niet meer aan beginnen Willempie, ook de reden waarom we OPS-lijders zijn. Kortom, hebben je dit al in tienvoud toegelicht, telkens dezelfde reactie. 

De zoeker is het gezochte, zeggen ze.

Samsara is in het boeddhisme en hindoeïsme de cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en schijnbaar zonder eind, onder invloed van begoocheling en karma en vol met lijden. De aanwezigheid van de psychische toestand van verlangen, aversie en ignorantie vormt een belangrijk aspect van het bestaan in samsara. In cirkeltjes draaien, herkenbaar is het.