TTC

De spanning kunnen we luwen middels humor, zo zal je straks zien dat vanuit de kosmos een hand verschijnt die een liefdevol tikje geeft om Nash en de zijnen fluweelzacht aan te porren om de strijd te laten voor wat het is, om dan in een relatieve nanoseconde die langverwachte ethische upgrade effectief te realiseren. En als de grap niet begrepen wordt, dikke miserie.

Je kan voor of tegen politiek zijn, dit betekent dat het je interesseert en er uitgesproken meningen op nahoudt, radicaal tegen alles wat politiek betreft, of rommelend binnen het aangeboden kleurenpalet, een kluwen van meningsconflict en consensus. Een restgroep, waarvan we kunnen denken dat het om een meerderheid gaat, ziet het allemaal wel gebeuren en maakt het leven zo aangenaam mogelijk, het aanbod ruim en gevarieerd. En dan heb je nog een groep, wat verder geen belang heeft, ze maken zich zorgen maar worden niet begrepen, psychisch kwetsbare mensen.

Het is puur een kwestie van logisch redeneren, niet meer dan dat. Wie bereid is zich diepgaander te buigen over het begrip biflatie dat hier als een neutraliserende katalysator geldt, komt snel op het spoor van een aantal epistemologische die het denken daarover blokkeren, hiermee zeggend de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderend. Hierdoor krijgt het verhaal van het paard en het water dan ook een veel zwaarwichtiger lading, gezien de cognitieve aspecten worden uit morele overweging en in alle integriteit dan ook hulpvragen gesteld aan GGZ-experten, met vraag tot nader onderzoek op waarachtigheid in een sfeer van milde overreding en derhalve zonder hierom naar schuldigen te willen zoeken. En wie hier niets over weet of van kent, kan er onmogelijk een nuchter doordacht oordeel over vellen, dan zijn we ons er niet bewust van, wat logisch en eenvoudig afleidbaar is, wetenschappelijk te onderbouwen en ethisch verantwoord. Een aantal E-werkers in de GGZ maakt zich hierom zorgen, wel of niet technisch of middels een ervaringsgericht herstelonderzoek gefaciliteerd, OPS-lijders.   

Met een neutraliserende katalysator zoals biflatie kunnen we nuchter doordacht zo intens veel leren dat het zelfs amper geloofwaardig wordt, wat voor anderen misschien nu net de reden is om er verder geen aandacht aan te besteden, de voorwendselen divers. Ergo, voor de betrokkenen is het al een hele kunst om nog gelijkgestemden of een omgeving te vinden waar ze zichzelf kunnen of mogen zijn, in het andere geval rest nog slechts het verdringen van het innerlijke zelfbewustzijn met de hieraan, vanuit het standpunt van die eigenheid of zienswijze, verbonden neveneffecten.

Vroeger bestonden er non-dualisten die niet bestonden, een aantal is versteend. 

Er zijn verschillende copingstijlen, sommige lijken belachelijk maar ook veelzeggend over wat de schade van onwetendheid kan zijn, of worden. 

Ik geloofde vroeger niet dat die muren bestonden, maar door er genoeg tegenaan te lopen weet ik het nu wel zeker, factum stultus cognosit. Dit heeft ertoe geleid om het anders aan te pakken in de vorm van een andere denkpiste die zowaar nog een grotere kloof deed ontstaan tussen wat is en wat zou kunnen zijn, met als bijzonderheid dat we aan aantal zaken heel anders kunnen belichten, veel en veel eenvoudiger maar daarom niet minder ontnuchterend en hoopvol. Maar dat is materie die we best kunnen inbedden in een veilige en vertrouwde omgeving, met GGZ-experten die ook weten waar ze over praten, zeggen E-werkers die hier eerder al kennis van genomen hebben, van harte.

Door de overweldigende muur aan schuldenbergen konden we geen helder zicht krijgen op het potentieel dat reeds beschikbaar was, dit werd pas transparant toen we een andere taal ontdekten en de bergen liet oplossen alsof ze niet eens bestonden. De verwondering en verbazing des te groter toen bleek we dat zomaar zelf konden, wat echter beperkt bleef tot zij die niet konden gehoord worden omdat ze achter die muur stonden, wat ze wel jammer vonden.

Het kinderlijke van de kracht van eenvoud is vaak genoeg om er geen aandacht aan te besteden, simpelweg omdat het niet strookt met de gang van zaken zoals we traditioneel gewend zijn. En wie er wel aandacht voor heeft, komt dan ook op een speelse manier tot inzichten die je misschien wel als vanzelfsprekend kan percipiëren, maar ook, wanneer we hierover zouden doordenken, kunnen overweldigen. Het resultaat van een doorgedreven herstelonderzoek kan dus zijn dat je als een klein kind koppig staat te stampvoeten en huilen, maar in werkelijkheid ben je innerlijk bezig met heel de wereld, maar dat begrijpen volwassenen niet. Ergo, waarheid komt uit een kindermond, ons innerlijke kind dat zich herinnert als het ware zelf, kwetsbaar en niet opgewassen tegen al het gedreun van die boze wereld rondom ons, wat spontaan angst en zorg opwekt, maar ook hoop en zingeving. E-werkers getuigen, en stellen integer hulpvragen, als kinderen die aan intellectuelen proberen uit te leggen wat ze met hun telraam allemaal kunnen, alsof het gebruik van ons logische boerenverstand sociaal vreemd zou zijn, een wonder.

Het leven zit soms vreemd in elkaar, en tegelijk perfect logisch. Start met een economie die berust op beperkte rationaliteit door een aantal basiselementen uit te sluiten, en wie zich hier bewust van wordt mag dat proberen uit te leggen maar wordt hierin niet altijd begrepen, alsof je van een andere planeet zou komen. En tussen A en B zitten dan zoveel variaties, interpretaties, belangen en meningsconflict dat het ook amper mogelijk wordt om het uitgelegd te krijgen, ondanks het op zichzelf verbluffend eenvoudig is maar ook amper aandacht voor te vinden is. Op deze manier ontstaat het AB-perspectief, bekeken vanuit B is het wereldbeeld weerzinwekkend met hoop een fluweelzachte paradigmashift naar meer verbondenheid en harmonie, voor A normaal maar (nog) niet wetend wat B zou kunnen betekenen, wat ook niet kan geweten worden zonder dat hier meer ontvankelijkheid voor zou bestaan, wat een vrije keuze is. En als B betrokken raakt in het spel van A, bibberen en beven, om iets later E-werker in de GGZ te worden, fascinerend.

Wie van gevangenschap, strijd, chaos en complexiteit naar eenvoud weet te evolueren, zal ook snel weten wat stigma betekent wanneer die eenvoud ingebed wordt binnen die gevangenis, strijd, chaos en complexiteit, wat levensbeschouwelijk misschien dan wel fascinerend kan genoemd worden maar ook mensonterend, wat op zich geen verwijt kan of mag zijn omwille van het leven zelf, maar toch, wat eenvoud vermag.   

Ik denk soms dat mensen dat stuk over die non-lineaire attractor verkeerd interpreteren of beoordelen, of serieus aan mispakken, wat me natuurlijk blijft verbazen en verwonderen omdat het zo indringend hoopvol is, zelfs vrij van ideologie, en misschien net daarom als sociaal vreemd gepercipieerd, doch waarachtig. Kortom, niet zomaar dat we hulpvragen stellen aan de GGZ, wat aan velen knaagt en vrij beschikbaar is.

Herstelonderzoek, en dat is natuurlijk slechts mijn beleving, kan je maar beter niet onderschatten waarna je expressie tracht te geven aan je diepste zielenpijn die veel verder reikt dan je egobelang. In deze zin lijkt het middels diepe introspectie dan wel mogelijk om tot resolutie te komen van ons psychische ongemak en onbehagen, tegelijk lijkt het ook toegang te verschaffen tot een aantal diepere inzichten met betrekking tot wat zich oppervlakkig manifesteert, hiermee zeggend het leven van alledag. Kortom, net omwille hiervan lijkt er ook een kloof te ontstaan tussen jezelf en de omgeving, alsof je middels herstelonderzoek dan wel verklaringen vindt voor je eigen ongemak maar in het verlengde nog veel minder begrepen wordt, ondanks die inzichten nu net betrekking hebben op de wereld waarin je leeft en amper aandacht voor bestaat. Op deze manier krijgt stigma een heel andere invulling, net zoals het idee van een paradigmashift dat gekoppeld kan worden aan kleine dingen, zoals gesuggereerd door de stellingen van Einstein die niets te maken hebben met raketwetenschap maar nu net getuigen van een eenvoud die innerlijk dan wel veel hoop opwekt maar geen uitweg vindt, door onbegrip en ongeloof, de zielenpijn op de spits drijvend, en je dacht misschien rustig even aan je herstel te werken om er beter van te worden, niet slechter. En zo leven we dan, innerlijk wetend dat de sleutel in de schuif ligt, de deur op slot, en hulpvragen die niet ontvankelijk verklaard worden, de klant gemist. Hoe dan ook, je zou zomaar kunnen beginnen denken dat een aantal E-werkers in de GGZ zich niet zomaar een beetje zorgen maken, omdat ze er wel degelijk enig maatschappelijk belang in weerspiegeld vinden, wat ethisch gezien niet mals is, verre van. Maar of dit nu de verantwoordelijkheid is van een minderheid aan psychisch kwetsbare mensen, een vraag voor lotgenoten, van harte.

Met het verstand is het eenvoudig te begrijpen, wat niet per definitie wil zeggen dat we dan ook op die manier denken. En als we dat plots wel zouden doen dan geloven we het misschien niet omdat het nu net zo eenvoudig is, zelfs belachelijk maken, krachtdadig tegenwerken om pas dan misschien te accepteren dat het zo is. Een aantal E-werkers in de GGZ weet door ervaring en bijkomend herstelonderzoek perfect wat hiermee wil gezegd worden, het enige dat ze nu nog zoeken is een plek waar ze zichzelf mogen zijn, in gedeelde smart omwille van dat waar ze elke dag bewust getuige van zijn en niet strookt met hun innerlijke waarden, normen en ethiek.

Het is ook maar een bedenking, maar stel nu dat Don Quichote strijd voerde tegen inflatoire mallemolens, zou je dan plots ook kunnen begrijpen waarom dat Sancho de Panza altijd naast hem liep? Wees voorzichtig, misschien dat herstel nog heel leuk gaat worden, niet meer dan een verwijzing naar de hoop op een fluweelzachte paradigmashift, in rust en sereniteit, nuchter en volwassen, met GGZ-expertise.

Als de denkgeest niet meer spiritueel is, wat is het dan nog wel? 

In vrijheid van denken reflecterend, het grote voordeel van kleine dingen is dat ze ook geen complexe verhandelingen vereisen om ze te communiceren en doorheen het netwerk te laten rollen, bekrachtigt door liefde en zuiverheid van intenties. Dit is een impressie van hoe een fluweelzachte paradigmashift tot een misschien onverhoopte kentering zou kunnen leiden, wat systeemwetenschappers dan ook vakkundig beschrijven, in weerwil van het doemdenken dat zo welig tiert in onze samenleving, wat minder prettig nieuws is. Maar hoe dan ook, het is een vrije keuze om hierin een actieve rol te vervullen of passief toeschouwer te zijn, zoals het paard en het water suggereert, proeven mag, geen verplichting.

Als we alle politieke en economische debatten beschouwen en dan in rekening brengen wat een aantal kwetsbare maar oprecht goedbedoelende E-werkers in de GGZ nuchter doordacht tracht te zeggen en integer hulpvragen over stelt aan GGZ-experten, dan krijgen we een glimp van de haast onbevattelijke betekenis van die kleine dingen waar een aantal mee leven mag, het innerlijke bezwarend, genegeerd, ontweken, gedenigreerd en belachelijk gemaakt wanneer hier expressie aan gegeven wordt, dan weet je ook waarom een aantal zelfmoord pleegt, maar dat wordt niet begrepen omdat het ook amper iemand interesseert, zelfs onwetend over is. Kortom, wat Einstein ons naliet betekent wel wat, en tot overmaat van ramp, het is kinderlijk eenvoudig.

Dualiteit, in de zin van het spel van goed en kwaad, laat opmerken dat er ook innerlijke dimensies zijn, een groeipotentieel dat zich doorheen het leven ontvouwt en tot inzichten leidt die in de voorgaande stadia afwezig waren en als een vorm van ontwaken gepercipieerd kunnen worden, wat door het individuele zelf op verschillende manieren kan geïnterpreteerd worden maar geen garantie biedt op acceptatie door de omgeving. Kortom, we zouden zo bij de GGZ kunnen binnen stappen om tot rust te komen en totaal onthutst buiten stappen, niet omdat mindfulness voor het individuele zelf niet verrijkend kan zijn maar nu net door de bewustwording van een verarmde wereld die ontstaan is door het buitenspel zetten van vergeten elementen, om vervolgens eenzaam en onbegrepen achter te blijven omdat je nu net de richtlijnen van de GGZ ernstig nam. Fascinerend is hier als relatief te beschouwen gezien de ethische aspecten hieraan verbonden, om niet te zeggen weerzinwekkend vanuit menselijk standpunt. En ja, hoe dan verder, je kan immers moeilijk verwachten dat een aantal E-werkers in de GGZ bij machte zouden kunnen zijn om experten hiervan te overtuigen, een stelling die pas begrepen kan worden wanneer we naar de impact van die vergeten elementen gaan kijken, wat simultaan mindfulness toch iets minder romantisch doet lijken, ondanks zo verbindend en hoopvol. Hoe zeg je, overweldigend?

In het begrip biflatie vonden ze nuchter doordacht een neutraliserende katalysator die strijdende partijen tot verzoening kon brengen en hiermee dan ook een fluweelzachte paradigmashift mogelijk maken, het technische luik konden ze hiermee dan ook afronden maar onmogelijk realiseerbaar zonder co-creatieve samenwerking op beleidsniveau, ver voorbij aan de verantwoordelijkheid van E-werkers in de GGZ. Het hoogst haalbare was hierover in alle integriteit hulpvragen stellen aan GGZ-experten, wat om redenen die ze nu net wilden aantonen paradoxaal genoeg niet gelukt is, maar wel veel vermeende stoornissen in een ander daglicht plaatsten. De gekoesterde hoop op een vreedzame en verbindende doorbraak werd hierdoor onbewust op een zijspoor gezet, naar het innerlijke verdrongen om zodoende te transformeren naar een gevoel van onmacht, depressie, verdriet, stigma, hartenpijn, eenzaamheid en de ontwikkeling van suïcidaal gedachtegoed. En wat ze ook probeerden, er kon geen aandacht voor gevonden worden, in verbijstering en verschrikking voor wat nog komen ging maar door de omgeving niet begrepen werd, zelfs weggelachen, gedenigreerd, ontweken en ondermijnd op manieren die slechts door onwetendheid verklaard konden worden, wat geen verwijt kon zijn. Als een hoopvolle droom die stuk geslagen werd, ondanks het aangeboden potentieel dat op zichzelf niet verdween, maar om verschillende redenen telkens opnieuw aan de aandacht ontglipte.

Vergis je maar liever niet wanneer je met religieuze mensen te doen krijgt, de vraag komt namelijk van voorbij tijd en ruimte. Of begrijp je dat niet? 

Tussen een wegbeschrijving en de weg bewandelen zit toch wel een hemelsbreed verschil, in het verlengde krijg je misschien iets te zien dat amper geloofwaardig is waarover je dan in alle integriteit en bedachtzaamheid hulpvragen kan stellen maar als even ongeloofwaardig ontvangen wordt, op zichzelf begrijpelijk maar ook het onbewuste stigma voedend. Vanaf dat moment wordt het misschien hopen nog ergens bondgenoten te vinden, wat zeldzaam is, dan wel authentiek.

Omdenken is op zich niet eens zo moeilijk, het is alleen even wennen aan wat je dan te zien krijgt, het contrast van die orde dat we beter maar niet onderschatten en een nieuwe GGZ meer dan wenselijk maakt. Maar ook hier, het is een vrije keuze, en met voor wie ze maakt het lastige probleem dat we maar alleen deze planeet hebben om samen op te leven. M’n 3D-printer heb ik in ieder geval al teruggebracht, heb er een 3D-printer mee geprint, zo heb ik m’n geld terug.

Eenvoud is voor een aantal redelijk simpel, als je geld vernietigt omdat het de markten zou kunnen verstoren, om vervolgens heel complex te doen omdat je geen idee hebt over hoe we nu die torenhoge schuldenbergen kunnen oplossen, is dat gewoon dom. Een aantal E-werkers in de GGZ is dan ook veel te simpel voor deze wereld, maar dat zal een afwijking zijn, ongepast.

Vreemd, dood wil in esoterische zin blijkbaar niet zeggen niet levend maar immuun of als slapend, als leven in duisternis dat gevoed wordt macht, geld en materieel gewin zoals speltheoretisch begrepen kan worden binnen het vigerende zero-sumspel waarbinnen diverse epistemologische obstakels als spelbrekers fungeren om tot een sociaal duurzame doorbraak te komen. Binnen deze toxische omgeving kunnen we dan ontwaken met neveneffecten die logischerwijs ook als een schok ervaren kunnen worden, en zelfs op manieren geïnterpreteerd worden die nog meer vijandigheid in de hand werken, bovenop de sowieso al conflictueuze interacties zoals eigen aan deze setup. Niet moeilijk dat E-werkers in de GGZ geen gehoor vinden bij tal van GGZ-experten, bijna als zeggend dat stigma de normaal is, zij het door onwetendheid, en daarmee ook ontwijking, vereenzaming en marginalisering, als een continu gegeven in stand gehouden. Maar toch succes, het is dus veel eenvoudiger dan we misschien willen denken, als we daartoe al bereid zijn tenminste, geen garantie.