Sabr

haha ja ik weet niet wat. Zocht al naar wat topics om te spammen, maar er is niks.

nu nog maar 4.

hoeveel berichten moet je eigenlijk hebben voordat je een pb kan versturen? Kon dat echt nergens vinden in de faq ofzo.

Ik niet in ieder geval. Ik kijk zon, zuipen en ziekenhuis.

Ik weet niet, noem je dit nog een baby of?

trouwens kleine baby lama's, echt het schattigste wat ik *ooit* heb gezien..

Ik wil een baby geitje samen met een kat zien.

Btw; voor degene die mij een PB heeft gestuurd, ik kan zelf geen pb's verzenden. Je kan me wel mailen via mijn profiel, dan kan ik wat terugsturen.

(...)

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan' date=' denk je? [/quote']

Dat weet ik niet. Dan moet ik hopen op vergeving. Het verliezen van hoop op Zijn vergeving is een zonde op zichzelf. Dus dat doe ik niet.

Ok, duidelijk, denk ik.

Ik ben overigens wel nieuwsgierig naar de koran teksten waarop dit stuk theologie gebaseerd is. Kun je me naar een paar verzen verwijzen?

surah 12:87, over Jozef ; "O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de genade van Allah, want niemand wanhoopt aan Allah's barmhartigheid dan het ongelovige volk."

En over Zijn vergeving zijn veel verzen te vinden , wat ik zelf mooi vind ; Wie kwaad doet of zijn ziel onrecht aandoet en daarna Allah om vergiffenis vraagt, zal Allah Vergevensgezind, Genadevol vinden. (4:110).

Het christendom is niet wettisch. Het is niet zo dat als je een fout maakt (zoals: jezelf hoger achten dan die ander) dat je er dan meteen uit ligt. Wel is het zo, dat je dan niet in overeenstemming leeft met wat God wil/wenst. Voor dergelijke zondes is altijd weer vergeving mogelijk.

Het christendom is niet zo wettisch als de Islam nee, maar uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer. Doe je dit niet, dan krijg je dat niet. Maar ik begrijp de strekking van je verhaal.

Je mag je wel geliefd voelen. Dat God je liefheeft, lijkt me voldoende voor een helehoop eigenwaarde

Nou dat vroeg ik me dus af, of je je echt zo geliefd zal voelen als je er niks voor hebt gedaan. Als Hij van elk random mens, moordenaar, verkrachter houdt zolang ze bij jezus willen horen, wat is het dan nog waard?

Jammer! De hel is voor mij heel reëel, maar dan vooral omdat ik weet wat Jezus heeft moeten doorstaan (volkomen verlaten door de Vader), niet omdat ik er bang voor ben. Wel overigens, dat ik bang ben voor anderen die niet geloven.

Maar wat zou dan de reden zijn dat we afweten van het bestaan van de hel? Is dat informeren over wat Jezus heeft moeten doorstaan? Ik zie niet in waarom God zou dreigen met een hel als het niet de bedoeling moet zijn dat we er bang van worden.

Omdat dat erkennen, en het leven met Jezus als je Heer (koning, etc) niet slechts een "ja" is dat je een keer geeft. Het sluiten van vrede tussen twee oorlog voerende landen is ook niet slechts een handtekening op een stuk papier (alhoewel dat wel het symbolische teken is) en een huwelijk tussen twee mensen is ook veel en veel meer dan alleen het "ja"-woord (dat het publieke teken ervan is). God wil kennelijk niet slechts mensen die als de nood aan de man is, zeggen dat ze toch eigenlijk echt wel graag bij God willen horen, maar Hij wil kennelijk mensen die sowieso bij Hem willen horen, met Hem willen leven, etc.. Niet omdat ze met dat "leven met Hem" punten verdienen of hun ticket voor de hemel kunnen halen als ze het goed genoeg doen. Het leven is niet zozeer een test (dan zou iedereen toch falen), het leven is er gewoon. God heeft de schepping niet gemaakt met het idee om een grote testopstelling te ontwerpen om daar dan mensen in te gaan uittesten. God heeft alles gemaakt tot zijn eer. Dat mensen niks van Hem willen hebben, is gevolg van het hebben van keuzes, maar het leven is niet bedoeld om te testen wie de juiste keuzes maakt. Het is er tot Gods eer, om intiem met Hem te leven. Een vredesverdrag na een oorlog is ook niet een "test" om te kijken of beide partijen zich wel aan de vrede kunnen houden. Nee, het is juist een kader om in samen te leven met elkaar, om een relatie aan te gaan met de andere partij.

Humm ja okeej. Dat beschrijf je wel mooi.

Ik weet dat er ook andere typen zijn, maar bij degene die ik aankaartte, zie je het contrast het sterkste. De motivatie (vanuit de koran) is duidelijk het verdienen van iets (ik meen me te herinneren dat dat zelfs het woord is dat gebruikt wordt. Iets m.b.t. een overeenkomst/deal). Maar het strijden (geestelijk) heeft voor zover ik kan zien, hetzelfde formaat: een soort "afspraak voor geleverde diensten"

Oke wat ik bedoelde is dat ook bijv. burgerslachtoffers in een oorlog , die dus niet actief vechten, martelaar kunnen zijn. Ik weet niet of dat helemaal duidelijk was. Ook als moslims omwille van hun geloof worden uitgescholden en dergelijke zullen ze een beloning krijgen. Net zoals wat jij zei over Christenen.

En het klinkt wel een beetje te simpel zo , een afspraak voor geleverde diensten. God heeft ons sowieso niet nodig, en wat we ook voor "diensten leveren" is nooit genoeg. Hij heeft ons wel wat beloofd als we bepaalde dingen omwille van Hem doen.

Ik vind beide bijdragen nuttig, allebei bedankt. Het is inderdaad niet alleen deze situatie wat me pijn doet, maar ook het feit dat het me heel erg doet twijfelen aan iets waar ik al zolang voor leef en dat maakt het allemaal extra moeilijk. Maar ik denk dat ik op dit moment toch nooit een beslissing ga/kan maken over religie, dus ik denk dat ik eerst maar moet beginnen te proberen hier overheen te komen. Dat is me dan inderdaad wel het geld waard. Ik heb alleen ook twijfels over of psychologen wel werken? Ik heb nu bijv. gratis email therapie, en ik vind dat ze dan alleen maar mijn gevoelens herhaalt en benoemt en dan zegt “dat moet moeilijk voor je zijn'. Ik heb niet zoveel aan een luisterend oor van een onbekende heb ik gemerkt. Maar goed, face to face therapie zal wel anders zijn en is er wat meer interactie.

Ik las deze week in een boek dat het vaak de dingen zijn waar we zo ontzettend naar verlangen, waar we niet zonder kunnen, waar we helemaal afhankelijk van zijn, die we juist niet krijgen. Ik heb het idee dat dat voor jou ook geldt. Je bent zoveel met hem bezig, zoekt zo wanhopig met hem contact, je bent zo afhankelijk van hem, dat je hem juist wegjaagt. Zo krijg je juist niet waar je naar verlangt.

Ja ik weet het, maar hij gaf me het gevoel alsof dat allemaal niet uitmaakte, alsof ik echt mezelf zou mogen zijn en dat dat dan prima was, dat zei hij ook eigenlijk. Ik dacht dat zijn “liefde†en aandacht boven dat soort regeltjes staan.. maar ja, misschien denkt iedereen dat wel.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij leert dat je hem niet nodig hebt, en helemaal niemand anders, behalve God. Jij bent waardevol, ook als je alleen bent, ook als die man je geen bevestiging geeft, zelfs als er niemand in de wereld is die het ziet. Waarom? Omdat God jou heeft gemaakt en omdat God een bedoeling met jou heeft.

Ja, daar heb je gelijk in. Maar uiteindelijk heeft iedereen toch mensen nodig die je een goed gevoel over jezelf geven? Is het echt mogelijk om jezelf waardevol te voelen als niemand in de wereld je bevestiging geeft?

Mijn excuses als het erop leek dat ik je motieven toedichtte die je niet had. Ik stelde het als een algemeen principe wat ik al meerdere keren ben tegengekomen, maar ik kan uiteraard niet in je hart kijken, en weet niet of het voor jou geldt. Vergeet dan maar dat ik het geschreven heb.

Overigens is het principe net zo geldig voor het christendom, alleen hebben mensen het van zichzelf vaak niet door. Mensen proberen vaak ergens zekerheid en eigenwaarde aan te ontlenen, en dat kan een relatie, werk, status of bezittingen zijn, maar net zo goed het doen van religieuze handelingen of het hebben van een bepaald gedachtegoed. Mensen kunnen orthodox in de leer zijn om verkeerde redenen, ze kunnen het zijn omdat het (zonder dat ze het door hebben) structuur geeft, groepsgevoel, zelfs een gevoel van superioriteit richting diegenen die niet geloven, etc.

Ja dat is inderdaad waar, het is ook altijd wel moeilijk om de juiste intenties te hebben. Maar ik merk wel dat vooral als het gaat om een westerse bekeerling er altijd redenen worden gezocht. Van onzekerheid tot issues met mannen. Elk mens heeft zo zijn issues denk ik, maar het is vervelend om daar op "gepakt" te worden als je moslim wordt. Alsof als je onzeker of eenzaam bent, alles wat je doet daar uit voortkomt, alsof je dan niet meer kunt nadenken. Het is dan ook bijna onmogelijk om de ander daarvan te overtuigen. Maar goed, zal verder vergeten wat je geschreven hebt inderdaad.

Volgens mij loop je rond met een veel voorkomend misverstand m.b.t. het christendom, en daarmee een begripsverwarring m.b.t. "genade". Ik denk dat we het over twee heel verschillende woorden "genade" hebben, als ik zo je reactie lees. Christelijke genade draait erom, dat je niks kunt. Niet alleen dat je God nodig hebt om je vooruit te helpen, maar dat je van nature vijand van God bent, dat je als het aan jezelf lag, vooral keihard bij Hem weg wilt rennen. Misschien niet in je daden (de sociale omgeving kan je daden "sturen") maar dan zeker in je gedachten.

Ja daar zit wel wat in denk ik.

En op dat punt aanbeland begint genade pas echt: God wil mij wel, en Hij wil wel iets waardevols van mij maken, en Hij wil m'n leven wel nuttig en mooi voor Hem maken. En Hij heeft juist wel alles voor mij over, terwijl ik continu veel te weinig voor Hem over heb. Het enige dat God in de kern vraagt, is: "schuil dan bij Mij, en daarna zien we wel verder"[/i]

dat klinkt als muziek in de oren.

Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik wil namelijk niet teveel zeggen wat zou lijken op een verwerping van de Islam. Maar ik heb zeker nagedacht over wat je zegt.

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan, denk je?

Dat weet ik niet. Dan moet ik hopen op vergeving. Het verliezen van hoop op Zijn vergeving is een zonde op zichzelf. Dus dat doe ik niet.

En als ik naar mezelf kijk, zie ik ook steeds weer die beweging. Het is veel makkelijker om van jezelf te denken dat je eigenlijk zo slecht nog niet bent, zeker als je zo nu en dan verhalen leest van mensen waar het veel "duidelijker" is dat ze slecht zijn (niet beledigend bedoeld richting jou!) Iedere keer weer kan ik mezelf erop betrappen dat ik Gods liefde voor vanzelfsprekend aanneem (want ik ben toch een goed christen!?! Dus dan moet God toch wel ....).

Nou ja, ik vind mezelf nu echt even verschrikkelijk dus het klinkt mij nu niet zo moeilijk in de oren, maar ik snap dat die gedachte in het algemeen moeilijk te onderdrukken is. En wat gebeurt er dan als je dat denkt, dat je Zijn liefde wel verdient, dat je beter bent dan een misdadiger. Betekent dat dan dat je eigenlijk het offer van jezus niet accepteert? Zijn daar nog gevolgen aan verbonden?

En als je dan je evil self moet erkennen, en je jezelf niet eens "beter" mag voelen dan een misdadiger , waar haal je dan nog je eigenwaarde vandaan? Is God dan genoeg of heb je dan eigenlijk juist nog mensen nodig? Mensen die houden van je om wie je bent en wat je doet, niet omdat je gewoon simpel bestaat en God/Jezus erkent?

Ik weet niet of je het zakelijk moet noemen. Het is overigens wel gebaseerd op een misverstand m.b.t. het christendom, namelijk dat het christendom 'vergevender' of 'makkelijker' is. God gaat niet zozeer rond met een weegschaal ("oh, jij was moslim/atheist/new-ager/whatever... en je wees mij af, maar je leefde wel goed, we zullen eens kijken wat We kunnen doen voor je..."), Hij gaat eerder rond met een presentielijst (wilde je bij Jezus horen ondanks alle tegenstand, of niet). Het is de vraag of je je zondige en goddeloze "evil self" wilde erkennen, en wilde schuilen bij Jezus, en niet meer wilde vertrouwen op wat je zelf kunt en doet en bent. In mijn leven is "de hemel" geen echte drijfveer. Het is juist dat ik bij Hem wil horen die de Waarheid is. Als Hij inderdaad mijn God en mijn Heer is, dan vind ik het niet meer dan logisch dat ik Hem ook als zodanig erken, en dat ik bij Hem wil zijn. Ik geloof niet in het christendom omdat ik bang ben voor de hel, of naar de hemel wil, maar omdat ik bij Hem wil zijn.

Ja angst voor de hel is ook niet de enige reden waarom een moslim moet geloven of voor moet werken. Uit liefde voor God zelf is het ideaal. Maar voor mezelf is het nu vooral eventjes de angst voor de hel.

Maar als God alleen maar wil dat we erkennen dat we niks kunnen, en dat we Jezus nodig hebben, waarom maakt Hij het dan niet gewoon makkelijk en vraag iedereen na het dood gaan of ze bij Jezus willen horen of niet? in de Islam is dit leven een test, men komt er voor uit dat het ons niet gemakkelijk wordt gemaakt. Dat zie ik ook overal terug, het leven is gewoon zwaar en moeilijk .. misschien past een zware en moeilijke religie daar ook wel gewoon bij.

Misschien is het kort door de bocht, maar ik denk toch dat het verhelderend kan zijn. Volgens de koran (soera 9:111, 6:10-12, 4:74) zijn martelaren diegenen die vechten voor Gods zaak, en sterven. Zij krijgen hun beloning (3:169) vanwege hun martelaarschap. Het christendom kent zoiets niet. We kennen wel martelaren, maar dat zijn mensen die vanwege hun geloof in Jezus gedood werden, niet mensen die vanwege hun geloof vochten met anderen. Jezus zei zelfs: "Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten." (Mattheus 5:11). Een christelijke martelaar is iemand die zijn Heer (Jezus) trouw blijft, ondanks alle vervolging, niet iemand die anderen vervolgt. Jezus zei tegen een moordenaar naast Hem aan het kruis dat hij bij Hem in het paradijs zou zijn (Lukas 23:39-43). Het enige dat de moordenaar deed, was zijn zondigheid erkennen en er spijt van hebben, en Jezus als Heer accepteren. Veel meer kon hij ook niet doen. Veel meer is er ook niet te doen (Galaten 2:16). Alles wat een christen doet aan goede daden is genade (God geeft de goede werken die wij doen, Fiilippenzen 2:13), het is er niet om de hemel te verdienen.

Wat betreft "ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom". Ik denk daar (uiteraard) iets anders over. Gezien het feit dat de koran nogal moeite heeft om de kern van het christendom: hoe God "drie-enig" is, goed te representeren in haar kritiek erop, heb ik er niet veel vertrouwen in dat de koran op andere punten wel betrouwbaar is. Ik moet zeggen dat de islam op het eerste gezicht wel beter aansluit bij mijn ervaringen: ik denk graag dat ik er, uiteraard met Gods genade, wel kom, als ik m'n best doe. Het is voor mij veel moeilijker om te accepteren dat ik eigenlijk helemaal niks voorstel. Maar ik denk dat dat wel, als je dieper kijkt, een correct zelfbeeld is, en dat dat zelfbeeld beter door het christendom dan door de islam wordt beschreven.

Maar jou zelfbeeld past dan toch juist niet bij het Christendom? Je bedoelt dat je vindt dat het Christendom beter beschrijft hoe jij je zou *moeten* voelen dan de Islam? Op zich moet je je in de Islam ook slecht over jezelf voelen. Door werken *alleen* zal niemand het paradijs verdienen, je hebt altijd de vergeving van God nodig. Ik denk ook niet dat we moeten bidden of goed moeten doen omdat we dan de hemel verdienen door die daden, het is meer een symbool en een teken dat je er voor wilt werken. Bovendien zijn het ook regels die passen bij de mens, als je een goed eerlijk hart hebt zou het je gelukkig moeten maken.

In de Islam zijn er trouwens ook verschillende soorten martelaren, niet alleen degenen die actief strijden omwille van God kunnen die status bereiken. Verder hebben de moslims ook niet de opdracht gekregen om anderen te vervolgen. Het gaat om verdediging omwille van de islam en God. Ik vind dat zelf nog niet eens zo raar of gewelddadig.

Juist als je niet naar de hel wilt, zul je Isa/Jezus vzmh moeten leren kennen. Allah legt een bepaalde eis neer bij de mensen waaraan mensen nooit kunnen voldoen. Die eis is zo hoog, dat alleen Jezus vzmh dit offer voor je kan opbrengen.

Ja soms lijkt het inderdaad alsof de eis te hoog is.

Stel dat je een schuldeiser hebt die € 100.000.000,- van je eist, maar je hebt zelf maar een paar honderd euro op je rekening en je hebt een salaris van € 1.500,- per maand, dan is het wel zo handig als je een rijke vriend als Jezus vzmh hebt die die € 100.000.000,- voor je wil betalen. Zonder die € 100.000.000,- kom je het paradijs niet in.

Stel dat je straks bij de hemelpoort komt en die eis wordt je gesteld en je leegt je broekzakken en er zit niet meer dan € 14,45 in, dan heb je een probleem.

Veel zegen.

Maar hoezo kan ik niet , als die eis mij wordt gesteld en ik kom erachter dat het verhaal van jezus' offer waar is, alsnog accepteren dat Jezus het voor mij betaald? Het is niet alsof ik te arrogant was om het aan te nemen , ik wist gewoon niet zeker of het wel waar was.

Beste Sabr, ik snap dat het (vrijwel) onmogelijk is, maar het enige wat kan helpen, is om de hele situatie in een heel ander perspectief te gaan zien. Het lijkt erop - en dat is beslist niet gek of vreemd - dat je je eigenwaarde hebt laten bepalen door wat hij dacht en tegen je zei. Ik weet niet wat er precies in je verleden is gebeurd, maar als ik een gokje zou moeten doen, dan zou ik denken dat je vroeger vaak alleen bent geweest, of je iig erg alleen hebt gevoeld omdat je bv. op school een buitenbeentje was. Het is een bekend fenomeen dat jongeren die onzeker zijn en naar zekerheid en erkenning zoeken, nog wel eens bij de islam uitkomen, vanwege de vastheid en structuur en helderheid die het biedt.

Ik snap dat je het goed bedoelt en ik waardeer het ook zeker, alleen ik vind het altijd zo kwetsend als mensen aannemen dat er wel iets mis moet zijn geweest indien je de islam aanneemt. Dat er wel een psychische oorzaak te vinden is voor deze "onbegrijpelijke keuze". Ik ben moslim geworden omdat ik oprecht geloofde dat het de waarheid was, nu twijfel ik maar vind ik het nog steeds waarschijnlijk dat het de waarheid is dus ik ga maar door , dat probeer ik althans. Maar vastheid en structuur en helderheid? Nee, ik ga echt niet 5 keer per dag bidden voor mijn lol om de "vastheid en structuur". Daar ben ik niet naar op zoek. Maar op zich heb je gelijk dat het een bekend fenomeen is ja, maar dat betekent niet dat elke bekeerling die onderliggende redenen heeft.

Ik denk dat je nu op het punt uitgekomen bent, dat je ontdekt hebt dat er diep in je een 'evil self' zit, en dat is behoorlijk confronterend. Net als de constatering dat je niks waard zou zijn in de ogen van iemand die voor jou belangrijk is. En het ergste is wellicht nog wel, dat je niet meer kunt geloven dat God zo is, en dat je je best niet meer voor hem wilt doen. En ik denk dat je gelijk hebt. Er zit inderdaad diep in jou - en ook in mij - een "evil self", ook wel gewoon bekend onder de naam "jij zelf" (of "ik zelf"). De mens is diep van binnen slecht, het is absoluut niet zo dat jij de rotte uitzondering bent tussen allemaal goede mensen. Het is alleen zo, dat jij er nu keihard tegenaan gelopen bent en het erkent, en dat veel mensen het liever verzwijgen, verdringen, negeren of ontkennen.

Verder ben je op zoek naar waardering, je eigenwaarde laat je bepalen door wat anderen vinden van jou. Maar dat gaat niet werken, want die anderen zijn net zo rot van binnen als jij, alleen willen ze het wellicht niet accepteren. Sterker nog, het kan best zijn dat ze, omdat ze het niet van zichzelf accepteren, ze des te harder anderen die "minder" lijken dan zij, hard naar beneden willen duwen. Als je immers iemand anders kunt vernederen, ga je zelf omhoog.

En het gaat ook niet werken, omdat andere mensen (of dingen, zoals je werk of je bezit of je status) niet bedoeld zijn om jouw eigenwaarde mee te bepalen. Wij zijn door God geschapen om met Hem te leven, om met Hem een liefdesrelatie te hebben. Alleen zijn we er als mens heel goed in geworden, om niet met Hem te willen leven. Er is altijd wel iets (een ander mens, je werk, je bezit, je daden, je status, etc) dat de plek probeert in te nemen van God. Het is als het ware of er een gat in ons zit, dat alleen door God gevuld kan worden (want zo ben je ontworpen) maar dat door jou en mij steeds weer met een afgod gevuld wordt. Maar een afgod (status, geld, een ander mens, een relatie, etc) kan dat gat niet vullen, het levert alleen maar meer nieuwe problemen op.

God wil dat gat in jou opvullen, daarvoor heeft Hij jou gemaakt. En Hij weet ook goed dat jij dat zelf niet kan, en dat als het aan jou zou liggen, je alleen maar iedere keer weer keihard bij Hem weg wilt rennen. Iedere keer kijk ik weer naar mezelf, en ontdek ik weer, dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben simpelweg niet goed genoeg om bij God te horen. Er is geen reden waarom Hij van mij zou moeten houden. Zelfs als ik tijden lang heel vroom en braaf leef, dan nog geldt dat een groot deel ervan hypocriet is en dat ik als puntje bij paaltje komt, toch weer allerlei dingen tot 'god' verhef en op de plek stop die alleen door God gevuld kan worden.

De enige oplossing is, als God zelf het probleem oplost, want ik kan het in ieder geval niet zelf doen. Jezus zei: "Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel;" (Mattheus 11:28-29). Jezus vond mensen met een "evil self" wel de moeite waar, zelfs zo veel de moeite waard dat Hij er z'n leven voor op wilde geven. Dat is een perspectief waarin jij en ik wel iets voorstellen, wel geliefd zijn, wel iets voor mogen stellen.

En ja, wat ik geschreven heb, is in feite een "christelijk promo praatje", maar dat kan niet anders. Ik denk dat waar jij tegenaan loopt, namelijk gewoon de symptomen zijn van iets dat dieper zit. Het zal je niet helpen om een symptoom op te lossen, en niet het onderliggende probleem.

Op zich heb je gelijk, en het zal je verbazen maar ik heb een Islamitisch boek gelezen over datzelfde "gat" , en wat je zegt is ook wat de Islam leert. We hebben ook sowieso altijd de vergeving en genade van Hem nodig, alleen kunnen we het inderdaad niet. Maar simpelweg je "evil self" accepteren en het maar laten zitten kan niet in de Islam. Maar soms ben ik zo moe om nog te vechten. "Gewoon" maar Christen worden, ja tuurlijk is het iets waar ik naar verlang , maar dat doen.. dat is nou juist alleen maar om me geaccepteerd en geliefd te voelen, uit onzekerheid. Het zal zeker heel goed voelen, maar ik ben bang dat de makkelijke keuze hier op aarde me uiteindelijk de hel zal brengen. En het is ook gewoon moeilijk om het op te geven, ik ben al 7 jaar moslim.. ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom. En ik denk ook altijd ; als het Christendom nu wel de waarheid is , dan vergeeft Hij me sowieso wel. Dus kan ik beter "mijn geld zetten" op de Islam. Ik weet dat dit allemaal heel zakelijk klinkt , maar dat is het ook wel voor mij. Ik denk aan het hiernamaals, ik wil niet naar de hel.

'De aanhouder wint'. Elk mens is mentaal veel sterker dan hij/zij zelf denkt. Jij bent mentaal ook veel sterker dan je denkt. Je kan je misschien zwak voelen, maar er zit een enorme kracht in je die je zelf nog niet hebt ontdekt.

Ik zou polygamie radicaal verwerpen en contact met deze personen verwerpen, omdat deze je alleen maar verdriet zullen doen.

Er zijn genoeg goede mannen op aarde die je als een parel willen behandelen en die een heel mooi leven met je willen opbouwen.

Nou dat denk ik niet, niet om zielig te doen, maar denk het gewoon echt niet. En eerlijk, goede moslims zijn al helemaal moeilijk te vinden en dan moeten ze mij ook nog leuk vinden? Weinig kans. En ik heb er ook geen zin meer in om me daarmee bezig te houden.

Volgens mij is een afspraak met een huisarts niet zo duur. Je hoeft niet gelijk een traject met een psycholoog aan te gaan, maar het is niet verkeerd om een keer je hart te luchten. En een goede vriend, kennis of familielid als vertrouwenspersoon aannemen is een goed idee. De een vindt het prettig om met een bekend persoon te praten, de ander vindt het prettig om met een onbekend persoon (anoniem) te praten. Er is geen enkele reden om je te schamen en je bent zeer waardevol. Als je doorzet, kom je hier heel sterk uit en kan je later zelfs een hulp voor anderen zijn.

(Als het goed is, kan je inderdaad een traject bij een psycholoog soms in termijnen betalen, bv. € 25,- per maand. Maar misschien is zo'n traject niet eens nodig.)

Veel sterkte, het gaat je lukken.

Dank je wel. Ik ga eerst maar slapen nu.

sorry maar ik moet het even ergens kwijt. Ik had hem gisteren gemailed met wat dramatische vragen waar ik later spijt van had. Jammer genoeg heeft hij daarop gereageerd, negeren was ook pijnlijk geweest maar dit is pijnlijker. Hij heeft me eindelijk gewoon gezegd dat hij eigenlijk totaal niet geïnteresseerd meer in me is, het kwam ook allemaal zo over van "zucht moet ik weer met haar praten". Het boeit hem allemaal niet, hoe ik me voel, hoe ik mijn geloof aan het verliezen ben.. terwijl ik eerst zo ontzettend interessant was en hij me zo'n goed gevoel gaf over mezelf. Ja ik weet dat die dingen zo gaan, maar ik denk dat ik toch onbewust altijd nog dacht dat hij ook elke dag aan me dacht en nog altijd even geïnteresseerd in me was maar dat het gewoon "de omstandigheden" waren. Ik voel me nu echt zo ontzettend kut, een walgelijk persoon, niemand die van me houdt en terecht. Ik ben echt ziek , maar ik dacht elke dag nog zoveel aan hem en zijn complimenten .. het hielp me om de dag door te komen, om me nog wat waard te voelen. En nu weet ik dus 100% zeker dat dat zieke fantasieën zijn en kan ik mezelf niet meer voor de gek houden. ik weet echt niet hoe ik daarmee moet dealen, of ik dat kan.

ik heb ook geen zin meer in geloven en mijn best doen. Gewoon geen zin meer. Laat maar. Ik heb geen zin meer in de strijd met mijn familie, en met mijn evil self.

Ben 1x in de St Pieter geweest. Dat was voor mij geen spirituele ervaring maar meer n gevoel van kritiek idd, verbazing en zelfs n beetje misselijkheid.

Een wereld zonder kunst en architectuur zou maar een droevig oord zijn.

een wereld waarin mensen dood gaan van de honger vind ik eerlijk gezegd droeviger. Niet dat het één het ander hoeft uit te sluiten, als iedereen met iets minder genoegen neemt is de oplossing al nabij denk ik.

Ik vind zo'n graf niet echt duur hoor trouwens, aangenomen dat je je er tot in den einde der tijden mag blijven liggen. Alleen ik vroeg me af of crematie of een grafkist in een gebouw ipv de aarde überhaupt wel christelijk is?

Sabr:

nou nee zo exotisch zie ik er niet uit.

Bij Etoile had ik altijd dit idee ;

heel netjes en klassiek.

En skippy:

Het makkelijkste is natuurlijk om te zeggen: verzin zelf een leuk speltopic. Gewoon Paul heeft een poosje geleden een paar lopen bumpen. Als je er eentje of meer leuk vindt kun je 'm zo weer op de AT zetten.

ja wist niet of dat mocht , maar ik zal eens kijken.

Niet om te zeuren maar ik vind het forum wel aardig rustig geworden eigenlijk. De oud-leden die zich eventjes lieten zien hebben ook niks meer gemeld voorzover ik weet. Misschien leuk om een spel-topic ofzo te openen om het een beetje op gang te brengen?

Fora zijn een beetje uit de mode. Ik ken tal van soorten fora van vroeger, ze zijn tegenwoordig dood (en er is geen alternatief). Het wil eigenlijk wel wat zeggen dat dit forum nog bestaat.

Tegelijk hebben oude users zoals ik ook ondertussen wel al veel gezegd en vele discussies gevoerd, dus dan is er voor ons fossielen ook niet gek veel nieuws te bedenken.

neh dat vind ik treurig klinken, net als van die getrouwde stellen op het terras die elkaar niks meer te melden hebben.

Ja is het allemaal zo doods? Wist ik niet, ik zit zelf nog wel op een ander (vrouwen)forum wat nog aardig actief is maar voor de rest heb ik nooit veel forums bezocht eigenlijk.

Niet om te zeuren maar ik vind het forum wel aardig rustig geworden eigenlijk. De oud-leden die zich eventjes lieten zien hebben ook niks meer gemeld voorzover ik weet. Misschien leuk om een spel-topic ofzo te openen om het een beetje op gang te brengen?

Mensen werken ook he of zijn bezig met productief zijn.

oh echt?

Wietse;

maar das enkel zijn naam.

Niet om te zeuren maar ik vind het forum wel aardig rustig geworden eigenlijk. De oud-leden die zich eventjes lieten zien hebben ook niks meer gemeld voorzover ik weet. Misschien leuk om een spel-topic ofzo te openen om het een beetje op gang te brengen?

Ik verwoord mijn gedachten, ik vind het een beetje respectloos dat dat een "promopraatje" wordt genoemd.

@Dubito; humm hij zegt zelf dat hij een intellectueel was, heb niet gelezen dat hij geen literatuur las. Dat verandert de zaak.

Ik heb niet echt angst om afhankelijk te zijn, maar ik zie wel de nutteloosheid van het leven op zich(zonder hoger doel). Ik vind het eigenlijk logischer om zelfmoord te plegen indien je geen religie hebt, dan om te blijven leven en te "genieten".

Ik ben het half met je eens. Het leven zelf is prachtig mooi om mee te maken. Wat dat betreft is het alles behalve nutteloos, of je nou een religie hebt en leeft naar een hoger doel of niet

Ik weet niet of dat ook geldt voor intellectuelen zoals hem, hij zegt ook dat hij nooit echt wist hoe hij gelukkig moest zijn, en rampen troffen hem in zijn ziel. Op zekere hoogte kan je het leven mooi noemen, maar het bestaat hoe dan ook altijd uit "ups" en "downs" , en veel verantwoordelijkheid als je een gezin hebt. Ik zou mezelf geen intellectueel noemen dus misschien ben ik wel gewoon erg zwartgallig, maar ik zou niet kunnen leven zonder een hoger doel, zonder te erkennen dat het een test is.

Andersom is het misschien makkelijker voor een religieus persoon om het bijltje erbij neer te gooien bij ziekte. Mijn pa had besloten om te stoppen met de chemokuren, en ik denk dat het geloof in een leven na dit leven daar een best grote rol in heeft gespeeld. Met chemo had hij misschien nog 2-3 jaar door kunnen gaan. En als hij er nou enorm veel pijn van ondervond zou ik hetzelfde gedaan hebben, maar de enige last die hij ondervond was vermoeidheid, waardoor hij 2-3 uur langer in bed lag en in de middag nog een dutje moest doen. Ik zou op die manier nog wel 2-3 jaar door kunnen gaan, maar als ik zou geloven in een paradijs waar ik na de dood terecht zou komen dan zou ik misschien meer geneigd zijn om de ziekte z'n vrije loop te laten gaan...

Ja het werkt aan twee kanten inderdaad. Het lijkt me trouwens wel moeilijk om dat te accepteren als naaste zijnde, maar persoonlijk begrijp ik het wel.

Goed punt Ik denk dat het een soort van rust kan geven als je voor je dood weet dat mensen je zullen herinneren. Of dat na je dood werkelijk zo is is voor jou dan natuurlijk irrelevant, maar het gaat volgens mij meer om die momenten voordat je doodgaat.

Als er na de dood geen God blijkt te zijn zal je daar ook weinig van merken Maar het kan voor je dood erg veel rust geven als je gelooft in een leven na de dood, of er nou werkelijk een leven na de dood is of niet.

Maar ik geloof nu wel dat God bestaat en dat ik er van zal merken, ik geloof niet in God omdat me dat nou zoveel rust geeft, dat zou irrationeel zijn. Ik denk niet dat hij echt geloofde dat hij er wat van zal merken of dat het hem tegen die tijd nog zou interesseren.

ik moet nog steeds mn huis opruimen, maar heb al de hele avond zo geen zin. Waarschijnlijk wacht ik net zo lang totdat ik kan denken "nou nu is het toch wel echt te laat hoor, doe morgen maar" . Meh.

Overigens heb ik nooit begrepen waarom mensen bang zijn vergeten te worden, of waarom ze het bijvoorbeeld belangrijk vinden dat ze veel vrienden hebben die op hun begrafenis komen. Je bent dan toch dood, je zult er niks van merken dat je vergeten of herinnerd wordt. Dat vind ik dan weer eigenlijk niet zo rationeel aan zijn gedachtegang.

Ik vond dit heel erg indrukwekkend, heb veel delen van de site inmiddels gelezen.

[knip]

Ik heb niet echt angst om afhankelijk te zijn, maar ik zie wel de nutteloosheid van het leven op zich(zonder hoger doel). Ik vind het eigenlijk logischer om zelfmoord te plegen indien je geen religie hebt, dan om te blijven leven en te "genieten".

dat is toch gewoon mens eigen? Lijkt me niet dat dat soort scheve maatstaven alleen onder moslims voorkomt. En wie weet, misschien vinden zij het ook wel heel erg dat zij die zonde hebben begaan en hebben ze om vergeving gevraagd..

Dat kinderen al boos worden als andere kinderen varkensvlees op hun brood hebben vind ik treurig, (als het waar is) . Maar gelatine weigeren zou toch geen probleem moeten zijn, als het tenminste beleefd gebeurt.

Volgens mij klopt wat jij zegt ook niet Eli7. De eerste generatie zal nog een dubbele nationaliteit hebben, maar hun kinderen en kleinkinderen? Ben het verder met je eens dat uitzetten niet de oplossing is. Alsof dat uberhaupt een oplossing is. Beter leer je omgaan met de maatschappij zoals die is en wordt.

Vind ik niet. Ik ben het ermee eens dat er iets moet veranderen, maar ik vind het eigenlijk de omgekeerde wereld dat de discussie gaat over het accepteren van beledigingen in plaats van streven om fatsoenlijk over en met elkaar te praten. Waarom zouden moslims eelt op hun ziel moeten kweken? Omdat de verlichte christenen dat ooit ook eens hebben gedaan zoals Knevel zegt?

Het zou helpen als men niet bij elk stukje aan men niet aanstaat zo steigert. Waar gaat het nu eigenlijk om? Een column in de Metro waar wat dingetjes in staan. De reactie is buitenproportioneel. Honderden doodsbedreigingen en wat niet al. Dat gaat toch nergens over?

Oké beetje late reactie. Ik lees wel eens mee op Marokko forum en zelfs daar zijn ze er inderdaad allemaal van overtuigd dat men die Ebru Umar moet laten praten. Ze is overduidelijk uit op een reactie, ze lijkt me niet oprecht. Maar het ging me even om die reactie van Knevel toen, wat er op neer kwam dat moslims nog "verlicht" moeten worden en ze zich dan vanzelf niet meer zo aanstellen. Iets wat ik ook wel vaker lees en hoor. Ik denk niet dat het ooit zo ver zal komen, omdat de Islam regels heeft omtrent beledigingen (in het openbaar) die waarschijnlijk volgens de westerse normen en waarden niet erg "verlicht" zijn, maar ik vind het wel mooi eigenlijk , dat eergevoel. Maar inderdaad, soms gaat het te ver.

Waarom denk je dat? (ik voel me nu een beetje beledigd)

Heel goed! Wat ik bedoel is dat ik merk dat Christenen vaak alles maar pikken, zelfs meelachen.. Maar moet je je niet juist gekwetst voelen omdat iemand Jezus beledigt bijvoorbeeld?

Boos worden als iemand je voor schut zet of je beledigt is eigenlijk het meest natuurlijke om te doen. We leren hier echter om dat te onderdrukken; "negeren" , "niks van aantrekken" etc.. ik vraag me af of dat wel goed is.