Cybelle Hawke

ik verkeer niet in de situatie dat het ongeloof erg dichtbij komt. Ik deel slechts mijn ervaringen met ouders waarvan de kinderen, zoals Peter79 meldde, het geloof vaarwel hebben gezegd, meld en licht enkele van mijn uitspraken toe.

Weet je.... Als ik in gesprek kom met ouders die hun zorgen uiten dat hun kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd, dan zie ik het niet als mijn rol om als ambassadeur van de waarheid de scherpte van het evangelie voor te houden. Ik zie daar weinig of geen heil in en laat dat graag over aan diegenen die zich daartoe bevoegd danwel toegerust voelen. Aan de andere kant denk ik, dat ik niet ingezegend ben om alle zorgen weg te wuiven en iedereen gerust te stellen dat het allemaal wel snor zit. Mijn ervaring leert dat er een dunne scheidslijn ligt tussen het aangeven dat je je zorgen ma

Waarom stel je mij deze vraag HJW? Wat moet ik in s hemelsnaam met een garantie van God??? Hij schonk mij de levensadem, Hij zond Jezus, en alsof dat niet genoeg was, de Heilige Geest.... ik leef in een land waar ik vrijelijk mag lezen in de bijbel en mijn geloof mag belijden.... wil je nu beweren dat het mij nu beter zal vergaan als God mij een garantie zou geven?? Neen, ik pas hiervoor. Ik wil nog wel kwijt dat het ook nog wel eens een keertje zo mag zijn, dat een mens - en of dat nu een innig geliefde van iemand is of niet - kiest voor God. Over en uit

Ik vind het zo vreselijk erg voor ouders die naar beste weten en naar eer en geweten, tijdens de geloofsopvoeding er alles aan hebben gedaan en dan lijdzaam moeten toezien hoe hun kinderen het geloof vaarwel zeggen. Niets want die garantie komt slechts uit mensenmond en het oordeel ligt perse niet bij de mens.

Ik kan niet beoordelen of je gelijk hebt. Ik geloofweet dat slechts God bepaalt. Verder kan en wil ik niet getuigen.

ik respecteer je mening en ben het op de meeste punten ook eens met hoe je er tegenover staat. Het punt, zoals ik dat zie, is dat ouders niet alleen moeten leren accepteren dat hun kinderen keuzes maken die zij niet onderschrijven - dat is wat ZENODotus ook stelt, min of meer inherent aan ouderschap - zij moeten ook leren de onvoorwaardelijke liefde die zij zelf wel voor hun (inmiddels ongelovige) kinderen hebben, ook aan God toe te schrijven. De fout die zij daarna veelvuldig maken, nogmaals zoals ik dat zie, is dat zij de onvoorwaardelijke liefde koppelen aan het idee dat het du

Ik begrijp helemaal wat je wilt zeggen ZENODotus. Mijn moeder zei altijd, kind als je later zelf kinderen hebt, dan zul je begrijpen hoe ik me heb gevoeld. Nu sta je weer eens met rollende ogen, hoofdschuddend naar boven te kijken omdat ik me zorgen maak..... maar ik spreek jou nog wel! Ze is nu 93 en zegt nu een aangepaste versie tegen de kleinkinderen....

Uiteraard heb je gelijk, behalve dan wanneer ouders hun zorgen uitspreken zoals Peter79 dat verwoordde, ik vind echt dat dergelijk geuite zorgen serieus genomen mogen worden.

Ik kan me vinden in wat je zegt Kaasjeskruid.

Ik betwijfel ten zeerste of er een gevoel van "vrede krijgen met" bestaat voor christelijke ouders waarvan de kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd. Het is een vreselijke zorg voor ouders en het enige wat vrede zou geven is dat hun eens gelovige kinderen ooit weer tot geloof zullen komen. Sommige ouders hebben er echt in de geloofsopvoeding alles aan gedaan, anderen wellicht wat minder. Maar feit blijft dat een kind ooit zelf moet kiezen. Het is en blijft een pijnlijk en zware te dragen last als deze kinderen verkiezen het geloof vaarwel te zeggen (overigens weten ouders ook niet alti

Ik vind het een heel beladen getuigenis Gaitema. Ik twijfel niet zozeer aan het waarheidsgehalte maar ik ben geschokt, type ontsteld, te lezen wat je zoal, bijna casual, over je eigen gestelde vraag aan informatie doorgeeft. Ik wil geen tijd verspillen aan proberen te begrijpen wat mensen beweegt om sexueel te misbruiken of te verkrachten (incestueus of niet). Daders moeten strafrechtelijk worden vervolgd, of zij nu belijdenis hebben gedaan, in een kerkenraad zitten of gewoon man zijn.

Wat een ervaringen allemaal. Wat ik eerlijk gezegd wat merkwaardig vind, is dat onder de bewoners, zoals jouw echtgenote, min of meer gewoon bekend is dat incest veelvuldig voorkomt in de directe woon- of kerkomgeving..... Is er bij jullie geen tuchtcommissie of een ander inspecterend orgaan dat dergelijke algemeen bekende feiten die zich binnen de gemeenschap afspelen van hoger hand aanpakt?

Aangifte doen zonder medewerking van het slachtoffer. Loopt dat niet heel snel spaak omdat vroeger of later men juist bij het slachtoffer uitkomt voor cruciale informatie?

Wat zijn zware kringen en welke vorm van incest komt daar zoveel voor?

En dit is nu precies de tragiek van een atheist: dat er een God is die tegen sommigen zal zeggen: jouw wil geschiede- voor jou is er niets meer.