[Algemeen] Getuigenissen

[Gilrea 0]

Heey beste credible'ers,

Ik zie in het subforum al wel verschillende geweldige (grote) getuigenissen staan, maar nog geen algemeen getuigenissen-topic. Dus bij deze dan.

Als je een getuigenis hebt, die niet gelijk in een topic hoeft te staan, mag je die hier neerzetten. In zoveel kleine dingetjes van het leven kan een mooie getuigenis zitten.

Ik zal zelf beginnen. Ik was vandaag in de zendings-gemeente ICF in Rotterdam. Dat is een gemeente die werkt vanuit de Tarwewijk (bekend van het programma: 'Een betere buurt'). Er zitten tientallen verschillende nationaliteiten in die kerk. Daarom word elke dienst in het engels gehouden, en in zeven talen vertaalt. Het is echt een geweldige levende gemeente! Bid er allemaal alsjeblieft voor, ze hebben het zo hard nodig! Geld zou nog beter zijn, omdat ze echt nergens geld voor hebben. Maar gebed helpt nog veel beter!

Maargoed, na de kerkdienst vandaag was er nog twintig minuten over. Tussen het opruimen van deze dienst, en het opbouwen van de kinderdienst in. Toen zei de kerkleider: 'Nou, we hebben nog twintig minuten over, ik stel voor dat we in allemaal verschillende groepjes gaan bidden'. Dat was echt geweldig. Ik was eerst met een groepje van vier aan het bidden, en later met een groepje van zes. Normaal heb ik nooit de moed om te bidden voor/met andere mensen. Maar opeens had ik wel de moed. Dat was echt een geweldige ervaring. Opeens voelde ik me weer dicht bij God, en wist ik dat Hij voor me zorgt. Dat was echt een geweldige ervaring. Niet groot, maar wel geweldig.

Groetjes, Gilrea.

[ArjanH. 0]

Gaaf joh! Maakt niet uit hoe groot of klein, voor God is het even belangrijk

Be blessed,

[jeffrey_1989 0]

Nou de 3de poging dan maar. Hopen dat nu de post niet weggaat en dat de pc nu ook niet weer vastloopt!

Echt tof Gilrea! Mooi om te lezen dat God je dit toch ook heeft gegeven. Ondanks dat het niet altijd even lekker gaat dat er toch dit soort dingen gebeuren! En of het nou groot is of niet dat maakt niet uit. Het is gewoon bijzonder dat je God weer dichtbij voelde. Dat alleen al is mooi!

Overigens is dit wel een leuk topic hehe. Dus ik zal hier denk ik best wel vaak te vinden zijn aangezien er veel gebeurd hier. Ik zal gelijk maar ff 2 kleine dingetjes vertellen wat ik wel bijzonder vond/vind.

Sinds mijn doop was ik heel veel bezig met de geestelijke wapenrusting. *dit zijn 2 topics die ik had geopend* Naja op een gegeven moment ging ik dan werken.

Ik had daar voor mezelf als hoofddoel gezet dat ik iig niet wou ontkennen dat ik geloofde. Daar was ik namelijk wel heel bang voor aangezien ik (bijna) alleen maar christenen ken. En ik wou toch ook minimaal 1 gesprek(je) hebben over het geloof. Op een gegeven moment dacht ik een keer ach laat ik eens een keer die wapenrusting ''aan doen''. Ik had zoiets van ik kan iig niks verliezen dus waarom ook niet. Dus zo gezegd zo gedaan. Maar niet elke dag deed ik hem aan. Alleen wanneer ik zoiets had van ach laat ik hem maar weer eens aan doen. Nou hartstikke leuk allemaal en ook gewoon goeie gesprekken gehad met mensen op mijn werk. Op een gegeven moment was er een seriepreek. En bij die laatste preek ging het ook heel even over de geestelijke wapenrusting *hoofdthema was de geestelijke tempelbouw (ofzo)*. Naja toen werd ik gewoon heeel erg bepaald bij de laatste weken en liet God me ook ''zien'' dat wanneer ik de wapenrusting aan had er een mooi gesprek van de grond kwam over het geloof. En wanneer ik hem niet aan had kwam het maar niet van de grond. Hoe graag ik dat ook wou. Ik had toen ook heel erg het gevoel dat ik dit gewoon moest delen met de gemeente omdat ik het idee had *eigenlijk kreeg* dat er meer mensen er mee ''zaten''. Naja uiteindelijk toch maar naar voren gegaan en na de dienst ook mensen naar me toe gehad die ook zeiden dat ze het goed vonden en dat ze het ook zeker aan het denken had gezet. *zelfs vandaag zei nog iemand tegen me dat het goed was dat ik het zei omdat ie er nu ook meer bij stil stond en ook verandering zag*. *dit alles was precies 3 weken geleden*

En de woensdag daarna gebeurde er weer wat moois. Jaja het was een mooie week.

Ik dacht toen laat ik eens kijken hoe het er bij de bidstond aan toe gaat. Ik was wel eens bij bidstonden geweest maar nog nooit van onze eigen gemeente. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik had er goeie verhalen over gehoord dus ik had wel zoiets van. Dit gaat waarschijnlijk geen ''normale'' bidstond worden. Naja mijn verwachtingen waren net wat TE hoog. En dus viel het me in eerste instantie toch een beetje tegen. Maar ik had zoiets van we zijn nog maar net begonnen dus wie weet. Maar ik verwacht nu ff niks meer. En op een gegeven moment gingen we voor iemand bidden *die daar aanwezig was*. En ik kende haar niet *ik kende bijna niemand*. En op een gegeven moment krijg ik heel sterk het idee dat ik een tekst moet lezen. Dus de bijbel erbij en dat lezen. Ik dacht van ach naja boeie. Ik lees het dus gewoon op. Blijkt dit een enorme bemoediging te zijn voor die vrouw. Terwijl ik die tekst niet eens kende! En dan denk je van wow dat is wel vet. Het word nog vetter. Dit gebeurde namelijk nog 2 keer!! Echt veel te mooi!!

Dit is niet bedoeld om mijzelf op te hemelen mensen. Ga dit aub niet zo opvatten. Het moraal van dit verhaal is voor mij toch ook wel een beetje wat anders. Het is natuurlijk wel echt gebeurd maar er zit denk ik toch wat achter anders zou ik het denk ik niet zo snel typen.

Ik denk dat God hier ook mee wil laten zien dat Hij iedereen kan gebruiken. Ik dacht altijd van ach mij zal Hij toch niet gebruiken. Ik ben veel te jong en zo gelovig ben ik eigenlijk ook niet en bla bla bla. Maar het mooie is dat Hij juist die mensen ook wil gebruiken. Als jij denkt van ach God zal mij echt nooit kunnen gebruiken. Ik dacht dat ook en moet je zien wat er bij mij is gebeurd. Dat kan net zo goed bij jou als dat dat bij mij gebeurd! Zoals er wel eens gezegd word: Zeg nooit nooit. Inderdaad zeg nooit nooit. Ik zei ook altijd nooit maar ik weet nu dat God mij dus ook kan en wil gebruiken! Je hoeft je alleen maar open te stellen voor God en ga niet denken na 2 dagen van er gebeurd nog steeds niks. Het kan 1 dag duren maar ook 1 jaar. Dat is niet altijd leuk als het 1 jaar duurt maar als het dan gebeurd dan heb je ook gelijk iets geweldig moois! Strek je uit naar God zodat Hij ook jou kan gebruiken! Bid of God je wil gebruiken als Hij dat wil en ik geloof met mijn hele hart dat Hij je dan ook zeker zal gaan gebruiken. Het hoeft niet gelijk heel groot te zijn maar ik weet zeker dat Hij je zal gebruiken. Ook al is het alleen maar als je 1 zinnetje tegen iemand zegt! Tot zover anders word de post wel errug lang.

[kimberly-18 0]

wow jeffrey wat een mooie getuigenis..

[ArjanH. 0]

Hej Broeder Gaaf is dat zeg! AMEN

[IkkuhIlona 0]

Heej..

Ik vond het niet nodig om hier een heel topic over te maken, maar ik wou het toch even met jullie delen..

2 weken geleden moest ik mijn HB prikken omdat ik altijd zo moe was..en wat bleek: 6.6, veel te laag dus: bloedarmoede...de dokter wou tog even kijken waar het vandaan kwam..want het kan niet zomaar ineens...dus ik moest getest worden op vanalles, o.a. nieren enzo...

Die week die tussen het bloedprikken en de uitslag zou erg druk worden...ik vroeg me af hoe ik dat voor elkaar ging krijgen..

Ik heb vorige week maandag geprikt, de zondag daarvoor is er met en voor mij gebeden in de kerk, alleen voor kracht. De volgende dag geprikt. Ik voelde me inderdaad veel minder moe de week die daarna kwam..

Vandaag was de uitslag..mn ma belde..de dokters-assistente vond het zeer vreemd: mijn HB was 8.0, prima, geen bloedarmoede. Ze wist zeker dat het apparaat net gecontroleerd was, dus dat die echt goed was...mn ma vertelde ut en ik dacht: Wauw...God geneest niet alleen anderen van "grote" ziektes, maar ook mij van iets kleins, maar toch lastigs

Ilona

[Naeva 182]

Kleine edit topictitel

(en straks misschien een kleine getuigenis van mijn kant)

[annia 0]

Afgelopen weken kamp ik met erg veel twijfels. Twijfels aan het geloof, aan de manier waarop je geloof kunt uitten en soms zelfs aan het bestaan van Jezus. (God heb ik vreemd genoeg totaal geen twijfels over)

Daar sprak ik laatst over met ArjenV op de computer. Ik hoef denk ik niet op alle details in te gaan, maar het was een prettig gesprek waar Arjen in aangaf dat ik God misschien best om een teken mocht vragen. Vond ik wat moeilijk, het was voornamelijk angst wat mij tegenhield maar ook een gevoel om God (nog meer) onrecht aan te doen. Zo van, eerst zien dan geloven!!

Na het gesprek maakte ik mij klaar om te gaan slapen. En ben ik gaan bidden. Heb uiteindelijk bij God mijn twijfels neergelegd en ook mijn twijfels over het vragen om een teken. Vervolgens hoorde ik allemaal geluiden, waarschijnlijk mijn eigen angst, en bad ik gauw dat ik toch geen teken wilde, of misschien wel, kortom ik was verward.

Daarna besefte ik mij opeens iets heel moois. Ik was om een teken aan het vragen, terwijl ikzelf al een teken was!! Mijn mond die praatte, mijn lichaam dat knielde, mijn handen die zich vouwden, mijn hart wat sneller klopte, zonder God zou ik niet zijn. Ik en alles om mij heen was zo’n prachtig teken, en hier was ik om een teken aan het vragen en bidden?!

Was een hele geruststelling en opnieuw bewustwording van Gods grootheid.

[jeffrey_1989 0]

Mooi en bedankt annia. Inderdaad als je naar jezelf kijkt zie je wat God gemaakt heeft. Bedankt voor het (opnieuw) bewust maken van dat!

[Naeva 182]

Quote:

Op maandag 25 september 2006 19:31:52 schreef Hester het volgende: (en straks misschien een kleine getuigenis van mijn kant)

Sorry, het is niet echt een klein verhaal geworden.

[hopeloos 0]

maar wel een mooi verhaal

[Eli7 0]

Quote:

Op maandag 25 september 2006 22:28:11 schreef Hester het volgende: [...]Sorry, het is niet echt een klein verhaal geworden.

Maar wel mooi.

edit: wat hopeloos zegt dus

[JoostG 27]

* *sluit zich aan bij hopeloos en Eli7

[Mark1987 0]

Erg mooi hoor

[ArjanH. 0]

Mooi Hester Vertrouw op Hem! God's Grote zegen! ArjanH.

[Michie23 0]

Quote:

Op maandag 25 september 2006 22:28:11 schreef Hester het volgende: [...]Sorry, het is niet echt een klein verhaal geworden.

Ga een keer met mij mee naar de kerk

[Ignatius Maria 0]

Ja, heel mooi verhaal...

[Mark1987 0]

Ok... ik wist niet zeker of ik nou een heel nieuw topic moest openen, dus op deze manier dan maar

Afgelopen week is er nogal wat gebeurd. Ik wilde dit graag met jullie delen. De volgende tekst is onderdeel van een nogal lang stuk dat ik een paar dagen terug heb geschreven, maar ik heb het meest relevante eruit gehaald

Ik begin te vertellen vanaf het moment dat ik dat Studentenkerk Utrecht topic had geopend:

En toen was er Michie23 die zei dat zijn kerk ook heel leuk was. Ik vatte dat op als een (halve) uitnodiging, en vroeg of ik misschien een keer mee mocht. Michie23 reageerde meteen enthousiast, en om er even over verder te praten voegde ik hem toe op MSN. We praatten wat over zijn kerk, en hij zei dat hij de kerk "heel evangelisch" is. Ik vertelde dat ik dat ook wel een beetje aan het opzoeken was de laatste tijd... Hij gaf me toen even de link van zijn getuigenis, en ik heb het hele verhaal gelezen... ik vroeg me af waarom ik dit nog niet eerder had gezien, dat topic... "Heftig..." was alles wat ik kon uitbrengen. Want dat was het natuurlijk ook wel. Ik was erg beniewd naar hoe erg je nu kunt veranderen door zo'n soort ervaring met God, doelend op mijn eigen situatie eigenlijk, waar we even later in het gesprek belandden... Ik vertelde hem in het kort wat er in mijn PP topic stond, en twee zinnetjes hebben toen heel veel veranderd voor mij. "Je hebt een aanraking nodig, dat is duidelijk. God wil het doorbreken". Tja, en wat er toen gebeurde is heel moeilijk te beschrijven eigenlijk. Mijn eerste reactie was een soort van shock eigenlijk. Een heel sterk gevoel van eigenwaarde door de betekenis van die woorden kreeg ik ook. Ik werd gewoon heel warm van binnen zeg maar. Ik kreeg ook een glimlach, echt zo'n 'big smile' op m'n gezicht, die er maar niet vanaf wilde. Ik heb 3 minuten en 6 seconden stil op mijn stoel gezeten, me af te vragen wat dit was, en hoe ik daar ooit op moest antwoorden... ik probeerde maar een gesprek op gang te brengen. Maar aangezien het al laat was, of eigenlijk ook wel als een smoes voor mij om niet te hoeven vertellen wat me overkomen was, besloot ik maar naar bed te gaan. Eerst nog even naar beneden, nog wat drinken en tanden poetsen, en nog steeds had ik dat gevoel en die glimlach die er maar niet vanaf wilde. Mijn mondhoeken begonnen zelfs na ongeveer een half uur een beetje pijn te doen.

Daar lag ik ook zo'n beetje... als ik mijn ogen dicht deed leek het echt net alsof er van alles draaide ofzo... heel apart. Toen begon ik me pas eigenlijk écht af te vragen wat er nu weer met me aan het gebeuren was... De volgende ochtend had ik nog steeds datzelfde gevoel. Ik sprak Michie23 weer op MSN op mijn stage, en na een tijdje te hebben gepraat vertelde ik geleidelijk dat er wat was gebeurd die vorige avond. We kwamen toen tot de conclusie dat ik aangeraakt was.

De hele dag nog en de volgende dag en de volgende tot vandaag heb ik nog steeds dat gevoel... ik heb ook het idee dat ik dingen opeens heel anders zie. Net alsof ik ze onbewust van een andere kant bekijk. Ik vind het ook wel makkelijker om woorden te vinden om te bidden bijvoorbeeld. Ook kom ik steeds teksten tegen die mij heel erg aanspreken, die echt voor mij bedoeld zijn (gewoon door de bijbel open te slaan bijvoorbeeld). Diezelfde dag voegde kimberly-18 mij ook toe op MSN. We hebben toen ook lang gepraat, en ze was echt overal in geïnteresseerd. Ze stelde ook voor om aanstaande zondag mee te gaan naar de kerk van Michie23, en dat zag ik wel zitten, aangezien ik daar in eerste instantie naar op zoek was, een kerk. Ze vroeg ook of ik het goed zou vinden als ze voor me zou bidden dan. Dat vond ik op zich wel een eng idee, maar aan de andere kant kan het ook geen kwaad, en het leek me ook wel een goed idee, dus stemde ik daar mee in. De volgende dag was eigenlijk meer van hetzelfde, weer lekker veel credible, en ook weer veel met michie23 en kimberly-18 gepraat, die toen mij toen ook vertelde over de voorganger die aan het begin van de dienst altijd mensen naar voren roept die hun leven aan Jezus willen geven. Ze vroeg wat ik hiervan vond. Wat vond ik daarvan. Dat is precies wat ik wilde; verder leven met Jezus. Hem elke dag bewust bij me hebben en dat met de buitenwereld kunnen delen. Ik antwoorde dus: ja, dat lijkt me wel wat. Ze vroeg toen aan me of het goed was als ze even de voorganger zou mailen of hij eraan wilde denken de oproep te doen, en natuurlijk was dat goed, zei ik. Ik besefte toen wel dat er geen weg meer terug was, wat aan de ene kant heel goed voelde, maar aan de andere kant toch best wel eng, eng om het feit op zich om naar voren te lopen en dan samen met die voorganger te bidden, en eng omdat ik besefte dat het steeds moeilijker zou worden om dit allemaal tegen mijn ouders te gaan vertellen.

Zondag kwam steeds dichterbij, en ik wist dat er toch een moment moest komen dat ik aan mijn ouders ging vertellen waar ik heen ging. De oplossing daarvoor kwam voor mij niet geheel onverwacht. Donderdag was ik met een paar mensen van credible in Utrecht geweest. Ik was daar nogal vaag over tegen mijn ouders, ik had gezegd dat ik met een paar mensen naar Utrecht ging. Ze hadden er toen eigenlijk nog niet echt over doorgevraagd, maar de volgende dag vroeg mijn moeder zich wel af met wie ik nou eigenlijk weg was geweest. Ik had toen nogal haast, omdat ik nogal laat mijn bed uit was gekomen, en liet haar onbeantwoord zitten. Op mijn stage heb ik toen zitten nadenken over hoe en wat, en ik besefte me dat het steeds makkelijker leek om het gewoon te zeggen. Ik heb dan ook via MSN aan een paar mensen verteld dat ik het vanmiddag maar zou gaan vertellen. Daar was ik zelf ook zeker van. Maar toen ik eenmaal uit de bus was gestapt kwam dat moment toch voor mijn gevoel akelig dichtbij, en ik werd er weer iets minder zeker van dat ik het zou kunnen vertellen. Om te proberen het makkelijker voor mijzelf te maken, bad ik tot God of hij me wilde laten weten wanneer het juiste moment voor mij was. Ik had zitten denken dat het makkelijkst zou zijn om het meteen te zeggen als ik binnenkwam, maar ik had ook nog een ander scenario in mijn hoofd. Zoals ik al zei was ik de vorige avond wezen stappen, en mijn ouders hadden geen idee met wie, en dat interesseerde ze wel erg. Dus ik bad of God mij wilde laten weten welke van deze twee scenario's het beste zou zijn om het te vertellen. Toen ik binnenkwam werd het eigenlijk meteen al duidelijk dat ik het niet meteen kon vertellen... de barbeque was uit de schuur gehaald, maar omdat het begon te regenen had mijn moeder de barbeque onder een afdakje vlak voor de achterdeur gezet, en het hele huis zat vol met rook. Dus het eerste wat ik uitriep was iets van: wat is dit nou weer... ik werd weer een beetje met m'n voeten op de grond gezet zeg maar. Maar zoals ik al verwachte kwamen de vragen over de vorige avond. Ik moest wel even de moed bij elkaar rapen om alles te vertellen, maar ik wist gewoon dat dit de manier was die God blijkbaar voor me had uitgekozen, en ik had echt geen zin om er over te liegen. Dus ik vertelde dat ik met mensen die ik had ontmoet op een christelijk jongerenforum gisteren was weg geweest. En even later vertelde ik ook dat ik met een paar zondag naar de kerk ging. De avond voor de dag dat ik naar de kerk zou gaan, werd ik ineens (in tegenstelling tot de dagen daarvoor) heel rustig...

En toen was het zondag. Ik was helaas om even voor tienen al wakker. Ik had gehoopt dat ik wat langer zou slapen, dan hoefde ik niet zo lang te wachten voordat ik weg moest. Ik werd opeens weer echt superzenuwachtig. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat het helemaal nergens voor nodig was, bad of ik niet meer zenuwachtig zou zijn, maar ik bleef nerveus... Vooral het eerste uur dat ik uit bed was leek wel een eeuwigheid te duren... maar gelukkig ging de tijd steeds sneller, en om even voor tweeën liep ik dan ook de deur uit, op weg naar Utrecht. Daar ontmoete ik iedereen (kimberly-18, Gusto, Hopeloos, Liset, JoostG) en we liepen om kwart voor 3 richting busstation. Eenmaal bij de kerk aangekomen liepen we naar binnen, en ik vond het wel apart allemaal... ik had er niet echt een duidelijk gevoel bij. Het dienst zelf was wel erg interessant, beetje meegezongen, en aandachtig naar de preek geluisterd. Ik vond op zich dat er interessante dingen werden gezegd. Later kwam de oproep voor mensen om naar voren te komen, maar ik had eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik ook moest... ik vond het wel best om te blijven zitten (achteraf een goed idee, ik zag dat ze op hun knieën moesten gaan zitten en weet ik het... echt niets voor mij ).

Mijn zoektocht gaat zeker verder. Ik moet nog steeds 'mijn' gemeente vinden, en ik ga zeker ook verder in mijn zoektocht naar die relatie met Jezus.

Wordt vervolgd...

[kimberly-18 0]

super verhaal broertje!!

ik hou van je en spreek je snel op msn...

[hopeloos 0]

cool

(hihi )

[kimberly-18 0]

hihi

[JoostG 27]

Zouden we het "hihi" gehalte een beetje kunnen beperken, zeker in losse posts? Ik begrijp de grap en kan er best om lachen maar de post hierboven voegt natuurlijk niets toe aan het forum

BVD.

[Levi 145]

@ Hester,

De kerk bestaat niet uit dogma's, of artikelen uit de geloofsbelijdenis, maar de kerk bestaat uit alle christenen die zich werkelijk door de Geest willen laten leiden.

'De letter doodt, maar de Geest maakt levend'.

Mazzel,

Levi

[Naeva 182]

Bedankt voor de reacties

@Michie23: Is goed

@Levi: Ja, maar dat kan iemand 1000 keer tegen me zeggen en dan kan ik het nog zo goed weten, als het besef/de ervaring er niet is dan heb je nog niks... Inderdaad, de Geest maakt levend.

[Ignatius Maria 0]

Mooi verhaal Mark.

En je hebt toch maar de korte versie gedaan?