Waarom eist God bloed als genoegdoening?

[Figulus 150]

Zonde brengt dood voort; leven is in het bloed; daarom kan verzoening alleen plaatsvinden door gegeven leven — gesymboliseerd door bloed.

[Figulus 150]

De bewering dat de Bijbelse God “bloeddorstig” zou zijn, berust op een fundamentele mislezing van het offerbegrip.

In de Bijbel wordt bloed niet vereenzelvigd met dood, maar juist met leven:
“Het leven van het vlees is in het bloed” (Lev. 17:11). Wanneer bloed in het offer een rol speelt, gaat het dus niet om het verheerlijken van geweld, maar om het geven van leven als antwoord op zonde, die zelf tot de dood leidt (Rom. 6:23).

God eist geen bloed om het bloed. Hij “heeft geen lust in slachtoffers” als leeg ritueel (Ps. 51:18; Hos. 6:6). Het offersysteem is pedagogisch: het maakt zichtbaar dat zonde niet onschuldig is, dat herstel niet gratis is, en dat verzoening alleen mogelijk is wanneer leven wordt ingezet waar dood is veroorzaakt.

Dat blijkt juist uit het feit dat het offersysteem niet het eindpunt is. In de Bijbel loopt het uit op de opheffing ervan: niet eindeloze bloedoffers, maar één definitieve zelfgave. Niet omdat God eindelijk genoeg bloed zag, maar omdat het leven zelf werd gegeven en daarmee het offerprincipe vervulde en beëindigde.

Wie God “bloeddorstig” noemt, verwart symbool met motief en middel met doel. Het doel is leven, herstel en verzoening — bloed is daarin geen object van verlangen, maar het teken van wat op het spel staat.