Getrouwd maar verliefd op een ander

[Elfje 0]

Het was ook niet letterlijk bedoelt, maar tot de dood ons scheidt vind ik zo onwerkelijk. Mijn ouders waren 27 jaar getrouwd en zijn toen nog uit elkaar gegaan omdat mijn heit niet met zijn handen van zijn dochter af kon blijven. Dat was voor mijn mem de druppel die de emmer deed overlopen. Hun huwelijk was al 10 jaar niets meer en waarschijnlijk waren ze, ook als mijn heit niets had uitgevreten, toch wel uit elkaar gegaan wanneer de kinderen het huis uit waren. Je kunt elkaar ontgroeien. Dat is gewoon zo. Daar kun jezelf een hele hoop aan doen natuurlijk maar er zijn zoveel mensen die uit elkaar gaan. Er scheiden zowat meer dan dat er mensen trouwen.

Tuurlijk wil ik ook bij mijn man blijven tot de dood ons scheidt, maar ik ben gewoon nuchter denk ik.

En Sarjenka, mijn man weet dat ik verliefd ben op die ander. Die ander is een gezamenlijke vriend. Ik vond dat mijn man dat moest weten. Helemaal nu die ander ook gevoelens voor mij had.

Mijn man vind het jammer maar vertrouwt mij 100%. Gelukkig maar...

Liefs Elfje

[mercy 0]

Quote:

Op zaterdag 05 maart 2005 16:31:02 schreef Elfje het volgende: Tot de dood je scheidt? Dat is bij ons niet genoemd. 't Was bij ons allemaal wat moderner...

Het gaat ook niet om of het genoemd is of niet maar hoe God erover denkt.

Mijn advies aan jou is ga de relatie Jezus en de gemeente eens onderzoeken en betrek dat op je huwelijk.

Gods Zegen

[Elfje 0]

En hoe zou ik dat moeten doen mercy? Je zegt dat wel heel mooi, maar hoe pak je zoiets aan dan?

[anastasia 0]

Hai Elfje,

Wat goed van je dat je het je man verteld hebt. Je man houdt zeker van je, hij vertrouwt je en jouw eigen oordeel. Ik hoop dat je in staat bent tot een liefdevolle relatie met jullie gezamenlijke vriend, zonder dat het een liefdesrelatie wordt. Houden van is nooit verkeerd, het is alleen wel eens lastig als de ander van het andere geslacht is,dan kunnen de hormonen mee gaan spelen. Het één is spiritueel en hat ander biologisch. Een lastige kwestie van mind over matter..

Veel geluk.

[Gast Anon_phpbb]

Wat een onzin wat ik soms lees. Ik ben gescheiden, mijn partner is gescheiden. En ik zou zeggen GodZijDank. Mijn kinderen en ZIJN kinderen zijn niet ontspoord. Wij zijn nog steeds heel. En we zijn voor het eerst (en we zijn al in de 40 hoor) in ons leven ECHT gelukkig! Dus wat nou? En de bijbel? In de bijbel staat helemaal niet dat je niet mag scheiden. En wat God verbonden heeft? Wie zegt dat het God was die mij met mijn ex samenbracht? Ik zie het eerder als keiharde levensles, waar ik veel van geleerd heb, en erg positief uitgekomen ben. Dus als jij meent dat je je ware liefde gevonden hebt, dat je écht 100% voor elkaar wilt gaan. Dan dóén! En dat wil niet zeggen dat je voor iedere vlinder ervandoor moet gaan. Maar ik heb het over een ware zielsmaatje vinden, een partner, een éénheid, en als je die pas vindt terwijl je al gehuwd bent... is het héél moeilijk, maar de keuze hoeft niet per definitie tegen je gevoelens in te zijn.

[Naeva 182]

Ik denk dat er een groot verschil zit tussen enerzijds de motivatie die je hebt om te gaan trouwen en anderzijds de realiteit van stukgelopen huwelijken.

Volgens mij hoor je het huwelijk niet in te gaan met de gedachte 'we zien wel, we kunnen altijd nog scheiden'. Natuurlijk kunnen er dingen gebeuren waardoor je geen andere oplossing ziet dan te scheiden. Maar dat is achteraf, niet het idee waarmee je eraan zou moeten beginnen.

Niemand kan garanderen dat je nooit verliefd wordt op een ander of dat je niet meer met je partner door één deur kan. Zulke dingen gebeuren en daarom moet je ook niet met oogkleppen op gaan lopen en een groot sprookje verwachten. En toch... als je trouwt, zeg je: dat risico neem ik, zoveel vertrouwen heb ik in jou/ons!

Waarom zou je anders nog beloven 'tot de dood ons scheidt?' Als je daar niet achter staat, moet je misschien ook maar niet trouwen, want dat heeft gevolgen voor je hele leven.

[onemangang 0]

Quote:

Op dinsdag 08 maart 2005 14:57:47 schreef tessheksje het volgende: Wat een onzin wat ik soms lees. Ik ben gescheiden, mijn partner is gescheiden. En ik zou zeggen GodZijDank. Mijn kinderen en ZIJN kinderen zijn niet ontspoord. Wij zijn nog steeds heel. En we zijn voor het eerst (en we zijn al in de 40 hoor) in ons leven ECHT gelukkig! Dus wat nou? En de bijbel? In de bijbel staat helemaal niet dat je niet mag scheiden.

Wel dus:

1 Corinthe 7:10

Voor de getrouwden geldt dit voorschrift, dat niet van mijzelf maar van de Here komt: Een vrouw mag niet van haar man scheiden.

1 Corinthe 7:27

Als u een vrouw hebt, moet u natuurlijk niet van haar scheiden. Hebt u geen vrouw, probeer dan ook niet er één te vinden.

Mattheus 19:6

Zij zijn één. Niet langer twee, maar één. En geen mens mag scheiden wat God heeft samengebracht."

Quote:

En wat God verbonden heeft? Wie zegt dat het God was die mij met mijn ex samenbracht?

Zoiets hoor je alleen gelovigen zeggen.

Quote:

Ik zie het eerder als keiharde levensles, waar ik veel van geleerd heb, en erg positief uitgekomen ben. Dus als jij meent dat je je ware liefde gevonden hebt, dat je écht 100% voor elkaar wilt gaan. Dan dóén! En dat wil niet zeggen dat je voor iedere vlinder ervandoor moet gaan. Maar ik heb het over een ware zielsmaatje vinden, een partner, een éénheid, en als je die pas vindt terwijl je al gehuwd bent... is het héél moeilijk, maar de keuze hoeft niet per definitie tegen je gevoelens in te zijn.

Maar inderdaad, ik ken heel wat gescheiden mensen die er alleen maar gelukkiger op zijn geworden na hun scheiding. Ik ken ook heel ongelukkige stellen die ondanks dat er geen sprankje liefde meer is te bekennen in hun relatie, toch bij elkaar blijven. Nou kunnen mensen zich wel krampachtig gaan vasthouden aan het idee dat het huwelijk iets heiligs is waaraan je je hele leven aan moet verbinden, maar de realiteit is toch voor heel veel mensen anders. Ik zou zeggen, mensen moeten proberen zo gelukkig mogelijk te zijn in hun leven en daarbij ook zoveel mogelijk proberen anderen gelukkig te maken. Als scheiden een middel tot geluk is, so be it.

[Nynthe 1]

***

[Jezus_freak91 0]

nou, jongens wat zijn we weer onaardi

weet je verliefdheid komt en gaat mischien ook wel weer( niet altijd) dus mischien kan je juist meer met diegene gaan optrekken en dat het dan juist gewoon een vriend word. ga nooit met hem date ofzo, dan gaat je huwelijk wel kapot! enne wat glenn zegt kun je ook proberen! naar zo'n huwelijkskamp gaan je weet maar nooit

[Elfje 0]

Nou mensen. We maken er idd een hoop drukte over zeg! Ik ben stapelgek op mijn man en hij op mij, dat is nog nooit anders geweest! Ieder huwelijk heeft wel eens een down toch? Nou en toen wij even een down hadden was die andere man er voor mij. Die stond voor mij klaar. Nu heb ik geen contact meer met hem en gaan de gevoelens langzaam aan over en kom ik tot rust, met het gevolg dat het tussen mijn man en mij supergoed gaat. Als ik nu mijn hart zou volgen bleef ik lekker zitten waar ik zit en dat doe ik dus ook!

[Nynthe 1]

***

[Musli 0]

[achlaatookmaar]

[Gast Anon_phpbb]

Via Google op deze site gekomen, simpel door in te tikken "verliefd maar getrouwd". Ik zit nl in deze situatie en kwam terecht bij de tekst van RAFOX (d.d. 24-02-2005). Hier kan ik me geheel in vinden 'het overkomt je'. Was het nu maar zo dat ik verliefd was zonder dat de ander dit beantwoorde, helaas is dit niet het geval. Zij is net zo verliefd als mij. We hebben het er al over gehad en willen terug naar 'rationeel vriendschapsnivo' en geen schade berokkenen bij onze partners en kinderen. Er is tussen ons nog niks gebeurd [zoenen of (nog erger) het hebben van seks].

Er word op dit forum vaak gesuggereerd om 'het' je partner te vertellen en het contact te verbreken. Wij hikken beiden aan om het tegen onze partners te zeggen, zien er nl de voordelen niet van in. In onze optiek is dat nu net juist iets om moeilijkheden te krijgen terwijl er 'niks' is gebeurd.

Het verbreken van contact is moeilijk zo niet onmogelijk omdat we elkaar vaak treffen op school en al meer dan acht jaar in dezelfde straat wonen. De verliefdheid is pas van het afgelopen half jaar. Wel doen we ons best om elkaar zo weinig mogelijk tegen te komen, lukt aardig moet ik zeggen.

Ben benieuwd naar jullie reacties. Wij vinden het een serieus probleem waar je mee kunt worstelen en niet mee te koop loopt.

[cloë 0]

Hallo iedereen

Het is voor mij ook de eerste keer dat ik hier op deze site ben. Heb me dan ook in zo een moeilijke situatie bevonden. Daarom dat ik mijn verhaal hier ook eens kwijt wil en zien wat jullie daarover denken.

Ben een getrouwde vrouw van 35 met twee zoontjes van vijf en zeven jaar. Ben bijna tien jaar getrouwd.

Een goed half jaar geleden ben ik iemand tegen gekomen op een fuif, heb er wat tegen gepraat en samen iets mee gedronken, mijn man was toen ook aanwezig. Die was er wel niet zo mee opgezet, dat ik een tijd met die andere stond te praten. Maar ik hoor het hem nog steeds zeggen , dat hij zich geen zorgen hoefde te maken , want dat die andere persoon niet tegen hem op kon.

Een week later ging thuis de telefoon en het was dan ook die andere persoon die contact zocht met mij. Hij had dan ook mijn nummer opgezocht. Hijzelf is gescheiden en heeft een zoon van negen jaar oud. Hij vroeg of ik iets met hem wou gaan drinken, heb eerst afgewezen , maar hij belde een dag of twee erna terug, heeft me zijn nummer gegeven, heb de verleiding niet kunnen weerstaan en heb hem dan ook opgebeld. We zijn dan samen iets gaan drinken en ik ging hem dan ook regelmatig beginnen meer te zien. Ik was tot over mijn oren verliefd op die persoon, hij was het gewoon. IK heb dan ook op het punt gestaan om mijn man te laten vallen en een nieuw leven op te bouwen met die andere persoon. Heb op een dag alles opgebiecht aan mijn man, die was er zo kapot van, we hebben uren en uren zitten praten. Ikzelf ging er ook totaal onderdoor.Uiteindelijk heb ik dan ook voor mijn gezin gekozen. Die andere persoon heeft het niet goed opgepakt en me dan ook voor alles en nog wat uitgescholden, wat ik niet goed snap als je echt verliefd bent op iemand, maar aan de andere kant kan ik het best snappen dat hij met een gebroken hart achter blijft. Heb nu inmiddels twee weken geen contact meer bij die andere persoon, maar het is verdomd moeilijk.

Ik heb eigenlijk alles wat ik moet hebben, maar mijn gevoelens voor mijn man zijn over, heb dat ook verteld tegen hem. Hij steekt dan ook veel tijd in zijn werk, is weinig thuis en daarom blijft het werk hier ook allemaal liggen, en moet ik voor alles opdraaien.

Tijdens onze gesprekken heb ik dan ook tegen hem gezegd dat ik me 100% wil inzetten voor mijn gezin; maar dat hij dan ook zal moeten veranderen en zich meer moet inzetten voor ons.

Hij doet heel goed zijn best en hoop dat het ook zo zal blijven.Ik hoop dat mijn gevoelens tegenover hem nog gaan terug komen, maar als hij zo blijft verder doen zal dat zeker geen probleem geven.

IK heb voor mijn eigen uitgemaakt dat ik meer voor mijn eigen moet opkomen en als alles weer wordt zoals een tijd terug,dat ik voor alles alléén kwam te staan, dan zal ik mijn conclusie daar moet uittrekken.

[cloë 0]

Hoi marc 1968

Je moet goed nadenken over het feit waar je mee bezig bent, ik kan je verzekeren dat het niet blijft zonder kussjes en knuffels. En eens jullie zover zijn, is het zeker moeilijk om mekaar te laten gaan, en dan zal je meer verdriet hebben dan als je er nu mee stopt. Heb dus ook een affaire gehad met iemand en ik was verliefd , zo verliefd ..., en ik zeg het je het is verdomd moeilijk om je dan over zo een persoon heen te zetten, verdomd moeilijk.

Dus denk er maar eens goed overna. Succes

[Aviator 0]

Quote:

Op donderdag 07 april 2005 14:45:29 schreef cloë het volgende: Ik heb eigenlijk alles wat ik moet hebben, maar mijn gevoelens voor mijn man zijn over, heb dat ook verteld tegen hem.

Tja gevoel. Wat is gevoel eigenlijk?

Ik denk dat gevoel een mens behoorlijk kan misleiden, ik denk dan ook dat je zeker niet zomaar op je gevoel kunt afgaan. Ook ben ik van mening dat je niet voor niets een nuchter verstand van God hebt gekregen om dat gevoel wat meer in banen te kunnen leiden.

Gevoel... het vervliegt zo makkelijk weer, is dat dan waar je op af moet gaan, is gevoel hetgene waar je op kan vertrouwen?

Ik denk het niet... Ik denk dat je een nuchter verstand hebt gekregen en daarnaas gevoel om dat verstand bij te staan. Natuurlijk komt het voor dat gevoel en verstand tegenover elkaar staan, mij lijkt het dan het beste om je verstand te volgen, in mijn leven dan.

'Tot de dood jullie scheidt?' Ik denk dat God ook wel weet dat het een hele heftige belofte is. Toch wordt hij min of meer gesteld en verwacht God dat je je eraan houdt...

Die zin betekend niet dat alles over een leie dakje zal gaan, je zult je er beide ontzettend voor in moeten zetten, er voor vechten zeg maar.

Als ik ooit zou moeten scheiden dan zal dat zeker niet gebeuren omdat gevoel anders zal zijn, dan zal dat zijn ivm overspel of iets dergelijks. Gevoel is iets waar je aan kunt werken, waar je jezelf voor open zal moeten stellen...

Dat is mijn visie erover...

[Michiel 14]

Quote:

Op donderdag 07 april 2005 14:45:29 schreef cloë het volgende: Heb op een dag alles opgebiecht aan mijn man, die was er zo kapot van, we hebben uren en uren zitten praten. Ikzelf ging er ook totaal onderdoor. Ik heb eigenlijk alles wat ik moet hebben, maar mijn gevoelens voor mijn man zijn over, heb dat ook verteld tegen hem. Hij steekt dan ook veel tijd in zijn werk, is weinig thuis en daarom blijft het werk hier ook allemaal liggen, en moet ik voor alles opdraaien. Tijdens onze gesprekken heb ik dan ook tegen hem gezegd dat ik me 100% wil inzetten voor mijn gezin; maar dat hij dan ook zal moeten veranderen en zich meer moet inzetten voor ons. Hij doet heel goed zijn best en hoop dat het ook zo zal blijven.Ik hoop dat mijn gevoelens tegenover hem nog gaan terug komen, maar als hij zo blijft verder doen zal dat zeker geen probleem geven.

Is hier ook niet de kern van een relatie benaderd? Dat een gevoel een bevlieging kan zijn, omdat die ander een stukje leegte opvult in je leven dat jij zoekt. Daarmee haal ik gemakshalve de woorden van anastasia aan:

Quote:

Verliefd worden overkomt iedereen wel eens. Mij dus ook. Ik heb voor mezelf geleerd dat dit een signaal is dat ik iets mis. Wat in de persoon waar ik verliefd op ben trekt me aan. Mis ik dat in mijn partner? Of vergeet ik dat aan mezelf te geven? Waarom heb ik het nodig. Wil ik me graag speciaal voelen. Waarom heb ik dat van een ander nodig. Waarom weet ik niet dat ik altijd speciaal ben. Dat soort vragen stel ik me dan als ik verliefd wordt. Zeer verhelderend voor mij. Met die gevoelns wat doen naar die persoon toe is voor mij een brug te ver.

Ik denk dat het belangrijk is, om niet bij het eerste beste moment je levensgezel(in) de wacht aan te zetten. Even belangrijk is om open en eerlijk met elkander te zijn. Veel praten en je gevoelens etaleren is daarin van belang. Niet zomaar alles voor "gewoon" aannemen. Een relatie moet je onderhouden en dat onderhoud zal van beide kanten moeten komen. Niet zomaar de ander aan de kant schuiven, maar samen er wat van willen maken.

Bij jezelf te raden gaan wat er ontbreekt in je relatie maakt je alleen maar meer bewust van je relatie. Dit geeft ook meteen een mogelijkheid om de relatie te versterken en verder uit te bouwen. Niet uitgaan van de gemakkelijke weg, maar samen de strijd aangaan.

Edit: Diana geeft ook aan wat ik bedoel met vervliegen ed.

[Gast Anon_phpbb]

Het is niet zo dat ik elke dag verliefd ben op iemand anders, dit is in al die lange tijd dat ik getrouwd ben de eerste keer (en hopelijk de laatste tenzij mij eigen meissie). Ik heb meerdere mensen horen zeggen (lees schrijven) dat je jouw partner moet vertellen dat je warme verliefde gevoelens voor een ander hebt. Nogmaals, er is niks gebeurd, en we zullen het ook niet toelaten dat er wat gebeurd. Na het lezen van vrijwel alle berichten in dit forum zie ik hier nog steeds niet de voordelen van in om dit alles aan jouw partner te vertellen, kweekt volgens mij een grote vorm van onrust in je relatie terwijl ik het idee heb dat mijn eigen verliefdheid vanzelf zal gaan verdwijnen. Want dat lees ik nl wel in het forum dat dit vrijwel bij iedereen is gebeurd, dusssss

[cloë 0]

Wanneer je verliefd wordt op iemand anders , gaan jullie op een bepaald moment zo verliefd worden dat julie altijd samen willen zijn en gaan jullie zo gefrustreerd geraaken dat je het moet vertellen aan je partner,je niet anders meer kan. Jullie die gevoelens niet langer meer kunnen verbergen.

Je kan dat niemand wijsmaken dat je je gevoelens onder controle kan houden, toch niet als je echt verliefd bent op iemand anders.

Als je echt gevoelens hebt voor iemand anders heet dat liefde , maar als je je goed voelt bij iemand spreek ik eerder over een vriendschap.

En uit jou verhaal marc zou ik eerder opmaken dat het om vriendschap gaat en niet om verliefd zijn. Want als je verliefd bent op iemand dan zoek je daar genegenheid mee, dan heb je niet liever dan dat die persoon je aanraakt.

Alé zo denk ik daar toch over, maar wie ben ik hé

[Elfje 0]

Wat een verhaal cloë.

Goed dat je het contact verbroken hebt. Ik weet hoe moeilijk dat is! Ik koester nog steeds gevoelens voor die ander, maar het wordt steeds minder. Dat komt simpelweg doordat ik weining contact meer met hem heb. Gelukkig houd ik ook nog steeds onwijs veel van mijn man. Het lijkt me heel erg dat je dat niet meer hebt. Waarom blijf je dan toch nog bij hem? Kunnen jullie niet samen in therapie gaan ofzo? Ooit heb je wat voor hem gevoeld dus in principe zou dat terug kunnen komen, maar dan moeten jullie er wel aan werken. Het lijkt mij een onhaalbare situatie die onnodige spanningen opleveren om bij elkaar te blijven. Alleen maar voor de kinderen? De kinderen voelen die spanning! Geloof me, ik kom zelf uit een gebroken gezin, mijn ouders zijn 5 jaar geleden, na een huwelijk van 28jaar, gescheiden. Je voelt gewoon spanning.

Zoek hulp. Bid!

[Musli 0]

Soms gaat liefde ook gewoon weg om weg te blijven (wat niet inhoudt dat je het niet moet proberen) maar je moet ook niet angstvallig vasthouden aan het idee dat het wel weer terug kan komen, daar word je ook niet vrolijk van.

[lil 0]

Hallo allemaal,

Alles wat ik heb gelezen komt zo bekend voor! Ik ben ontzettend gelukkig met mijn man en 10 jaar getrouwd, kindjes. Kortom een happy family. Toch koester ik gevoelens (ik wil niet zeggen dat ik verliefd ben) voor iemand die ik nog van vroeger ken (oude buurjongen) Na 15 jaar zagen we elkaar weer (we zijn nu goed in de 30) en patsboem. Ik had gevoelens (weer, ik had ze vroeger ook voor hem) voor hem. Ik heb hem erop aangesproken. Ook hij voelt spanning, maar tja hij is vrijgezel en staat overal voor open. Het is zelfs zo erg dat ik misschien wel echt vreemd zal gaan als ik hem nog vaker ga zien. Hij heeft gezegd dat hij niet verliefd op me is, maar dat hij me wel erg aantrekkelijk vind. Alleen ik wil en kan het niet maken naar mijn gezin om dan maar voor een keer met iemand het bed in te duiken. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Wel weet ik dat ik zielsveel van mijn man hou en mijn gezin NOOIT zal verlaten. Tegelijkertijd trekt de ander mij erg aan. Het lijkt wel een verslaving aan spanning, aandacht etc...

HELP wat moet ik doen?

[eline2u 0]

Is dit je gezin dan werkelijk waard? Denk aan je man, aan je kinderen. Of draai de situatie eens om.. Wat als je man gevoelens voor een andere vrouw zou krijgen en jij er ooit achter zou komen dat hij meer met haar uitgespookt heeft terwijl hij met jou getrouwd is? wat zou je doen?

Als ik jou was zou ik vechten voor je huwelijk. Volgens mij is dat veel meer waard. Ik snap dat dit moeilijk voor je is, maar bedenk je dat het maar enkel "gevoelens" zijn voor je ex-buurman. Die kunnen ook enkel zo weer overwaaien...

Bedenk je tevens hoe het kan dat je deze gevoelens krijgt terwijl je getrouwd ben.. Praat veel met je mannetje zou ik zeggen!

Succes, ik hoop dat je verstandig bent

[lil 0]

Je hebt helemaal gelijk. Maar het is heel erg moeilijk! Ik weet dat dit alles niet mijn gezin de kop moet kosten. Als ik er andersom aan denk dat mijn man een andere vrouw leuk vindt, dan draait mijn buik een slag om!

Ik bid letterlijk elke dag of ik hiervan af kan komen. Ik denk dat de meest verstandigste oplossing gewoon niet meer zien is. Maar ja dat is moeilijk, want onze ouders wonen nog steeds naast elkaar en we komen elkaar nog wel eens tegen op de parkeerplaats.

Bedankt in iedergeval voor je reactie!

[cloë 0]

Hoi elfje

Je hebt gelijk het is helemaal niet gemakkelijk om iemand te vergeten waar je je hart voor opengesteld hebt. Maar langzamerhand lukt het beetje bij beetje die andere te vergeten, door dat ik hem ook niet meer hoor of zie.

En wat die therapie betreft, mijn man zegt dat de beste remedie hiervoor is , is zoveel mogelijk praten tegen mekaar, open zijn voor elkaar, hij wou alles weten wat er gebeurt was, van naaldje tot draadje.

Ik heb dan ook alles verteld, maar dan ook alles, dacht als ik met een schoone lei wil terug opstarten, moet hij alles weten.

Het was en is nog steeds op bepaalde momenten moeilijk voor hem, maar hij wil kost wat kost zijn gezin bijelkaar houden. Het gaat nu inmiddels al wat beter bij ons, hoop dat alles weer op zijn pootjes terecht komt.

Groetjes