God bleek mij niet te verwerpen

[Gaitema 439]

Lang heb ik gedacht dat ik me niet kan bekeren, omdat ik christelijk opgevoed ben en dus al een christen van kinds af aan ben. Als kind zong ik veel liedjes over Jezus die ik leerde op school als ik thuis was en had daar levendige voorstellingen van. Ik sprak er met ma over, door haar vragen er over te stellen. Vragen als "waarom mag ik geen ijs op de zondag?" En "als je gelooft, maar niets goeds doet, word je dan gered en als je niet gelooft, maar alles goed doet, word je dan niet gered?" Ik kreeg daarop respectievelijk een ja en een nee te horen.

Op een gegeven moment kwam ik echter aan de overtuiging dat ik iets moest missen. Ik geloofde in Jezus, dat Hij voor mij gestorven is, maar ervoer nog een grote leegte in mijn leven. De overtuiging kwam dat God mijn gebeden wel hoorde, maar ik vreesde dat Hij er aan voorbij ging. Ik vreesde dat ik wel eens een schijnheilige zou kunnen zijn, die uiteindelijk verloren zou gaan en de hemel niet zal zien.Ik miste de kracht van het geloof in mijn leven.

Dan blijkt juist door Bijbellezen, bidden en mensen die me woorden van God doorgaven, dat God mij helemaal niet (zoals ik vreesde) verworpen had.

Woorden waarin naar voren kwam dat Jezus mijn redder is, dat Hij me een gave man vindt, dat ik moet leren te leven vanuit de nieuwe schepping. Waaruit Jezus oproept dat ik meer tot Hem moet bidden en de Bijbel lezen. Daarbij zei Hij dat ik een zeer liefdevol mens ben, maar mij niet ten onder moet laten drukken door wat anderen tegen mij zeggen. Hij zou zelfs trots op mij zijn. Mooie woorden die me veel kracht gegeven hebben om een kind van Hem te kunnen zijn. Voor enige dagen geleden profeteerde Jezus zo door mijn vriendin heen dat ik Gods kind ben.

Ik voelde me werkelijk bevrijdt. De gavevan profetie bestaat. Ik heb meerdere mensen getroffen die het hadden en zo tegen me woorden van God meegaven, met als resultaat dat ik toch een soort van bekering heb doorgemaakt. De bekering van de gedachte dat ik wel eens verloren zou kunnen gaan naar het werkelijk aanvaard te zijn door Jezus en Hem als Kracht in mijn leven te kennen.

Zo rond mijn twintigste heb ik er al eens over gedroomd. Ik droomde dat ik midden in de nacht in een supermarkt wandelde. Ik kwam voor de kassa te staan in een rij met mensen die me verwijten begonnen te maken over wat ik allemaal misdaan zou hebben, wat ze vaak van anderen hadden gehoord. Ik begon vanuit een machteloze overrompelde gevoel wat ze van me af te duwen, waarop ze naar me woedend schreeuwden: "word je agressief!!!"

Ik vluchtte weg uit de supermarkt. Terug naar mijn huis, waar ik toen met mijn ouders, broertje en zusjes nog woonde.

Daar kwam meneer de agent aan, die later een ouderling in mijn kerk is geworden.

Hij vertelde me (terwijl ik met mijn rug tegen de schuur in de achtertuin zat) dat ik thuis niet welkom ben, omdat mijn ouders zich zelfs voor mij schaamden en dat ik het land uit moest. In paniek schreeuwde ik het uit dat dit toch niet zou gebeuren! Ik smeekte om te mogen blijven met hevige angsten die door mijn hart heen bonsten.

Vervolgens was ik opeens ergens anders. De zon scheen en het was lekker warm. Zomers warm. Minstens 24 graden. Ik was in een schitterend heuvelig natuurgebied met grote bloeiende velden en bossen aan de horizon op de heuvels. Terwijl de velden meer glooiend waren. Ik zag mijn zusjes, mijn broertje en mijn ouders. Ze keken me vergevingsgezind aan, vooral mijn moeder!

Dit kwam als een stroom van Licht en warmte van de zon in mij neerdalen en dreef heel mijn panische angst uit mijn lichaam weg, die zo de grond in weg zakte. De blik in mijn moeders ogen zei mij: "het is goed jongen, het is voorbij!"

Toen zag ik het beeld voor me van een Regisseur die aan een film aan het werk was, door naar hun schitterende kleding als bruiloftsjurken te kijken en daarin dat op de één of andere manier zag opgeschreven. Dit beeld stelde God voor die de Regisseur is van mijn leven.

 

Ik heb dit het afgelopen jaar werkelijkheid zien worden. Ik was thuis soms agressief, omdat ik het allemaal niet meer aankon in een druk van het leven dat me onder mijn zorgen werk te verliezen en contact met mijn dierbaren te verliezen te groot werden. Ik ontplofte dan als een kat in het nauw. Vaak gooide ik met dingen, schreeuwde ik tegen de mensen en soms greep ik iemand bij de lurven en de klannen. Zo laatst ook bij mijn ma.. waardoor ze voorlopig geen contact meer met me wilden, evenzo wilden mijn broertje en zusjes met mijn zwagers dat niet, tot ik professionele hulp zou krijgen. Dat heeft een jaar zo voort geduurd, voor ik eindelijk hulp kreeg. In die tussentijd ben ik verhuist van Nijverdal naar  Bennekom ennu vanwege een aanstaand huwelijk met komst van een baby naar Ede. Ik ben letterlijk vanuit mijn huis in Nijverdal waar ik acht jaar woonde uit het Tukkerland weg gegaan (waar ik geregeld problemen had met mensen) naar de Veluwe.

Nu is vlak voor de therapie begon ma weer contact met me gaan opnemen. Mijn pa overigens had al die tijd op een laag pitje nog telefonisch contact met me en me actief geholpen met de verhuizing.

Mijn ma zei dat het ook al weer een jaar terug is en dat het een proces is geweest wat nodig was om met mijn verloofde op eigen benen te komen staan. mijn zusjes en mijn broertje heb ik ook al inmiddels weer mogen zien. Ik weet me door een universum vol genade van God gedragen in de liefde die ook dwars door mijn familie heen stroomt. Ja Jezus is voor mij aan het kruis gegaan. Ik wordt door Hem boven de duisternis naar het Licht toe opgetild en ik kan er niks aan doen, behalve me er vol vreugde en vrede er aan toe te geven.

Die schitterende bruiloftsjurken van mijn familie op het veld in de zomerzon staat voor mij voor deze periode in aanloop naar mijn huwelijk, waarin nu alles aan het herstellen is.

Zelf heb ik mijn vader gevraagd als getuige en mijn verloofde mijn moeder. Haar moeder is inmiddels overleden, waarom mijn moeder tegen haar zei dat ze ook in de plaats voor haar moeder dit zou gaan doen.

 

Wat een bijzonder begenadigde jaar. Jezus heeft ons gezalfd met vrede en vreugdeolie. Die olie wil Hij ook jou mee overgieten. 

 

[ineke-kitty 56]

@de langwerpige Kolnstat

Even een vraag.  Waarom gebruik je een andere nickname?  Je bent toch Gaitema? 

[Gaitema 439]

Ik zou het niet weten. Het is door het forum opeens veranderd in deze naam. Eerder gebruikte ik die naam wel eens en is het zo weer voor de dag gekomen bij het wachtwoord wijzigen. Gaitema is afgeleid van mijn voornaam. De langwerpige koll'nstat van mijn achternaam

 

[ineke-kitty 56]

Ah.... op die manier. Wel, het is nu duidelijk.

[Gaitema 439]

Het schept wel onduidelijkheid. Met wijziging naar wederom Gaitema, ben ik bezig.

[Lobke 467]

Gaitema wat fijn dat de band met je familie weer aan het herstellen is. Je hebt (vermoed ik) een lieve moeder, die ook een moeder voor je aanstaande vrouw wil zijn. Moeders kunnen veel vergeven.

[Gaitema 439]

Dank je, ja dat is zeker zo. Hoewel zij nooit de moeder van mijn vriendin kan vervangen en dit soms voor haar een pijnlijke confrontatie met haar gemis is.