Puzzels van mijn brein.

[Johannes De K 0]

Al een hele lange tijd heb ik bepaalde ideeën gehad, vragen over waar wij als volk van God mee bezig zijn, en waarom wij bepaalde dingen doen.

Er zijn er op dit moment meerdere vragen die mij bezighouden,en waarvan ik het niet voor elkaar krijg om ze los te laten of te verwerken. Laat ik gewoon bij de eerste beginnen.

Als kind had ik een buurvrouw die met "tante" aangesproken wenste te worden.

Ik heb het destijds geweigerd met de beredenering dat ze mijn tante niet was.

Wat mij tot op de dag van vandaag verbaast is dat ze HEEL kwaad werd, en ik voor zeker een week deze vrouw niet heb durven aankijken.

Sindsdien heb ik meerdere mensen dit soort aanhef horen gebruiken richting mede-christenen.

Ik denk dat ik de termen "broeder" en "zuster" nog begrijpen kan, tot een bepaald niveau,

maar ik snap absoluut niet waar de termen "Tante" en "oom" vandaan komen.

Als iedereen gelijk is, hoe is een kleine broeder dan ineens een "neef??" en 15/16 jaar later een broeder? In mijn gedachten had bijvoorbeeld die buurvrouw van me in werkelijkheid een verre achternicht kunnen zijn, waarvan de familielijn niet eens zoveel generaties hoeft te hebben als de mijne.

Mijn vraag: waar komen die "tante" en "oom" termen vandaan, en waarom betekent het zo veel voor de mensen die deze termen gebruiken in sommige christelijke gemeenschappen?

Als je het weet, of denkt te weten, post dan een bericht. Al is het alleen een theorie, graag.

[Ursa 1]

Welkom op Credible, Johannes de K.

Je vraag is voor mij erg simpel: een oom of tante die niet gerelateerd is, is een vriend of buur van je ouders. In jouw geval dus een buurvrouw, waarmee je ouders waarschijnlijk bevriend waren. In zulke gevallen wordt de titel gebruikt om die band aan te geven. Als kind heb je niet zo veel met die band en later ben ik het ook niet meer gaan zeggen. Het is denk ik een oplossing: als kind is het te informeel om de vrienden van je ouders bij voornaam te noemen en te formeel om ze aan te spreken met meneer of mevrouw. Oom of tante is dan een goede tussenoplossing. In jouw geval is het wel wat raar dat je buurvrouw boos werd, want als het niet werkt dan werkt het niet. Hoe noemde jij haar?

[Ursa 1]

Het gebruik van de termen oom en tante of neef en nicht in christelijke context ken ik overigens niet.

[broer konijn 0]

Ik denk dat het inderdaad vooral een rol speelt als het alternatief is dat je een formele titel als "u" en "mevrouw" gebruikt. De 'boosheid' is dan een directief opleggen dat je de afstand verkleint. Dat dat bij een kind averechts kan werken lijkt me inderdaad ook het risico.

Omgekeerd werkt het ook. Als je buurman jou consequent niet bij je naam noemt, maar jou consequent aanspreekt met "buurman" of "meneer", dan stelt hij zichzelf op afstand.

[Olorin 155]

Mijn vraag: waar komen die "tante" en "oom" termen vandaan, en waarom betekent het zo veel voor de mensen die deze termen gebruiken in sommige christelijke gemeenschappen?

Ik weet niet of dat puur christelijk is, maar niet gewoon cultureel. Ik sprak als klein Olorinnetje ook mijn buurvrouw aan als 'tante X' (van huis uit), terwijl de kinderen van de buren (zijn andere buren) van mijn ouders ze aanspreken als 'buurman [voornaam]'. Vinden m'n ouders ook prima. Het gebruik 'je' en 'u' het zelfde.

In de kerk het zelfde wat je zegt. Ik kan me voorstellen dat het iets te maken heeft met enerzijds met dat het familie van je is (dus een zekere verbondenheid) maar anderzijds ook een zeker gezag/autoriteit uitspreekt. Een mooi voorbeeld vind ik ook het 'broeder/zuster [achternaam]. Ik zou mijn zusje nooit 'zuster' [achternaam] noemen.

Uiteindelijk denk ik dat het enerzijds iets cultureels is en iets is waar je je zelf én/óf de ander prettig bij voelt.

[Johannes De K 0]

Ik ben altijd opgegroeit met "ieder mens is gelijk, wat de verschillen ook zijn".

Ik geloof niet in verschil, simpel door te bestaan.

Dus, waar iemand mijn voornaam noemt, of noemde, die noemde ik bij voornaam.

iemand die me aanspreekt met "jij" word aangesproken met dezelfde term.

Ik was destijds bevriend met haar zoon.

Op school heeft dit uiteindelijk bij bepaalde leraren en leraressen ook de nodige problemen met zich meegebracht, gezien het altijd "meester", "juf", "mevrouw" en "meneer" MOEST zijn.

Maar gezien ons ziel in een lichaam geplaatst is, en dat lichaam TOEVALLIG jonger is dan die van een ander, wil niet zeggen dat de ene mens zich onderdanig moet maken aan een ander, toch?

Daarom vond ik het altijd een raar begrip..

Ik snap wel dat het iets cultureels kan zijn, maar dat kun je toch eigenlijk een ander niet opleggen? (Ik geloof overigens ook dat het hebben van een keuze (welke dan ook) een heilig concept is, maar dat is een andere puzzel )

Ik dank jullie voor jullie input in deze, voor mijn logica onvatbare herinnering