Geaccepteerd worden door de mensen om je heen.

[Lovekoppel 0]

Door mijn leven heen heb ik gemerkt dat het heel lastig is om door anderen geaccepteerd te worden. Je word dan op zo'n manier toch weer teleur gesteld op de manier van hoe ik in het leven sta. Zelf wil ik als een christen leven en mensen die geen christen zijn ( niet iedereen is zo! ) ervaren het leven toch anders.

Voor een ander is het niet altijd zo vanzelfsprekend om begrip en aandacht te tonen aan je medemens en dat doet af en toe heel veel pijn als een ander dat niet bij mij doet.

Nou weet ik ook dat je het niet altijd kan verwachten van een ander en dat hoeft ook niet altijd maar als je dat je hele leven al steeds heb doorgemaakt dan maakt je dat wel eenzaam terwijl ik weet dat God altijd bij mij zal zijn. Gelukkig heb ik ook dankzij Hem een lieve man gevonden die juist super begripvol is.

Ben nu eigenlijk benieuwd hoe jullie dat ervaren! Zijn jullie ook vaak in het leven afgestoten of teleurgesteld en hoe gaan jullie daar nu mee om als christen? Heeft dat ook een gevoel van eenzaamheid of geeft dat juist een andere wending bij jullie? Ben zelf een persoon die het lastig vind om over mijn gevoel te praten maar ben toch nieuwsgierig hoe een ander ermee omgaat.

Bedankt in ieder geval voor het lezen van mijn bericht en wens een ieder Gods rijke zegen toe en een liefdevol bestaan.

God bless

[Annatar 0]

Eenzaamheid is een realiteit waar veel mensen mee te kampen hebben. Als mens wil je toch een zekere geborgenheid hebben in een grotere gemeenschap waarin je, je veilig en geaccepteerd kunt voelen.

Een geloofsgemeenschap is een belangrijke plek om gemeenschap, steun en bemoediging te vinden. Maar het is en blijft een menselijk gebeuren; de omgang met mede-christenen kan soms extra teleurstellend zijn omdat ze vaak niet beter of slechter zijn dan de rest van de wereld. Als mensen nood hebben een gezelschap en steun ligt teleurstelling op de loer.

Gelukkig heb je in elk geval een man die er voor je is! Dat is toch het belangrijkste?

[Lovekoppel 0]

Dat is ook het belangrijkst en ben daar ook super dankbaar voor. Heb de Heer ook gevraagd om mij rein te maken en dat ik dankbaar mag zijn met wat ik heb. Het is vaak dan ook weer lastig om nieuwe kontakten aan te gaan omdat je bang bent om opnieuw teleurgesteld te worden maar zo is het leven helaas wel. Gebed doet wonderen en Hij zal ons wel lijden in onze bediening voor Hem.

[Floes 0]

Ik herken het wel een beetje, al voel ik me momenteel niet eenzaam. Ik heb enorm veel kennissen, maar heel erg weinig echte vrienden, bijna geen zelfs. Ik mis het nu niet, omdat ik me erg veel richt op mijn vriend en mijn dieren. Naast evangelisch christen (wat hier in mijn buurt al een zeldzaamheid is, zowel het christen zijn op zich als het evangelisch christen zijn) ben ik ook nog eens een echte HSP'er, waardoor ik soms echt totaal niet "klik" met bepaalde karakters. Vooral op mijn werk merk ik dat. Maar goed, ik ben collegiaal/vriendelijk genoeg, maar in de andere richting werkt het blijkbaar niet altijd zo Ik heb heel snel door hoe mensen naar mij toe staan, wat ook zorgt dat ik die mensen dan absoluut niet ga opzoeken tenzij noodzakelijk. Zo komt het dus dat ik met weinig mensen een dieper contact heb, maar dat die voor mij wel erg belangrijk zijn.

[Wietse2 0]

Als Christen in de wereld heb je ook te maken met spot, ik merk hoe meer ik geworteld ben in Christus dat ik minder contact heb met m, n seculiere vrienden. Dit is ook een teken van de eindtijd, ik haal me schouders ervoor op en ga verder met m, n Christelijke leven.

[Wietse2 0]

Ik herken het wel een beetje, al voel ik me momenteel niet eenzaam. Ik heb enorm veel kennissen, maar heel erg weinig echte vrienden, bijna geen zelfs. Ik mis het nu niet, omdat ik me erg veel richt op mijn vriend en mijn dieren. Naast evangelisch christen (wat hier in mijn buurt al een zeldzaamheid is, zowel het christen zijn op zich als het evangelisch christen zijn) ben ik ook nog eens een echte HSP'er, waardoor ik soms echt totaal niet "klik" met bepaalde karakters. Vooral op mijn werk merk ik dat. Maar goed, ik ben collegiaal/vriendelijk genoeg, maar in de andere richting werkt het blijkbaar niet altijd zo Ik heb heel snel door hoe mensen naar mij toe staan, wat ook zorgt dat ik die mensen dan absoluut niet ga opzoeken tenzij noodzakelijk. Zo komt het dus dat ik met weinig mensen een dieper contact heb, maar dat die voor mij wel erg belangrijk zijn.

Ik wil toch wel even zeggen dat ik je een hele toffe meid vind en je 1 van de weinige die ik mis waarvan ik jammer vind dat ik geen facebook meer heb.

[Floes 0]

Oh Wietse, dat doet me nou eens oprecht goed om te lezen Voor veel mensen ben ik een raar geval

[Wietse2 0]

Je bent je zelf, weinig mensen durven dat. Mijn collega, s vinden me ook raar, nu ik over een paar weken naar een klooster ga vinden ze me helemaal een apparte vogel

God heeft je gemaakt zo als je bent

[Lovekoppel 0]

Probeer mij nu ook steeds meer te wortelen met christelijke mensen maar het komt ook omdat wij nog geen vaste gemeente hebben gevonden. Wij zijn vorig jaar getrouwd en proberen een tussenweg te vinden in het geloofsleven. Heb gemerkt dat je je ook beter kan richten op christelijke vrienden/kennissen. Het is ook nog een stukje onzekerheid van mij maar de Heer zal mij daar ook in bijstaan en mij de weg daarin zien te vinden. Vind het in ieder geval leuk om op zo'n forum nu te zitten want heb dat eigenlijk nog nooit gedaan wel spannend allemaal. Uiteindelijk zijn we allemaal broeders en zusters van elkaar en moeten we elkander liefhebben

[Lovekoppel 0]

Hey Floes voor mij ben je ook geen apart geval hoor en trouwens daar kan ik ook niet eens over oordelen omdat ik je niet kan.

Word je dan een apart geval genoemd omdat je naar een klooster gaat of misschien al in zit. Het is alleen maar een teken dat je de Heer wil volgen en daar kan menig een alleen maar respect voor hebben dus voel jezelf niet raar.