Ssssst! Sprekende stilte!

[Chealder 1]

‘…Gaaaaap…! … Ohja, stille tijd!’

Het is al avond, bijna tijd om te slapen. Ik ga zitten en leg mijn Bijbel naast me. “Heere God…†begin ik mijn gebed. Ik vertel God alles wat er in me opkomt. Over hoe mijn dag was, mijn zorgen, mijn vrienden of familie… Over van alles. Dan ben ik uitgepraat en uitgebeden.
Tijd voor de Bijbel. Ik pak ‘m op en sla ‘m open. Hardop lees ik een passage, want dan blijft het me beter bij. Zodra ik klaar ben lees ik het geheel in stilte nog eens door. En daarna nog een keer. Geluidloos spreek ik de woorden nog eens uit. Ik word er rustig van, dat wel, maar echt begrijpen doe ik ze niet. Ik sla mijn Bijbel dicht en ga mijn bed in om te slapen. Zo. Ik heb mijn stille tijd gehouden.

Zo ging ongeveer een jaar lang mijn stille tijd. Misschien krijg je de indruk dat ik het alleen maar uit gewoonte deed of dat het alleen routine was. Dat is niet waar. Ik hield deze gewoonte, deze routine vol uit liefde. Meestal vond ik het heel fijn om stille tijd te houden. Stille tijd die eigenlijk niet heel stil was, want ik praatte aldoor tegen God.

Een poosje geleden heb ik mij een weekje teruggetrokken en een retraite gehouden. Daar hielden ze drie keer op een dag een gebed: ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds.
Het eerste wat we deden in zo’n gebed was ons hart openen voor God. In de stilte.
We zongen wat liederen en lazen wat uit de Bijbel, die we daarna overdachten. In de stilte.
Op het einde was er gelegenheid om je persoonlijke gebed bij God neer te leggen. In de stilte.

Stilte is confronterend. Stilte brengt gedachten als draaikolken en wervelwinden in je hoofd. Stilte kan emoties ophalen uit de diepte. Maar in de stilte kan God spreken omdat Hij er dan de ruimte voor krijgt. Eindelijk kon God mij vertellen waar ik al lang naar op zoek was: Wie ik werkelijk in Hem ben.
Ik kon dichter bij God komen, bij Hem komen zitten en even tot rust komen. In de stilte kon ik écht bij God zijn.

Persoonlijk gebed, zegen uitspreken, lezen uit de Bijbel, God aanbidden door zang, het is niet onbelangrijk. Ik denk dat het een vreugde is voor God als je het voor Hem doet. Maar ik denk dat het ook een vreugde voor Hem is om Hem de ruimte te geven te spreken. Want toen ging ik de Bijbel ook wat beter begrijpen, toen ik leerde ik hoe kostbaar een zegen is, toen ontdekte ik wat liederen werkelijk kunnen betekenen.

Het belangrijkste is nog altijd om gewoon bij God te zijn.

Gods zegen,
Chealder

Terug naar blog

[Robert Frans 1.536]

...

[Gast Anon_phpbb]

Ik wil niemand beledigen, maar ik ben in een christelijk dorp komen te wonen(Bleiswijk)

denkende dat mensen hier elkaar niet veroordeelden, maar niets is minder waar.

Spelende en dus geluidmakende kinderen krijge vaak een "Sssssssssssst" te horen, en met

vingertjes wijzen gebeurt te vaak.

Ben je niet "zoals het hoort", oftewel christelijk hoor je er niet bij.

Ik wilde mensen die dit beweerden nooit geloven, maar ik heb het nu zelf ondervonden.

Ik behandel mensen met respect, vloek nooit, doe mensen niet bewust pijn, ben vaak

juist te aardig en ook christenen lopen dan over je heen, hoor.

Bijna niemand die echt interesse in je toont, want ja, ik hoor niet bij "De Club",

wil ik ook niet meer na alle narigheid.

Mijn kinderen heb ik bewust op een christelijke geplaatst om hun de kans niet te willen

ontnemen dat ze niets over de bijbel weten, aangezien ik niet heel veel weet.

Ik ben altijd zoekende geweest naar de rust van geloof, en dacht dat mensen gelijk waren

voor elke christen, maar dat is niet zo.

Ik ben geen christen,maar bij mij is wel iedereen gelijk.

Sinds ik in Bleiswijk woon heb ik nog nooit zoveel mensen met de neus in de lucht zien

lopen.

Waarom? Omdat ik niet veel nieuwe kleding kan kopen zoals de meesten hier? Of omdat ik

geen Bleiswijker ben?

"Gij zult niet oordelen opdat gij niet veroordeeld wordt" moet ik hier maar snel verge-

ten.

Ik heb een kennis die Jehova's getuige is, en ik ben al 7 keer met haar naar de zaal ge-

weest.

Ik werd overladen met aandacht en liefde en voelde dat ik als zgn. "vreemdeling" wel

welkom was.Opgekropte emoties wisten ze mij te onttrekken en dat voelde zo fijn.

De laatste keer dat ik ( op uitnodiging van school ) met mijn kinderen in de kerk was

voelde ik me opgelaten en vreemd.

Een flauwe ""Hallo" kon er nog vanaf en een gift was wel welkom, maar aandacht voor mij

als nieuweling was er niet.

Dag oordelenden.

Succes met het verspreiden van "zogenaamde liefde voor de medemens"