ik ben christen, mijn man niet

[Magali 0]

Hallo,

Ikzelf ben een christen. Ik ben gelovig opgevoed en heb me tijdens mijn tienerjaren echt bekeerd. Ik ben echter toch verliefd op een niet-christen man geworden en ook met hem getrouwd. Ik wil het er niet over hebben of dit fout was of niet. We hebben samen een dochter van vier.

Mijn probleem is echter: vroeger respecteerde mijn man me volledig in mijn geloof. Hij ging zelf mee naar de kerk. Zelf is hij overtuigd atheïst: God bestaat niet. Naarmate de jaren ging mijn man steeds minder mee naar de kerk. We hebben hier al veel discussies over gehad en elke week toon ik mijn teleurstelling als hij niet mee wil. Daar zijn ook al ruzies over geweest. Vandaag echter kwam hij met het idee om ook onze dochter tweewekelijks thuis bij hem te laten. Hij vindt dat ze te veel geconfronteerd wordt met het geloof en dat ze daardoor geen eerlijke keuze krijgt. Wat natuurlijk onzin is, want zes van de zeven dagen gaat ze niet naar de kerk, op school zal ze wel genoeg te horen krijgen dat God niet bestaat en dergelijke. Dan nog niet gesproken wat haar vrienden van haar geloof zullen zeggen eenmaal ze in haar tienerjaren zit. Ik weet echt niet goed wat ik hier nu aan moet. We hebben hier ruzie over gekregen, omdat ik meteen kortaf en nogal boos reageerde dat ik dit niet wilde. Ik vind het zo moeilijk om hem uit te leggen waarom ik vind dat onze dochter wel mee moet naar de kerk. Zeker nu nog: ze gaat ontzettend graag, ze heeft er haar vriendjes, ze kan er knutselen en ze ziet haar grootouders nog eens. Eenmaal ze dan wat ouder is, zal ik haar wel de keuze geven.

Hebben jullie een idee hoe ik mijn man kan overtuigen om toch onze dochter mee te laten gaan naar de kerk. Ik vind dit zo belangrijk. Laat maar weten.

[Lobke 467]

@Magali,

Je schrijft dat je man overtuigd atheist is, ik neem aan dat hij ook deel uitmaakt van de opvoeding van je dochter.

Neem je hem daar ook serieus in? Wanneer je dochter graag naar de kerk gaat begrijp ik dat je haar dit gunt en het zelf ook graag wil, ik hoop dat jullie hier uitkomen.

Je bent teleurgesteld dat je man niet meer mee naar de kerk gaat, maar waarom verwacht je dat een atheist naar de kerk gaat. Weerhoudt hij jou om naar de kerk te gaan?

[Eli7 0]

Respecteer het (ouderlijk) gezag van je man en blijf bidden tot je knieën kapot zijn. Er is namelijk iets dat veel belangrijker is dat één keer per week naar de kerk gaan, dat is het goede voorbeeld dat jij als moeder kunt geven. Wanneer zij jou herinnert als een altijd liefdevolle moeder, zal dat veel meer indruk op haar maken dan ruzies tussen jou en je man over de vraag of ze nu wel of niet naar de kerk moet. Laat door heel je leven heen zien dat je God wilt dienen, daarmee geef je je dochter de best mogelijke eerlijke kans om God te leren kennen.

Het is geen ideale situatie, dat snap je zelf waarschijnlijk ook wel. Maar dit is wat ik zou adviseren. Heel veel sterkte ermee en Gods zegen toegewenst. (ik zal zo voor je bidden)

[joon 0]

Hier staan wij buiten de situatie en kunnen we zeggen: leg je erbij neer. Ik kan heel goed inkomen dat je het absoluut niet wilt. Ik zou het namelijk ook heel droevig vinden dat mijn kind ineens niet meer mag/kan meegaan.

Je kan toezeggen dat het dan zo goed is, maar dat jullie alletwee begrip moeten tonen voor de keuze van jullie dochtertje, al is ze zo klein.

Je kan er enkel op bidden en hopen dat jouw dochtertje tegen je man zegt: maar papa, ik wil echt wel meegaan.

maar zoals Eli7 zegt: kerk is één dag, misschien 2u op een dag in de week. Probeer dan thuis zoveel mogelijk met geloof bezig te zijn. Bijbelverhalen kort vertellen, met haar bidden voor het eten. Zo'n dingen

[Bonjour 80]

Werk met de Gulden regel. Dan heb je een hele goede gemeenschappelijke basis voor de opvoeding. Later kan je nog altijd kijken of je je dochter kan interesseren voor het geloof.

(Deze opmerking is gemaakt vanuit mijn atheïstische achtergrond)

[Floes 0]

Waarom laten jullie je dochter niet de eerlijke keuze om al dan niet te gaan? Dat is hoe dan ook beter dan getouwtrek. En op 4 jaar zal ze heus wel al een mening hebben.

[Josephina 0]

Je situatie lijkt me ingewikkeld. Ten eerste is er de teleurstelling dat je man je minder steunt dan hij de eerste jaren van jullie huwelijk heeft gedaan. Toch denk ik dat het kan helpen om je hier niet wekelijks door te laten teleurstellen. Ik denk dat hij zich meer gerespecteerd zal voelen op het moment dat je dit accepteert en niet steeds verwacht dat hij misschien toch mee zal gaan.

Daarnaast is er de kwestie van jullie dochtertje. Je vindt het belangrijk dat zij wekelijks mee gaat naar de kerk en dat begrijp ik. Maar waak ervoor dat zij niet het slachtoffer wordt van de strijd die er een beetje lijkt te zijn tussen jullie beider opvattingen. Zorg dat de afspraken duidelijk zijn en dat je beiden weet waar je aan toe bent op zondag. Elke zondag een strijd over het al dan wel of niet naar de kerk gaan geeft ook geen goede herinneringen aan de zondag. Leg je man uit waarom je het zo belangrijk vindt dat ze meegaat, bid ervoor en beslis wijs

[GerardB 0]

Ik ben echter toch verliefd op een niet-christen man geworden en ook met hem getrouwd.

Je schikte er dus naar te trouwen met een ongelovige, wist je niet dat de Bijbel ervoor waarschuwt geen ongelijk span aan te gaan. Maar troost je, ik heb die stommiteit ook uitgehaald. Ik heb er vier jaar mee samengewoond, de 1e twee jaar waren goed, de volgende twee jaar een hel.

Mijn probleem is echter: vroeger respecteerde mijn man me volledig in mijn geloof. Hij ging zelf mee naar de kerk.

Dat is toch aardig van hem.

Zelf is hij overtuigd atheïst: God bestaat niet.

Ps 53:2 De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God

Naarmate de jaren ging mijn man steeds minder mee naar de kerk.

logisch als je denkt dat God niet bestaat.

We hebben hier al veel discussies over gehad en elke week toon ik mijn teleurstelling als hij niet mee wil.

Dat doet mij denken aan mijn eigen ouders. Het is geen kwestie: 'Wil je mee naar de kerk?' Maar: 'Je moet mee naar de kerk!' En het tonen van teleurstelling was gelijk aan chantage.. vroeger bij ons thuis dan.

Daar zijn ook al ruzies over geweest.

Vrede op aarde, vrede op aarde - Vrede op aarde, vrede op aarde - In de mensen, in de mensen een welbehagen

Vandaag echter kwam hij met het idee om ook onze dochter tweewekelijks thuis bij hem te laten. Hij vindt dat ze te veel geconfronteerd wordt met het geloof en dat ze daardoor geen eerlijke keuze krijgt.

Je dochter zal zelf wel kenbaar maken als ze liever naar de kerk gaat.

Ik weet echt niet goed wat ik hier nu aan moet. We hebben hier ruzie over gekregen, omdat ik meteen kortaf en nogal boos reageerde dat ik dit niet wilde.

Erg bevorderlijk voor jullie kind wat ruzie zal koppelen aan de kerk, jullie zullen het eerste gezin niet zijn wat met die problemen kampt.

Ik vind het zo moeilijk om hem uit te leggen waarom ik vind dat onze dochter wel mee moet naar de kerk. Zeker nu nog: ze gaat ontzettend graag, ze heeft er haar vriendjes, ze kan er knutselen en ze ziet haar grootouders nog eens. Eenmaal ze dan wat ouder is, zal ik haar wel de keuze geven.

Kun je nu ook al doen, maar voordat je dat doet, leg je alles in handen van de Here Jezus en vertrouwt Hem daar volledig op, want je man wordt door haar geheiligd, dat is, als jij vertrouwd met heel je hart op de Heer, je niet raar moet opkijken als je man tot bekering komt, omdat wanneer je dochter vol in van de Heer, dat neem ik dan maar aan, dan zal ze haar snatertje zeker niet kunnen houden... en 'n vader die gek op zijn dochter is zal naar alle waarschijnlijk de vraag niet kunnen weerstaan om mee naar de samenkomst te gaan en de kans is dan groot dat bij hem ook het duppie valt!

[GerardB 0]

een dubbele..

[Credible 0]

Admod note:
Reacties op een zeer oud topic verwijderd, situatie is niet meer actueel. Onempatische reactie eveneens verwijderd.