Relatie met ongelovige uitmaken?

[Anoniem92 0]

Hallo iedereen,

Ik zit met een probleem. Ik ben erg gelovig en zie God als het belangrijkst in mijn leven. Ik heb nu ruim 2 jaar een relatie. Hij is ongelovig.

Mijn vriend vond het wel fijn om meer over het geloof te weten te komen. Ook heeft hij altijd geloofd dat God bestaat (en misschien ook nog wel wat meer dan dat). Hij heeft hier alleen geen gevoelens bij. Dus hij voelt zich niet afhankelijk van God. Hij voelt zeg maar geen relatie met God.

Hij weet dat ik mijn leven niet met iemand zou kunnen delen die ongelovig is.. Ook met opvoeding van kinderen enzo. Hij vind het prima dat ze naar een christelijke school gaan en naar de kerk enzo, maar hij zou dit niet aan ze kunnen doorgeven.

Daarom heeft hij aangegeven dat het beter was een eind te maken aan de relatie. Hij heeft zichzelf eigenlijk weggecijferd voor mij. Hij houd zoveel van mij en ik van hem, maar omdat hij weet dat hij mij niet gelukkig kan maken op dit gebied, biedt hij mij op deze manier een betere toekomst. In eerste instantie wilde ik helemaal niet zonder hem verder, maar misschien is het toch beter zo. Ik vond dit in ieder geval erg moedig van hem.

Maar nu voelt hij zich erg depressief en hij kan niet zonder mij. Ik kan eigenlijk ook niet zonder hem, maar ik vind troost bij God en mijn familie/vrienden.

Ik weet niet of ik hem ooit kan vergeten. Daarnaast denk ik er ook aan dat hij misschien toch nog tot geloof komt als we bij elkaar blijven.. Dat doet echt veel pijn omdat de toekomst niet te voorspellen is.

Ook ben ik bang dat wanneer wij eventueel kinderen krijgen later deze liever (zoals mijn vriend) niet naar de kerk gaan en zo niet de liefde van God kunnen beleven.

Dit was het eigenlijk wel. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen/meningen/tips.

Liefs

[Anoniem92 0]

Foutje

[Wietse 0]

Heftig situatie zeg, ik wens jouw en je vriend veel sterkte mee. Ik denk dat jij als Christen bij God na moet gaan wat de beste beslissing was, ik kan je dat niet geven.

Sterkte op dit moeilijke kruispunt van jouw leven.

[Floes 0]

Ik wens je veel sterkte. Zo te zien gelooft hij toch eigenlijk wel? Maar misschien doet hij er niet zo veel mee. Ik vind het eigenlijk wel heel wat dat hij een gelovige opvoeding wel ok zou vinden, ondanks zijn eigen standpunten. Hoe oud zijn jullie?

Wil je toch wel even meegeven dat twee gelovige ouders geen garantie geven op gelovige kinderen. Je kan kinderen onderwijzen in het geloof, zo veel mogelijk Gods liefde laten ontdekken, maar ze gelovig maken kan Hij alleen en dat moeten kinderen ook willen. Het kan dus heel goed dat twee gelovige ouders kinderen hebben die ooit liever niet naar de kerk gaan. Dat kan veranderen, maar dat kan ook zo blijven.

[Eli7 0]

Ik denk dat jouw ex een wijs persoon is in de wijze waarop hij opmerkt dat het in een relatie tussen jullie op veel punten niet goed zou werken omdat God het belangrijkste is in jouw leven en bij hemzelf niet. Tegelijk moet ik hem ook veel credits geven voor het idee dat hij zegt dat het beter voor jou is als jullie niet samen zouden gaan. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben...

Voor jou is zoiets natuurlijk niet leuk, ik wil je er ook veel sterkte mee wensen. Maar negeer de wijze woorden van je ex niet zou ik zeggen. Weet ook dat God voor hem zorgt en dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn depressieve gevoelens. Jij kunt hem niet redden, dat kan alleen God doen. Hij heeft een bijzonder christelijke daad van zelfopoffering laten zien, als hij hiermee niet op weg is om zijn Redder te ontmoeten, dan weet ik het ook niet meer.

[Étoile 0]

ik snap het probleem niet zo, hij gelooft in God, jij gelooft in God. Dat jij daar ook 'gevoelens' bij hebt betekent niet dat iedereen dat moet hebben.

[Special angel 0]

Hetzelfde geloven is echt een voorwaarde om verder te gaan met een vriend vriendin of partner. Zonder dat kun je niet. Gebruik je verstand ipv je gevoel. En vraag veel mensen om je heen die christen en ouder zijn bv je ouders, je opa en oma je dominee etc. De bijbel zegt: "door veel wijze raadgevers wordt men wijs". Jullie zullen een tijdje rouwen. maar eens zul je iemand vinden die geestelijk en christelijk de kar kan trekken en die hoofd van je gezin kan worden en een voorbeeld is voor jou en de kids. Die priester wil zijn en op een christelijke manier jou wil beschermen en voor je wil zorgen ook voor je geestelijke welzijn en ontwikkeling. Sterkte en succes! En bidden werkt !

[joon 0]

Mijn vriend vond het wel fijn om meer over het geloof te weten te komen. Ook heeft hij altijd geloofd dat God bestaat (en misschien ook nog wel wat meer dan dat). Hij heeft hier alleen geen gevoelens bij. Dus hij voelt zich niet afhankelijk van God. Hij voelt zeg maar geen relatie met God.

als reactie op enkele anderen: er staat dat hij in god gelooft. punt.

In God geloven wilt niet onmiddelijk zeggen dat je God volgt en dergelijke.

Het is wel al een eerste stap.

de zus van een vriendin van mij, gelooft dat God bestaat, maar ze neemt Hem niet aan.

Voorts vind ik het een heel belangrijk punt wat je vriend aanhaalt, hij cijfert zichzelf weg voor jouw toekomst.

een breuk is niet altijd even gemakkelijk, en ook al is hij er depressief om. je zou dan (eventueel, ik weet niet wat je beslissing wordt) even van je hart een steen moeten maken en je op jezelf concentreren om de breuk te verwerken.

[Floes 0]

Dat hangt er toch maar vanaf. Als iemand er echt aan onderdoor gaat, vind ik het niet bepaald christelijk om die persoon aan zijn lot over te laten. Niet dat je een relatie uit medelijden moet hebben, maar je kan hem wel op een andere manier helpen.

[Étoile 0]

@Joon, volgens mij spreekt de bijbel erover dat geloof genoeg is, wat betekent dat aannemen dan eigenlijk?

[joon 0]

dus als iemand gelooft dat God wel bestaat, maar daar houdt het op, dan is het voldoende voor God?

aannemen bedoel ik: geloven dat Hij voor mij gestorven is en ik met Hem verder wil gaan.

[Floes 0]

Maar je zegt zelf: het is een eerste stap om te geloven. Waarom moet al de rest à la minute volgen? Zoals Eli7 zei, het verdient al behoorlijk wat credits als je ziet hoe die jongen met deze situatie is omgegaan. Dat samen met het feit dat hij eigenlijk wel gelooft, zou mij over heel de situatie toch wel twee keer doen nadenken.

Garanties op gelovige kinderen heb je nooit.

[Eli7 0]

@Joon, volgens mij spreekt de bijbel erover dat geloof genoeg is, wat betekent dat aannemen dan eigenlijk?

Om met de Heidelberger Cathechismus te spreken is geloven een zeker weten én een vast vertrouwen. Geloven is dus niet alleen maar weten dat er een god is, maar ook je vertrouwen in God stellen.

En verder geef ik inderdaad veel credits aan die jongen. Maar ik zou ook zeggen dat het aan hem is om van gedachten te veranderen, hij is duidelijk degene die tot de conclusie is gekomen dat het niet zou gaan werken.

[Wietse 0]

@Joon, volgens mij spreekt de bijbel erover dat geloof genoeg is, wat betekent dat aannemen dan eigenlijk?

Om met de Heidelberger Cathechismus te spreken is geloven een zeker weten én een vast vertrouwen. Geloven is dus niet alleen maar weten dat er een god is, maar ook je vertrouwen in God stellen.

En verder geef ik inderdaad veel credits aan die jongen. Maar ik zou ook zeggen dat het aan hem is om van gedachten te veranderen, hij is duidelijk degene die tot de conclusie is gekomen dat het niet zou gaan werken.

Hij handelt als een Gods man.

[dingo 166]

Wat me opvalt is dat de topictitel is "Relatie met ongelovige uitmaken" maar dat in de openingspost staat dat de "ongelovige" de relatie uitgemaakt heeft. Dat is wel wat anders. Zijn naaste liefhebben doet hij wel want hij heeft het niet uitgemaakt omdat hij niet van haar houdt maar omdat hij geen gezamenlijke toekomst ziet.

Bij het niets "voelen" van God vraag ik me af of hij enig idee heeft wat hij dan zou moeten "voelen". Wat dat betreft zou een Alphacursus voor hem misschen wel heel leerzaam kunnen zijn. Samen naar de Alphacursus gaan is misschien gegeven de situatie niet handig maar zou ook heel leerzaam kunnen zijn.

[Étoile 0]

dus als iemand gelooft dat God wel bestaat, maar daar houdt het op, dan is het voldoende voor God?

aannemen bedoel ik: geloven dat Hij voor mij gestorven is en ik met Hem verder wil gaan.

ik vind dit wel een heel grijs gebied om heel eerlijk te zijn, waar dan precies het verschil is tussen geloven en aannemen. en wat is dan wel voldoende voor God? Toch maar je eigen heil bewerkstelligen? Maar misschien staan wij er ook gewoon anders in.

@Eli7: maar volgens mij ook dat dat vertrouwen geen oorsprong in een menselijke keuze heeft? correct me if i'm wrong, ik leer graag bij

Maar om heel eerlijk te zijn, ik vraag me nog wel af wat die gevoelens zijn die de TS vind dat haar exvriend moet hebben.

[Eli7 0]

@Eli7: maar volgens mij ook dat dat vertrouwen geen oorsprong in een menselijke keuze heeft? correct me if i'm wrong, ik leer graag bij

Dat is alleen als je hypercalvinistisch bent hoor. En volgens mij staat dat alleen zo in de Dordtse leerregels. Maar sowieso wordt heel breed aangenomen dat het woord geloven zowel staat voor iets als waarheid aannemen als voor het actief vertrouwen stellen in die waarheid.

Geloven is dat je zeker weet dat je opgevangen wordt wanneer je van een hoogte naar beneden springt, maar ook het vertrouwen dat naar voren komt door daadwerkelijk naar beneden te springen. Alleen het zeker weten is nog geen geloof. In die zin kan ik me er ook wel in vinden dat je iemand niet direct als gelovig ziet, wanneer hij alleen zeker weet dat God bestaat. Dat is namelijk de helft van de definitie wat geloof is.

[dingo 166]

Het doet me denken aan Jak. 2:19 U gelooft dat God de enige is? Daar doet u goed aan. Maar de demonen geloven dat ook, en ze sidderen.

Dus het onderscheid dat Joon maakt en kennelijk de topicstarter ook is niet heel raar. Aan haar omschrijving krijg ik meer het idee dat hij agnost is maar dat is vooralsnog inlegkunde van mijn kant.

[Étoile 0]

maar Jakobus lijkt toch vooral over daden te spreken? En niet zozeer over gevoelens en 'met Hem verdergaan'. Ik kan persoonlijk nooit zo veel met die vermenselijking van de God-gelovige verhouding, dus we praten waarschijnlijk gewoon een beetje langs elkaar heen. Ik ben geen passieve übercalvinist, en ik denk dat wat mij het meeste dwars zit ook is dat er een oordeel geveld wordt over dat deze jongen niet christelijk is, terwijl hij wel in God geloof ("en misschien nog wel meer"), en er als énige info wordt gegeven dat het niet met 'de gevoelens' gepaard gaat. Ik vind dat nogal kort door de bocht.

[Eli7 0]

We kunnen hier inderdaad moeilijk even beoordelen of deze jongen nu wel of geen gelovige jongen is. We weten dat hij overtuigd is van het bestaan van God. Maar aan de andere kant lijkt hij ook richting TS gezegd te hebben dat hij weet dat ze niet met hem als een ongelovige jongen echt gelukkig zou kunnen worden, omdat hij het geloof niet door zou kunnen geven en wellicht meer andere dingen die meespelen.

Deze jongen heeft prachtige daden laten zien. En met Jakobus kunnen we zeggen dat dergelijke daden onmisbaar zijn voor een gelovige. Maar het betekent niet dat iemand die goede daden doet, ook meteen een gelovige is. Daarvoor zouden de goede daden en de overtuiging in een positief verband met elkaar moeten staan. Zolang de overtuiging en de daden eigenlijk los van elkaar staan, denk ik niet dat je van geloof kunt spreken.

Maar laten we hier inderdaad vooral voorzichtig mee zijn. Wij kunnen niet in zijn hart kijken, God kijkt daar wel en Hij weet om wat voor jongen het gaat. Als deze jongen alleen 'het gevoel' mist, dan weet ik zeker dat God hem daar wel verder mee zal helpen. En anders zal God deze jongen ook niet loslaten. Als er al zoveel goeds te vinden is in deze jongen, dan is de kans op zijn minst bijzonder groot dat hij die goedheid ook bij God zal herkennen en dan zal het zeker goed komen.

[Anoniem92 0]

Ik wens je veel sterkte. Zo te zien gelooft hij toch eigenlijk wel? Maar misschien doet hij er niet zo veel mee. Ik vind het eigenlijk wel heel wat dat hij een gelovige opvoeding wel ok zou vinden, ondanks zijn eigen standpunten. Hoe oud zijn jullie?

Wil je toch wel even meegeven dat twee gelovige ouders geen garantie geven op gelovige kinderen. Je kan kinderen onderwijzen in het geloof, zo veel mogelijk Gods liefde laten ontdekken, maar ze gelovig maken kan Hij alleen en dat moeten kinderen ook willen. Het kan dus heel goed dat twee gelovige ouders kinderen hebben die ooit liever niet naar de kerk gaan. Dat kan veranderen, maar dat kan ook zo blijven.

We zijn beide 21. We hebben nog nagepraat en het begint me steeds duidelijker te worden dat hij vooral voor mij naar de kerk ging.. Ook zegt hij nu dat hij niet begrijpt waarom God zoveel "regels" oplegt.. Ik heb hem proberen uit te leggen hoe wij de wet zien. (Als een spiegel, dat ze gegeven zijn voor ons geluk omdat God het beste met ons voorheeft, etc) En het lijkt er op dat hij toch echt een ander standpunt heeft. We hebben daarom besloten dat we toch niet verder kunnen met elkaar. Ik ben alleen bang dat hij nu negatief tegenover het geloof staat en er in de toekomst nooit meer iets mee zal doen.. Dat doet wel heel erg pijn..

[Anoniem92 0]

Ik denk dat jouw ex een wijs persoon is in de wijze waarop hij opmerkt dat het in een relatie tussen jullie op veel punten niet goed zou werken omdat God het belangrijkste is in jouw leven en bij hemzelf niet. Tegelijk moet ik hem ook veel credits geven voor het idee dat hij zegt dat het beter voor jou is als jullie niet samen zouden gaan. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben...

Voor jou is zoiets natuurlijk niet leuk, ik wil je er ook veel sterkte mee wensen. Maar negeer de wijze woorden van je ex niet zou ik zeggen. Weet ook dat God voor hem zorgt en dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn depressieve gevoelens. Jij kunt hem niet redden, dat kan alleen God doen. Hij heeft een bijzonder christelijke daad van zelfopoffering laten zien, als hij hiermee niet op weg is om zijn Redder te ontmoeten, dan weet ik het ook niet meer.

Ik vind hem inderdaad ook een heel wijs persoon. Qua karakter heeft hij alles mee. Ik vind zelf dat hij qua eigenschappen meer op een christen lijkt dan ikzelf.. Daarom dacht ik dat alles wel goed zou komen. Het is zelfs zo dat hij zichzelf wegcijfert voor mij, omdat hij wil dat ik gelukkig wordt. Ik heb er nu meer vrede mee dat het uit is. Op dit moment zie ik ook geen andere mogelijkheid. Ik blijf voor hem bidden.

[Anoniem92 0]

@Joon, volgens mij spreekt de bijbel erover dat geloof genoeg is, wat betekent dat aannemen dan eigenlijk?

Om met de Heidelberger Cathechismus te spreken is geloven een zeker weten én een vast vertrouwen. Geloven is dus niet alleen maar weten dat er een god is, maar ook je vertrouwen in God stellen.

En verder geef ik inderdaad veel credits aan die jongen. Maar ik zou ook zeggen dat het aan hem is om van gedachten te veranderen, hij is duidelijk degene die tot de conclusie is gekomen dat het niet zou gaan werken.

Inderdaad dat vertrouwen, dat bedoel ik. Ik denk dat er verschil bestaat tussen geloof, in de zin van iets weten, en geloof: Er iets mee doen, op God vertrouwen, bij Hem willen horen, willen doen wat Hij in de bijbel van ons vraagt..

Er zijn denk ik zoveel mensen op de wereld die wel weten dat God bestaat. Ze vertrouwen alleen niet op Hem. Ikzelf vind het ook heel moeilijk om te begrijpen natuurlijk, ik weet ook alleen wat hij me verteld.

[Anoniem92 0]

Dank jullie wel allemaal voor jullie steun en gedachtegang.

[Lawrencelot 0]

Excuses als ik misschien iets oprakel terwijl dat niet nodig is, maar weet je misschien waarom hij geen gevoelens heeft bij, zich niet afhankelijk voelt van, en geen relatie voelt met God?