Euthanasie bij depressie?

[Henriëtte 0]

Ik zie dat er al flink gereageerd is, allemaal stof tot nadenken. Veel mensen hebben persoonlijke ervaringen met dit onderwerp of depressie, dat lijkt me ook logisch want euthanasie in het algemeen is al ontzettend persoonlijk.

Maar vaak wordt als argument aangedragen dat het toch weer de goede kant op kan gaan, en ja, dat is zo, maar helaas niet altijd. En daar zit nu mijn twijfel, want in principe ben ik niet voor euthanasie. Maar ook ik weet hoe verschrikkelijk het leven met depressie kan zijn, en ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om te weten dat je dit de rest van je leven gaat meemaken. Moet je dan hopen op een wonder of mag je dan wel een (georganiseerd) eind eraan maken? Stel dat je kanker hebt en het wordt ongeneeslijk, moet je dan ook hopen op een wonder, of...?

[The Black Mathematician 82]

Ik wil nergens bepleiten dat (een poging tot) zelfmoord verboden moet worden of zelfs strafbaar moet worden gesteld. Wel denk ik dat je - en dat geldt zeker voor de overheid - het niet te makkelijk moet maken om zelfmoord te kunnen plegen. Liever een aantal ongeneeslijk depressieve mensen teveel hun dood onthouden dan een aantal geneesbare gevallen te weinig weerhouden van zelfmoord. En juist omdat het moeilijk vast te stellen is of een depressie chronisch is of niet, gaat volgens mij de vergelijking met een ziekte als kanker niet op, waar het ziekteverloop veel beter te voorspellen is.

[Ken Yehuwdiy 0]

Wanneer de overheid iemand helpt om te sterven is dat geen zelfmoord. En iemand die er echt uit wil stappen heeft de overheid daar niet bij nodig.

[Ken Yehuwdiy 0]

Euthanasie plegen bij een depressie lijkt me geen goed idee op zijn zachts gezegd.

dan zou ik juist willen dat een psychiater mijn gedachten daarvan af haalt en mij laat zien dat m'n toekomst helemaal niet zo uitzichtloos is.

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

Jammer dat je dat zo ziet. Als ik iemand help die vervolgens geïnspireerd is om op zijn beurt iemand te gaan helpen dan kan dat een kettingreactie van goede daden in de wereld veroorzaken dat door kan gaan tot lang na mijn dood. Kinderen krijgen wiens kinderen op hun beurt ook anderen helpen, en ga zo maar door. Dat lijkt me niet echt uitzichtloos. Of heeft het leven voor jou alleen waarde als je het zelf eeuwig kan ervaren?

Als er slechts één mens naar de hemel gaat ben ik het niet, want de enige die is opgevaren naar de hemel is Jezus Christus.

Lijkt mij nogal saai namelijk. Of zou het in het hiernamaals alleen maar leuk en vrolijk zijn? Iedereen die constant met een glimlach rondvliegt? Dat zou me na een dag of 2 ook flink gaan irriteren. Een eeuwig leven zonder risico, spanning, etc; alleen maar blijheid en vrolijkheid. Maar dat zou de norm worden, dus kan je die dingen ook niet meer waarderen. Dan zit je daar, voor eeuwig, in een vrolijke roes...behoorlijk uitzichtloos...

Wat jij hier beschrijft lijkt meer op een house party en als ik daar in het hiernamaals voor eeuwig moest ronddolen was ik ook liever dood.

Met uitzichtloosheid bedoel ik dat het mij triest lijkt om te geloven dat het hierna is afgelopen en zal zijn alsof je nooit hebt bestaan. Dan is alles voor niets geweest en is er ook niemand die nog gelooft dat hij ergens verantwoording hoeft af te leggen.

[cobybryant 0]

Ik heb geen idee of ooit iemand uit een depressie is gekomen doordat mensen hem of haar vertelden dat het leven de moeite waard is. Uit mijn eigen ervaring en waarneming blijkt dat niet. Zoals evenmin blijkt dat wel of juist niet geloven in een eeuwig leven helpt. Maar het is mijn vak niet, ik heb er geen verstand van. Ik kan alleen vanuit mijn waarneming constateren dat geestelijk lijden een leven totaal kan verwoesten, en dat de dood een verlossing kan zijn.

Ik heb zelf een poging gedaan en ben daarna in een inrichting terechtgekomen een paar weken. Ik ben er niet uitgekomen omdat mensen zeiden dat het leven de moeite waard was. Dat klinkt niet echt overtuigend als je erin zit. God heeft me er gewoon uitgetrokken, medicijnen hielpen averechts bij mij en aan die christelijke psychiater had ik persoonlijk niets. Mijn zus heeft een niet-gelovige baas die nu ineens na tientallen jaren genezen en blij is, omdat hij de juiste medicijnen heeft gekregen.

Ik wou gewoon echt dood, maar je kunt alleen maar echt dood als je met Christus sterft en opgewekt wordt, ben ik achtergekomen. Maar ja, dat spreekt niet iedereen aan. Mensen die zwaar depressief zijn hebben soms ook gewoon bevrijding en genezing nodig. Ik kon niet geholpen worden, daarom kon ik het alleen maar van God verwachten.

[Ken Yehuwdiy 0]

je kunt alleen maar echt dood als je met Christus sterft

Prachtig gesproken!

[Gast Anon_phpbb]

Ik denk dat depressie de ultieme toestand is van het glorend besef van God te zijn afgescheiden. Men voelt de leegte in zichzelf, "one hits rock bottom".

Aardig boek hierover: God en psyche: http://www.bol.com/nl/p/god-en-psyche/1001004004856900/

[MasterJapie 0]

Wat jij hier beschrijft lijkt meer op een house party en als ik daar in het hiernamaals voor eeuwig moest ronddolen was ik ook liever dood.

Met uitzichtloosheid bedoel ik dat het mij triest lijkt om te geloven dat het hierna is afgelopen en zal zijn alsof je nooit hebt bestaan. Dan is alles voor niets geweest en is er ook niemand die nog gelooft dat hij ergens verantwoording hoeft af te leggen.

Alsof ik nooit heb bestaan? Ik leef dan toch echt voort in de herinneringen van m'n kinderen, die ik hopelijk zo zal kunnen opvoeden dat ze hun kinderen ook leren om anderen te helpen, enzovoorts. Dat is alles behalve uitzichtloos. Als je de wereld beter kan achterlaten dan hoe het was toen je erin kwam, dan is je leven toch niet voor niks geweest?

Ik denk dat als ik rond de 80/90 jaar ben dat ik gewoon moe ben en rust wil, en dan hoop ik dat er geen eeuwig leven achterna komt, want hoe je het ook wendt of keert: "too much of anything will make you sick", en een eeuwig leven valt daar denk ik wel onder. Verantwoording leg je alleen af aan jezelf en de mensen om je heen. Er is geen bovennatuurlijke morele balans die in stand gehouden moet worden. Ik begrijp dat mensen dat wel zouden willen, omdat ze de wereld anders onrechtvaardig vinden, maar het leven is dat nou eenmaal.

[HippieWeds 0]

Heftig onderwerp.

Ik vind dat de mogelijkheid tot euthanasie er moet zijn, ook voor mensen die al heel lange tijd depressief zijn. Maar die mogelijkheid moet niet gemakkelijk bereikbaar zijn.

Het is een waardigere manier van zelfdoding dan vele andere manieren die men anders aan zou grijpen. Daarbij is het niet een abrupt einde maar een proces waar de zieke (evt. met dierbaren) door gaat wat heel waardig kan zijn in mijn ogen.

Of het vervolgens verenigbaar is met het geloof in God mag de zieke voor zichzelf bepalen vind ik.

Zoiets als dit kies je niet zomaar.

Ik ken 2 mensen die zichzelf hebben gedood op een gruwelijke manier (beide wegens ernstige depressie) en ik had hen graag euthanasie gegund, omdat ze in zo'n proces wel serieus waren genomen. Vervolgens kan je in het proces beslissen er nog vanaf te zien of er voor te gaan.

Mensen die echt dood willen maken zichzelf hoe dan ook dood (of ze proberen het en het mislukt, wat ook kan en zeer veel voor komt), zeker wanneer er geen vangnet als euthanasie voor ze is.

@Hans1961 en Cobybryant, bedankt voor jullie getuigenis.

[Henriëtte 0]

Dat is iets wat ik later ook nog bedacht, het proces bij euthanasie kan erg waardevol om nog te hebben als nabestaanden, in vergelijking met zelfmoord. Liever goed afscheid kunnen nemen dan een telefoontje krijgen dat je familielid/vriend ergens levenloos is teruggevonden...

[Pinkeltje 0]

Euthanasie en depressie is een 'gevaarlijke' combinatie. Ik gok dat zo'n 95% van alle (ernstig) depressieve het een welkome optie zal lijken. Voor hen is het lijden immers uitzichtloos. Je kunt tegen ze zeggen dat depressies wel genezen kunnen worden, maar dat heeft voor depressieve mensen een hoog 'eerst-zien-dan-geloven-je-weet-niet-half-hoe-ik-me-voel'-gehalte. Ik heb zelf twee opnames doorgemaakt en wat ik zie bij mezelf en medepatiënten die inderdaad (lijken te) genezen, is verbazing dat je inderdaad uit zo'n diepe afgrond weer omhoog kunt klimmen. Er is een uitgebreid protocol aan medicatie en andere geneesmiddelen waarmee depressie te lijf kan worden gaan. Dit loopt op van lichte antidepressiva tot elektroshocktherapie. (Ik ga even voorbij aan praattherapieën. Daarvoor moet je al een beetje uit de put zijn) Veel mensen genezen, tenminste gedeeltelijk van hun depressie of leren ermee omgaan en een menswaardig leven te lijden.

En dan is er de groep waarbij niets (meer) werkt. Ze zijn uitbehandeld, er zijn geen behandelingsmethoden meer behalve een herhaling van stappen. Ik kwam ze tijdens opnames tegen: mensen die al 20 jaar in en uit het Psychiatrisch Ziekenhuis gaan. Ze komen erin na een suicidepoging en gaan er na een jaar weer uit omdat dat nu eenmaal protocol is. Terug naar huis of naar een psychiatrische inrichting. Tot ze weer een suicidepoging doen of tot de poging eindelijk slaagt.

Dit is de groep die uitbehandeld is, waar niets meer werkt, zelfs de Elektroshocktherapie niet. Deze groep zou wat mij betreft in aanmerking kunnen komen voor Euthanasie op grond van uitzichtloos lijden.

[Henriëtte 0]

Jij zegt wat ik (en wrs veel andere mensen) denken.

[steintje 0]

Van het onderwerp alleen al rijzen me de nekharen te boven. Euthanasie is misschien te overwegen in situaties van ondragelijk lijden. Hoewel een depressie net zo goed een ziekte is geeft het een verstoord beeld van de werkelijkheid. Zoals TBM zegt: je denkt dat er één mogelijke uitweg is, maar er zijn meerdere uitwegen. Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

Wat als je al 20 jaar een depressie hebt en alles al geprobeerd hebt, en niks werkt. Wat dan? Weer 20 jaar een depressie? De kwaliteit van leven van zo'n persoon is vrij laag, en mijn persoonlijke mening is dat iemand met zo'n lange depressie, uit het leven mag stappen, als hij of zij dat zelf wil. Sommige ziektes zoals depressie of schizofrenie zijn bij sommige mensen niet te genezen.

ik heb de eerste aantal posten hierboven gelezen, en ik wil wel serious hier over praten. gelukkig heb ik al wel voor mijzelf besloten dat als de volgende 25 jaren net zo zijn als de afgelopen ongeveer 25 jaar ik er toch wel voor wil gaan. maar ja dat is als ik bij een goed bewustzijn ben.

als ik dat niet ben kan het lijden wel extreem zijn. dat ik wens niet meer wakker te worden. ik heb in het verleden vaker gedacht aan het aan een rechter voor te leggen. een paard met een gebroken been schieten ze per slot van rekening ook af. maar een mens behandelen ze als stukken vuil. zo ben ik behandeld punt uit.

de pijn tot op de botten, de gaten in mn handen, de hartsteken in mn hart de steken in mn hoofd, de gaten in mn voeten ook al. het is soms net alsof ik niet eens leef.

ik hoop niets verkeerds te zeggen, maar dat depressie subjectief is en enkel geestelijk daar ben ik het dus niet mee eens, tm eens ik weet dat het ook fysiek is en kan zijn.

en de pijn gaat niet weg, en nee ik vergeet ook niet veel..

nu de laatste tijd heb ik voornamelijk het meest last van het voelen van een enkelband. die ik niet heb.

de separaties en isolaties hebben me gesloopt, de leugens in mn gezicht, de jeugd van huis meegegeven. de ontkenningen van mijn bestaan.

ik wilde graag het onderwerp 'psychose' aansnijden. maar zag toen dit. en stop nu.

[MysticNetherlands 298]

Steintje, je bent in mijn gebed.

[steintje 0]

dankje

[MysticNetherlands 298]

Je bent op sommige momenten moeilijk te volgen (zit je dan in de nawerking van een psychose? of is het de medicatie?) maar soms ook heel helder Ik vind je, zo over het internet kennis gemaakt met je hebbende, en fantastisch mooi mens Ik wens je God's zegen toe en sterkte met je verblijf in de long care. Zit je toevallig in de buurt van Amsterdam?