Schuldige kerst

[Redactie 0]

Op een dag ging de kerstman dood. Dus kwam hij bij de hemelpoort, klopte hij aan, werd hij binnengelaten en voor Gods troon geleid. Ietwat verbaasd keken de engelen hem aan. God opende een groot boek en begon op te sommen wat de kerstman allemaal gedaan had. En dat klonk niet al te best. Ja, hij was absoluut een gulle, zachtmoedige man die voor veel kinderen een mooi geschenk en een bemoedigend woord had met kerst.

Maar hij was zo ook schuldig aan de vele commercie die het feest ontsierde en aan een nogal selectieve handelswijze. Waarom kregen rijke kinderen immers altijd de meest luxe cadeautjes, terwijl arme kinderen het te vaak met niets moesten doen? Of hoogstens misschien iets kregen van rijke mensen die een goed kersthart hadden? En waarom vertelde hij bijna nooit iets over het Kindje in de kribbe, waar kerst toch om draaide?

Tot schrik van de engelen begon de kerstman daarop echter Gód te ondervragen. Want waarom liet Hij ook met kerst kinderen sterven aan allerlei ziektes of zelfs aan schietpartijen op school? Waarom geeft Hij die rijke tiener nog een extra mooie ervaring, maar laat Hij dat arme kind sterven van de honger? De kerstman wilde graag nog meer kinderen een mooie kerst geven en ook de mensen door ze hem te laten helpen, maar híj was niet almachtig.

In feite, zo zei hij, verschilde hij niet zoveel van God in de praktijk. Alleen was de kerstman iets zichtbaarder, maar viel hem dat dan te verwijten? En viel het hem nu echt te verwijten dat hij die commercie niet wist in te dammen? Híj was niet almachtig. Op zeer venijnige toon wees de kerstman God er ook nog fijntjes op dat bij zijn elven kinderen veel veiliger waren dan bij Gods christenen. Over liefde voor het Kindje gesproken…

Het werd stil in de hemel. God en de kerstman keken elkaar aan, beiden nu in tranen. De engelen waren stomverbaasd en vreesden het ergste. Maar het ergste kwam niet. God zuchtte diep en gaf de kerstman gelijk. Diens schuld was eigenlijk net zo goed ook zíjn schuld, dus besloot Hij daarom alle schuld op zich te nemen. Daarna vroeg God de kerstman of hij wilde blijven en dat wilde hij, mits hij op aarde nooit meer vergeten zou worden.

Een zalig kerstfeest toegewenst.

Robert

Terug naar frontpage

[Ursa 1]

Krijg je zo niet een 'lijdende God'?

[Robert Frans 1.542]

Inderdaad. Maar is dat dan niet precies wat wij belijden?

[Maria K. 51]

Zeer controversioneel

Komt direct discussie.

Maar voorlopig laat ik me hier als afvallige niet verder over uit.

Zou niet eerlijk zijn.

Toch..?

Of mag ik toch even fluisteren, dat hetgeen de Kerstman naar voren brengt niet helemaal zonder grond is?

En als dit verhaaltje echt waar zou zijn, dat God dan echt zijn eigen schuld zou erkennen en niet zoals misschien bedoeld is, de schuld van de "mens"?

[Ursa 1]

Inderdaad. Maar is dat dan niet precies wat wij belijden?

Dan bedoel ik een God die toeziet en Zelf niet bij machte is het lijden te stoppen.

[Robert Frans 1.542]

De discussie tussen de kerstman en God is nu juist dat God wél almachtig is en de kerstman niet. Maar de kerstman wordt beschuldigd voor dingen waar hij niets aan zou kunnen doen, terwijl God ineens weg lijkt te komen met het lijden dat Hij toestaat. Althans, bij gelovigen. Niet-gelovigen laten Hem daar echter níét zomaar mee wegkomen en zouden daarmee weleens bijbelser kunnen handelen dan gelovigen. Want in de Schrift lees je verschillende keren hoe mensen Hem ter verantwoording roepen en hoe God vervolgens inbindt. Je leest vele malen hoe gelovigen Hem oproepen om menselijk en begrijpelijk te handelen, naar wat als rechtvaardig gekend kan worden. Vertrouwelijk omgaan met God kan dus blijkbaar ook behelsen dat je Hem bevraagd, dat je met Hem strijdt en Hem er niet zomaar mee laat wegkomen, "tenzij Hij je zegent."

Als God vervolgens onze schuld op zich neemt volgens de Schrift, en als we aannemen dat God niet zomaar toneelspelletjes speelt maar dus écht doet wat Hij doet, dan zou het Mysterie van het Offer nog weleens groter kunnen zijn dan wij ooit hadden gedacht.