[Speltopic] Het festival van Wakkerdam

[Ursa 1]

Credible Weerwolven van Wakkerdam I: het festival van Wakkerdam

Inleiding

In deze post nog eens de regels van het spel, verder uitgewerkt. Enkele regels voor het gebruik van dit topic en de deelnemerslijst. Eerst de regels wat betreft dit topic: dit topic is louter bedoeld voor het spel. De GameMaster (GM) is de enige die de mededelingen doet (of daar toestemming voor geeft). Vragen of opmerkingen over de regels of over het spel kunnen via PM of in het andere topic gesteld worden.

Voor de toeschouwers en andere belangstellenden: gelieve niet hier te posten. Alle meta-opmerkingen kunnen desgewenst in het andere topic of in een nieuw topic. Bij offtopic posts vraag ik een mod deze te verwijderen.

Hieronder volgen nogmaals de regels. Voor alles geldt: al doende leert men. Voor de duidelijkheid is het echter handig het één en ander nog eens uit te werken. Nogmaals, vragen en/of opmerkingen kunnen via PM, mail of het andere topic gesteld of gegeven worden.

Definitieve deelnemerslijst

GM: Ursa

1. ilsefecit

2. WonderfulStar

3. Minifan

4. MarinusCopy

5. annzie

6. Chealder

7. tucker

8. Chappo

9. Pinkeltje

10. Archillion

11. Joëlle

12. Floes

13. Yrmahon

Rollen:

3x wolf

1x ziener

1x heks

7x burger

1x jager

Rollen (met regels):

GameMaster (GM)

Alwetende leider en coördinator van het spel. Via deze persoon worden de stemmingen gedaan en hij/zij bepaalt ook de deadlines voor overleg en stemrondes. De GameMaster verzint ook een leuke aankleding van het spel. Uitslagen en aankondigingen worden ook door deze persoon gedaan.

Weerwolf

Afhankelijk van de hoeveelheid deelnemers zijn er twee à drie weerwolven actief. De weerwolven kiezen elke nacht een slachtoffer uit om die te verorberen.

* Kunnen de weerwolven geen keuze maken, dan wordt er niemand verorberd die nacht.

Burger

In principe zijn alle spelers burgers (hun rollen zijn verborgen). Degenen die burger zijn, zijn onwetende slachtoffers zonder speciale krachten. Sorry.

Ziener

De ziener mag eenmaal per nacht vragen een rol te bekijken. Hij weet dan welke rol iemand heeft en kan dat gebruiken in het spel.

Heks

De heks krijgt éénmaal per nacht te zien wie de weerwolven gaan ombrengen en kan kiezen diegene in leven te houden. Ook kan zij een drankje brouwen waardoor iemand doodgaat. Beide kan zij/hij slechts één keer doen.

* Nadat de heks zijn/haar krachten heeft gebruikt is diegene een gewone burger.

Burgemeester

De burgemeester heeft een openbare rol. De burgemeester is vooral van belang omdat hij/zij een doorslaggevende stem heeft. Zijn er dus op meerdere mensen stemmen uitgebracht en hebben twee of drie mensen hetzelfde aantal stemmen dan bepaalt de burgemeester wie er gelyncht wordt. Oppassen dat de burgemeester geen weerwolf is...

* Als de burgemeester gedood wordt (gelyncht danwel opgegeten, vergiftigd of neergeschoten) dient hij zelf een opvolger te kiezen.

Jager

De jager kan met zijn laatste inspanningen nog één iemand doodschieten. Als hij dus wordt opgegeten of gelyncht kan hij nog eenmaal wraak nemen.

* De jager is niet verplicht iemand te schieten.

Deadlines en stemmen

* De GM bepaalt de deadlines en kan altijd kiezen een deadline in te korten of te verlengen indien hij dit nodig acht.

* Binnen de gestelde ruimte hebben de weerwolven, de ziener, de heks etc. de ruimte hun keuze aan te geven. Verneemt de GM niks, dan gebeurt er ook niks.

Stemmen:

* De GM geeft aan wanneer de stemmingsronden zijn en wat de deadlines zijn.

* Iedereen heeft één stem. Uitgezonderd de burgemeester, die een doorslaggevende stem heeft.

* Je kunt niet op jezelf stemmen.

* Er zijn verschillende stemmingsrondes: in de eerste ronde om de burgemeester te kiezen. In de volgende ronden (overdag) om een speler weg te stemmen.

* Niet uitgebrachte stemmen worden geteld als blanco. Stemmen uitgebracht na de deadline worden ongeldig verklaard.

* Mocht een stemming geen uitsluitsel bieden dan vindt er een herstemming plaats, of beslist de burgemeester.

* Burgemeester: iedereen kan zich kandidaat stellen en op iedereen kan gestemd worden. Dus ook op zij die zich niet kandidaat stellen.

* Biedt deze stemming geen uitsluitsel, dan volgt er een herstemming op de kandidaten met de meeste stemmen.

* Over stemmen mag uiteraard gediscussieerd worden, zij het onderling of in het topic. Maak er echter wel wat moois van.

Etiquette

In principe is er via een forum geen tot weinig controle op, maar enkele ongeschreven regels zijn:

* Je rol is geheim. Het is niet leuk voor het spel als je vanaf het begin roept wie je bent (in principe is iedereen natuurlijk een nette burger). Ook is het niet handig in de eerste ronde roepen: 'Ik ben ziener en ik heb gezien dat X een weerwolf is!' Grote kans dat je dan de nacht daarna dood bent. Rollen zijn dus in principe geheim.

* Speel zoveel mogelijk in je karakter.

* Tijdens sommige keuzemomenten is het niet de bedoeling dat spelers met anderen gaan communiceren. Dit geldt voor:

- de heks die beslist over leven en/of dood

- de jager die moet kiezen iemand te schieten (of niet)

- de burgemeester die een opvolger moet kiezen

* De doden houden zich stil. Als je opgegeten, weggestemd, neergeschoten of vergiftigd bent is het verder NIET toegestaan het spel nog te beïnvloeden.

Volgorde van het spel

Eerst is er een introductie. Vanaf dat moment tot 48 u later hebben spelers de mogelijkheid hun karakter te verzinnen en te introduceren. Ook verdeelt de GM de rollen op geheel eerlijke wijze (PM me voor m'n rekeningnummer). Daarna volgt de eerste nacht waarin de ziener een eerste rol van iemand mag zien en de weerwolven hun eerste slachtoffer maken. Daarvoor hebben ze 24 u de tijd. Daarna heeft de heks 24 de tijd om te bedenken wat hij/zij gaat doen. Vervolgens wordt het dag en maakt de GM bekend wat er gebeurd is die nacht. Dan is het tijd voor verkiezingscampagnes en de burgemeester te kiezen. Ook hier is 24 uur voor. Vervolgens volgt de stemming die bepaalt wie er geëxecuteerd wordt. Daarna is het avond en spoeden de burgers zich naar bed voor een volgende nacht...

In het kort:

Introductie: 48 u

Eerste nacht: 24 u

Heks: 24 u

(jager, indien nodig: 24 u)

Stemming: burgemeester: 24 u

(herstemming indien nodig)

Stemmingsronde

(beslissing burgemeester indien nodig)

Einde van het spel

Het spel eindigt als:

- de weerwolven er in slagen danwel iedereen op te eten, danwel burgers weg te stemmen.

- de burgers er in slagen alle weerwolven op te sporen en te liquideren.

Dan rest mij jullie heel veel plezier te wensen! Maak er wat moois van. Ik ben benieuwd naar de karakters. Maak het jezelf niet al te moeilijk, kies een burger of een vreemdeling en meet jezelf een leuk karakter aan! Awooooeeeee!!

[Ursa 1]

Wakkerdam was in rep en roer. Marktkramen werden opgezet, versieringen en slingers opgehangen, tafels geplaatst. Het was de dag voor het jaarlijkse Waakfeest. Dit feest, gehouden op de vierde volle maan, was ter ere van de stichting van het dorp zo lang geleden. De mensen in het dorp verheugden zich op het feest. Het leven in Wakkerdam was tam, op die ene dag in het jaar na. Dan werd er de hele nacht gefeest, van zonsondergang tot zonsopgang wanneer men moe en voldaan de bedstee weer opzocht. Morgen zou het feest geschieden. De voorbereidingen waren in volle gang en de mensen in een opgewekte stemming.

In een klein hutje diep in de bossen, in de buurt van Wakkerdam zat een oud vrouwtje. De burgers van Wakkerdam wisten niet dat zij daar woonde. Zij wist echter wel alles van hen. Ze had namelijk een bol op haar tafel en een spiegel aan haar wand. En als dat niet werkte, had ze buiten een vogelbadje om diep in te turen. Vandaag was weer zo'n dag: ruis in de bol, een eigenzinnige spiegel... het vrouwtje - licht gebogen - begaf zich naar het vogelbadje. Toen ze eenmaal de kwetterende beesten had weggejaagd sprak ze een geheimzinnige spreuk uit in een vergeten taal. Het oppervlak van het water in het vogelbadje veranderde en ze zag dingen. Dingen uit verleden, heden of toekomst. Ze zag twee harige kleine wezentjes door grauw vulkanisch landschap strompelen. 'Kom op, meester Frodo!' zei de ene. Nijdig wuifde ze dit beeld weg. Nog eens veranderde het water en nu zag ze de bewoners van Wakkerdam in een opgewekte stemming, bezig hun dorp te versieren. Als men in het gerimpelde gezicht onder de cliché-matig ver vooruit geschoven kap had kunnen kijken, had men wellicht een kleine glimlach gezien, een kleine twinkeling in haar zwarte kraaloogjes. 'Weten ze wel', dacht het vrouwtje, 'waar het Waakfeest voor staat? En waarom er bij volle maan de hele nacht gewaakt wordt?' Onwetend waren zij, van het lot van hun dorpsgenoten zo lang geleden. Toen het nog pure noodzaak was te waken, uit angst voor de wolf. De wolf die overdag in mensengedaante rondliep... eeuwen hadden het geheugen uitgewist, tot het Waakfeest niet meer was dan een jaarlijks mooi feestje, een nacht lang zuipen en lol maken. Het oude kromme vrouwtje gniffelde in haar knuistje. Dit jaar zou het anders zijn. Dit jaar zou de feestvreugde wel eens heel vroeg kunnen uitdoven...

Onwetend van het vrouwtje diep in het bos leefden de burgers van Wakkerdam hun leven, zoals het altijd al gegaan was. Hoe mooier het dorp versierd was, hoe groter de voorpret. Hoe mooi zou het feest worden! Nog één nachtje slapen...

GM mededelingen

Jullie hebben nu tot donderdag 16:00 u de tijd een karakter te bedenken en te introduceren. Ondertussen PMt de GM iedereen zijn rol...

[MarinusCopy 0]

Met een plof liet Bram het koord met daaraan 8 korenhoenders en half zoveel konijnen voor de voeten van de slagersknecht vallen. "Ik zou maar beginnen met villen en plukken, als je de troep buiten de slagerij wilt houden, want het gaat zo regenen". gromde hij door zijn baard heen en liep verder. De knecht ging gelijk aan de slag, want je kon van Bram vinden wat je wilde, maar hij zat er zelden naast met zijn weersvoorspellingen. Dat had hij te danken aan Graaf Galderwoud, hoewel de knecht betwijfelde dat Bram de Graaf erg dankbaar was voor dat vermogen. Enfin, de dorpelingen zouden zich de hoenders en konijnen goed laten smaken op het feest. Net zoals de ree en de forellen die Bram de dagen daarvoor had afgeleverd.

Nadat hij de hoenders en konijnen had afgeleverd ging Bram door naar het dorpsplein om te kijken of hij nog wat kon helpen. Aan zijn rechtenpink te voelen zou over niet al te lang de zondvloed opnieuw losbarsten, en er moest nog veel gebeuren. Het was ironisch dat zijn pinken nu meer aanwezig waren dan toen ze nog echt aan zijn handen zaten. Een blijvende herinnering dat gestroopt vlees geen geld kostte, maar wel een andere prijs had. Dat gestroop was ook de reden waarom hij niet eerder terug was gekomen om mee te helpen. Hij had een boswachter moeten ontlopen tijdens de terugweg van de kasteeldomeinen naar Wakkerdam. Hij was er erg op gebrand om na een nachtelijk uitstapje in de achtertuin van de Graaf zo compleet mogelijk weer terug te komen.

De dorpelingen waren op de hoogte van zijn clandestiene activiteiten, maar het leek niemand te deren. De graaf was niet geliefd en kon zeker niet concurreren met een hertenbout gedurende de schrale wintermaanden. Verder droeg Bram zijn steentje bij aan het dorp, zoals nu met het leveren van vis en wild voor het feest, en zolang hij dat deed maakte niemand zich echt druk om de ethische kant van het verhaal.

[writers block, wordt vervolgt]

[WonderfulStar 0]

Tientallen meters van de drukte af, liep 'zij'.

De vrouwen in het dorp keken haar niet aan en leerden hun kinderen om 'haar' te vermijden, om vervolgens iets te mompelen over fatsoen.

Vele mannen kenden haar, onder vele namen waarvan geen enkele de werkelijke was. Overigens gaf niemand toe dat hij ooit met haar gesproken had.

Waar ze woonde was een raadsel, veel mensen maakte het ook niet uit, 'als het maar niet in onze buurt is'.

'Zie ze bezig zijn', dacht Bella. Ze bleef even staan en staarde naar het dorp, wat ongewoon kleurrijk en lawaaierig leek.

'Allemaal hard aan het werk voor dat ene feest in het jaar. Iedereen gaat eens uit zijn dak, om vervolgens weer een jaar lang het dagelijks leven te leiden.'

Ze zuchtte een keer, tilde de voorkant van haar jurk op en liep verder, blij dat haar plezier niet afhankelijk was van dat éne feest. Al zou ze zeker even gaan kijken.

Achter haar stierf de drukte weg, terwijl ze richting het water liep.

Ze zag een eenzame visser zitten. Terwijl ze langs liep, glimlachte ze even naar hem, en vervolgde haar weg.

[Chealder 1]

Ze zette er stevig de pas in terwijl ze het bos uit kwam wandelen en in de richting van het dorpsplein. Cara woonde net buiten het dorp in het bos, maar ze was zo bekend in het dorp als ieder ander die daar woonde want ze kwam er immers iedere dag. Bekend was ze, maar ook berucht. Haar donkerblauwe jurk wapperde in de zachte wind, evenals de lange zwarte cape die ze droeg, de kap afgeslagen. Op haar lange, roodvlammende haren droeg ze een zwarte musketiershoed met een veer die zachtjes wapperde in de wind. Haar staf hield ze bij de knop vast en tikte met elke stap op de grond.

Zo kwam zij het dorp ingelopen, haar katachtige gezicht rondkijkend naar de mensen die ze zag. Ze groette iedereen die ze ook maar enigszins kende. Sommigen groette haar terug, vrolijk of vluchtig, en sommigen keerde zich demonstratief van haar af. Maar dat kon haar vrolijke stemming niet drukken.

Terwijl Cara het dorp steeds verder in liep, ging ze rustiger lopen en keek naar alle drukte om haar heen. Haar smaragdgroene ogen flitsen snel heen en weer terwijl ze naar alle gehaaste mensen keek. Velen renden rond om de laatste voorbereidingen voor het feest te doen. Ze was blij dat ze zelf al de voorbereidingen niet hoefde te doen, en gaf een jonge bedelaar bij een herberg een zilverstuk voordat ze er naar binnen ging. Ondanks dat het Waakfeest zou starten, wilde ze toch de zekerheid van een slaapplek hebben.

De herberg was vol, maar een slaapplek was er nog wel en al gauw stond ze weer buiten. Ze keek links en rechts, en besloot toen maar naar het marktplein te gaan om te zien of er al iets te doen was waar ze zich mee kon vermaken. Dus in een nog rustiger tempo waarmee ze het dorp binnen was gekomen, sjokte ze naar het plein.

[Archillion 0]

Lochlar zuchtte eens diep en staarde naar de vreemde mensen die het grote feest elk jaar weer trok. Hij kende het probleem dat het telkens met zich meebracht. De herbergen zaten ’s avonds altijd propvol en asociale feestgangers probeerden nog wel eens in de grote stallen van zijn familiebedrijfje te breken om in het hooi te slapen. Het was al een aantal keer voorgekomen dat Lochlar vroeg in de ochtend bij de kudde geiten ging kijken om vervolgens tot de ontdekking te kopen dat er een dronkaard tussen de beestjes lag te slapen. De eerste keer had hij de persoon in kwestie nog beleefd gevraagd om zo snel mogelijk van zijn erf af te komen, maar toen er het jaar daarop een groepje hangjongeren in de stal lag te overnachten was hij genoodzaakt om zijn herdersstaf t e gebruiken om de groep weg te jagen.

Lochlar greep zijn staf stevig vast in zijn vuist en stond resoluut op. Dit jaar zou hij over zijn geitjes waken. Zeker nu zijn ouders een aantal dagen weg waren om familie te bezoeken.

Hij controleerde of de dieren nog genoeg eten en drinken hadden en zag zijn reflectie in het drinkwater in de houten krib. Lochlar haalde een hand door zijn verwarde zwarte haar en voelde aan het litteken op zijn wang dat nog altijd brandde. Het litteken dat hij opgelopen had toen hij zijn geiten beschermde van een hongerige beer uit het bos.

[Hinata 0]

Verbaasd keek Dio rond. Als die drukte om een feest. Hij was pas kortgeleden in Wakkerdam gaan wonen, maar hij vond dat ze er maar rare ideeën op nahielden. Maar toch was hij wel blij, omdat hij hier mocht wonen, terwijl hij in zijn vorige woonplaats was weg gestuurd. Ze hadden hem beschuldigd van fraude. Nu leed hij een minimalistisch bestaan. Hij was gelukkig. Hij vormde met zijn handen een kom en dronk water uit de waterput. Hij at van een stuk brood en keek nog eens rond. Al die slingers en versieringen, overbodige luxe. Luxe was sowieso overbodig, vond Dio.

Een jonge scholier liep langs, kneep zijn neus dicht en riep: ‘Hond!’. Dio reageerde niet. Er liep ook een mooie vrouw langs met prachtig haar in de kleur van vuur, en ze gaf hem een muntstuk. Hij bedelde voor zijn levensonderhoud. Hij had toch niet veel nodig. Hij ging naar zijn ton die ook op het marktplein stond, en probeerde te slapen, terwijl de meeste mannen van zijn leeftijd in de herberg zich vol aan het gieten waren met bier. De nacht van het feest zou hij vast wakker gehouden worden door de feestvreugde. Feestvieren was niets voor hem, wist hij, en hij sloeg zijn mantel om zich heen. Hij bedacht een nieuw verhaal, over een feest met een tragische afloop. Misschien wel een leuk idee voor een boek…

[Yrmahon 0]

Sommige mensen hebben een talent om de boel hopeloos te verzieken. Dit was Ogmios wel opgevallen, zeker omdat hij tot een van die weinige mensen behoorde die daar de gevolgen meermalen van had ondervonden. In de meeste steden van het land kon hij zijn hoofd niet meer vertonen, of binnen de korste keren was hij vermenigvuldigd... Wel, beter twee halve Ogmiossen dan één Ogmios, moesten de stedelingen denken.

Hij had zo onderhand de status van outlaw gekregen. Niet dat daar wat mis mee was, eenzaamheid is een groot goed.

Ogmios was een gigantische man, hij stak letterlijk met kop en schouders boven de rest uit. Dit was op zijn vele reizen wel anders geweest, en dat was aan zijn gezicht te zien. Het liet een leven van vechten zien, vol littekens en een mooie boksersneus. Zijn haar was donkerblond, net zoals zijn baard. Ondanks het klimmen der jaren had hij het lichaam waar de meeste jongere dorpsgenoten alleen maar van konden dromen: lang, atletisch, maar vooral gespierd. Als hij niet vocht, jaagde hij, en als hij niet jaagde, dronk hij. Over het algemeen was het een vicieuze cirkel: van drinken kwam al gauw weer vechten. Hij had dan ook een hele hoek voor zichzelf alleen in de herberg. Daar was eigenlijk niets mis mee, net zoals met het feit dat de waard halve tarieven voor hem rekende, óók niets mis was.

Spottend bleven zijn grijze ogen op de paar aanwezige boeren hangen, die even uit kwamen rusten van de voorbereidingen van het feest. Ha, het feest. Ogmios had het hier eigenlijk wel gezien, elk jaar was hetzelfde, het feest was elk jaar hetzelfde. Behalve dit jaar, hij voorspelde moeilijkheden. Hij wist ook al wie de moeilijkheden zou gaan veroorzaken...

Zijn tijd hier zat erop, nog één keer zijn klauwen uitslaan en hij vertrok...

Als een wolf in schaapskleren naar het volgende onschuldige dorpje.

Of zich misschien toch maar ergens settelen, ondanks zijn jaren zag hij er nog jong uit en hij zou weinig moeite hebben een vrouw te vinden. Maar ja... You can take a wolf out of the wilderness, but you can't take the wilderness out of a wolf...

[MarinusCopy 0]

Toen Bram de Herberg passeerde zag hij dat Cara net in het dorp gearriveerd was. Zoals gewoonlijk nadat al het werk al gebeurd was. Ze was niet lui, maar ze hield niet van werk wat al te nederig was, vermoedde hij. "Een mooie vrouw" dacht hij "maar een beetje te jong naar mijn smaak". Achter hem riep iemand "Hond" en toen hij de vers aangekomen bedelaar (Dino o.i.d. heette hij) zag staan, begreep hij dat het voor hem bedoelt was. Cara stopte even om de man wat geld in de hand te drukken. Ze was in ieder geval niet gierig. Dat mocht hij wel in een vrouw.

Een eindje verderop passeerde hij dat mens van wie niemand de naam precies wist, waarvan niemand wist waar ze vandaan kwam, waarvan niemand wist wat ze deed, met wie niemand ooit praatte, maar waarover iedereen sprak. Ze leek zich niet echt te interesseren voor het feest, en liep weg richting het water. Bram keek naar de horizon, en zag dat zich dreigende wolken aan het vormen waren. Zoals gewoonlijk kregen zijn niet aanwezige pinken gelijk. Even bleef hij er peinzend naar staren terwijl hij aan zijn baard plukte. Daarna vervolgde hij zijn weg naar het dorpsplein.

[Chealder 1]

Zodra Cara Bram in het oog kreeg, knikte ze met een vriendelijke glimlach waarbij de lange, puntige hoektanden kort zichtbaar waren. Bram-zonder-pinken was een vreemde man, vond ze, maar ook een prima kerel, het leek erop dat je altijd op hem kon rekenen, in elk geval op vlees en goede weervoorspellingen. En altijd erg bij de pinken. Ze grinnikte in zichzelf terwijl ze het dacht.

Als een oude vrouw sjokte Cara het marktplein op, en dat terwijl ze nog maar net twintig was. Het was er erg druk en kalm probeerde ze zo goed mogelijk alle gehaaste mensen te ontwijken. Bij een van de eerste kraampjes kocht ze een stuk brood, en even verderop een groot stuk kaas. Ze wist dat ze veel te veel had gekocht, maar wellicht was er ergens nog een arme die wel wat eten kon gebruiken, en anders waren er altijd nog de dieren die op straat zwierven. Achter een kraam van een kennis van haar ging ze op een kist zitten. Een zwarte kat was haar gevolgd, waarschijnlijk een zwerfkat, en ze liet het beest wat kaas uit haar hand eten terwijl ze zelf op wat brood knabbelde.

[WonderfulStar 0]

Bella kwam het dorp binnen. De schreeuwerige versieringen waren toegenomen.

Enkele dronken mannen zwalkten over straat, terug naar huis, naar hun gezin.

Gezin... De man die zojuist struikelde over een verdwaald stuk brandhout was haar niet onbekend.

Bier veranderd ogenschijnlijk fatsoenlijke mannen in walgelijke monsters. 'Niet dat ik daar geen raad mee weet...',

mompelde ze in zichzelf. Bella had een bepaalde gave -zoals ze dat zelf noemde- wanneer het op mannen aan kwam.

Ze liep de dorpsstraat in. Een of andere klaploper staarde om zich heen. Bedelen... Voor wat hoort wat, niets is gratis.

Ze liep hem straal voorbij en liep naar een bepaalde plek, haar terratorium, ze ontmoette daar soms mensen. Mannen wisten dat, maar het was er verlaten.

De herberg was vlakbij.

Een andere vrouw liep voorbij... Kara, heette ze, volgens de verhalen.

Bella haalde haar neus op en ging verder. Andere vrouwen lagen haar niet..

Om de een of andere reden leken ze zich altijd spontaan te bedenken dat ze een andere richting op moesten, wanneer Bella ze tegen kwam.

De huisvrouwen in het dorp in ieder geval. Jaloerzie... Glazen wassen en voor het eten zorgen... Dat is toch een nachtmerrie?

Nee, Bella is vrij.

Daar was de herberg. Ze stapte binnen. Enkele mensen keken om, en begonnen snel te praten. Ze deden niet hun best om te fluisteren.

'Ja, kijk maar, praat maar...'

Ze bestelde een glas wijn, en ging in een hoek staan, tegen de wand leunend. Valt hier nog wat te halen?

[Yrmahon 0]

Ha, dat was een lekker knokpartijtje. Een van die dronken idioten had Ogmios weer eens een te grote bek gegeven. Ze zouden het toch moeten weten, na die jaren. Een van de laatste knokpartijen, en dan nog zo'n mooie, dat moest gevierd worden. Hij bestelde nog een kruik van het zwaarste bier bij de waard. Zijn laatste in deze herberg. In tegenstelling tot veel anderen kon hij grote hoeveelheden alcohol op zonder dronken te raken, iets dat vaak in zijn voordeel was. Vandaag besloot Ogmios om maar in de herberg te blijven. Jammer voor zijn wolfshond Cym, maar deze moet het vanavond zonder vers vlees stellen.

Ogmios voelde dat er vanavond of morgen iets ging gebeuren, en hij wilde erbijzijn. Waar te vechten viel, was hij graag.

Bella kwam binnen, met de gebruikelijke verandering van sfeer die ze veroorzaakte. De mensen van het dorp mochten haar niet. Bella was te vrijgevochten voor hun mening, en als gevolg daarvan werd ze straal genegeerd of openlijk afgekeurd.

Dat was nog een reden waarom hij een hekel had gekregen aan de mensen hier: ze waren verschrikkelijk star en dachten in hokjes. Een oude strijdmakker, die af en toe een filosofische bui had, zou zeggen: 'Hun denkraam is te klein.' Maar die tijden waren lang vervlogen.

Maar de bossen waren uitgestrekt en rijk aan wild, zoals hij en enkele andere dorpelingen hadden opgemerkt. Jammer dat de graaf zo'n idioot stropersverbod overeind hield. Maar ach, hij was niet zo stom om gepakt te worden...

[Archillion 0]

De kerktorenbel klonk. Het was laat en Lochlar voelde zich rusteloos. Nadat hij er zeker van was dat alle dieren veilig in de stal waren ging hij naar huis, aan de rand van het dorp. Daar nam hij zijn lange zwarte reismantel en sloeg die om zijn schouders. De kap trok hij ver over zijn hoofd. Met een geldbuidel aan zijn riem vertok hij op weg naar het grote plein waar het rond dit uur altijd een broedplaats voor menselijk ongedierte was. Hij was niet van plan om zich in te laten met de vreemde figuren die er rond dwaalden, maar de bar die er stond was één van zijn vaste plaatsen na een lange werkdag. Het was de ideale plek om zijn gedachtes op een rij te zetten.

Lochlar doorkruiste het plein en negeerde de vele blikken. De geldbuidel woog opeen wel erg zwaar en de zilverstukken rinkelden hard, bijna alsof ze riepen om gestolen te worden. Ze mochten het proberen grinnikte Lochlar. Al mocht hij dan een eenvoudige herder zijn, hij had in zijn leven genoeg meegemaakt zodat een rover bij hem geen schijn van kans maakte. Met een luid gekraak zwaaide de deur van de bar open en de inzittenden keken op. Lochlar plofte neer op zijn vaste plekje in de schaduw van de trap en pakte zijn pijp tevoorschijn. Uit een klein tasje haalde hij een mysterieus kruid dat hij in de pijp stopte en met een lucifer aanstak.

[tucker 28]

William kijkt opgewekt het plein over.. feestje! Alleen mensen vergeten nogal snel waarom dat feest een hele nacht duurt. Ik houd wel van feestjes, zolang ik er wat te doen heb. Dit jaar heeft Leran gevraagd of ik de herberg in het oog wil houden en iedereen die zich wat te druk maakt te verzoeken naar z'n nest te gaan. Desnoods met behulp van enig prikkend object.. dat is wat Jagers doen. En mensen zijn maar wat bereid om te luisteren.. Jagers zijn toch wat vreemde figuren, omdat we plostseling verschijnen en weer lijken op te lossen in het niets. Soms denken ze dat het magie is, gheghe ze snappen echt niks van camouflage..

Maar voor dat het feest losbarst. De plicht roept. Ik had de krijgsmeester beloofd dat ik les zou komen geven in boogschieten aan die belhamels van de krijgsschool. Eigenlijk levensgevaarlijk: ze zijn in staat om de boog omgekeerd vast te houden... maar goed, wat Heer Leran wil is wet dus doen we dat gewoon. Misschien ook een mooie kans om te laten zien dat een boog geen jachtgereedschap hoeft te zijn.

[annzie 1]

Mara keek om het hoekje van de deur. Eigenlijk moest ze al naar bed van haar moeder, maar ze was zo zenuwachtig voor het feest, dat ze niet kon slapen. Dus keek ze maar naar buiten. Stiekem. Want kindertjes van tien mogen eigenlijk nog niet op het feest komen, had mama verteld. Mara was altijd al betoverd geweest door het feest. Elk jaar werden de versieringen mooier en uitbundiger en de muziek was ook altijd geweldig. Als Mara de muziek hoorde van het dorpsfeest, kón ze gewoonweg niet meer stil blijven zitten. Dan móést ze dansen.. Maar mama vertelde dat zo dansen alleen was voor slechte meisjes, kinderen van de duivel. Mara vond het onzin, maar als ze een kind van de duivel was omdat ze wilde dansen, dan was dat maar zo. Dansen was haar leven.

"Mara! Wat doe je bij die deur! Kruip de bedstee in, je moet slapen!"

Mara gehoorzaamde haar moeder met tegenzin. Morgen zou ze toch stiekem naar het feest gaan, nam ze zichzelf voor. Ze zou naar Dio gaan. Sinds hij in het dorp was gekomen, vond ze hem al interessant. Hij was niet zoals de andere dorpelingen, bang voor alles wat maar een klein beetje anders was.. Met hem zou ze toch naar het feest kunnen misschien... Maar dan moest ze morgen wel wachten tot mama weg was. En helemaal alleen het donker in, naar het hoekje van Dio.. Dat was toch wel wat griezelig, dacht Mara terwijl ze haar nachthemd aantrok. Maar ze moest en zou het doen! Ze was immers al 10.

[Ursa 1]

In haar hutje, diep in het bos, tuurde het oude vrouwtje in haar bol. Ze zag ze lopen, die dorpelingen. Argeloze dwazen waren het, allemaal. Onderling kibbelend over ditjes en datjes, elkaar met de nek aankijkend... terwijl ze amper een vermoeden hadden wat hen stond te wachten. Toch zaten er ook wel interessante exemplaren tussen. Het deed haar denken aan vroeger. Ah, die goede ouwe tijd... toen ze nog, samen met de toenmalige graaf, experimenten uitvoerde op de boswezens. Het leek er op dat het geslacht der graven het nog niet verleerd was. Interessant... ze keek met een schuin oog naar de planken aan haar muur, waar potten en flesjes met allerlei substanties stonden te verstoffen. De één dodelijk, de ander opwekkend. Of allebei... ze gniffelde maar weer eens. Tussen de andere brouwsels stonden ook potten met specimens van vorige experimenten. Onherkenbare wezens soms. Misschien kon ze daar binnenkort nog wat leuks mee doen...

Maar eerst zou het nacht worden. Een duistere, gevaarlijke nacht... een nacht waarin het ergste verwacht kon worden.

GM mededelingen

De GM heeft bedacht dat hij morgenmiddag helaas niet online kan zijn. Daarom nu alvast aanwijzingen voor de volgende ronde. Aan de beurt zijn:

* De ziener om van een van de spelers de rol aan te vragen

* De weerwolven om een slachtoffer te kiezen

Belangrijk: Ik verwacht van alle weerwolven een PM met de keuze.*

Jullie hebben daar tot vrijdag 16:00 u de tijd voor. In de tussentijd kunnen de rest van de karakters geïntroduceerd worden, en gaat de verhaallijn natuurlijk verder.

* Regelement weerwolven:

- tot aan de deadline ruimte voor overleg

- in feite een stemming: drie stemmen voor drie weerwolven

- de meerderheid wint

- bij gelijkspel (de twee weerwolven zijn het oneens) gebeurt er niets (!)

- alleen stemmen die binnenkomen worden geteld (zelfde als met normale stemmen)

Rest mij te zeggen: ga zo door!

[Pinkeltje 0]

Wakkerdam. Hoe lang woonde ze hier nou al? Asa wist het niet precies meer, maar het was in elk geval meer dan twintig jaar. Ze was hier gekomen toen ze nog een bakvis van nauwelijks 17 was. Samen met haar man Olaf. Hij was een bouwvakker en voor bouwvakker was altijd wel werk. En in Wakkerdam betaalden ze goed.

Ze hadden het goed samen. Dat wil zeggen: hij had het goed gehad met Asa. Asa zelf was niet zo blij met haar man geweest. Hij dronk vaak en teveel. Iets dat resulteerde in armoede en veel blauwe plekken. Kinderen hadden ze na zes jaar nog niet. En ze kwamen ook niet meer. Op een middag, Asa was 23, kwamen twee collega's van Olaf vertellen dat haar man van een steiger gevallen was. Onvoorzichtigheid? Opzet? Hoe dan ook, Olaf was morsdood.

En nu was ze alleen. Al jaren. Hertrouwen wilde ze niet. Ze zocht werk als schoonmaakster en serveerster in de herberg. Het was een redelijk baantje. Ze kon er ongeveer van rondkomen en soms kreeg ze zelfs wat restjes eten uit de keuken mee.

Vandaag was het drukker dan ooit. Asa rende van hot naar her met kannen vol bier. Geld werd niet gespaard, het was immers feest!

[Chealder 1]

De zwarte kat kwam spinnend op haar schoot zitten. Ze aaide het beestje over de kop en rug, wetend dat ze straks weer veel moeite zou moeten doen om alle haren van haar jurk te krijgen, maar dat deerde haar nu niet, daarvoor hield ze te veel van dieren. Terwijl ze zo zat at ze nog wat brood, de rest legde ze in grote kruimels op een hoopje voor de vogels of andere zwerfdieren. Ze at nog wat van de kaas, maar ook dat was haar te veel. Om haar heen waren verschillende zwerfkatten toegestroomd waarvan de meesten schuw op een afstandje bleven. Ze gooide het overgebleven stuk kaas naar de beesten toe waar ze zich vechtend en blazend op storten.

De zwarte kat lag nog vredig op haar schoot te rusten, toen ze een andere kat zag. Het was een klein en mager beestje, wit en zwart gevlekt. Cara bootste het zachte mauwen van een kat na, en dat kon ze perfect. De gevlekte kat kwam voorzichtig naar haar toe gelopen. Sommige mensen zeiden dat ze met katten kon praten, maar als dat zo was, dan deed ze het in elk geval niet bewust. Ze tilde de gevlekte kat op, en nam ook de zwarte kat in haar armen. Even stribbelden ze tegen, maar al gauw gaven ze zich aan de vrouw over. Met een overgebleven hand pakte ze haar staf op en liep weg.

Met een vlugge pas liep ze het marktplein af, terug naar de straat waar ze vandaan was gekomen. Ze glimlachte naar iedereen die haar blik ving. Sommigen keken vrolijk, anderen bedenkelijk naar de katten en weer andere gromde nors naar haar. Met de katten dicht tegen haar aan liep ze de herberg in waar ze eerder was geweest om een kamer te boeken.

Aan de bar bestelde ze melk voor de katten en een lichte wijn voor haarzelf. De waard keek wat bedenkelijk naar de twee dieren, maar ze trok zich daar niets van aan. Het was niet de eerste keer dat ze zwerfdieren mee nam naar de herberg om ze te voeden. Ze liep naar een tafel bij de muur, op een zo rustig mogelijke plek en zette de katten op de tafel. Argeloos pakte ze twee kussens van de stoelen en legde die op tafel en daar bovenop zette ze weer de katten die ontspannen gingen liggen. Zelf ging ze met haar rug naar de grootste menigte toe zitten en aaide de katten terwijl ze op haar bestelling wachtte.

[Chappo 0]

Pietje puk liep fluitend door het dorp, maar bedacht zich ineens dat hij morgen een toets Hebreeuws had, dus rende snel naar huis en ging weer hard studeren.

[Joëlle 0]

Hèhè, zuchtte Mayke.. 'Alle taarten voor het grote feest zijn af. Wat zullen mijn dorpsgenoten morgen smullen!'

De prachtig versierde taarten stonden klaar in Mayke's winkeltje. De toonbank blonk en glimde dat het een lieve lust was. Als je langs haar winkel liep móest je gewoon even naar binnen voor een lekker bolletje of een koek. Als de deur open ging klonk er een vrolijk belletje, net zo vrolijk als Mayke altijd zelf was. Haar winkel was elke dag weer gevuld met heerlijk vers brood, de lekkerste broodjes en het fijnste gebak. Eén keer per jaar verkocht Mayke geen brood. Dat was de ochtend van de dag voor het feest. Dan was ze zó verschrikkelijk druk met al het lekkers dat gemaakt moest worden, dat de tijd om brood te bakken er bij in schoot. Al om vier uur 's ochtends begon ze met het maken van de taarten. De dorpsbewoners deden het die dag met oud brood. Nou ja, oud brood.. Eigenlijk was het niet eens echt oud want het was de vorige dag nog gebakken en heerlijk van smaak. Ja, die Mayke kon dat wel.

Mayke wreef nog eens over haar rug. Het is me toch wel een flinke klus, elk jaar weer. Maar morgen, als het hele dorp zat te smullen dan verdween haar rugpijn direct. En stiekem hoopte ze dat het dochtertje van de schoolmeester dit jaar het spuitje dat ze in een taart had verstop zou krijgen. Dat deed ze elk jaar, een spruitje verstoppen. En diegene die het spruitje vond kreeg van Mayke een nieuw, extra lekker stukje taart. En op zijn of haar verjaardag nog een keertje. Dat was een leuke traditie. Maar oh, als die brompot hem maar niet vond...

Voorzichtig deed Mayke de deur van haar winkeltje op slot. Het was al laat en ze was toch zo verschrikkelijk moe! Morgen, morgen was het feest en dan moest ze wel fit zijn. Snel ging ze naar de achterkamer en niet veel later lag Mayke in haar bedstee, dromend over puddingbergen en een zee van rode vruchtensaus, haar favoriete toetje.

[Ursa 1]

# GM note:

Aan de mensen die nog geen karakter hebben aangemaakt, doe dat alsjeblieft vóór morgen 16:00 u. Anders riskeer je dat GM iets voor je gaat verzinnen, en geloof me - dat wil je niet.

[Floes 0]

Therea had Asa altijd al in haar armen gesloten. Ze waren méér dan alleen collega's, ze waren hartsvriendinnen. Therea had nooit begrepen wat Asa bezielde om zich zo af te ranselen en bood een luisterend oor, terwijl ze de klusjes van de herberg samen opknapten. Vandaag was het immens druk, maar niets belette Asa en Therea om toch een hoop plezier te maken en om af en toe eens naar elkaar te wenken om daarmee op te merken welke dronken boer nu weer van zijn stoel viel.

Therea stond vooral in voor het klaarzetten van bestellingen. Zo stond ze ook nu achter haar toog en had, zoals altijd, weer alles gezien en gehoord. Niets kon haar ogen en oren ontsnappen. Ze wist alles over het dorp en de bewoners. Er waren geruchten die de herberg rondgingen, veel geruchten, maar ze bleven erg vaag. Er was iets op til, meer dan het feest alleen. Er was geen sprake van onrust, integendeel, de mensen voelden zich bijzonder uitgelaten en spraken over "uitzonderlijke gebeurtenissen". "Laat ze maar speculeren" dacht Therea. Ik kan toch niet naar het feest. Er is hier veel te veel werk. Hopelijk komt Mara even langs. Het lieve kind en Therea deelden een passie: dansen! Stiekem leerde Therea Mara regelmatig wat passen en volksdansen bij. Dat vond Mara altijd al geweldig! Therea had een hart voor de jongelingen in het dorp. Ze waren zo onschuldig. Hopelijk zou de harde wereld hen de liefde voor het land, de natuur niet afnemen.

Ze haastte zich om alle kannen bier klaar te zetten. Haar gedachten dwaalden af op William. Hij zou toch ook komen, wanneer was dat weer? Ach, hij zou wel verschijnen en dan zou ze het dadelijk opmerken. William heeft iets, iets geweldigs. Iets... Ze zwijmelde een beetje weg. Al een tijdje was haar oog op de jager gevallen, maar Therea was vast te braaf voor zo'n stoere vent. Om de één of andere reden had ze nooit echt open durven praten met William, al konden ze wel over alles en iedereen samen lachen. Misschien was het omdat William altijd alle ogen van alle vrouwen naar zich toe trok?

Braaf... Iedereen dacht dat altijd. In haar jongere jaren had Therea toch best wat fratsen uitgehaald. Vroeger werd ze altijd al gezien als een deugeniet, enthousiast in alles wat ze deed met een tikkeltje stoutmoedigheid. Nu leek ze altijd voor iedereen maar braaf, rustig, saai misschien. Maar haar hart verlangde wel naar meer. Ze wilden zo graag nog eens in de bomen klimmen, zeilen op het meer en vooral dansen, veel dansen. Ze verlangde naar haar oudere leven, terwijl ze nog een jonge vrouw was. Maar ze moest er afscheid van nemen, noodgedwongen. De vuile ziekte had te veel tol geëist. Haar werk kon ze blijven doen, zo lang ze niet neerviel. Dat was haar laatste houvast.

De kan bier viel op de grond. Verdorie! Haastig ruimde ze het boeltje op. De waard had het gelukkig niet gezien. Ze schrobde de vloer, toen plots iemand naast haar zat op de grond en een handje toestak. Ze keek op.

[annzie 1]

Mara stond naast Therea hielp haar overeind. Samen ruimden ze het gemorste bier op terwijl ze er allebei op los kletsten. Mara wou dat er meer mensen als Therea in het dorp waren. Al haar leeftijdsgenootjes vonden haar maar raar. Vooral omdat ze met Therea omging. Maar met Therea kon Mara altijd heerlijk dansen, kletsen en dromen over de toekomst. Dat deden de kinderen uit het dorp niet. Die deden altijd keurig wat hun moeders hun opdroegen. Dus die waren vandaag de hele dag bezig met hout sprokkelen voor het feestvuur vanavond. Mara moest ook helpen van haar moeder, maar daar had ze geen zin in gehad dus toen was ze naar de herberg gegaan om zich te verstoppen bij Therea.

"Therea, heb je tijd om mij wat extra passen te leren voor vanavond?"

[Ursa 1]

Het was laat in de avond. Peter Pukkel, burgemeester van Wakkerdam, zat hard te studeren achter zijn bureau. Kaarsen flikkerden en gaven de werkkamer van de eerste burger een geborgen gevoel. Peter lette er niet op. Zijn focus lag compleet op zijn boek, Modern Hebreeuws voor Dummies. 'Kav kav levav', las hij hardop, 'kav kav levav'. Morgen zou zijn toets zijn, en dan kon hij eindelijk weg uit dit stinkdorp. 'Pietje Puk', zo noemden ze hem in de volksmond. Nou, hij zou binnenkort mooi van dat volk af zijn. Al een jaar studeerde Peter in de grote stad, in Raaswijk. Nog even en zijn jaar zou er op zitten, en hij zou toegelaten worden tot de theologische universiteit. Hij wilde de gezichten van de dorpelingen wel zien, als ze hem weer zouden zien als weledelgeleerde professor doctor Pukkel! Zijn ambities waren veel te groot voor het dromerige dorpje Wakkerdam...

Het was al behoorlijk laat in de avond en de meeste burgers waren al richting hun bed. Morgen zou immers het Waakfeest zijn. Pukkel gaf niet om het feest, morgen moest hij zijn toets maken en dan bleef hij mooi in Raaswijk, pilsen met zijn vakbroeders. Hij verheugde zich al op dat vooruitzicht. Haastige voetstappen op de trap en een zenuwachtige klop op de deur stoorden hem in zijn gepeins. Drie maal raden wie dat zou zijn...

'Binnen!' Voorzichtig werd de deur opengeduwd en daar stond de klerk, een onzeker en gebogen mannetje. 'Me... meneer de burgemeester? W-wat doet u nog op?' Peter keek op van zijn vuistdikke studieboek. 'Wat denk je man? Ik ben druk bezig, dat zie je toch?' Het mannetje schrok wat terug, probeerde toen zijn stem weer bij elkaar te rapen. 'M-m-maar m-morgen is het Waakfeest. Moet u eh... daar niet bij zijn?' Peter keek hem nors aan. 'Wat ik doe is jouw zaak niet. Je ziet dat ik hard bezig ben. Stoor me niet langer en zoek je bed op.' De klerk aarzelde. Hij was de beheerder van de bescheiden bibliotheek van Wakkerdam en deed daarnaast de administratie. Hij was een van de weinigen die nog een beetje kon lezen en schrijven. Ook wist hij van de oude talen, behalve het Hebreeuws dan. Peter richtte zich weer op zijn studiemateriaal, maar merkte even later dat de man er nog stond. 'Nou, wat moet je?' vroeg hij.

[minifan] Alfred de klerk slikte nog eens diep en verzamelde zijn moed. 'V-vandaag was ik bezig in het archief, heer burgemeester. Toen ik aan het opruimen was, vond ik onder een stapel rekeningen en andere papieren een erg oud boek.' Hij aarzelde even. 'H-het ging over het Waakfeest, heer burgemeester! Er stond iets over een regel dat iedere burger een wapen bij zich moest dragen deze nacht... H-het was moeilijk te ontcijferen m-maar ik las over 'wheerwolfen'...' Hij stokte en keek de burgemeester aan. Die keek hem heel even verbaasd aan en begon toen hartelijk te lachen. Hij bulderde het uit en viel bijna achterover in zijn stoel. 'Hahahaha... geloof jij die bakerpraatjes? Weerwolven! Hahaha. Dat is zulke nonsens! Haha, jullie dorpelingen zijn zo bijgelovig als de pest!'

'M-m-maar...'

De burgemeester kapte hem af. 'Laat me nu met rust. Morgen heb ik een zware toets en ik moet nog hard studeren. Tot ziens.' Aangezien Alfred geen weerwoord wist te verzinnen, draaide hij zich om en verliet de werkkamer van de burgemeester. Terwijl hij naar zijn huisje een straat verderop liep, dacht hij: 'en toch wil ik meer te weten komen over het Waakfeest en de weerwolven'.

Peter was blij dat de rust teruggekeerd was. Hij boog zich nogmaals over zijn boek en begon weer Hebreeuwse zinnen hardop voor te lezen. Opeens keek hij op. Hoorde hij daar iets? De meeste dorpelingen zouden nu toch wel op bed liggen. Ach, het zou zijn verbeelding wel zijn. Die sukkel van een klerk ook met zijn verhalen over weerwolven... Peter wuifde de gedachte weg en ging weer aan de slag. Buiten was het nacht.

GM mededelingen

- Minifan is Alfred de klerk

- Het is nacht, de ziener en de weerwolven zijn nu actief. De deadline is morgenmiddag 16:00 u, dan komt de volgende fase.

[WonderfulStar 0]

Bella keek rond. De vrouw die achter de toog stond staarde wat voor zich uit. Ze werkte hier al zo lang... Doen wat ze moest doen, hoe ze moest zijn. Maar Bella zag het vuur woekeren in haar ogen. Één van de weinige vrouwen in dit dorp waar wat in zat. Ze is niet wat ze lijkt, dacht Bella. Waarom verberg je jezelf? Waarom verloochen je jezelf?

De vrouw liet een bierkan vallen.. Ze bukte snel om het op te ruimen.

Kom er uit, kom op...

Het kind was binnen geglipt. Het stond naast de vrouw... Een bijzonder kind. Anders, dan de rest hier. Bella had haar vaak gezien, nooit gesproken. Het kind leek lijnrecht in te gaan tegen wat 'hoorde'.

Ga door, meisje, doe wat jij wilt.

Bella had weinig met 'zoals het hoort'. Mensen verwachten van elkaar dat ze allemaal veel op elkaar lijken. De dorpelingen hier in ieder geval wel. Terwijl iedereen toch anders is, totaal anders. Maar niemand durft... Niemand doet.

De mannen die Bella had ontmoet... Ook zij wouden anders. Hun vrouwen, kinderen, beperkte leven...

Ze zochten Bella niet voor niets... Bella is vrij, en geeft vrijheid.

En toch was de volgende dag gewoon weer een standaard dag voor hen. Niets aan de hand.

Uiteindelijk komt het beest in je vrij, dacht Bella. Nu, over over 40 jaar, je kunt het niet tegenhouden.

Uiteindelijk....