Naar binnen gericht of naar buiten gericht?

[Seek&Find 0]

Hoe zou een kerkgemeente zich moeten gedragen, primair naar binnen gericht (op de eigen leden) of primair naar buiten gericht (op gasten, bezoekers, ...)? Wat vind jij? En hoe gedraagt jouw gemeente zich?

Zelf denk ik dat een gemeente zich in eerste instantie naar buiten moet richten, zonder de eigen schaapjes te vergeten natuurlijk. Maar ik vraag me af in hoeverre dat bij de verschillende kerkgemeenschappen zo is.

Bijbelcitaat {SIMPLETEXT}:En hij zei tegen hen: ‘Trek heel de wereld rond en maak aan ieder schepsel het goede nieuws bekend. 16 Wie gelooft en gedoopt is zal worden gered, maar wie niet gelooft zal worden veroordeeld.

Is dit niet onze taak, door Jezus opgedragen, aan anderen het nieuws bekend maken, dus ook de taak van een gemeente?

[tucker 28]

Een beginnende gemeente heeft in eerste instantie veel werk aan zichzelf: ook Jezus had zijn leerlingen niet in 1 dag met alle neuzen min of meer dezelfde kant op. Dat vergt tijd, simpel zat.

Een gemeente bestaat wel uit mensen 'van buiten'. Het is niet de bedoeling om de publiekslieveling te worden, maar de boodschap van Jezus uit te dragen. Hoe? Door naar zijn voorbeeld proberen te leven in verbondenheid met de wereld en met God. Het zijn de mensen van de gemeenten die het lichaam van Christus vormen en zijn werk wordt door hen zichtbaar.

Iedereen die je tijdens de vieringen tegenkomt bevindt zich in die wereld. Het kan inspirerend zijn voor anderen om uit te leggen waar jij je thuisvoelt en welke waarheden je erop nahoud. Als leden van een gemeente door hun leven en hun woord getuigen van de boodschap van Christus en daarmee anderen 'aansteken' dan is dat een mooi gebeuren.

Feit blijft wel dat zo'n 'getuigenis' in woord vaak vreemd wordt bekeken en niet iedereen staat voor zoiets open. Als je dan toch de kans krijgt om een beetje van jouw verhaal te vertellen en misschien anderen daarmee te inspireren, dan is het goed mogelijk dat je daarmee het vuurtje doorgeeft.

Een gemeente richt zich best op de mensen in hun midden, verbonden met de wereld en met God. Dat kan door gebed, (vrijwilligers)werk als individu en als groep mensen die de gemeente uitmaken en de vele andere uitingsvormen waarlangs Gods werk zichtbaar kan zijn op aarde.

Mijn parochie (of gemeente zo u wil) houd zich veel bezig met de zorg voor de eigen schaapjes (studenten- en weekend universitaire parochie) maar ook met goede doelen die zich iets verder van ons spreekwoordelijke bed bevinden zoals de Malawireis en de actie rond de aardbeving in Japan. Voornamelijk stimuleert en ondersteunt zij initiatieven die mensen samenbrengen, verbinden, engareren enzovoorts. Ze is een voorwaarden scheppende omgeving bij wijze van spreken. Op deze manier is zij zowel bezig met werk naar binnen gericht, alsook naar buitengericht.

[Eulogía 0]

Ik ben het met je eens. Mijn gemeente is ook vooral naar buiten gericht, inderdaad zonder de eigen leden uit het oog te verliezen. Ik vind dat wel aansluiten bij Mat. 18:12, Mar. 2:17, Mar. 16 en Matth. 28. (Daarnaast dienen bekeerden wel te worden opgeleid door mensen die daarvoor door God zijn aangesteld (Ef. 4:11). Jezus leidde ook zijn discipelen op -intern onderwijs- om daarna naar buiten te gaan om te preken, zieken te genezen en demonen uit te werpen.)

[tucker 28]

Ik was een beetje terughoudend om het woord opleiden te gebruiken maar in de context waarin jij dat aanhaalt is het wel correct.

[offtopic] De boodschap uitleggen is overigens nog geen evidentie, vind dat met regelmaat nog best moeilijk. Wat dat betreft alle lof voor hen die mij daarin geholpen hebben naar het doopsel toe [/offtopic]

Niet dat iedereen zou moeten preken, dat zegt de bijbel ook niet: doe waartoe je de gave hebt gekregen maar verspreid zowieso de boodschap door het leven wat je lijdt.

[Seek&Find 0]

Met naar buiten gericht, bedoel ik ook dat je de diensten zodanig inricht, dat ze op 'mensen van buiten' zijn gericht. Ook al is er maar 1 gast in de dienst, die moet zeker het gevoel hebben welkom te zijn, de dienst en vooral de boodschap begrijpen en terug willen komen.

[Robert Frans 1.653]

Het is goed om tijdens de eredienst een gastvrije houding aan te nemen en ook voor gasten begrijpelijk taal te gebruiken. Maar er zou ook een gedeelte moeten zijn waarin de kerkgemeenschap het geloof onverstoord kan belijden en vieren op de bij haar gebruikelijke wijze met de bij haar gebruikelijke riten, waarbij de gast niet altijd alles per se hoeft te kunnen volgen of te begrijpen. Als gast zul je toch nooit helemaal volledig deelnemen aan de dienst, dus zo erg is dat niet. Een beetje uitleg is natuurlijk niet verkeerd, maar beter niet elke week en niet te uitvoerig. Je kunt bijvoorbeeld ook eens in de zoveel tijd meer laagdrempelige diensten houden, voor zowel gasten als gelovigen die gewoon (nog) niet zoveel van de liturgie weten, waarin je meer uitlegt en meer bij de basis blijft.

Daarbij kunnen rituelen of het gebruik van een eigen taal ook heel mooi zijn en zo nieuwsgierigheid opwekken. Soms kan een "hoogdravende" liturgie juist mensen trekken die zoeken naar méér dan enkel het rationele. Door het mysterie meer centraal te stellen, zullen mensen denk ik misschien meer geraakt worden, omdat het mysterie, het grillige in elk mensenleven, meer aansluit bij hun ervaringen dan de zoveelste uitleggerige tekst. Niet voor niets zoeken mensen vaak naar spiritualiteit, omdat dat tenminste niet zo heel erg uitlegt, maar vooral ook ruimte laat voor eigen ervaringen. Zo kan naar mijn idee de preek bijvoorbeeld het beste vooral gericht op de gelovigen zijn, zodat zij gewoon diepgaand over het Evangelie mogen horen, en kun je voor gasten het beste toegankelijke lezingen, folders, cursussen of wat voor media dan ook toepassen om de beginselen van het christelijk geloof uit te leggen en ook de liturgie van de eredienst. Zo bedien je mijns inziens een ieder op de juiste plaats en de juiste tijd. Je moet denk ik niet alles op één en dezelfde plaats willen doen.

Het belangrijkste blijft mijns inziens bezieling. De preek, de lezingen, de rituelen en de muziek zouden uit liefde voor God zo zorgvuldig en mooi mogelijk moeten worden uitgevoerd, zonder uitzonderingen. Dus het beste geen vals koor, geen monotone lectoren, geen slordig uitgevoerde rituelen en geen saaie preek. Alle activiteiten daaromheen, binnen en buiten de eredienst, zouden met oprechte blijdschap en gastvrijheid (niet té gastvrij, want lang niet iedereen wil gelijk aangesproken worden) moeten worden uitgevoerd. Ik denk dat als een gast in de kerk het idee heeft dat de mensen daar echt zijn, dat de priester of dominee oprecht meent wat hij zegt en dat hij als gast er mag zijn wie hij is, zonder dat mensen meteen aan zijn hoofd beginnen te drammen om wat dan ook, dat die kerk dan zowaar al heel christelijk begint te worden. Dan zal die kerk met die prachtige, hoogstaande liturgie al veel meer mensen trekken, net zoals die kerk die het sober houdt.

[Eulogía 0]

Met naar buiten gericht, bedoel ik ook dat je de diensten zodanig inricht, dat ze op 'mensen van buiten' zijn gericht. Ook al is er maar 1 gast in de dienst, die moet zeker het gevoel hebben welkom te zijn, de dienst en vooral de boodschap begrijpen en terug willen komen.

Dat is inderdaad belangrijk. Het is ook goed als er uitleg wordt gegeven als in tongen wordt gesproken, mensen worden genezen of demonen worden uitgeworpen. Dan kan het zijn dat een gast niet weet wat voor vreemde dingen gebeuren en is het goed als dat wordt uitgelegd.

Daarnaast is het goed als gasten worden aangesproken (als ze daar behoefte aan hebben), maar niet op een opdringerige manier.