De ondraagbare lichtheid van vergeving

[Raido 0]

Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven. Tegenover katholieken heb ik nogal eens wat omdat bij hen alles is omhangen met een symbolische rompslomp. Alles is omhangen met eeuwenoude rituelen en symbolen. Sommige van die handelingen zijn denk ik 'gewoon voor de gewoon' andere zijn zelfs 'sacrale handelingen' waardoor Christus Zelf werkt.

Ik kan mij nu soms voorstellen dat dit goed voor de mens is, één van de moeilijkste dingen in het Christendom (en dan vooral het protestantse/evangelisch/gereformeerde) vind ik de vergeving van zonden en het eeuwige leven. Weet je wel hoe enorm moeilijk het is om door 'gewoon te geloven' vergeving te ontvangen (a) en het idee te hebben dat je inderdaad vergeven bent (.

Hebben jullie tips en/of ideeën voor deze jongeling die vergeving zoekt, maar niet de ervaring, het gevoel, de bewustheid of wat dan ook maar heeft dat hij ook daadwerkelijk vergeven is. Is dit te vinden in rituelen, sacramenten, handelingen, of moet ik gewoon een keer écht gaan geloven en dan komt het 'vanzelf?'

[anastasia 0]

Waarvoor vergeving nodig is, vind je dat eigenlijk heel erg en kun je je niet voorstellen dat dat vergeven wordt? Degene die je met je handelen iets "aangedaan " hebt, heb je daar al mee gesproken. Kortom, heb je het in de wereld al rechtgezet (of dat geprobeerd)?

Zo nee, dan zou je blokkering daar kunnen zitten, in je eigen gedachten over wat je gedaan hebt en hoe vergevingswaardig je bent. God vergeeft soms makkelijker dan je jezelf vergeeft. Als je de vergeving niet kunt ervaren, dan kun je je afvragen wat er nog bij jezelf zit aan verwijten naar jezelf toe.

[Andere Jas 2]

Quote:

... niet de ervaring, het gevoel, de bewustheid ...

Mwah, als dit het niet is, waar zou je het dan moeten zoeken? Wat is het fundament van vergeving?

[Kurt 0]

'HET ondraagbare lichtheid...'?

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op maandag 13 juli 2009 17:37:05 schreef Kurt het volgende: 'HET ondraagbare lichtheid...'?

The... Waarschijnlijk deels afgeleid van The Unbearable Lightness of Being(/Zaligmaking/Vergeving)

[Eulogía 0]

Inderdaad gewoon geloven, maar het is goed het geloof te baseren op de volgende tekst.

Rom. 10

9 Want indien gij met uw mond belijdt, dat Jezus Heer is, en met uw hart gelooft, dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult gij behouden worden; 10 want met het hart gelooft men tot gerechtigheid en met de mond belijdt men tot behoudenis.

Dus het is goed als iemand het in geloof aanneemt dat Jezus Heer is en dat God Hem uit de doden heeft opgewekt en dit met de mond belijdt.

Hoe daarna het gevoel is of de beleving en of het mooi weer is of slecht weer of dat je je blij of verdrietig voelt, maakt allemaal niets meer uit. Als je behouden bent, ben je behouden, daar doet je emotie of wat je ziel zegt, niets aan af.

Ben je behouden, dan kun je gewoon (eventueel tegen je gevoel in) Hem ervoor bedanken dat je behouden bent. Je gevoel zal dan je geloof volgen, in plaats dat je geloof wordt geregeerd door emotie.

[Mr. Emilio 0]

Maar ik snap dat het lastig is. Zeker als "tussen twee werelden leeft". [generaliseer] Voor Evangelischen lijkt het vaak allemaal zo makkelijk "want je kunt toch ZELF kiezen voor Jezus!!?" en ze begrijpen niet waarom die gereformeerden het allemaal zo moeilijk maken met hun somberheid en "het gevoelen van de ernst hunner ellende"[/generaliseer]

Volgens mij is het namelijk allebei waar. Op welke manier dat dan weer precies werkt? Daar moet ik nog wel even op studeren... (Gelukkig heb ik daar hopelijk (zo de Heer het wil en Wij leven) de rest van mijn leven voor en een Eeuwig Leven (Zo de Heere het geeft) om dat te ontdekken.

[Olorin 155]

Quote:

Op maandag 13 juli 2009 16:59:07 schreef Harm-Jan het volgende: Hebben jullie tips en/of ideeën voor deze jongeling die vergeving zoekt, maar niet de ervaring, het gevoel, de bewustheid of wat dan ook maar heeft dat hij ook daadwerkelijk vergeven is. Is dit te vinden in rituelen, sacramenten, handelingen, of moet ik gewoon een keer écht gaan geloven en dan komt het 'vanzelf?'

Ik heb geen tips. Tis gewoon moeilijk.

Het is iets wat toegezegd is dat als je bij God oprecht om vergeving vraagt, het je ook geschenken zal worden. Ik denk dat het dan wederom toch weer op geloof (vertrouwen) aankomt, dat je het krijgt.

Je kunt natuurlijk altijd vragen om een bevestiging bij God, ik bedoel vragen kan geen kwaad, of 't werkt is een tweede natuurlijk. Anderzijds is die bevestiging er ook, als je in de bijbel zoekt, alleen heb je daar weinig aan voor wat je nu juist aan het zoeken bent. Vraag dan natuurlijk is, bestaat er wel een manier waardoor je voldoende bevestiging krijgt?

Ik ben bang dat het uiteindelijk toch weer op geloof aan komt.

En om het heel evangelisch te zeggen: geloof komt niet van jezelf, geloof is genade van God.

Dus het ziet er naar uit dat ik nu een hele post geschreven heb, zonder ook maar een praktische tip.

Het christendom kan soms een best moeilijke religie zijn.

[Raido 0]

Quote:

Waarvoor vergeving nodig is, vind je dat eigenlijk heel erg en kun je je niet voorstellen dat dat vergeven wordt? Degene die je met je handelen iets "aangedaan " hebt, heb je daar al mee gesproken. Kortom, heb je het in de wereld al rechtgezet (of dat geprobeerd)?

Het is niet zozeer een specifiek geval, maar gewoon het overweldigende gevoel dat is soms meer, soms minder heb. Het idee van 'ik heb zwaar én meningmaal misdreven' dus Degene die ik iets heb aangedaan is ook Degene van Wie de vergeving moet komen. Dat is dus wat ik bij tijd en wijle enorm moeilijk vind, moeilijk te verkroppen, moeilijk te verwoorden. Het is ook niet zo dat ik vandaag of gisteren meer of een grotere zonde heb gedaan dan normaal, ik dacht alleen 'laat ik het gewoon eens delen'..

Quote:

God vergeeft soms makkelijker dan je jezelf vergeeft. Als je de vergeving niet kunt ervaren, dan kun je je afvragen wat er nog bij jezelf zit aan verwijten naar jezelf toe.

Er zijn altijd dingen, dingen waarvan je geleerd heb (c.q. weet) dat ze niet goed zijn, of dat ze niet puur genoeg zijn. Je/ik leg mij nogal eens een zwaar juk op om te proberen minder te zondigen en dan vind ik het altijd zo lastig om met hangende pootjes terug te keren.. Het is een beetje als een kind die zijn vader belooft een kruiwagen vol zand even naar de tuin te rijden en dan toch terug moet keren met de mededeling 'Het is te zwaar, Vader help mij'. Mijn geloofleven voelt soms zo hypocriet Het-willen/En-niet-kunnen of zelfs niet-willen en omdat ik dat niet zovaak deel met mensen heb je snel het gevoel dat je alleenstaat in die worsteling om heiliging.

Quote:

Mwah, als dit het niet is, waar zou je het dan moeten zoeken? Wat is het fundament van vergeving?

Vergeving zit niet in de ervaring, het gevoel, de bevinding of de bewusheid-an-sich. Het zit in Christus, in de beloften van Christus en door de werking van de Geest kun je zien/ervaren/gevoelen/bevinden of bewustworden van die eenheid met Christus. Misschien ben ik de enige, maar ik vind het heel moeilijk om objectief naar 'mijn vruchten' te kijken zonder ze te relativeren in een breder, algemeen-christelijk-ethisch-moreel perspectief.

Quote:

Ben je behouden, dan kun je gewoon (eventueel tegen je gevoel in) Hem ervoor bedanken dat je behouden bent. Je gevoel zal dan je geloof volgen, in plaats dat je geloof wordt geregeerd door emotie.

Dank je, dat zijn bemoedigende woorden. Ik kan nu heel veel gaan zeggen, maar dat veranderd alleen de kracht van die Waarheid maar.

Quote:

Volgens mij is het namelijk allebei waar. Op welke manier dat dan weer precies werkt? Daar moet ik nog wel even op studeren... (Gelukkig heb ik daar hopelijk (zo de Heer het wil en Wij leven) de rest van mijn leven voor en een Eeuwig Leven (Zo de Heere het geeft) om dat te ontdekken.

Ja, soms ben je alleen 'heilig jaloers' op mensen voor wie vergeving makkelijker lijkt te vinden, maar misschien heeft anastasia ook wel een punt. Ik moet meer spreken met Degene die ik iets heb aangedaan én dat is het moeilijke.

Quote:

Vraag dan natuurlijk is, bestaat er wel een manier waardoor je voldoende bevestiging krijgt?

Een hele reële vraag en ik denk dat dat antwoord mij eigenlijk het meest tegenstaat, of eigenlijk het antwoord nog meer.

[anastasia 0]

En als ik zo je verhaal lees, de algemeenheid van het probleem en vooral het jezelf zwaarder oordelen dan wie dan ook van je mag verwachten, omdat je gewoonweg wel eens de plank mis slaat, mens bent en jong en onderweg....dan vraag ik je:

Ga je je kinderen later met hetzelfde oordeel oordelen als waarmee je jezelf de maat neemt?

zo ja, dan arme kinderen Zo nee, waarom ben jij dan voor jezelf minder waard dan je eventuele later kinderen?

Even een ander vergelijking, stel dat je een vriend hebt, een echte vriend en jij roept de hele dag tegen hem: Dat jij mijn vriend wil zijn, ik ben je niet waard. Dat jij bij me blijft en me helpt, dat ben ik toch niet waard. Goh, dat jij het met me uithoudt, ik ben een slechte vriend voor je.... Of dat je zoiets tegen je partner dag in dag uit roept...

Goed recept om de relatie wat minder te maken of niet? De vriend blijft, onvoorwaardelijk, maar op een gegeven moment gaat het bij hem ook het ene oor in het andere uit en de vriendschap verandert, i.p.v. een nabije vriend wordt het meer een "hulpverlener" die zelf af en toe zijn kop tegen de muur slaat, omdat ie maar niet tot je door kan dringen.

[Eulogía 0]

Ik moet nog denken aan de volgende teksten.

Rom. 8

31 Wat zullen wij dan van deze dingen zeggen? Als God vóór ons is, wie zal tegen ons zijn? 32 Hoe zal Hij, die zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons allen overgegeven heeft, ons met Hem ook niet alle dingen schenken? 33 Wie zal uitverkorenen Gods beschuldigen? God is het, die rechtvaardigt; 34 wie zal veroordelen? Christus Jezus is de gestorvene, wat meer is, de opgewekte, die ter rechterhand Gods is, die ook voor ons pleit. 35 Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Verdrukking of benauwdheid, of vervolging of honger, of naaktheid, of gevaar, of het zwaard? 36 Gelijk geschreven staat:

Om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood,

wij zijn gerekend als slachtschapen.

37 Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. 38 Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, 39 noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.

1 Joh 1,9

Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.

Denk ook aan de gelijkenis van de verloren zoon. Die zoon bleef altijd een zoon. Ook al was hij ver van de vader, zijn familierelatie werd niet verbroken, maar hij bleef de zoon van de vader. En toen hij terugkwam, stond de vader al op de uitkijk en liet de zoon niet eens uitpraten, maar nam hem weer aan en gaf een feest. De vader staat altijd klaar om relatie met zijn kinderen te hebben.

[Mr. Emilio 0]

Lastig he? Kiezen EN gekozen zijn, gevoel EN weten, Heiligheid en Genade? Ik kom er ook niet uit in mijn 2cv. Gelukkig heb ik daar mijn mede-broeders en zusters in Christus voor. Juist niet alleen hen die binnen dezelfde denominatie vallen, maar ook mijn hyper-Charismatische zuster en mijn OGG-broeder.

Ik kan het niet alleen en geloof ook dat God daarom niet voor niets de Gemeente en de gemeeschap gegeven heeft.

Uit Efeze 3:

Quote:

De grote liefde van Christus 14 Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader, 15 naar wie alle geslacht in de hemelen en op de aarde genoemd wordt, 16 opdat Hij u geve, naar de rijkdom zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door zijn Geest in de inwendige mens, 17 opdat Christus door het geloof in uw harten woning make. Geworteld en gegrond in de liefde, 18 zult gij dan samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is, 19 en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods. 20 Hem nu, die blijkens de kracht, welke in ons werkt, bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen, 21 Hem zij de heerlijkheid in de gemeente en in Christus Jezus tot in alle geslachten, van eeuwigheid tot eeuwigheid! Amen.

Amen

[Michiel 14]

Gisteren een stukje van Calvijn gelezen over de rechtvaardiging. Jezus was niet naar deze wereld gekomen voor hen die aan de regels en wetten vasthouden, maar voor de zondaren van de wereld.

9 En Jezus, van daar voortgaande, zag een mens in het tolhuis zitten, genaamd Mattheüs; en zeide tot hem: Volg Mij. En hij opstaande, volgde Hem.

10 En het geschiedde, als Hij in het huis van Mattheüs aanzat, ziet, vele tollenaars en zondaars kwamen en zaten mede aan, met Jezus en Zijn discipelen.

11 En de Farizeën, dat ziende, zeiden tot Zijn discipelen: Waarom eet uw Meester met de tollenaren en de zondaren?

12 Maar Jezus, zulks horende, zeide tot hen: Die gezond zijn hebben den medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn.

13 Doch gaat heen en leert, wat het zij: Ik wil barmhartigheid, en niet offerande; want Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.

Mattheus 9

[Kapitein 0]

Hi Harm-Jan,

Ik begrijp je gevoel, echter je dient te beseffen (en ik denk dat je dat ook wel doet)dat je in dat gevoel heel erg op jezelf ziet.

Zegt de Schrift niet duidelijk dat we gerechtvaardigd zijn in Christus' bloed? Dus niet door onze werken?

Verder ben ik ergens blij dat je (beetje zwaar verwoord) de aanklaging van de zonde ervaart, want dat is voor mij een teken dat Gods Geest in jou werkt. Dank Hem hier dan ook ook voor.

Door je besef van zonde (iets wat je hopelijk je leven lang bewust blijft) mag je ervaren dat je niet zonder Zijn genade kan leven. Wetend wie ik/jij bent en wetend wie God is vergroot het besef van (de noodzaak van) genade en daardoor de mate van dankbaarheid.

Ga op je knieen en vraag God of je door jezelf heen Hem mag zien. Lees ook Psalm 103. Ik zal het niet citeren, ik weet zeker dat je het weet te vinden.

Hartelijke groet,

Cees