Gemeenschap van goederen

[Hongerige Wolf 0]

In de eerste gemeente ging het er heel anders aan toe dan vandaag de dag.

"De groep mensen die het geloof had aanvaard, leefde eendrachtig samen. Geen van hen beschouwde zijn bezittingen als zijn persoonlijk eigendom, want ze hadden alles gemeenschappelijk. De apostelen bleven met grote kracht getuigen van de opstanding van de Heer Jezus, en God begunstigde allen rijkelijk. Niemand onder hen leed enig gebrek: wie een stuk grond of een huis bezat, verkocht het, bracht de opbrengst naar de apostelen en legde die aan hun voeten neer, waarna het geld naar behoefte onder de gelovigen werd verdeeld." (Handelingen 4:32-35)

en:

"De vele tekenen en wonderen die de apostelen verrichtten, vervulden iedereen met ontzag. Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk. Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden." (Handelingen 2:43-47)

Er zijn nog een paar plaatsen in Handelingen waarin ook het belang van de gezamenlijke maaltijden naar voren komt.

Hoe moeten we dit, dat samen delen als gemeente, opvatten? Als een eenmalig goedbedoeld initiatief waar we nu niks meer mee (hoeven te) doen? Is het overdreven? Of een voorbeeld ook voor deze tijd? In sommige gemeenten vinden ze van wel.

Ik ben er nog niet over uit.

[LodewijkNapoleon 0]

In kloosterordes is het vaak nog steeds zo.

En in het het lekenleven... Wat zal ik zeggen, men zegt wel dat het gezin de kleinste eenheid van 'Kerk' is. Als het goed is, zie je daar het principe ook wel terug.

Ik denk dat je het, in het algemeen als een vrijheid kunt zien, waar je aan toe bent, of nog niet helemaal.

Ik heb zélf als instelling 'hoe kan ik wél iets met een ander delen'. Dan kunnen er allerlei praktische redenen zijn om het toch (nog) niet te doen, maar ik vind het wel een bevrijdend uitgangspunt.

[Timon 0]

Ik zou in deze tijd niet van gemeenteleden eisen dat ze alles verkopen en samen in een leefgemeenschap trekken. Dat heeft tegenwoordig uberhaupt al de schijn van een sekte als het niet om een RK-klooster gaat.

Wel denk ik dat we in onze materialistische samenleving hier wel een enorm voorbeeld aan mogen nemen. Waarom zou ik recht hebben om met het geld dat ik heb verdiend mijzelf oneindig te verwennen? Wat geeft mij het recht om met mijn geld een hele dure auto en een kast van een huis te geven, terwijl ergens anders in de wereld broers en zussen dood gaan van de honger? Zou ik mijn familie laten verrekken als ze dood zouden gaan van de honger? Waarom zou ik dat dan wel met mijn geestelijke familie doen? Hoe kunnen wij westerse christenen het naar onszelf, naar onze arme medechristenen of bovenal naar God verantwoorden als we zelf in onnodige (en er is veel wat handig is maar echt niet nódig) luxe baden?

Wordt dan vrij van het wereldse, consumptiegerichte, geldbeluste denken en leer de christenen in de derde wereld ook zien als broers en zussen in de Heer. Als wij hen kleden, voeden en verzorgen, doen wij het voor Christus zélf. En als we het niet voor hen doen laten we niet alleen hen, maar Christus buiten staan

[dingo 166]

Toch is er niets mis mee om van het goede van de aarde te genieten want ook dat is ons geschonken. Geldzucht is de bron van het kwaad weten we dus daar kunnen we wel wat aan doen, met de hulp van uiteraard. Al is het maar door je af te zetten tegen decadentie en verspilling en wel ondersteunen van eerlijker delen tussen arm en rijk. Het steunen van initiatieven zoals fair trade. Kortom we hoeven niet zelf in armoe te gaan leven maar we kunnen wel delen van onze overvloed.