Hoe ga je om met automutilatie?

[LodewijkNapoleon 0]

...bij vrienden enzo.

Stel dat iemand dreigt zichzelf wat aan te doen, of zelfmoord te plegen, hoe ga je daar mee om?

Ik denk zelf, en dat baseer ik op hoe b.v. borderline stoornissen worden behandeld, dat de reactie ongeveer gebaseert moeten zijn op hoe je met verslaafdem omgaat; heel duidelijke grenzen stellen.

Tips? Ervaringen?

[Borkdude 0]

Ik heb net geheel toevallig een programma van de EO zitten kijken over een jongere die zelfmoord heeft gepleegd en een die een mislukte poging heeft gedaan.

link

Het geeft denk ik niet meteen een concreet antwoord op je vraag, maar ik vond het een aangrijpende aflevering. Misschien heb je er op een of andere manier toch wat aan.

[Dagmar 0]

Als iemand automutileerd doe ik er vrij weinig aan, behalve een luisterend oor bieden en hem of haar aanraden hulp te zoeken. Als iemand suicidaal is dwing ik diegene hulp te zoeken (als die dat niet al zelf doet) en schakel anders zelf hulp in.

(Nu wil ik hier bijna typen 'as always', dat gaat me dan nog net even te ver, maar ik heb in m'n vriendenkring veel ervaring met automutilatie en suicidale gedachten dus weten wat je wanneer doet is min of meer zo gegroeid)

[anastasia 0]

Grenzen stellen? welnee. Je laat zien dat je om de persoon geeft. Je negeert de verwondignen niet, maar je maakt er ook geen heisa over. Je veroordeelt het niet. Erkent dat het angstig kan zijn om het op te geven (het is een verslaving) Sta open voor een gesprek. Het onderwerp is altijd bespreekbaar. Moedig iemand aan om (door een dagboek o.,i.d.) te leren herkeen wanneer en waarom het gebeurt en draag andere vormen van uiting aan, waarnodig, bemoedig ze professionele hulp te zoeken.

Angst om zelfmoord te plegen kan leiden tot automutilatie, de angst voor de ene uitingsvorm wordt vervangen door een andere. Als die persoon dat wel kan, dan kan ze ook de automutilatie weer vervangen door andere uitingsvormen die minder schadelijk zijn. Alleen zou ik zo iemand aanraden om professionele hulp te zoekn om de gedachten achter de suicidaliteit te gaan onderzoeken.

Als je al te dwingend bent, dan bevestig je alleen maar wat een ander al over zichzelf denkt "ik ben waardeloos" Niet doen dus

[Asteraceae 0]

Lief zijn, een luisterend oor bieden

Je niet al te veel opdringen, mensen die automutileren sluiten zich vaak heel makkelijk af.

Mensen stimuleren om hulp te zoeken, maar ze zeer zeker niet dwingen.

[LodewijkNapoleon 0]

Ok, de 'al te dwingend'-pun zit er weer stevig in, waarvoor dank.

Waar ik eigenlijk op doelde, is als het zeg maar concreet gebruikt wordt om aandacht te krijgen. Moet je daar niet streng in zijn? Ik bedoel, in klinieken krijgt zo iemand een sanctie, moeten ze maar huis of in de iso o.i.d. net zoals een verslaafde die toch gebruikt heeft. Daar haal ik het een beetje vandaan.

[Dagmar 0]

Hm, dat negeer ik meestal. Dan kan ik opeens heel koel en ongeïnteresseerd worden.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 12:49:41 schreef Dagmar het volgende: Hm, dat negeer ik meestal. Dan kan ik opeens heel koel en ongeïnteresseerd worden.

Ja die neiging heb ik dus ook, voel me dan ook een beetje 'belazert' ofzo...

[anastasia 0]

Mijn reactie meestal: Ah, ik zie dat je een terugvalletje had.Geen ramp. Zoek uit waarom en begin opnieuw, elke dag niet gedaan is een complimentje waard. Je doet het al steeds minder, dat is winst. Ga zo door.

Dus eigenlijk bijna geen aandacht voor het gebeurde, behalve het opmerken (negeren heeft ook geen zin)en hup, verder met je leven.

[Étoile 0]

Waarom is aandacht vragen een slechter motief ervoor dan enig ander iets? Is het niet juist erg dat iemand op die manier aandacht moet vragen, omdat ie het misschien anders wel niet krijgt?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 13:03:54 schreef Karin het volgende: Waarom is aandacht vragen een slechter motief ervoor dan enig ander iets? Is het niet juist erg dat iemand op die manier aandacht moet vragen, omdat ie het misschien anders wel niet krijgt?

Maar vaak is dat laatste helemaal niet zo he?

[Étoile 0]

Dat betwijfel ik bij zoiets extreems als automutilatie.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 13:07:06 schreef Karin het volgende: Dat betwijfel ik bij zoiets extreems als automutilatie.

Soms weten ze niet hoe je aandacht kunt vragen.

En er bestaat ook zoiets als emotionele chantage he?

[anastasia 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 13:03:54 schreef Karin het volgende: Waarom is aandacht vragen een slechter motief ervoor dan enig ander iets? Is het niet juist erg dat iemand op die manier aandacht moet vragen, omdat ie het misschien anders wel niet krijgt?

Het probleem zit er in dat ze de gedachte hebben dat ze het anders niet krijgen.

[Asteraceae 0]

Het is niet alleen de gedachte geen aandacht te krijgen, ook dat ze die aandacht niet verdienen en gewoon een manier om frustratie en pijn concreet te maken en op die manier heel tijdelijk een stukje kwijt te raken.

[annia 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 13:09:55 schreef Pius_XII het volgende: [...] Soms weten ze niet hoe je aandacht kunt vragen. En er bestaat ook zoiets als emotionele chantage he?

Sluit ik me bij aan. Dus dan is de tip: proberen de ander te stimuleren om andere manieren te zoeken om de gevoelens te uitten. Emotionele chantage accepteren en erin meegaan is nooit goed volgens mij.

[snuffie 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 01:22:41 schreef Pius_XII het volgende: ...bij vrienden enzo. Stel dat iemand dreigt zichzelf wat aan te doen, of zelfmoord te plegen, hoe ga je daar mee om? Tips? Ervaringen?

nja, ervaring: ja. Probeer, als iemand vertelt over AM luchtig te reageren. Als jij er een heel drama van maakt, heel bezorgd reageert, heeft dat snel een verkeerde uitwerking. Negeer het niet, maar laat merken dat het niet goed is.

Houd ook in overweging dat AM iets heel anders is dan zelfmoord. AM staat niet gelijk aan een zelfmoordpoging (wat mensen nog wel eens denken), en is ook lang niet altijd een voorspeller ervan. Als iemand het wel echt over ZM heeft, zorg er dan voor dat diegene hulp krijgt.

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 12:47:01 schreef Pius_XII het volgende: Waar ik eigenlijk op doelde, is als het zeg maar concreet gebruikt wordt om aandacht te krijgen. Moet je daar niet streng in zijn?

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 13:09:55 schreef Pius_XII het volgende: Soms weten ze niet hoe je aandacht kunt vragen. En er bestaat ook zoiets als emotionele chantage he?

Als het echt is dat mensen ammen en het dan laten zien, het zeggen als 'kijk eens wat ik gedaan heb, zielig he, oid' dan idd niet te veel aandacht aan besteden, alleen duidelijk laten merken dat je het afkeurt.

AM voor aandacht moet je heel voorzichtig mee zijn. Het kan inderdaad zijn dat iemand niet weet hoe hij/zij aandacht moet vragen, probeer diegene dan te leren dat het niet vreemd is om gewoon te zeggen als er iets is, om te vragen als diegene iets nodig heeft ed. Mensen die AMmen om aandacht te krijgen lijden daar zelf vaak ook onder, juist omdat het zo wordt afgekeurd. Dat kan weer de negatieve spiraal van een negatief zelfbeeld versterken.

Zoe-girl - Scream

Does anybody know how I feel?

Sometimes I'm numb, sometimes I'm overcome

Does anybody care what's going on,

do I have to wear my scars, like a badge on my arm

for you to see me?

I need release

[Great = Ur Name 0]

Quote:

Op donderdag 20 november 2008 01:22:41 schreef Pius_XII het volgende: ...bij vrienden enzo. Stel dat iemand dreigt zichzelf wat aan te doen, of zelfmoord te plegen, hoe ga je daar mee om? Ik denk zelf, en dat baseer ik op hoe b.v. borderline stoornissen worden behandeld, dat de reactie ongeveer gebaseert moeten zijn op hoe je met verslaafdem omgaat; heel duidelijke grenzen stellen. Tips? Ervaringen?

Er zijn inderdaad mensen die het om de aandacht doen, maar dat is lang niet altijd het geval. Bij sommigen is het erin gesleten, door pijn die vastzit en geen weg naar buiten kreeg, door een slecht zelfbeeld, door onwetendheid, door het niet goed kunnen verwerken van emoties.

Soms lijkt er zo weinig te zijn wat je kan doen: Je kan iemand niet stoppen omdat dat de keuze is van de persoon zelf. Voor degene zelf is de drempel om het aan iemand te vertellen vaak hoog, omdat er zo negatief over wordt gedaan.

Het niet negeren als je het merkt, maar er ook niet op doorgaan dat diegene echt moet stoppen. Als je aan AM begint, is AM niet het probleem, maar iets diepers wat naar buiten moet & dat uiting vindt in pijn/AM. AM wordt later pas een probleem als het een verslaving is geworden, een automatisme of als je in een negatieve spiraal terecht komt. De oplossing van je probleem wordt dan ook een probleem.

Als je mensen kan laten inzien dat het niet goed is wat ze doen, is dat al een hele stap. Alleen vanaf daar hangt het van de persoon af. Als je stopt zullen emoties een weg naar buiten moeten vinden & moet er niet alleen aan het niet aan AM-doen gewerkt worden, maar ook aan datgene wat de reden was/is dat diegene zichzelf pijn doet/deed.

Het is een kwestie van een ingekleurde tekening uitgummen, maar tegelijkertijd de vakjes weer inkleuren. Het is niet alleen het weghalen van AM, maar ook het vinden van een andere manier om je te uiten en het werken aan de reden van AM.

[Credible 0]

Ik lees veel herkenbaars. Ik richt mijn aandacht altijd op de hele persoon, niet op de (negatieve) uitzonderlijkheden van die persoon.

Voor de meiden die ik heb meegemaakt, die aan automutilatie deden, was het vaak een manier om ondraaglijke emotionele pijn te vervangen door 'draaglijke' fysieke pijn. Daarbij speelt dan mee dat je de pijn die je jezelf toebrengt ook zelf in de hand hebt: jij bepaald hoeveel pijn je hebt. De emotionele pijn die zij ervoeren was een pijn die hen overkwam en niet onder controle hadden.

Hoewel niet iedere automutulant het toe zal geven is, volgens mij, een laag zelfbeeld voorwaarde om hiertoe te komen.

Daarom richt ik mijn aandacht op de persoon. Ik doe niet net alsof ik de krassen, littekens of brandplekken niet zie, ik benoem ze wel.

Zeg bijvoorbeeld: "Jammer joh, die krassen. Je bent zo'n mooi persoon. Zou toch fijn zijn als je dat niet meer nodig hebt". Daarna richt ik de aandacht weer op andere, normale dingen van die persoon.

Niet dat dit de oplossing is, maar ik ben ook niet de therapeut. Wel geloof ik dat iedereen zijn eigen invloed kan aanwenden om een ander op te bouwen en daarmee bij te dragen aan de oplossing.

Ik ben ervan overtuigd dat negeren geen positieve bijdrage levert.

[LodewijkNapoleon 0]

@allemaal, ik lat het eens op me inwerken.

@Snuffie, voor jou even in het speciaal; ik heb zelf wel ervaring met emotionele chantage op dat vlak, dus bedankt voor de nuance die je aanbrengt! Weet dat ik het in me opneem.

[Nynthe 1]

Vanuit mijn beroep schenken wij aan de automutilatie zelf geen aandacht. We reageren er zelfs heel koel en emotieloos op. Bij sommige personen reageren we er laconiek op omdat we weten dat dat de beste benadering is. 'Doet het pijn? Ja, da's dom dan van je hè? Maar dat was toch de bedoeling? Maar over het algemeen gesproken: Je krijgt de verbanddoos, je verbind jezelf (en indien nodig: en over 10 minuten kom ik bij je en gaan we even praten over wat er aan de hand is.)

Ervaring leert dat als er teveel aandacht aan de verwondingen zelf wordt gegeven, de persoon leert dat hij/zij op deze negatieve manier de aandacht kan krijgen, terwijl hij/zij dat ook anders en minder destructief aan kan pakken.

Er wordt wel ingegaan op de achterliggende oorzaak daarvan, want die is er altijd wel, hoe groot of klein dan ook en dat is juist datgene wat er aangepakt moet worden. Mijn ervaring is dat het over het algemeen een symptoom is van een probleem, niet het probleem zelf. Laat merken dat je de persoon zelf ziet en kijk of er iets is wat je kan doen op dat moment om te helpen en verwijs evt door als het probleem groter is dan je handelen kunt.

Nu is dit uiteraard vanuit mijn beroep, maar wellicht heb je er iets aan?

En er is natuurlijk op internet veel over te vinden link en daartussen zitten zeker heel veel bruikbare tips!

[anastasia 0]

Wat Nynthe zegt, lijkt me een punt uit en klaar. Dat is het enige wat je kunt doen. De anapak t.a.v. het symptoom lijkt hard, maaris uiterst zinnig. En het tweede, de persoon zien, een uitstekende, maar vooral ook: je eigen grenzen kennen.

Neemt niet weg, dat ik er bij blijf, dat als iemand op wegis naar herstel, het ook zinnig is te zeggen dat een keer terugvallen niet het begin van het einde is.

[WonderfulStar 0]

en het lijkt me inderdaad precies wat de persoon (degene die automutileert) wil, dat iemand ziet dat het niet goed gaat, dat er wat aan de hand is, en dat hij/zij er over kan praten. vaak ( niet altijd, en wsch ook niet in de meerderheid van de gevallen, maar vaak. ) is automutilatie inderdaad slechts een manier om te laten zien dat het niet goed gaat als diegene niet aan de bel durft/kan trekken, niet durft of kan zeggen wat hem of haar dwars zit.

[Mister_L 0]

Quote:

Op vrijdag 21 november 2008 12:35:50 schreef WonderfulStar het volgende: en het lijkt me inderdaad precies wat de persoon (degene die automutileert) wil, dat iemand ziet dat het niet goed gaat, dat er wat aan de hand is, en dat hij/zij er over kan praten. vaak ( niet altijd, en wsch ook niet in de meerderheid van de gevallen, maar vaak. ) is automutilatie inderdaad slechts een manier om te laten zien dat het niet goed gaat als diegene niet aan de bel durft/kan trekken, niet durft of kan zeggen wat hem of haar dwars zit.

Bot gezegd een manier van aandacht vragen dus Dat klopt wel. Heb het meegemaakt met mn ex-vriendin.

Maar aan de andere kant is het dan ook weer zo ontzettend lastig om zo iemand dan zijn/haar verhaal te laten vertellen. (is mijn ervaring dan).

[WonderfulStar 0]

ik heb gemerkt dat je in sommige gevallen her er bij diegene gewoon uit moet trekken, wat hem/haar dwars zit etc. waar ik het over had is inderdaad een vorm van aandacht vragen (zij het niet in de zin van 'kijk mij sneu zijn, ik automutileer!') en komt vaak voort uit het niet kunnen vertellen (of het gewoon ontzettend moeilijk vinden) wat diegene dwars zit, hoe hij/zij zich voelt etc.