Dubbele predestinatieleer...

[Raido 0]

Admod note: Nog maar een keer voor de duidelijkheid, Karin heeft het ook al laten doorschemeren. Dit topic willen we laten gaan over je persoonlijke ervaringen met betrekking tot de uitverkiezing. Dus niet over dogmatische implicaties en ontwikkelingen van Calvijn tot nu

Voor mensen die toch dieper willen spreken over de totstandkoming en de implicaties van de verkiezingsleer kunnen daarvoor naar Dit mooie topic

[Raido 0]

Ja ik vraag mij wel eens af of ik 'uitverkoren' ben. Vroeger nog meer, omdat ik best wel eens bang was om verloren te gaan omdat ik niet uitverkoren zou zijn. Dat is gewoon een soort slang die in de gereformeerde gezindte onder de kerkbankjes door kruipt en je heel makkelijk in je Achillespees kan bijten en dan heb je geen 'grond meer om op te staan'.

Ik ben daar nu ietsje anders in, wij kunnen niet weten wie er verkoren zijn of niet (dat zou namelijk kerkgang én evangelisatie overbodig maken). Toch blijft het wel een beetje rondspelen. Kent God mij? Ik weet nooit zo goed hoe je dat te weten moet komen. Als de definitie is 'je moet gewoon in Jezus geloven' is er in elk geval heel er veel mis met mij. Ik kan iet zomaar, gewoon in Jezus Christus geloven, ik kan dat ook niet zomaar aannemen alsof het een snoepje is van een lieve man.

Geloven dat de tuin van de buren mooi is, is heel wat anders dan geloven in Jezus de Christus. Dat geloof werkt namelijk in je. Wat dat betreft zijn er zeker dingen veranderd in mij, ik herken soms vruchten van de heilige Geest in mijn leven en voel ik mij ook heel dankbaar. Ik weet mij dan getroost door de wetenschap dat het niet gaat om mijn 'grote' geloof, maar om de verdienste van Christus, dat Hij dat wil toepassen en doorwerken in de harten van mensen. Hij wil niet dat er iemand verloren gaat, maar ten diepste wil de mensheid dat wel. Van nature, mijn diepste zijn haat ik God en zijn geboden.

Dat ik ze lief heb ligt ook aan mij, maar aan Hem. Dat ik geloof te geloven ligt niet in mij, maar in Hem besloten. Dat is de kracht van de verkiezing, en op die manier heeft het mij vaak een hart onder de riem gestoken.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op woensdag 05 november 2008 16:18:19 schreef Pius_XII het volgende: ...in jouw geloofsleven als Gereformeerde [...] Kortom; naar persoonlijke ervaringen ben ik nieuwsgierig.

Ik vermoed dat dat persoonlijke ervaring niet heel anders is voor katholieken, ook al is de theologische grondslag totaal anders.

Of je nu angst hebt niet tot de uitverkorenen te behoren, of angst niet in staat van genade te sterven, in diepste wezen blijft het, denk ik, de zorg om het welzijn van je onsterfelijke ziel.

Er zijn maar weinig momenten dat je als katholiek heilszekerheid hebt. Als je verdrinkt in het doopwater, als je een hartstilstand krijgt op het moment dat je gewijd wordt, als je sterft voor je geloof, als je een erg sympathieke biechtvader hebt en je sterft terwijl hij je volledige absolutie geeft, en dat was het dan wel.

Ik weet dat mensen nogal over me heen vallen als ik zeg dat angst op dit vlak gezond is, maar ik doe het toch:

Persoonlijk constateer ik eerder een gebrek aan angst voor mijn ziel, dan een overschot. Sinds enkele jaren richt ik me bewust op een beter verstaan van de eeuwigheid en het wat minder drukte over de tijdelijkheid. En daarbij speelt angst een, imho nuttige, rol. Misschien is "vreze" trouwens wel een betere term dan angst.

Voor mezelf heb ik een simpele maatstaf. Ik weet dat ik werkelijk vrij van angst ben, werkelijk geloof, als ik zonder enige weerstand neutraal sta tegenover mijn leven. Pas als ik mijn leven verlies, zal ik het winnen, pas als ik mijn leven wil neerleggen voor mijn geloof, kan ik zeggen dat ik in volledig vertrouwen leef.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 06 november 2008 10:34:15 schreef Cornelius van Wijck het volgende: Ik vermoed dat dat persoonlijke ervaring niet heel anders is voor katholieken, ook al is de theologische grondslag totaal anders. Of je nu angst hebt niet tot de uitverkorenen te behoren, of angst niet in staat van genade te sterven, in diepste wezen blijft het, denk ik, de zorg om het welzijn van je onsterfelijke ziel. Er zijn maar weinig momenten dat je als katholiek heilszekerheid hebt. Als je verdrinkt in het doopwater, als je een hartstilstand krijgt op het moment dat je gewijd wordt, als je sterft voor je geloof, als je een erg sympathieke biechtvader hebt en je sterft terwijl hij je volledige absolutie geeft, en dat was het dan wel. Ik weet dat mensen nogal over me heen vallen als ik zeg dat angst op dit vlak gezond is, maar ik doe het toch: Persoonlijk constateer ik eerder een gebrek aan angst voor mijn ziel, dan een overschot. Sinds enkele jaren richt ik me bewust op een beter verstaan van de eeuwigheid en het wat minder drukte over de tijdelijkheid. En daarbij speelt angst een, imho nuttige, rol. Misschien is "vreze" trouwens wel een betere term dan angst. Voor mezelf heb ik een simpele maatstaf. Ik weet dat ik werkelijk vrij van angst ben, werkelijk geloof, als ik zonder enige weerstand neutraal sta tegenover mijn leven. Pas als ik mijn leven verlies, zal ik het winnen, pas als ik mijn leven wil neerleggen voor mijn geloof, kan ik zeggen dat ik in volledig vertrouwen leef.

Ik weet het niet, ik denk dan weer aan die begrippen 'attritio' en 'contritio', jou wel bekend. En hoewel die eerste op zich goed is, is die laatste toch het doel. Ik merk bij mezelf ook een parallel naar mijn houding tot de medemens, ook daar 'werkt' de angst om het fout te doen, maar het 'werkt' een stuk beter als het vanuit liefde gaat.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op donderdag 06 november 2008 12:45:30 schreef Pius_XII het volgende: [...] Ik weet het niet, ik denk dan weer aan die begrippen 'attritio' en 'contritio', jou wel bekend.

ik wilde "ervaring" voorrang geven over "theologie"

Quote:

En hoewel die eerste op zich goed is, is die laatste toch het doel. Ik merk bij mezelf ook een parallel naar mijn houding tot de medemens, ook daar 'werkt' de angst om het fout te doen, maar het 'werkt' een stuk beter als het vanuit liefde gaat.

Ja, laat me dan wat aanvullen: ik geloof niet dat angst een goede motivator is. Misschien is het correcter te zeggen dat ik het gezond vind als je je als sterfelijke mens bewust bent van:

- je volstrekte heilsonzekerheid

- de hel, en het wezen van de hel

- de hemel, en het wezen van de hemel

- de enige weg naar het heil

[Raido 0]

Admod note: Lieve mensen, het gaat hier expliciet over de geloofsbeleving, je persoonlijke ervaringen met betrekking tot de (dubbele) predestinatie. Jullie kunnen hier discussiëren over de verkiezing.

Daarnaast zou ik het fijn vinden als we op een respectvolle manier met elkaar zouden kunnen omgaan. Ik heb het vermoede dat jullie daar allemaal oud en wijs genoeg voor zijn