Stelling: Vergeven is egoïstisch

[Andere Jas 2]

Mjah, ik zat meer in de actie-(re)actie-(re)actie-(re)actie-(re)actie-(re)actie-richti ng te denken. Ik heb jongere zusjes,die katalyseren dat soort processen. En omdat ik graag mierenzift om intelligent over te komen trek ik de lijn langer en dramatischer door dan jij. Maar het is allemaal best.

Maar hoe kijk jij dan tegen de stelling aan? Wat denk jij ervan? Op een of andere manier ben ik wel altijd geïnteresseerd in jouw mening over dit soort dingen.

[Nynthe 1]

Ik zat er dus gisteren inderdaad een beetje mee te spelen.

In mijn gemeente werd mij als klein meisje dus uitgelegd wat vergeving en alles was. Ik meen me ook te herinneren dat iemand mij een vrouw aanwees die bruut verkacht was door een man. Ik weet nog dat ik heftig onder de indruk was toen me verteld werd dat zij tegen deze man had gezegd 'ik vergeef je.' Pffff, mijn respect had ze, maar ik weet wel dat ik toen iets dacht als 'Ik had het niet gedaan. Nu is die vent alleen maar opgelucht terwijl hij zijn leven lang zou moeten verdrinken in schuldgevoelens.'

Toen ik deze stelling plantte zat ik me even flink te ergeren aan die houding van Oprah soms (alleen dat dan hè, verder vind ik haar geweldig uiteraard, vrouw die ik ben ) waarin vergeving in mijn ogen dus echt gepresenteerd wordt als iets wat je voor jezelf doet. Maar dat kan toch niet de essentie ervan zijn dacht ik zo.

Maar wat is het dan wel?

Want ja, soms bid ik wel eens tot God 'Heer, ik weet dat het Uw wil is dat ik vergeving geef aan die en die, maar het lukt me gewoon niet. Wilt U het in mijn hart bewerkstelligen?' Maar goed, ik weet zelf ook donders goed dat als God dat niet aan me gezegd zou hebben, ik het niet eens gedaan zou hebben. Maar je wilt natuurlijk niet dat God pissig op je is, dus doe je het toch maar.

Of zoals die vergelijking met die koning en die dienaar ook liet zien (de dienaar kreeg genade van de koning en hoefde een gigaschuld niet te betalen. En toen de dienaar buiten kwam liet hij iemand in de gevangenis gooien omdat de persoon een kleine schuld niet meteen kon betalen. Toen de koning dat hoorde werd hij zelf meteen weer opgepakt. Onder het motto: Als God al onze zonden kan vergeven, moeten wij elkaar ook kunnen vergeven) Omdat je dus niet wil dat God boos is, ook best egoïstisch. Misschien zelfs wel een vorm van angst?

En inderdaad, je kan zelf behoorlijk last krijgen omdat je dingen niet los kan laten omdat je ze niet vergeven hebt. De 'dader' zal daar niet zoveel last van hebben, jij daarin tegen wel.

En alhoewel er dus ergens best wat egoïstisch in zit, heb ik toch het idee dat dat niet alles kan zijn. Ik kan alleen nog niet helemaal mijn vinger erop leggen wat het nog meer is.

Wellicht is vergeving schenken in sommige gevallen ook een nieuwe kans geven. Dat je door de vergeving weer een kans krijgt om je hart open te stellen voor iemand. Een stukje vertrouwen dat je de ander dus geeft.

Ik vraag me, al tikkende ook af, Wat bedoelen jullie als je zegt 'ik vergeef je.'?

Want het is niet vergeten en je blijft op je hoede om te zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. De 'fout' blijft in je achterhoofd aanwezig. Maar wat houdt het dan wel in?

[audacity 0]

vergeven houdt voor mij in, dat ik de consequenties accepteer van wat mij is aangedaan, geen revanche zoek en dat ik de gedachte koester dat een ieder zich ooit voor God zal moeten verantwoorden en dat God rechtvaardig zal oordelen.

ik ben niet in staat over anderen te oordelen namelijk.

[Nynthe 1]

Quote:

Op donderdag 25 september 2008 23:29:16 schreef Marlies het volgende: dat ik de gedachte koester dat een ieder zich ooit voor God zal moeten verantwoorden en dat God rechtvaardig zal oordelen.

correct me if I'm wrong, maar dit komt over als enigzins wraakzuchtig. En al ben ik er zelf nog niet over uit, toch lijkt niet dit te rijmen met vergeving...

Stiekem een leuker vraagstuk dan ik zelf dacht

[Mutz 0]

Quote:

Ik vraag me, al tikkende ook af, Wat bedoelen jullie als je zegt 'ik vergeef je.'? Want het is niet vergeten en je blijft op je hoede om te zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. De 'fout' blijft in je achterhoofd aanwezig. Maar wat houdt het dan wel in?

Vergeven betekent voor mij die dingen accepteren zoals ze gegaan zijn en de ander er niet voor aanrekenen. Uiteindelijk probeer ik altijd mijzelf te zien als eerste stichter van het kwaad en datgene wat anderen dan naar mij toe doen te zien als reactie.

Daarbij denk ik ook dat je geworden bent wie je bent door je fouten. Als je die niet in je achterhoofd zou hebben, zou je karakter anders geweest kunnen zijn. Als je nu tevreden bent met hoe je bent, dan tellen die fouten mee in hoe je bent.

Ondanks dat ik van school weggepest ben en nare ervaringen achter de rug heb, heb ik voor mijn gevoel toch geen wrok naar iemand toe. Niet diegene die mij vroeger een blauw oog sloeg, niet diegene die het laatste zetje gaf om me nog meer te grond in te boren. Nee, het is niet erg, ze hebben het gedaan dat voor hen de beste reactie was om om te gaan met mijn gedrag. Zo komt de bal weer bij mij terug, want ik ben de aanstichter van het kwaad.

Dan rijst bij mij de vraag op: Kun je jezelf dingen vergeven?

Ik heb veel fouten gemaakt, veel dingen gedaan waar ik me uiteindelijk diep voor schaam, vele malen mijn omgeving verdriet gedaan. Kan ik mezelf dat vergeven? Er zijn een aantal momenten die ik, ook al zou een ander mij die vergeven, mezelf niet kan vergeven. Het is te schaamtevol en te diep.

ZELFS als God me die dingen kan vergeven, kan ik ze mezelf nog niet vergeven. Als ik de tijd had teruggedraaid, dan had ik het anders gedaan.

Als je dingen jezelf niet kunt vergeven, of juist wel. Hoe combineer je dat met egoïsme?

[Nynthe 1]

Quote:

Op vrijdag 26 september 2008 00:16:28 schreef Mutz het volgende: Vergeven betekent voor mij die dingen accepteren zoals ze gegaan zijn en de ander er niet voor aanrekenen. Uiteindelijk probeer ik altijd mijzelf te zien als eerste stichter van het kwaad en datgene wat anderen dan naar mij toe doen te zien als reactie.

Ik ben het met je eens dat het vaak een kwestie is van actie reactie. Maar hoe rijm je dit verhaal met een iemand die verkracht is? Er is namelijk geen enkele actie die een dergelijke reactie het slachtoffer een aanstichter kan maken in mijn ogen.

[MarinusCopy 0]

Ik denk dat vergeving geen absolute waarde hoeft te zijn. Zou iemand die in een concentratiekamp heeft gezeten echt de kampbeulen moeten vergeven? Om maar gelijk een uiterste op te zoeken...

[hopeloos 0]

Quote:

Op vrijdag 26 september 2008 00:16:28 schreef Mutz het volgende: [...] Vergeven betekent voor mij die dingen accepteren zoals ze gegaan zijn en de ander er niet voor aanrekenen. Uiteindelijk probeer ik altijd mijzelf te zien als eerste stichter van het kwaad en datgene wat anderen dan naar mij toe doen te zien als reactie. Ondanks dat ik van school weggepest ben en nare ervaringen achter de rug heb, heb ik voor mijn gevoel toch geen wrok naar iemand toe. Niet diegene die mij vroeger een blauw oog sloeg, niet diegene die het laatste zetje gaf om me nog meer te grond in te boren. Nee, het is niet erg, ze hebben het gedaan dat voor hen de beste reactie was om om te gaan met mijn gedrag. Zo komt de bal weer bij mij terug, want ik ben de aanstichter van het kwaad.

Ik denk eigenlijk niet dat het heel gezond is om alle verantwoordelijkheid voor hoe mensen met jou omgaan, bij jezelf neer te leggen.

Er is geen excuus (behalve zelfverdediging) voor om iemand een blauw oog te slaan. En ook niet om iemand de grond in te boren.

Als je dat bij jezelf neerlegt, dan hou je daar uiteindelijk volgens mij een flink minderwaardigheidscomplex aan over....

[Michiel 14]

Vergeving is in zoverre egoistisch, dat het deels is om iets voor jezelf af te sluiten. Ik denk dat vergeving ook iets is om aan de ander te duiden dat je hem/ haar een nieuwe schone lei toereikt om verder te gaan/ opnieuw te beginnen. Vergeven geeft aan dat je niet meer kijkt naar wat er in het verleden (na het vergevingsmoment) is voorgevallen, maar dat je kijkt naar het hier en nu. Daarmee is vergeving niet zozeer egoistisch, maar ook een daad van medemenselijkheid. Je geeft die ander nog een kans en schrijft die niet per direct af omdat ze iets verkeerd gedaan hebben.

Natuurlijk is het ook niet zo dat mensen heel makkelijk alles kunnen vergeven, het een zal makkelijker zijn dan iets anders (je moet er dan nog overheen groeien), maar het is wel belangrijk. Christus geeft daartoe ook een opdracht aan Petrus, als hij vraagt hoe vaak hij iemand moet vergeven. 7 Maal zeventig maal is dan het antwoord, want is er ook een reden om niet te vergeven hetgeen is voorgevallen?

[Olorin 155]

Quote:

Op donderdag 25 september 2008 02:14:29 schreef Nynthe het volgende: (het mooie aan een stelling is dat het niet je eigen mening hoeft te zijn ) Stelling: 'Iemand vergeving schenken is in feite een egoïstische daad.'

Je hebt een stroming die altruïsme per definitie als egoïsme ziet. Dus je staat niet alleen.

Quote:

Onderbouwing: Het klinkt zo mooi en ook wat we verwachten van een christen: 'Ik vergeef je' Voor wat iemand jou ook heeft aangedaan of juist heeft nagelaten. Het kan voor de 'dader' een enorme oplichting zijn om dit te horen. Toch is het in eerste instantie een egoïstische daad. Want zolang je iemand niet vergeeft, blijf je vasthouden aan woede, boosheid, teleurstelling enz waardoor je verbitterd kan raken, dingen niet los kan laten en het juist een probleem in jouw leven kan worden. Door iemand vergeving te schenken voorkom je dus dat je daar zelf uiteindelijk door belemmert wordt.

Dat het goed is om te vergeven ben ik met je eens. Ook dat het verstandig is enzo.

Maar ik denk dat vergeving juist heel veel moeite kan kosten, omdat mensen met haat, wrok en boosheid zitten. Je wilt ze niet vergeven. Stel, je vergeeft die mensen toch, dan verdwijnen die gevoelens niet meteen.

Dus dan kan de daad zelf wel veel voordeel voor je hebben, maar dan is de intentie wel altruïstisch.

[audacity 0]

Quote:

Op donderdag 25 september 2008 23:57:42 schreef Nynthe het volgende: [...] correct me if I'm wrong, maar dit komt over als enigzins wraakzuchtig. En al ben ik er zelf nog niet over uit, toch lijkt niet dit te rijmen met vergeving... Stiekem een leuker vraagstuk dan ik zelf dacht

Het feit dat iemand jou iets aandoet, is een actie die om reactie ofwel vergelding vraagt.....in de diepste zin. En die zin heeft het oordeel aan God overlaten wel met loslaten en vergeven te maken. Je weet soms niet waarom andere mensen jou pijn doen. Doen ze dat bewust of juist onbewust? Daar kun je niet over oordelen.... God weet het wel. Maar het roept wel reactie op, en mogelijk verwijt en wrok als die reactie niet geuit kan worden. En om daar vanaf te komen, probeer ik het oordelen aan God over te laten. Hij weet beter dan ik. En het staat nou eenmaal in de bijbel dat iedereen zich ooit voor God zal moeten verantwoorden, dus ja....

[MarinusCopy 0]

Waarom is wraak zo erg? Uiteindelijk is het hele rechtssysteem op wraak gebasseerd dunkt me...

[Étoile 0]

Nee, het rechtssysteem is er op gericht om de maatschappij te beschermen. (althans, dat is wat ik op m'n vorige opleiding leren moest )

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 10:07:04 schreef Karin het volgende: Nee, het rechtssysteem is er op gericht om de maatschappij te beschermen. (althans, dat is wat ik op m'n vorige opleiding leren moest )

Het heet volgens mij niet voor niets gevangenisstraf of geldboete. Woorden die niets aan de verbeelding overlaten. Overigens is (het vooruitzicht op) wraak sowieso ook een beschermende en stabiliserende functie op groepen sociale primaten. In de meest extreme vorm is dat te zien bij de koude oorlog: er is na nagasaki nooit meer een kernwapen gebruikt omdat er wraak genomen zou worden.

[Clyppan 0]

Quote:

Op donderdag 25 september 2008 17:41:35 schreef AndreasJ het volgende: Maar hoe kijk jij dan tegen de stelling aan?

Ik vind dat alles dat je doet op een of andere manier terug valt te leiden tot eigenbelang; alleen hoeft dat niet te betekenen dat iets minder van waarde is. Ik ben sowieso van mening (zoals je wellicht al wist) dat hoe we zijn en wat we doen niet valt onder onze eigen verantwoordelijkheid, m.a.w. we kunnen er niets aan doen, we 'zijn' simpelweg door allerlei invloeden en daaruit volgt ons gedrag.

Een basis van gedrag dat volgt uit eigenbelang (en eigen bescherming, of groepsbescherming wat vaak paralel loopt aan bescherming van jezelf) zorgt voor een vrij goed systeem.. het feit dat het 'goed voelt' om iemand te helpen in bepaalde situaties zorgt er voor dat wij anderen helpen, naast een 'goed gevoel' kan er sprake zijn van een verwachting, als ik iets doe voor jouw dan versterk ik onze band waar ik vervolgens weer voordeel (en in primitieve zin; bescherming) uit kan halen. En ook weer het feit dat wij respect of aanzien voor iemand hebben omdat hij 'een goed persoon lijkt te zijn' zorgt ook weer als motivator. Op dezelfde manier werken deze processen ook als demotivator voor het doen van 'slechte' dingen.

Dus ja vergeven vind ik egoïstisch.. alleen wordt het met de definitie van de Van Dale een beetje vreemd, dus laat ik het houden op zaken als 'eigen belang, eigen voordeel, eigen bescherming'.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 10:07:04 schreef Karin het volgende: Nee, het rechtssysteem is er op gericht om de maatschappij te beschermen. (althans, dat is wat ik op m'n vorige opleiding leren moest )

In het huidige strafrecht hebben straffen meer als taak daadwerkelijk te straffen en te vergelden. Als overkoepelend doel is het het in stand houden van orde in de samenleving.

Toch vindt ik dat het meer zou moeten verschuiven naar het 'beschermen van de samenleving' en 'helpen van de dader'. Het 'helpen' moet dan gelezen worden als 'straffen of iets dergelijks om er voor te zorgen dat iemand nooit meer het zelfde gedrag zal vertonen'.. maarja.. wie ben ik.

[Olorin 155]

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 22:05:23 schreef PascalPas het volgende: Ik vind dat alles dat je doet op een of andere manier terug valt te leiden tot eigenbelang; alleen hoeft dat niet te betekenen dat iets minder van waarde is. Ik ben sowieso van mening (zoals je wellicht al wist) dat hoe we zijn en wat we doen niet valt onder onze eigen verantwoordelijkheid, m.a.w. we kunnen er niets aan doen, we 'zijn' simpelweg door allerlei invloeden en daaruit volgt ons gedrag. Een basis van gedrag dat volgt uit eigenbelang (en eigen bescherming, of groepsbescherming wat vaak paralel loopt aan bescherming van jezelf) zorgt voor een vrij goed systeem.. het feit dat het 'goed voelt' om iemand te helpen in bepaalde situaties zorgt er voor dat wij anderen helpen, naast een 'goed gevoel' kan er sprake zijn van een verwachting, als ik iets doe voor jouw dan versterk ik onze band waar ik vervolgens weer voordeel (en in primitieve zin; bescherming) uit kan halen. En ook weer het feit dat wij respect of aanzien voor iemand hebben omdat hij 'een goed persoon lijkt te zijn' zorgt ook weer als motivator. Op dezelfde manier werken deze processen ook als demotivator voor het doen van 'slechte' dingen. Dus ja vergeven vind ik egoïstisch.. alleen wordt het met de definitie van de Van Dale een beetje vreemd, dus laat ik het houden op zaken als 'eigen belang, eigen voordeel, eigen bescherming'.

Maaruh, ik denk dat je zelfopoffering toch niet kunt verklaren vanuit eigenbelang.

Zeker niet bij zaken waar de persoon zijn leven in gevaar brengt of opoffert voor iemand die die niet/nauwelijks kent.

[Clyppan 0]

Quote:

Op vrijdag 26 september 2008 14:40:06 schreef Olorin het volgende: [...] Dus dan kan de daad zelf wel veel voordeel voor je hebben, maar dan is de intentie wel altruïstisch.

Wraak kost een hoop energie en moeite.. het kan je psychisch behoorlijk in de knoop leggen; 'vergeven' brengt rust en lijkt mij letterlijk vaak een 'gezonde keuze'. Wraak lijkt mij meer actief; vergeving op een enkel punt na in weze passief.

[Olorin 155]

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 22:09:40 schreef PascalPas het volgende: [...] Wraak kost een hoop energie en moeite.. het kan je psychisch behoorlijk in de knoop leggen; 'vergeven' brengt rust en lijkt mij letterlijk vaak een 'gezonde keuze'.

Het kan, maar er zijn toch best situaties waarin je toch liever boos op iemand blijft en die persoon niet wilt vergeven.

Lang niet altijd vergeeft de één ook de ander.

[Clyppan 0]

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 22:09:23 schreef Olorin het volgende: [...] Maaruh, ik denk dat je zelfopoffering toch niet kunt verklaren vanuit eigenbelang. Zeker niet bij zaken waar de persoon zijn leven in gevaar brengt of opoffert voor iemand die die niet/nauwelijks kent.

Niet alles situaties waarin zelf opoffering voorkomt zijn eenvoudig uit elkaar te zetten in factoren. Simpelweg een geloof in iemands hoofd (zoals en Christendom in fundamentalistische zin) kan er al voor zorgen dat iemand zichzelf op offer.. maarja, dan zit je weer met het eigenbelang dat dit best terug valt te leiden naar het hiernamaals en een mogelijk oordeel. Verder kun je het bij bepaalde diersoorten ook zien als het niet zozeer overleven van het 'zelf' (wat niet echt een genetische meerwaarde heeft) maar als overleving van een soort als geheel, opoffering kan in bepaalde situaties een grotere groep verwanten redden.. maargoed, je hebt eerst een concreet voorbeeld nodig van zelf opoffering voordat je er ook maar iets over kunt zeggen.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 22:11:41 schreef Olorin het volgende: [...] Het kan, maar er zijn toch best situaties waarin je toch liever boos op iemand blijft en die persoon niet wilt vergeven. Lang niet altijd vergeeft de één ook de ander.

Ja, maar dan nog blijft het zo dat boosheid en wraak negatieve emoties zijn die een aangetoond negatief effect hebben op je gezondheid. Het heeft te maken met de constante activatie van een bepaald deel van het zenuwstelsel, stresshormonen en een constante alertheid in je lichaam.. dit is natuurlijk in echte situaties van kwaadheid en boosheid pas echt het geval maar over een langere periode houdt het alsnog aan in je lichaam, het blijft een actief proces.

Als je wilt kan ik daar wel wat onderzoeken over geven; anders kun je zoeken op termen als 'negative emotions and health' en dat soort dingen.

[Olorin 155]

Maar 't punt is dan wel dat het al wat breder is geworden dan louter 'eigen'belang.

Daarbij is op die manier altruïsme wel te verklaren naar allerlei processen, bijvoorbeeld evolutie. Hoewel je daar het probleem van genetische overdracht hebt, dat opoffering voor niet-familie daar geen nut voor heeft, maar daar zijn ook wel weer verklaringen voor bedacht.

Maar dan verklaar je iets, maar je ontkracht daar altruïsme niet mee denk ik. Eerder is het zo dat op dat 'niveau' altruïsme niet bestaat, maar slechts causale verbanden. Dan bestaan woorden als 'altruïsme' en 'egoïsme' niet. Maar als je stelt dat egoïsme om je eigen belang boven de ander/groep is, en altruïsme andersom, dan kun je wel degelijk spreken over altruïsme denk ik, bij overleven van de soort, bijvoorbeeld als het ten koste van jezelf gaat.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zaterdag 27 september 2008 22:13:12 schreef PascalPas het volgende: Ja, maar dan nog blijft het zo dat boosheid en wraak negatieve emoties zijn die een aangetoond negatief effect hebben op je gezondheid. Het heeft te maken met de constante activatie van een bepaald deel van het zenuwstelsel, stresshormonen en een constante alertheid in je lichaam.. dit is natuurlijk in echte situaties van kwaadheid en boosheid pas echt het geval maar over een langere periode houdt het alsnog aan in je lichaam, het blijft een actief proces. Als je wilt kan ik daar wel wat onderzoeken over geven; anders kun je zoeken op termen als 'negative emotions and health' en dat soort dingen.

Dat begrijp ik. maar nu zet je het erg rationeel uiteen, maar de mens is niet louter een rationeel wezen. Als iemand erg pissed is of diepe wrok koesterd, dan zijn dat emoties die waarschijnelijk voor die persoon veel zwaarder wegen. De mens is naast een rationeel wezen ook een emotioneel wezen en helaas blijkt dat dat laaste regelmatig bewust als onbewust de boventoon voert.

Daarbij denk ik trouwens niet dat die gevoelens bij vergeving ook meteen weg zijn. Ik denk wel dat je je toestaat dat ze misschien slijten.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op vrijdag 26 september 2008 00:20:01 schreef Nynthe het volgende: [...] Ik ben het met je eens dat het vaak een kwestie is van actie reactie. Maar hoe rijm je dit verhaal met een iemand die verkracht is? Er is namelijk geen enkele actie die een dergelijke reactie het slachtoffer een aanstichter kan maken in mijn ogen.

Vanuit het slachtoffer is dan inderdaad geen actie gekomen, maar het zondigen heeft altijd een begin. En een zonde werkt natuurlijk ver door. Als God die knoop niet had doorgehakt, zou de zonde tot in eeuwigheid zijn kracht behouden. Het lijkt me als vrouw ook wel moeilijk om een verkrachter te vergeven. Of als nabestaande een moordenaar vergeven... ook zoiets. Maar toch heeft iedere misdadiger een reden. Iedere mens heeft een verhaal. Als je onrecht aangedaan wordt, ben je ook geneigd om onrecht terug te doen. En nu in 2008 is die ketting van zonden natuurlijk al heeeel ver doorgevoerd.

Ik kan wel begrijpen dat mensen tot moorden en verkrachten in staat kunnen zijn. Het zou me ook niets verbazen als er hier eerstdaags burgeroorlog uitbreekt, want onze maatschappij is één grote zoo geworden. Iedereen bedriegt iedereen en de mensen worden hier flink van de liefde afgehouden.

Maar wat het vergeven betreft, zou ik zeggen dat er 2 vormen van vergeven zijn. Je kunt iemand vergeven die erom vraagt en dus spijt heeft. En je kunt iemand vergeven die geen spijt heeft. De 2e vorm lijkt egoïstisch. De 1e is een verbale vorm van vergeven en de 2e vorm is van harte.

Dan staat er in de bijbel dat Jezus heeft gezegd: Indien iemand zijn naaste niet kan vergeven, dan kan diegene ook niet door de Vader vergeven worden. En dan zou je eens dat stukje over die giga-schuldeiser erbij moeten halen. De kwijtschelder is God in dat verhaal en degenen die de schulden hadden, dat zijn wij. Als mij nu alles vergeven is, en ik vergeef een ander niet, wat moet God dan wel niet van mij denken? Terecht dat God mij niet vergeeft als ik een ander niet vergeven kan. Hoe moet iemand die ik niet vergeef in eeuwigheid met mij door in de hemel? Geloof me! In de hemel komen alleen mensen die vergeven.

Ik denk dat je het verhaal verdraait, Nynthe. Jij probeert je in het slachtoffer te verplaatsen die zijn rechten niet krijgt. Wat mij helpt, is om me in God te verplaatsen, de schuldeiser die alle schuld heeft kwijtgescholden. En in dit verhaal zie ik mezelf als één van de schuldenaars en mijn naaste als de andere schuldenaar die ook alles kwijtgescholden is door God.

Daarnaast wil ik hier nog aan toevoegen dat ik het altijd moeilijker vind om een dierbare te vergeven. Om een vreemde te vergeven, heb ik niet veel moeite mee. Maar een vriend of een familie lid... da's zwaar. Want ook al vergeef ik iets, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Het contact zal nooit meer even intensief zijn als voorheen. Er is dan altijd een vorm van terughoudendheid... dit geldt ook voor degene die vergeven is, want die zal voorzichtiger worden, omdat hij zich schaamt voor wat hij gedaan heeft (en dit geldt voor degenen die spijt hebben).

Egoïstisch zou ik dit dus niet kunnen noemen. Ik voel dan eerder pijn, omdat het voorheen een goed contact was dat je achteraf kwijt bent.

---

Samengevoegd:

Ow ja, nog iets... fouten maken beschouw ik in deze niet als zondigen. Zondigen is iets dat je bewust doet vanuit het diepst van jezelf; dus dat wil je zo.

En fouten maak je vanzelf en dat wil je zo dus niet.

Zondigen en fouten maken zijn 2 verschillende dingen.