Inhoudelijke triomfalisme

[Raido 0]

Ik post even een artikel en ik zou daar eens wat meningen over willen horen..

Het Methodisme was de directe moeder waaruit het Pentecostalisme geboren is. Leerstellig staat het Pentecostalisme heel dicht bij het Methodisme van Wesley. John Wesley was een uitgesproken Arminiaan met zijn nadruk op de vrije wil van de mens, voorwaarden waaraan de mens moet voldoen om gered te worden en op het ontvangen van de “doop met de Heilige Geestâ€.

Ook kenmerkt de stroming zich door perfectionisme. De zaligheid is binnen het bereik van de mens als hij maar vroom genoeg is. Een mens moet de Here hartstochtelijk aannemen. De beslissing van de mens op een bepaalde datum geeft de doorslag. Daarom moeten mensen tot overgave gedreven worden in het besef dat vorige overgaves niet goed genoeg waren. Het volle gewicht ligt op de méns. Het “antwoord†van de mens wordt een roepstem waarop Gód uiteindelijk moet antwoorden! Hij redt de bekeerde mens die zijn zonden afgelegd heeft. Terwijl er wel naar het kruis verwezen wordt, concentreert de aandacht zich op de méns en zijn reactie. De eigenlijke beslissing valt op het terrein van de vrome beleving. In het centrum van dit denken staat de mens. De focus valt op de mens die tot bekering komt, zonden overwint, een heilig overwinningsleven heeft, een volle overgave gemaakt heeft, toegewijd is, de gaven van de Geest bezit, enthousiast is, overloopt van vreugde en ervaring. Het individu staat op de voorgrond. De honger naar ervaring, beleving, het spectaculaire en buitengewone is opvallend. Men zou deze typisch charismatische theologie een theologiae gloriae kunnen noemen - een theologie van triomfalisme. Het gaat over succes en zou daarmee gestalte geven aan het 'echte' nieuw-testamentische Christendom. Zo wordt een overwinningsleven aan mensen aangeboden waarvan gereformeerde kerken kennelijk niet kunnen dromen.

De uiterlijke vorm van aanbidding in de charismatische kerken ondersteunt dit inhoudelijke triomfalisme. Ogenschijnlijk lijkt het of de uiterlijke vorm van charismatische erediensten alle nadruk op God legt. Nader beschouwd wordt het echter duidelijk dat het toch ten diepste over de mens gaat. De vormgeving van dit type aanbidding vestigt juist de aandacht op de mens terwijl het ongetwijfeld de intentie is die op God te richten.

Hoe heeft Calvijn bijgeloof gedefinieerd? (Institutie 1:12:1): “Bijgeloof verleent aan Hem de hoogste plek, maar omringt Hem met een schare minder belangrijke goden.†Dit is het misleidende bedrog van het bijgeloof. Het bedriegt ons met schelmenstreken, zegt Calvijn.

Natuurlijk is het oprecht bedoeld om aan God de hoogste plek te geven. Maar er moet wel iets bijkomen: de mens - gekleed in triomfalisme. De plus is noodzakelijk. Zodoende wordt het geloof veranderd in bijgeloof. In bijgeloof wordt er gewerkt met het polaire schema van: Gods kant, de kant van de mens. God en mens zijn medeaandeelhouders. Ik ontvang naarmate ik geef. Ik krijg omdat ik doe. Ik maak Jezus mij eigen en verkrijg God als bezitting. Ik plaats Jezus op de troon van mijn hart en zit zo voor God waar ik Hem hebben wil. Hoe meer de mens één wordt met God, en zichzelf met God identificeert en zich zo in God inleeft en “intimiteit†met God geniet, hoe meer zegen er volgt. Geloof gaat ten diepste – binnen het charismatische denken – over een identificering met de godheid van Christus. En dit terwijl mens en God niet één kunnen en mogen worden. Het verlangen van de mens om als God te zijn was juist zijn oerzonde (Gen 3: 3-6) en is steeds een heidens aspiratie. Het is helaas echter wel het hart van de theologiae gloriae en van alle bijgeloof.

Het gereformeerde geloof wordt uiterlijk gestalte gegeven in een totaal andere manier van aanbidding en eredienst-inkleding. Omdat die verband houdt met wat genoemd kan worden een theologiae crucis. Een theologie van het kruis. Het kruis is de bankroetverklaring van de mens. In het gereformeerde geloof wordt er weinig meer aan de mens beloofd dan dat hij of zij op Gods genade kan rekenen. De gelovige is simul justus et peccator – tegelijk gerechtvaardigd én zondaar. Terwijl mijn oude mens sterft, struikelt de nieuwe over zijn eigen lompe voeten. Natuurlijk kent de gereformeerde gelovige ook diepe vreugde en blijdschap. Hoe kan een mens de grootste van alle genadeboodschappen onberoerd aanhoren? Hoe kun je met droge ogen horen dat je eeuwige helse doodvonnis ter zijde gesteld is op Golgotha? Maar onze vreugde voor God kan nooit triomfalistisch en onverdeeld zijn. Want onze vreugde heeft het kruis gekost. Het is een soort verslagen vreugde – de vreugde van verloste zondaars die verslagenheid kennen om hun zonden, al geven zij niet meer de vrije teugels daaraan. De vreugde van de gereformeerden lijkt op die van Jozefs broers toen Jozef tegen hun zei dat hij Jozef was. Ja, bij rugby klappen gelovigen in hun handen en stampen zij met hun voeten, maar dáár gaat het over een intermenselijk spel.

Bron: Één in Waarheid

[audacity 0]

* marliesje markeert dit topic en gaat het het uitprinten zodra ze bij een printer in de buurt is

hmmmm....dit is in elk geval een antwoord op een vraag die ik nog had, namelijk wat ik aanmoest met de charismatische manier van aanbidden. Dit geeft mij wel weer helderheid.

Later volgt nog een inhoudelijke reactie van mij, maar ik moet nu weg.

[Mido 0]

Pinkstergemeente ken ik niet heel goed. Van het methodisme ken ik alleen E.Stanley Jones. In zijn boekje overwinning door overgave, ligt de nadruk inderdaad op de overgave van de mens aan God en de vreugde die dat schenkt. Let wél, je geeft je over in de verwachting dat Christus zelf je daarin bij staat.

Stanley Jones noemt zich in zijn biografie ook een verloste zondaar; wat dus overeenkomt met simul justus et peccator.

Vraag:

Wat moet ik nu precies verstaan onder verslagen vreugde?

Kan mij daar niet zoveel bij voorstellen.

Ook het voorbeeld van Jozef geeft mij niet direct een beeld ofzo.

PS

Raido zou je het boekje overwinning door overgave van E.Stanley jones willen lenen/hebben? Ik heb er wél één voor je liggen. Ik ben namelijk benieuwd wat een gereformeerde van methodistische literatuur vindt(sorry als ik je even tot stereotype bombardeer) en bovendien is het een boekje dat de moeite waard is.

[Olorin 154]

Quote:

Op vrijdag 09 mei 2008 16:15:10 schreef Raido het volgende: Ik post even een artikel en ik zou daar eens wat meningen over willen horen.. Het Methodisme was de directe moeder waaruit het Pentecostalisme geboren is.

He, dat gaat over mijn kerk.

Quote:

Leerstellig staat het Pentecostalisme heel dicht bij het Methodisme van Wesley. John Wesley was een uitgesproken Arminiaan met zijn nadruk op de vrije wil van de mens, voorwaarden waaraan de mens moet voldoen om gered te worden en op het ontvangen van de “doop met de Heilige Geestâ€.

In zoverre klopt het dat de pinksterbeweging historisch gezien uit het methodisme ontstaan is, je het evangelicalisme (van Wesley) er in ziet, Wesley met Arminanen op had, maar zelf trouwens Anglciaan was.

Verder heeft Marliesje me eens wat dingen over Arminianen laten zien, en ik herkende idd wat aspecten uit hun leerstellingen.

Quote:

Ook kenmerkt de stroming zich door perfectionisme. De zaligheid is binnen het bereik van de mens als hij maar vroom genoeg is. Een mens moet de Here hartstochtelijk aannemen. De beslissing van de mens op een bepaalde datum geeft de doorslag. Daarom moeten mensen tot overgave gedreven worden in het besef dat vorige overgaves niet goed genoeg waren. Het volle gewicht ligt op de méns. Het “antwoord†van de mens wordt een roepstem waarop Gód uiteindelijk moet antwoorden! Hij redt de bekeerde mens die zijn zonden afgelegd heeft. Terwijl er wel naar het kruis verwezen wordt, concentreert de aandacht zich op de méns en zijn reactie. De eigenlijke beslissing valt op het terrein van de vrome beleving. In het centrum van dit denken staat de mens.

Dit komt mij nogal raar over. Vroom? Euh nee. Je bent door genade een kind van God. Als Christen moet je wedergeboren zijn en zelf een bewuste keuze maken maken om Jezus aan te nemen in je leven. Maar dat moet je wel in de context van genade zien. Zonder Gods genade waren wij verloren. Zoals ik het zie is het eerder het aanvaarden van een handreiking.

Quote:

De focus valt op de mens die tot bekering komt, zonden overwint, een heilig overwinningsleven heeft, een volle overgave gemaakt heeft, toegewijd is, de gaven van de Geest bezit, enthousiast is, overloopt van vreugde en ervaring. Het individu staat op de voorgrond. De honger naar ervaring, beleving, het spectaculaire en buitengewone is opvallend. Men zou deze typisch charismatische theologie een theologiae gloriae kunnen noemen - een theologie van triomfalisme.

Lekkere cynische interpretatie zeg. Nee, God staat op de voorgrond.

Beleving speelt zeker een rol, dat klopt. Dat het spectaculair moet zijn lijkt me niet. Dat mensen dat graag willen zien, of dat mensen het zo ervaren is wat anders natuurlijk.

Quote:

Het gaat over succes en zou daarmee gestalte geven aan het 'echte' nieuw-testamentische Christendom. Zo wordt een overwinningsleven aan mensen aangeboden waarvan gereformeerde kerken kennelijk niet kunnen dromen

Wij staan natuurlijk het beste in de traditie van het Nieuwe Testament.

Maar ik proef hier wel een bepaalde suggestie in die een beetje achterhaald is. Ik verwijs naar het recentelijk contact tussen de pinkergemeente (in het bijzonder de VPE) en de PKN.

Die suggestie die ik proef komt meer uit de tijd dat wij andersom als een sekte werden behandeld (is voor mijn tijd).

Quote:

De uiterlijke vorm van aanbidding in de charismatische kerken ondersteunt dit inhoudelijke triomfalisme. Ogenschijnlijk lijkt het of de uiterlijke vorm van charismatische erediensten alle nadruk op God legt. Nader beschouwd wordt het echter duidelijk dat het toch ten diepste over de mens gaat. De vormgeving van dit type aanbidding vestigt juist de aandacht op de mens terwijl het ongetwijfeld de intentie is die op God te richten.

Oh, gaat het nu over charismatische kerk?

Zal ik dan maar net als of doen dat hij het nog steeds over het pentcostalisme heeft? Zo niet,dan doe ik het gewoon af als een te brede generalisatie.

Ah, dus ogenschijnlijk legt het de nadruk op God en heeft het de intentie om op God te richten.

Maar toch legt het volgens hem de nadruk op de mens… Waarop is die nadere beschouwing dan op gefundeerd?

Quote:

Hoe heeft Calvijn bijgeloof gedefinieerd? (Institutie 1:12:1): “Bijgeloof verleent aan Hem de hoogste plek, maar omringt Hem met een schare minder belangrijke goden.†Dit is het misleidende bedrog van het bijgeloof. Het bedriegt ons met schelmenstreken, zegt Calvijn.

Ah, de institutie van Calvijn uit zijn verband trekken… En ik denken dat we dat alleen met de bijbel mochten doen.

In de tijd van Calvijn bestond de pinksterbeweging nog niet. Verder lijkt hij de vooronderstelling aangenomen te hebben dat het bijgeloof is, dus laat hem dat eerst dan maar funderen.

Quote:

Natuurlijk is het oprecht bedoeld om aan God de hoogste plek te geven. Maar er moet wel iets bijkomen: de mens - gekleed in triomfalisme. De plus is noodzakelijk. Zodoende wordt het geloof veranderd in bijgeloof. In bijgeloof wordt er gewerkt met het polaire schema van: Gods kant, de kant van de mens. God en mens zijn medeaandeelhouders. Ik ontvang naarmate ik geef. Ik krijg omdat ik doe. Ik maak Jezus mij eigen en verkrijg God als bezitting. Ik plaats Jezus op de troon van mijn hart en zit zo voor God waar ik Hem hebben wil. Hoe meer de mens één wordt met God, en zichzelf met God identificeert en zich zo in God inleeft en “intimiteit†met God geniet, hoe meer zegen er volgt.

Oké, dus daar haalt hij het vandaan. Hij benaderd het vanuit zijn predestinatie visie.

Het is enkel door geloof, niet door werken. Het is puur genade.

Enige verschil met zijn visie is dat er een aspect van vrije wil is. Maar een vrije wil is wat anders dan een beetje van mij en een beetje van God. Het is het aanvaarden van het offer van Christus. Zonder God’s genade was er geen behoud mogelijk.

Quote:

Geloof gaat ten diepste – binnen het charismatische denken – over een identificering met de godheid van Christus. En dit terwijl mens en God niet één kunnen en mogen worden. Het verlangen van de mens om als God te zijn was juist zijn oerzonde (Gen 3: 3-6) en is steeds een heidens aspiratie. Het is helaas echter wel het hart van de theologiae gloriae en van alle bijgeloof.

Het gaat om navolging van Christus, niet om een pantheïstisch denkbeeld oid…Hier snapt die man blijkbaar niet. Ik vat het ook niet. Want ik heb werkelijk nog nooit iemand horen zeggen – ook niet in neo-charismatische kring - dat die dacht dat die God kon worden.

Verder een mooie afsluiting over de gereformeerde beleving. Schreef die daarom dit stukje? Om aan te tonen wat voor verderfelijke achtergronden stromingen met een andere beleving hebben en daardoor die beleving dus ook fout is? Hmm, een verslagen vreugde… Ik vind dat hij een wat eenzijdige visie heeft…

[Light Jr. 0]

Een duidelijk voorbeeld van waarom er zo veel verdeeldheid is binnen het Christendom.

Meneer verheft graag zijn eigen stroming, en doet dat door een andere stroming dan maar even op een negatieve wijze te bekijken, de stellingen van de ander negatief te interpreteren. Dat is een koud kunstje, kun je ook omdraaien. Allemaal zo makkelijk.

Tenenkrommend nietszeggende verspilling van tijd, papier, elektriciteit, noem maar op.

[audacity 0]

Quote:

Op vrijdag 09 mei 2008 16:15:10 schreef Raido het volgende: Het Methodisme was de directe moeder waaruit het Pentecostalisme geboren is. Leerstellig staat het Pentecostalisme heel dicht bij het Methodisme van Wesley. John Wesley was een uitgesproken Arminiaan met zijn nadruk op de vrije wil van de mens, voorwaarden waaraan de mens moet voldoen om gered te worden en op het ontvangen van de “doop met de Heilige Geestâ€.

ok, tot zover niets nieuws

Quote:

Ook kenmerkt de stroming zich door perfectionisme. De zaligheid is binnen het bereik van de mens als hij maar vroom genoeg is. Een mens moet de Here hartstochtelijk aannemen. De beslissing van de mens op een bepaalde datum geeft de doorslag. Daarom moeten mensen tot overgave gedreven worden in het besef dat vorige overgaves niet goed genoeg waren. Het volle gewicht ligt op de méns.

Dit herken ik wel. Ik heb wel in een charismatische gemeente meegemaakt dat mensen naar voren bleven komen om zich te bekeren. Je zit ook met het aspect van zonde. Binnen het charismatische christendom geloof je dat je bij je wedergeboorte meteen een nieuw mens bent, je hoeft er alleen nog maar in te gaan wandelen (het doen dus).

Quote:

Het “antwoord†van de mens wordt een roepstem waarop Gód uiteindelijk moet antwoorden! Hij redt de bekeerde mens die zijn zonden afgelegd heeft.

De eerste zin is iets te overtrokken. De meest fanatieke neo-charismaat zal erkennen dat hij God nergens toe kan dwingen. Des al niet te min, bidden ze wel heel hard.

De tweede zin zou ik eerder veranderen in. De bekeerde mens gelooft dat zijn zonden volbracht zijn aan het kruis en dat hij alleen maar zijn nieuwe leven in hoeft te stappen.

Quote:

Terwijl er wel naar het kruis verwezen wordt, concentreert de aandacht zich op de méns en zijn reactie. De eigenlijke beslissing valt op het terrein van de vrome beleving. In het centrum van dit denken staat de mens. De focus valt op de mens die tot bekering komt, zonden overwint, een heilig overwinningsleven heeft, een volle overgave gemaakt heeft, toegewijd is, de gaven van de Geest bezit, enthousiast is, overloopt van vreugde en ervaring. Het individu staat op de voorgrond. De honger naar ervaring, beleving, het spectaculaire en buitengewone is opvallend.

Dit gaat over de charismatische theologie. Je zou er ook nog aan toe kunnen voegen, dat zonden in een keer overwonnen kunnen worden.

Quote:

Men zou deze typisch charismatische theologie een theologiae gloriae kunnen noemen - een theologie van triomfalisme. Het gaat over succes en zou daarmee gestalte geven aan het 'echte' nieuw-testamentische Christendom. Zo wordt een overwinningsleven aan mensen aangeboden waarvan gereformeerde kerken kennelijk niet kunnen dromen.

ik denk niet dat gereformeerden daar van willen dromen. Dat strookt namelijk niet met het gereformeerde gedachtegoed in het algemeen.

Dat men gestalte zou geven aan het Nieuw-Testamentische christendom heb ik wel is gehoord, maar ja, als je een beetje nadenkt dan weet toch iedereen dat teksten die duizenden jaren oud zijn, niet zomaar vandaag toepasbaar zijn. De huisgemeentehype is op deze gedachte gebaseerd. Persoonlijk heb ik dit idee altijd een beetje onzin gevonden.

Quote:

De uiterlijke vorm van aanbidding in de charismatische kerken ondersteunt dit inhoudelijke triomfalisme. Ogenschijnlijk lijkt het of de uiterlijke vorm van charismatische erediensten alle nadruk op God legt. Nader beschouwd wordt het echter duidelijk dat het toch ten diepste over de mens gaat. De vormgeving van dit type aanbidding vestigt juist de aandacht op de mens terwijl het ongetwijfeld de intentie is die op God te richten.

Dit mag wel beter onderbouwd worden. Ik denk dat de ervaring centraal staat in de charismatische eredienst. Daarvoor worden alle emoties vergeestelijkt.

Je zou ook nog toe kunnen voegen dat veel elementen in de charismatische aanbidding op een enkele bijbeltekst zijn gebaseerd (Ps. 22:4 is een hele bekende).

Tekstueel klopt het dat opwekking wel heel ik-gericht kan zijn.

Quote:

Hoe heeft Calvijn bijgeloof gedefinieerd? (Institutie 1:12:1): “Bijgeloof verleent aan Hem de hoogste plek, maar omringt Hem met een schare minder belangrijke goden.†Dit is het misleidende bedrog van het bijgeloof. Het bedriegt ons met schelmenstreken, zegt Calvijn.

De overgang van charismatische aanbidding naar Calvijn is een beetje groot, maar ok.

Quote:

Natuurlijk is het oprecht bedoeld om aan God de hoogste plek te geven. Maar er moet wel iets bijkomen: de mens - gekleed in triomfalisme. De plus is noodzakelijk. Zodoende wordt het geloof veranderd in bijgeloof.

gevoelsmatig kan ik dit wel duiden. Ik heb wel sprekers gehoord die dit idd zeiden.

Quote:

In bijgeloof wordt er gewerkt met het polaire schema van: Gods kant, de kant van de mens. God en mens zijn medeaandeelhouders. Ik ontvang naarmate ik geef. Ik krijg omdat ik doe.

in mijn eerste master (die ik niet af heb gemaakt) ben ik aan een scriptie begonnen over het geefgedrag van mensen. Ik heb veel colleges gevolgd over het principe van reciprociteit (wederkerigheid). Een van de belangrijkste verschillen tussen wederkerigheid en een economische handeling is, dat bij wederkerigheid je iets geeft, zonder dat je er expliciet wat voor terug verwacht. Doe je dat wel, dan ben je met ruilhandel bezig. Kijk bijvoorbeeld naar een willekeurige verjaardag. Als jij een cadeautje voor de jarige geeft, dan verwacht je geen cadeautje terug. Als jij de jarige voor je eigen verjaardag uitnodigt, dan schep je wel de morele verwachting dat diegene met een cadeautje aan komt zetten. Op het moment dat je expliciet duidelijk maakt dat je een cadeautje terug verwacht, ben je met ruilhandel bezig. Daarom snap ik ook niet dat er binnen de charismatische beweging zo de nadruk wordt gelegd op zaaien en oogsten. De principes van reciprociteit of wederkerigheid zijn volgens mij algemeen geldende culturele principes. In de Bijbel wordt dat zaaien en oogsten genoemd. Zodra zaai-en-oogstprincipes expliciet gaat toepassen, dan werken ze al niet meer.

Quote:

Ik maak Jezus mij eigen en verkrijg God als bezitting. Ik plaats Jezus op de troon van mijn hart en zit zo voor God waar ik Hem hebben wil. Hoe meer de mens één wordt met God, en zichzelf met God identificeert en zich zo in God inleeft en “intimiteit†met God geniet, hoe meer zegen er volgt. Geloof gaat ten diepste – binnen het charismatische denken – over een identificering met de godheid van Christus.

Ik denk dat geen enkele charismaat (van welke golf dan ook) zo ver zal doordenken of deze woorden zal gebruiken. Identificatie met God is te sterk, die intimiteit met God, dat zijn vaak vergeestelijkte emoties. Ik zit nu met een liedje van vroeger in mijn hoofd met de zinnen zoals: "Ik wil meer en meer gaan lijken op Jezus....", maar daar wordt volgens mij eerder mee bedoelt dat men Jezus als grote voorbeeld ziet, dan dat men de identiteit van Jezus wil aannemen.

Quote:

En dit terwijl mens en God niet één kunnen en mogen worden. Het verlangen van de mens om als God te zijn was juist zijn oerzonde (Gen 3: 3-6) en is steeds een heidens aspiratie. Het is helaas echter wel het hart van de theologiae gloriae en van alle bijgeloof.

persoonlijk vind ik het allergevaarlijkst aan charismatische aanbidding het feit dat wij God gaan aanbidden en dan is Hij daar en dan kunnen wij Hem ervaren en dat is denk ik hoogmoed. In mijn huidige gemeente wordt ook elke dienst gevraagd of de Heilige Geest aanwezig mag zijn. Maar de dominee geeft wel toe, dat je eigenlijk alleen met de Schriftlezing zeker weet, dat God spreekt en dat daarom de Schriftlezing belangrijker is dan de preek. Als je zegt dat God alleen door de preek spreekt, ben je net zo hoogmoedig als de neo-charismaten tijdens hun aanbidding.

Quote:

Het gereformeerde geloof wordt uiterlijk gestalte gegeven in een totaal andere manier van aanbidding en eredienst-inkleding. Omdat die verband houdt met wat genoemd kan worden een theologiae crucis. Een theologie van het kruis. Het kruis is de bankroetverklaring van de mens. In het gereformeerde geloof wordt er weinig meer aan de mens beloofd dan dat hij of zij op Gods genade kan rekenen. De gelovige is simul justus et peccator – tegelijk gerechtvaardigd én zondaar. Terwijl mijn oude mens sterft, struikelt de nieuwe over zijn eigen lompe voeten. Natuurlijk kent de gereformeerde gelovige ook diepe vreugde en blijdschap. Hoe kan een mens de grootste van alle genadeboodschappen onberoerd aanhoren? Hoe kun je met droge ogen horen dat je eeuwige helse doodvonnis ter zijde gesteld is op Golgotha? Maar onze vreugde voor God kan nooit triomfalistisch en onverdeeld zijn. Want onze vreugde heeft het kruis gekost. Het is een soort verslagen vreugde – de vreugde van verloste zondaars die verslagenheid kennen om hun zonden, al geven zij niet meer de vrije teugels daaraan. De vreugde van de gereformeerden lijkt op die van Jozefs broers toen Jozef tegen hun zei dat hij Jozef was. Ja, bij rugby klappen gelovigen in hun handen en stampen zij met hun voeten, maar dáár gaat het over een intermenselijk spel.

weet je, ik vind het feit dat ik zondaar ben, nog steeds een bevrijding. Ik kan niet recht voor God staan, ik heb het heel lang geprobeerd, maar het lukt niet en nu sta ik toch voor God. De wetenschap dat ik het voor altijd verprutst heb en dat God toch Zijn hand naar mij uitstrekt, dat is voor mij verslagen vreugde. En dat maakt de mens dankbaar.

[Raido 0]

Quote:

Op vrijdag 09 mei 2008 17:27:51 schreef Mido het volgende: Wat moet ik nu precies verstaan onder verslagen vreugde?

Binnen het gereformeerd protestantisme (vooral in Nederland) is men sterk verwant met de trits Ellende, Verlossing en Dankbaarheid. Binnen dat gereformeerde protestantisme zijn daar wel verschillende visies op, maar dat terzijde. Ellende, Verlossing en Dankbaarheid zien wij als kanten van hetzelfde object waar de Ellende wel het begin is van de cyclus maar het verder doorgaat tot aan je overlijden.

Verlossing is niets zonder Ellende, Dankbaarheid niets zonder Verlossing. Het is echter niet een soort chronologische volgorde. Je zit na je wedergeboorte niet alleen maar in ‘de dankbaarheid’ of ‘ de dankbaarheid’ er zal altijd de strijd blijven met je ‘oude natuur’ en je lichaam van zonde die je tot je dood met je mee zult blijven dragen. Verslagen dankbaarheid is dus vooral het weten en beleven dat jij zowel zondaar bent als verlost door de genade van onze Heere Jezus Christus. Die dankbaarheid staat niet op zichzelf, maar is onderdeel van het geheel van Ellende-Verlossing-Dankbaarheid. Vanuit gereformeerd perspectief richting de (voornamelijk) charismatisch-evangelisch (maar ook wel ‘ niet-charismatisch evangelisch) is de dankbaarheid het belangrijkst, de overwinning van Christus, terwijl wij het meer zien als een onderdeeltje van het grotere geloofsgeheel.

Quote:

Ook het voorbeeld van Jozef geeft mij niet direct een beeld ofzo.

Vanuit gereformeerd perspectief is het een mooi voorbeeld, die ik nu pas veel dieper doorzie. Jozef was een zogenaamde type van Christus (die term is volgens mij wel bekend). Toen de broers wegens diefstal voor (de tweede keer) voor Jozef worden gebracht vrezen ze voor hun dood. Dan toont Jozef zijn ware gezicht en zijn ze blij, ze weten nu dat het slechts een manier van Jozef was om zijn broers zichzelf te tonen. Aan de andere kant zijn ze natuurlijk verslagen, ze hadden Jozef vroeger verkocht omdat ze hem een vreselijk betweterig etterbakje vonden. Ze zijn misschien zelf wat bevreesd nu ze bij Jozef terug zijn en hij met een vingerknipje al zijn broers door de Egyptische Garde kan laten ombrengen. Ze ervaren dus zowel vreugde ‘gelukkig het is Jozef, niet een onbekende onderkoning die ons nu ter dood laat brengen wegens diefstal van de Koninklijke beker). Aan de andere kant zijn ze verslagen, het is de doodgewaande en doodgewenste Jozef.

Dit past wel binnen de gereformeerde visie op de relatie met God en vooral met Jezus Christus. Jezus Christus als Rechter (en meer, als mens bijvoorbeeld). Wij die Jezus Christus gedood hebben door Hem aan het kruis te spijkeren met onze zonden. Ik denk hierbij aan een oud gedicht ik weet de schrijver niet meer uit mijn hoofd, het kon zomaar Justus Vermeer zijn: ‘ Het waren niet zij die u kruisigden Heer, het was ik die de spijker door uw handen sloeg’ .

Wanneer wij door de werking van de Heilige Geest tot Jezus Christus mogen komen wij in onze Ellende tot Hem en wij weten van God dat Hij de zonden niet door de vingers kan zien. Ik kan mij daar ‘vrees’ wel bij voorstellen. Als wij tot Hem komen doordat wij door de Wet tot Hem getrokken worden (HC Z2). Daar sta je dan als zondaar en dan toont Christus Zijn Middelaars werk, dat Hij ook voor jou de zonden heeft willen dragen. Je zult dan vreugde ervaren (Jezus als Rechter heeft mijn vrijgesproken) maar ook verslagenheid (ik was het die U aan het kruis nagelde).

Quote:

PS Raido zou je het boekje overwinning door overgave van E.Stanley jones willen lenen/hebben? Ik heb er wél één voor je liggen. Ik ben namelijk benieuwd wat een gereformeerde van methodistische literatuur vindt(sorry als ik je even tot stereotype bombardeer) en bovendien is het een boekje dat de moeite waard is.

Ja ik zou het wel willen lezen, alleen zal ik dat niet geheel objectief kunnen lezen, maar het lijkt mij wel goed om te doen.

Heidelberger Cathechismus Zondag 2:

Vraag: Waaruit kent gij uw ellende,

Antwoord: Uit de wet Gods.