De overgang van verliefdheid...

[LodewijkNapoleon 0]

naar houden van

Ik heb onderhand wel een paar topics volgeschreven over dit thema (liefde), maar ik wilde nu wel eens wat praktijk-ervaringen van anderen horen. Qua verliefdheid heb ik dit eigenlijk nog niet meegemaakt, de relaties gingen op dit punt eigenlijk altijd uit. En het lijkt me, gezien mijn ideëen over mijn toekomstige levensstaat vrij onwaarschijnlijk dat ik nog ee relatie zal aangaan anders dan met Christus. Toch zie ik wel paralellen met andere zaken. Zoi heb ik ook hobby's gehad waar ik helemaal in op kon gaan en later strontflauw van werd. Ook heb ik wel vriendschappen gehad (en nog) waarbij je eerst heel erg tegen iemand opkeek, maar dat er later een fase kwam waarbij je je écht ongelovelijk ging ergeren aan de ander, en weer wat later dat de ergernis overging in een soort dieper gevoel voor de ander, zonder de uiterlijke 'glamour' die eerst met de band gepaard ging, maar uiteindelijk juist veel mooier was.

Maar goed, deel uw ervaringen, hoe ging dat proces?

[Jyoti 0]

Ik heb zelf nog niet meegemaakt dat die verliefdheid echt wegging, het was meer zo dat de verliefdheid langzaamaan meer diepgang kreeg, meer lagen, en zo geleidelijk aan wel 'houden van' werd. Het woord 'overgang' klinkt ergens alsof het geen verliefdheid meer is, maar iets anders, terwijl die verliefdheid er bij mij wel altijd bleef, er kwam gewoon vanalles bij. Nuja, ik heb ook nog geen ervaring met echt lange relaties, ik kan me voorstellen dat je wanneer je pakweg tien jaar getrouwd bent toch op een andere manier naar zo'n dingen kijkt.

Wat ik msschien wel het moeilijkste maar ergens ook het mooiste vind in het groeien naar dat houden van, is het besef van een ontluikend toekomstperspectief, gepaard aan het besef dat dat niet vrijblijvend is maar ook een echt engagement vraagt. In het begin van een relatie is alles mooi en fijn, maar op den duur begin je dan te beseffen dat dit serieus is, en dat je actief samen een toekomst op moet bouwen. Ik heb zelf ervaren dat dat erg kan afschrikken (wil ik mij op dit punt in mijn leven wel in die mate engageren? ben ik wel echt bereid om alle vrijheden van het single-zijn achter me te laten? kan ik iemand wel op zo'n manier toelaten in mijn leven dat het niet meer alleen mijn leven is?), maar wanneer je die twijfels overwint sta je als koppel wel een pak sterker in je schoenen.

[LodewijkNapoleon 0]

Maar Iriacynthe, biologische verliefdheid gaat op een gegeven moment over, dat zou ook niet goed zijn als je lichaam je serotoninevoorraden zo uitput. Ik zou zreggen dat de overgang er is op het moment dat je je veelvuldig begint te ergeren aan de ander.

[Nynthe 1]

Ik herken me wel in wat Iriacynthe zegt. Wetenschappers zeggen altijd dat een verliefdheid, biologisch gezien niet zo lang duurt. Toch heb ik echt dik 3 jaar lang vlinders in mijn buik gehad en kreeg ik een dikke smile zodra ik over hem praatte Nu merk ik wel dat die verliefdheid af en toe gevlogen is, maar ook net zo snel weer terug kan komen. Het mooie aan verliefdheid vind ik dat als het eenmaal weg is, dat niet definitief is

De overgang van verliefdheid naar houden van heeft zich bij mij altijd overlapt. Het gaat niet van het ene naar het andere, maar van het ene over in het andere. Bij mijn man kan ik het moment niet echt exact aangeven, maar ik denk dat het moment daar was ongeveer toen ik hem steeds beter leerde kennen. Ook zijn mindere kanten zag en hij die van mij. Toen we samen moesten knokken. Toen ik doorkreeg dat die omstandigheden mijn gevoelens voor hem niet blokkeerde maar juist groter maakten. Ik denk dat toen het moment was dat het houden van ook om de hoek kwam kijken.

En nu hou ik nog steeds ontzettend veel van hem. En volgens mij voel ik zojuist een vlindertje. Want de gedachte alleen al dat hij vanavond thuis komt zorgt ervoor dat ik eigenlijk mijn afspraken af wil zeggen en gewoon alleen met hem wil zijn

[Mystique 1]

Nynthe klinkt nog steeds verliefd

Dit zegt Wikipedia:

Verliefdheid is een gevoel dat iemand heeft in het begin van een liefdesrelatie of eenzijdig zonder relatie, alhoewel sommigen (vaak levenspartners) het voor de rest van hun relatie ervaren met elkaar. Er worden hormonen en neurotransmitters (oa. Fenylethylamine, Noradrenaline, Adrenaline, Endorfine, Dopamine) in je hersenen aangemaakt als je het doelwit van je verliefdheid ziet. Die hormonen zijn verslavend, waardoor je je geliefde zo vaak mogelijk wilt zien en mist. Het gevoel van verliefdheid is tijdelijk. Het is een emotionele reactie, vaak irrationeel en primitief.

Ik vond vooral de laatste zin zo gefrustreerd grappig klinken dat ik jullie die niet wil onthouden

Dit zegt nu.nl:

'Verliefdheid duurt niet langer dan een jaar'

Uitgegeven: 28 november 2005 15:02

Laatst gewijzigd: 28 november 2005 15:02

LONDEN - Sommigen wisten het al, anderen zullen het wellicht niet met de conclusies van het onderzoek aan de universiteit van het Italiaanse Pavia eens zijn: verliefdheid binnen een vaste relatie duurt niet veel langer dan een goed jaar. De Italiaanse onderzoekers kwamen tot deze wetenschappelijke conclusie na metingen van de hoeveelheid van bepaalde eiwitten in het bloed van enkele tientallen proefpersonen.

De gemeten eiwitten, zogenoemde neurotrofines, zijn medeverantwoordelijk voor lichamelijke tekenen van verliefdheid, zoals de 'vlinders in de buik' en zweterige handen. De hoeveelheid eiwit in het bloed van mannen en vrouwen die net aan een relatie waren begonnen was significant hoger dan bij mensen in een relatie die al enkele jaren duurde of bij alleenstaanden.

Na een jaar werd het bloed van 39 van de oorspronkelijke 58 proefpersonen die nog steeds dezelfde partner hadden opnieuw onderzocht. Toen bleek dat bij hen de hoeveelheid van het bewuste eiwit vrijwel tot 'normale' hoogte was gedaald.

Een van de onderzoekers, Pierluigi Politi, liet maandag aan de BBC weten dat dit niet betekende dat de verliefdheid over was. Het was alleen "niet meer zo acuut". "De liefde wordt stabieler. De romantische liefde lijkt over te zijn".

Geen antwoord voor jou Pius, ik ben namelijk alleen 'nog maar' verliefd (geweest) Maar het leek me wel zinnige aanvulling.

[Jyoti 0]

Quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 18:44:10 schreef Pius_XII het volgende: Maar Iriacynthe, biologische verliefdheid gaat op een gegeven moment over, dat zou ook niet goed zijn als je lichaam je serotoninevoorraden zo uitput. Ik zou zreggen dat de overgang er is op het moment dat je je veelvuldig begint te ergeren aan de ander.

Dat zou goed kunnen, ik heb zelf nog geen relatie gehad die langer dan twee jaar en half duurde dus wat er na langere tijd allemaal gebeurt weet ik zelf niet echt. Kom me dat over een paar jaar nog eens vragen.

[Aviator 0]

Dit is echt zo'n onderwerp dat moeilijk onder woorden te brengen is

Tja hoe ga ik dit uitleggen, vanuit mijn eigen ervraringen...

Ten eerste heb ik soms nog steeds een apart gevoel in mijn buik, ik denk echter niet dat het zo zeer verliefdheid is, maar een bewogenheid die van diep van binnen komt. Ik denk dat je tijdens verliefdheid dingen ziet die je leuk vindt en misschien wel wilt zien, waar je later wellicht tot de conclusie komt dat het anders is. Dit heb ik zelf gelukkig niet gehad, maar ik kan me wel voorstellen dat je in eerste instantie de perfecte persoon ziet en dat is natuurlijk niemand.

Op het moment dat je de ander volledige accepteerd zoals hij/ zij is, denk ik dat je richting houden van gaat.

Zoals ik al zei, ik heb niet een heel duidelijk voorbeeld waarin ik teleur gesteld werd, ik denk dat ik altijd onthoud dat niemand perfect is. Wel merkte ik dat het houden van begon op het moment dat het als het ware van heel diep van binnen kwam.

Ik zeg niet zo snel "ik houd van je" en dit kon ik denk ik ook pas zeggen op het moment dat die verliefdheid over was gegaan in houden van.

Op bepaalde momenten wanneer ik besef hoe gelukkig ik ben, hoeveel liefde ik voor hem voel en hij voor mij, heb ik tranen van geluk. Dan kan ik geen woorden meer zeggen om dat aan te geven, dan alleen tranen. wellicht komt dat ook omdat ik een periode heb gehad waarin ik heb geleerd dat het leven niet altijd zo mooi is, dan besef ik hoe God dingen in je leven ten goede kan keren...

Liefs Diaan

P.s. Pius, ik weet niet of je hier iets aan hebt, het heeft denk ik met een dieper besef van binnen uit te maken...

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 27 oktober 2007 16:55:15 schreef Diana het volgende: P.s. Pius, ik weet niet of je hier iets aan hebt, het heeft denk ik met een dieper besef van binnen uit te maken...

Sluit mooi aan op wat ik ervaren heb met andere vormen van liefde.

[Dostojevski 0]

Als "je veelvuldig ergeren" de maatstaf is, dan ben ik niet langer dan een maand verliefd geweest op m'n vrouw. Ik denk dat verliefdheid ook niet iets is wat je inlevert in ruil voor 'houden van'. Als ik m'n moeder zie (bijna 20 jaar getrouwd) en mijn schoonouders (bijan 30 jaar getrouwd), dan heb ik de indruk dat ze nog steeds een beetje verliefd zijn op elkaar. Dat verdwijnt niet. De spanning van het begin van je relatie, elkaar leren kennen als "stelletje", dat ebt natuurlijk wél snel weg. En ja: dat was heel intens, wij konden urenlang gewoon zitten op de bank (kunnen we nog steeds, maar dan vallen we in slaap zoals vanmiddag). Maar verliefdheid heb ik in de jaren hieraan voorafgaand heel vaak gevoeld voor allerlei vrouwen, en met die serotonine-levels viel prima te leven. Het is nu wel wat minder heftig, je kijkt niet meer in spanning uit naar die momenten waarop je elkaar 's avonds weer ziet, je denkt niet meer "zou ze mij ook leuk vinden?", etc. (Maar mijn relatie is wellicht anders dan andere, ik was al na een maand verkering kotsdepressief en vanaf dat moment was er (aanvankelijk natuurlijk vooral van haar kant) sprake van een vechtersmentaliteit, die je ook in goede huwelijken wel ziet.)