Tweede naiviteit

[LodewijkNapoleon 0]

Een experimentje. In dit topic, en deze post van Hester kwamen we langzaam op wat een kinderlijke spiritualiteit nu eigenlijk inhield. Het was geen infantiliteit zoals TS Tom al opmerkte, maar iets wat Hester aanhaalde als 'Tweede naiviteit', zo wordt het in vaktermen kennelijk ook omschreven. Bij het volwassen worden ervaar je zoveel pijn e.d. dat je als het ware een eeltlaag ontwikkeld die je beschermt, maar het is tevens een hindernis om tot God te komen. Maar als God je bij de hand genomen heeft, dan wordt die laag langzaam maar zeker weer afgepelt. Dat is ook wat ik hier bedoelde met volwassenengeloof.

Waarom dit topic? Wat voegt het toe? Aangezien ik al twee topics heb gelinkt? Het leek mij een aardig idee om hier onze ervaringen te posten met de 'tweede naiviteit' om zodoende elkaar op te bouwen. Ik post dit topic nu al als een 'stok achter de deur' en ik ga vandaag hierover nadenken. Ik hoop dat het lukt, de stof kan enerzijds te kwetsbaar zijn, maar anderzijds is het juist en teken van het bereiken van die 'tweede naiviteit' dat je die kwetsbaarheid aan kan.

[Robert Frans 1.537]

Steeds als ik wil aanvangen met die "tweede naïviteit," loopt het uit op een grote teleurstelling. Versta ik Hem tóch weer niet goed, of vertrouw ik er onbevangen tóch teveel op dat het goed gaat, terwijl het ondertussen helemáál niet zo goed gaat. Dus ik bedank daar eerlijk gezegd even voor.

[Naeva 182]

Quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 11:24:25 schreef RobertF het volgende: Steeds als ik wil aanvangen met die "tweede naïviteit," loopt het uit op een grote teleurstelling.

Is het iets waar je mee kunt aanvangen? Of is de term "tweede naiviteit" eerder een omschrijving voor een bepaalde houding in je geloof, die je gewoon overkomt?

[LodewijkNapoleon 0]

Goed, ik had gezegd dat ik hier nog zou posten. Wat ik bij mezelf merk, is dat ik me milder en meer kwetsbaar durf op te stellen, en dat ook ervaar als een teken van kracht. Het zit soms in kleine dingen hoor, gewoon op mensen afstappen als je een 'domme vraag' hebt. Laten zien wat iets met je doet. Als je kritiek geeft, daar een persoonlijk verhaal aanplakken zodat het invoelbaar wordt. Je niet zozeer proberen te profileren t.o.v. een ander, sowieso de stoerigheid wat te laten varen, behalve dan als het min of meer een beetje een pose is met zelfspot. Ook het samenwerken gaat een stuk makkelijker, niet meer altijd alles proberen zelf te doen, waardering hebben voor de expertise van de ander. Het niet meer ter discussie stellen van élk geloofsstuk, maar het kunnen aanvaarden en ook eerlijk zijn in wat je nog niet kan aanvaarden.

Ja, en wat ik elders heb geschreven over man-vrouw vriendschappen. Ik beleef dat nu op zo'n 'onschuldige' manier dat anderen er wel eens bang van worden. Maar dat geeft niets, wat goed is wordt vanzelf wel opgemerkt.

Dat kan ik me zo bedenken.

[LodewijkNapoleon 0]

Boh, het valt nog niet mee met die 'onschuldigheid'. Als je het niet gedoseert aan je medemens laat zien, dan worden ze er helemaal naar van, maar als je het wel doseert of bewerkt, dan krijg je weer een 'gemaakte' mix