Impartation/overbrengen van zalving

[Mark1987 0]

Beste mensen,

De laatste tijd zijn er nogal wat discussies geweest rondom het opwekken van doden, en de goddelijkheid van Jezus hier op aarde. Wat mij opviel, en eigenlijk ook verwachtte is dat niemand het begrip "impartation" kent, of het komt in ieder geval niet naar buiten in dingen die gezegd worden. Omdat veel van wat ik de laatste dagen heb geschreven daar op rust, wil ik hier het 1 en ander over uiteenzetten in dit topic.

Impartation en bijbelse onderbouwing

Impartation (aangeven, aanreiken, afdragen, overbrengen, overgeven, toereiken), of ook wel het overbrengen van zalving genoemd, houdt in dat een bepaalde gave of vervulling met de Heilige Geest op een persoon komt. Dit gebeurt meestal door middel van handoplegging, maar dit is absoluut geen vereiste. Impartation was een veelvoorkomend iets in zowel het oude als nieuwe testament, en is goed Bijbels te onderbouwen. De onderstaande teksten geven een aantal voorbeelden weer van impartation.

Daarom spoor ik je aan het vuur brandend te houden van de gave die God je schonk toen ik je de handen oplegde. (2 Timoteüs 1:6)

Veronachtzaam de gave in u niet, die u krachtens een profetenwoord geschonken is onder handoplegging van de gezamenlijke oudsten. (1 Timoteüs 4:14 NBG51)

De HEER antwoordde Mozes: ?Breng zeventig van de oudsten van Israël bijeen van wie je weet dat ze hun taak als opzichter van het volk goed vervullen, en laat hen naar de ontmoetingstent komen om zich daar bij je te voegen. Ik zal neerdalen om daar met jou te spreken, en een deel van de geest die op jou rust zal ik op hen overdragen. Dan kunnen zij samen met jou de last van het volk dragen en hoef je dat niet langer alleen te doen. (Numeri 11:16-17)

Ze luisterden naar Jozua, de zoon van Nun, omdat hij vervuld was met de geest van wijsheid sinds Mozes hem de handen had opgelegd. (Deuteronomium 34:9a)

Dit zijn een aantal goede voorbeelden van het overbrengen van gaven van de ene persoon op de andere. Meestal gebeurde dit door handoplegging, zoals meerdere malen duidelijk wordt genoemd, maar in het geval van mozes en de oudsten ging het zonder tussenkomst van mensenhanden. Het opleggen van handen werd veel gebruikt voor dit doeleinde, maar het was zeker niet het enige. Ook voor het zegenen en genezen van mensen was het gewoon om de handen op te leggen, zoals blijkt uit de volgende teksten.

Daarop brachten de mensen kinderen bij hem, ze wilden dat hij hun de handen zou opleggen en zou bidden. Toen de leerlingen hen berispten, zei Jezus: ?Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij mij te komen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.? En nadat hij hun de handen had opgelegd, trok hij weer verder. (Matteüs 19:13-15)

Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen. (Marcus 10:16)

Hij smeekte hem dringend: ?Mijn dochter ligt op sterven; kom haar de handen opleggen om haar te redden en te zorgen dat ze in leven blijft.? (Marcus 5:23)

Het geval wilde dat de vader van Publius ernstig ziek op bed lag, gekweld door koorts en buikloop. Paulus ging naar hem toe, legde hem onder gebed de handen op en genas hem. (Handelingen 28:8)

Wat ik zelf de meest duidelijke verwijzing naar impartation vind is eigenlijk Romeinen 1:11, waar Paulus in de aanhef van de brief zegt: "Want ik verlang ernaar u te ontmoeten en u te laten delen in een geestelijke gave, om u te sterken, of liever, om door elkaar bemoedigd te worden: ik door uw geloof en u door het mijne." Een engelse vertaling zegt het volgende: "For I long to see you, that I may impart to you some spiritual gift, to the end that you may be established; that is, that I with you may be encouraged in you, each of us by the other?s faith, both yours and mine."

De enige kerk die nog iets van handoplegging in stand heeft gehouden door de jaren heen is de Rooms Katholieke Kerk. Nu is mijn kennis nog steeds niet al te groot over die kerk, dus misschien zeg ik nu iets heel verkeerds, maar zoals ik het begrijp wordt dit gedaan voor het ontvangen van de Heilige Geest, of bij het aanstellen van een bepaald ambt. Het principe impartation is daar dus eigenlijk best goed in terug te vinden, alleen is het naar mijn mening een menselijke traditie verworden na verloop van tijd.

De Toronto Blessing

Impartation heeft bij elke opwekking in de geschiedenis wel een rol gespeelt, Van The Great Awakening tot de Toronto Blessing. Op het moment ben ik me wat meer aan het verdiepen in de eerst genoemde, maar over de Toronto Blessing kan ik meer vertellen. Deze begon in Toronto, Canada, bij een bijeenkomst die geleid werd door Randy Clark. Randy was in de jaren 80 een pastor bij een baptistenkerk, waar een aantal opmerkelijke dingen gebeurde. Randy geloofde altijd al dat er nog steeds genezing kom plaatsvinden, maar hij zag het eigenlijk nooit in zijn kerk. Op een dag zei hij tegen God dat hij zo blij was dat hij wel geloofde dat al die dingen die in de bijbel gebeurde echt waren, niet zoals anderen. Op dat moment sprak God heel duidelijk tot zijn gedachten: "Ja, en?" Hij schrok daar zo van, dat hij begon te luisteren, en opeens kreeg hij een andere gedachte: "Je kunt net zo goed vrijzinnig zijn en geloven dat die dingen kunnen, maar nog steeds niet weten hoe in ze te bewegen". Vanaf dat moment was hij vastbesloten om te leren over de Heilige Geest en de gaven.

Een heleboel dingen gebeurde er vanaf dit punt, en Randy werd steeds hongeriger naar God. Hij ontving zijn eerste impartation op een opmerkelijke manier via de telefoon. Ondertussen had hij een afspraak gemaakt met John Wimber, die in zijn kerk zou spreken over genezing tijdens een genezingsconferentie. Maar toen een vrouw bij hem kwam die kanker had realiseerde hij zich dat hij niet wilde wachten tot de conferentie. Hij belde de kerk waar John Wimber bijhoorde en een stagiair daar legde hem de 5 manieren uit waarop je een woord van kennis kon ontvangen. De weken daarna begon hij die woorden dan ook te ontvangen, impartation dus. Via het telefoongesprek is deze gave overgebracht aan Randy.

Een heleboel bijzondere dingen gebeurde er in Randy's leven, en in 1994 stond hij op een punt waar de heftige uitstorting van de Heilige Geest in zijn kerk, inmiddels niet meer de baptistenkerk, wat was uitgedroogd. Een tijdje daarvoor had hij een nieuwe impartation ontvangen van Rodney Howard-browne, een evangelist uit die tijd die in zijn kerk opmerkelijke dingen meemaakte. Buiten het ondertussen voor Randy normaal geworden shaken en vallen als manifestatie van de Heilige Geest waren er in deze kerk ook mensen die spontaan begonnen te lachen, of schreeuwen, wat hij erg vreemd vond. Maar tijdens die bijeenkomst liet God hem duidelijk merken dat dit toch echt van Hem was.

Toen hij na die bijeenkomst weer thuis kwam in een kerk waar maandenlang geen genezing meer gezien was en mensen niet eens meer naar voren wilden gaan voor gebed, begonnen daar ook weer de dingen te gebeuren. Aan het einde van de dienst toen er om gebed werd gevraagd kwam bijna iedereen naar voren, en het enige wat Randy en zijn team hoefden te doen is de persoon aanraken en "bless you" zeggen en ze vielen neer, lachend, dronken in de Geest.

Toen na een tijdje Randy gevraagd werd door de pastor van Toronto Airport Christian Fellowship, John Arnott, stemde hij in om 4 dagen te komen spreken op een conferentie daar. Hij was alleen wel erg zenuwachtig, want hij wist absoluut niet of daar dezelfde dingen zouden gaan gebeuren. Uiteindelijk is hij gegaan, en is hij daar 42 dagen gelbleven van de 60 dagen uitstorting in Toronto.

Samenvatting en conclusie

Impartation houdt dus in dat een bepaalde gave wordt overgebracht op iemand, of dat iemand vervuld wordt met de Heilige Geest, eventueel met manifestaties van de Heilige Geest. Door de geschiedenis heen is dit veelvuldig voorgekomen tijdens opwekkingen, en in de tijd van de Bijbel was het zelfs vrij normaal. Ook in deze tijd zou het wat mij betreft een doctrine moeten zijn die niet mag ontbreken binnen een kerk, zeker aangezien het toch aan de voet stond van vele opwekkingen.

Het opleggen van de handen is een manier om iets over te brengen, en dat kan ook genezing zijn. Jezus genas mensen vaak door ze de handen op te leggen, en mensen vroegen Hem daar zelfs om. Tegenwoordig is dit nog steeds gewoon, en worden verreweg de meeste mensen genezen door handoplegging in combinatie met gebed (dat overigens geen gebed is van "lieve Jezus zou U alstublieft als het Uw wil is willen genezen" maar met autoriteit tegen de ziekte spreken, en de Heilige Geest uitnodigen).

God is alleen geen God die alles binnen wetten doet, en ook in dit geval geldt dat ook. Er zijn ontzettend veel getuigenissen te vinden van mensen die zonder handoplegging zijn genezen, net zoals er vele mensen zijn die een impartation ontvingenz onder handoplegging. Principes zijn geen wetten, en dat blijkt maar weer.

Tot zover mijn uiteenzetting over dit onderwerp. De bedoeling is om hier verder te discussiëren over het onderwerp impartation, maar dat mag duidelijk zijn. Ik hoop dat het wat licht werpt op dingen die ik gezegd heb, en vooral dat mensen de moeite doen alles te lezen, ik heb zelf altijd een hekel aan zo'n ellelange post van iemand

[Naeva 182]

k heb het gelezen vanavond (ofzo) zal ik een uitgebreidere reactie schrijven want ik heb nu niet genoeg tijd

[Robert Frans 1.571]

Quote:

De enige kerk die nog iets van handoplegging in stand heeft gehouden door de jaren heen is de Rooms Katholieke Kerk. Nu is mijn kennis nog steeds niet al te groot over die kerk, dus misschien zeg ik nu iets heel verkeerds, maar zoals ik het begrijp wordt dit gedaan voor het ontvangen van de Heilige Geest, of bij het aanstellen van een bepaald ambt. Het principe impartation is daar dus eigenlijk best goed in terug te vinden, alleen is het naar mijn mening een menselijke traditie verworden na verloop van tijd.

De heilige Geest wordt aan de gelovige geschonken middels handoplegging door de bisschop, of een priester met toestemming van de bisschop. Een priester in spe wordt middels handoplegging door de bisschop gewijd tot priester. Tijdens het Sacrament van Boete en Verzoening ontvangt de zondaar middels onder andere handoplegging door de priester vergeving van zijn zonden.

Het opleggen van de handen speelt dus een belangrijke rol in de sacramenten van de katholieke Kerk. Impartation is een woord dat de katholieke Kerk niet kent, omdat er al andere woorden zijn die de handeling omschrijven. De sacramenten mogen ook niet zomaar door iedereen worden toegediend, maar alleen door gelovigen die zelf middels een sacrament daartoe zijn gewijd. Behalve in het geval van het Huwelijk en het Doopsel; het sacrament van het Huwelijk dienen in de westerse Kerk de echtparen elkaar toe en in geval van nood moeten ook leken dopen.

Door de sacramenten werkt God direct door de handen van mensen heen en door de Eucharistie kómt Christus zelfs lijfelijk direct tot de mens. Zo is de kerk werkelijk het Lichaam van Christus, waardoor Hij zijn belangrijkste handelingen verricht. De Kerk is zo een unieke wisselwerking tussen God en mens, een ultieme daad van vertrouwen van God aan de mens. Ondanks de vele zonden van de mens.

De sacramenten zijn daardoor ook altijd te vertrouwen. Hoe zondig de priester ook mag zijn, als het sacrament correct wordt gevierd, met de juiste woorden, de juiste handelingen en de juiste ingrediënten, dan is het sacrament altijd een daad van God. Daarom zullen sacramenten, hoewel er altijd enige mate van vrijheid is qua teksten en handelingen, altijd op dezelfde wijzen worden gevierd en wordt er scherp onderscheid gemaakt in wat geldig is en wat niet.

Daardoor kunnen de sacramenten door mensen verzonnen tradities lijken, maar om de Kerk en haar sacramenten volop te kunnen vertrouwen, zijn er objectieve maatstaven nodig om te bepalen of een sacrament een sacrament is. Want als de werking van een sacrament afhankelijk zou zijn van iets oncontroleerbaars als het geloof van de bedienaar of degene die bediend wordt, dan kun je nooit echt zeker weten of een sacrament wel geldig is.

Achter het moderne woord "impartation" zit in principe dus wel een mooi gedachtengoed, maar als er geen objectieve maatstaven zijn waaraan je kunt zien of een zalving of handoplegging wel écht is, dan kun je daar nooit zeker over zijn. Want je kunt nooit controleren of iemand wel echt het daarvoor vereiste geloof heeft, of misschien de boel wil bedriegen door nepzalvingen uit te delen.

Je ontkomt dus niet aan enkele objectieve en gemakklijk controleerbare regels die misschien star en erg op het uiterlijk gericht klinken, maar wel ervoor zorgen dat je meteen kunt zien of een zalving echt is of niet, zodat je echt op de werking van een correct toegediende zalving kunt vertrouwen. In de katholieke Kerk zorgt de liturgie daar al eeuwenlang met succes voor.

[Mark1987 0]

Quote:

Op woensdag 25 juli 2007 17:04:15 schreef RobertF het volgende: Achter het moderne woord "impartation" zit in principe dus wel een mooi gedachtengoed, maar als er geen objectieve maatstaven zijn waaraan je kunt zien of een zalving of handoplegging wel écht is, dan kun je daar nooit zeker over zijn. Want je kunt nooit controleren of iemand wel echt het daarvoor vereiste geloof heeft, of misschien de boel wil bedriegen door nepzalvingen uit te delen.

Ik heb het woord "impartation" gekozen omdat het wat mij betreft het best verwoord wat er precies gebeurt, en ik kon niet zo gauw een goed Nederlands alternatief vinden, maar ik zoals je kon lezen ben ik wel redelijk op de hoogte dat de RKK een traditie heeft van handoplegging. Interessant en leuk dat je het even uitlegt. Ik wil dit alleen er even uitpikken.

Wat je eigenlijk stelt is dat er dus toetsing nodig is of een bepaalde zalving/gave of wat dan ook echt van God is. De RKK heeft hier zeeën van bronnen voor van van alles en nog wat, maar ook buiten de RKK is toetsen mogelijk. Het belangrijkste is toch wel de vruchten: wat brengt iets nu echt op? Komt iemand dichter bij God, krijgt hij/zij een hart voor armen of iets in die geest. In het geval van Toronto had de impartation te maken met een verfrissende uitstorting van de Heilige Geest, met bijbehorende manifestaties als lachen.

De vruchten waren dat mensen een diepere intimiteit met God ervaarden, maar ook bijvoorbeeld Heidi Baker, die naar Toronto kwam toen ze totaal kapot was na jaren zendelingenwerk wat gewoon niet van de grond kwam. Ze had 300 kerken gestart, en ze kon gewoon niet meer, ze was kapot. Bij Toronto ontving ze een impartation, ze bleef 7 dagen vastgenageld op de grond door een zware glorie van God die op haar rustte, waardoor ze niets meer kon bewegen. Dat klinkt erg vreemd, maar na deze ervaring was ze zo verfrist dat ze in een paar jaar duizenden kerken uit de grond heeft gestampt in Mozambique, en samen met haar man nog steeds kan blijven lachen en genieten daar.

Quote:

Je ontkomt dus niet aan enkele objectieve en gemakklijk controleerbare regels die misschien star en erg op het uiterlijk gericht klinken, maar wel ervoor zorgen dat je meteen kunt zien of een zalving echt is of niet, zodat je echt op de werking van een correct toegediende zalving kunt vertrouwen. In de katholieke Kerk zorgt de liturgie daar al eeuwenlang met succes voor.

Dat geloof ik dus niet. Regels zijn niet altijd verkeerd, en er zijn een heleboel tradities binnen de RKK die ik ontzettend waardeer, ware het niet dat ze wat mij betreft uitgeblust zijn. Maar dat is meer stof voor een ander topic. Het is zo ontzettend belangrijk om te blijven kijken naar God, wat Hij doet, waar Hij naartoe gaat, wat Hij zegt vandaag. Anders blijf je hangen op iets wat God 2000 jaar geleden heeft gezegd en alhoewel dat net zo belangrijk kan zijn, of belangrijker zelfs, leeft God vandaag nog steeds, en wil Hij vandaag nog steeds spreken, vernieuwen en aanraken. En dat is de fout die veel kerken maken, ze zijn gestopt te luisteren naar God.

Maar daar kunnen we dus over verder in het andere topic over tradities...

[Robert Frans 1.571]

Sjaloom Mark1987,

Ik begrijp je punt wel en over het vermeende uitgeblust zijn wil ik eventueel in dat andere topic wel met je discussieren. Alleen heb ik het idee dat je geen rekening houdt met het gegeven dat God vaak ook in het verborgene werkt. En dat bij veel christenen de vrucht van de Geest langzaam in hen groeit. Sterker nog, dat is meer regel dan uitzondering. Ook christenen zondigen en hebben met God een lange en moeizame weg vol opofferingen te gaan, voordat ze in de buurt van heiligheid komen. De Schrift spreekt niet voor niets over de vrúcht van de Geest: vruchten hebben de kenmerk dat ze langzaam groeien.

Als het Vormsel alleen geldig zou zijn als de vormeling spontaan op de grond zou vallen en er allerlei manifestaties zouden plaatsvinden, dan zitten we met een probleem. Want dat zou betekenen dat maar heel weinig vormelingen daadwerkelijk de heilige Geest zouden ontvangen. En dat een vormeling die zich zo op dat schitterende moment verheugd, maar tijdens het Vormsel vrij rustig blijft, weer teleurgesteld naar huis zou moeten gaan. Het Vormsel zou dan mislukt zijn, en een nieuwe datum voor een Vormsel zou dan moeten worden geprikt.

Het zou ook betekenen dat mensen die het Vormsel hebben ontvangen, maar na een jaar nog steeds niet naar zo heilig leven als de bedoeling is, ook teleurgesteld moeten erkennen dat het Vormsel dan blijkbaar niet geldig was. Geen enkele vormeling kan daardoor het sacrament meer vertrouwen, want je weet dan blijkbaar nooit of het allemaal wel echt is, of het allemaal wel geldig is. En als het sacrament niet te vertrouwen is, waarom God dan wél vertrouwen? Waarom zou je dan dé Bedienaar van het sacrament dan nog kunnen vertrouwen?

Ik geloof niet dat God zó selectief en zo met horten en stoten de heilige Geest uitdeelt. Ik geloof dat Hij aan iedereen die dat wil de heilige Geest uitdeelt. En of iemand nu tijdens het Vormsel allerlei heftige emoties uit, of stil in zichzelf verzonken blijft, dat maakt mijns inziens voor Hem niet uit. God geeft mensen zoveel vrijheid om te mogen zijn wie zij zijn. Of je nu temperamentvol bent of een binnenvetter, God wil iedereen met Zijn genade sterken en Zijn vrucht inplanten.

Daarom geloof ik dus dat manifestaties alleen geen kenmerk kunnen zijn van een geldig Vormsel, of een geldige "impartation." En hoeven vruchten op korte termijn daarvan ook geen bewijs te zijn. Misschien duurt het wel vijftig jaar voordat iemand na zijn Vormsel zo heilig leeft. En lijkt iemand wel heel stil tijdens het Vormsel, maar kookt en woelt het wel veel harder in zijn hart dan bij een temperamentvol iemand. Daabij kennen ook andere religies veel manifestaties en extases, dus tja...

[Raido 0]

Bij die dingen moet ik denken aan de predikantswijding in onze gemeente (door handoplegging) en het einde van elke dienst geleid door een predikant waar de zegen wordt opgelegd aan de gemeente, met opgeheven handen zegenende.

Je zult dit dan ook in veel stromingen tegenkomen, misschien alleen in andere vormen, door de andere achtergrond en overtuiging. Ik ken de priesterwijding niet, maar ik durf te zeggen zonder die kennis dat daar ook handen worden opgelegd. Waarom? Omdat op deze manier Timotheüs ook ambtsdrager is geworden in de Apostolische kerk. Bijvoorbeeld Matthew Henry schrijft daar ook over in zijn Bijbelverklaring.

[Robert Frans 1.571]

Klopt, bij de priesterwijding wordt door de bisschop de wijdeling de handen opgelegd. En de hele groep priesters die er dan bij staan, krijgen daarna ook de gelegenheid om hem even de handen op te leggen ter zegening. Ziet er heel bijzonder uit.

als je (in het Engels) een priesterwijding wilt zien.

[Mark1987 0]

@RobertF

Het begint al bij het stellen dat het ontvangen van de Heilige Geest gelijk staat aan de doop in de Heilige Geest. De Bijbel maakt daar ook al een duidelijk scheiding in:

Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ?Ontvang de heilige Geest. (Johannes 20:22)

Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven. (Handelingen 2:1-4)

De apostelen hadden de Heilige Geest ontvangen op het moment dat Jezus over ze heen blies, maar ze werden pas vervuld/gedoopt met de Heilige Geest tijdens het pinksterfeest. Er zit een groot verschil tussen die twee, dat niet iedereen altijd maakt. Nu weet ik niet hoe de RKK daar tegenaan kijkt, maar ik ging dus van de doop uit, niet het ontvangen van de Heilige Geest.

Ik geloof bovendien ook niet dat lichamelijke manifestaties altijd een vereiste zijn voor een doop, maar ik zie wel om me heen dat dit gewoon vaak gebeurt. Bovendien is het een kenmerk van bijna elke opwekking waar ik tot nu toe over gelezen heb. Voor zover ik het overzie is het meer regel dan uitzondering dat er kracht over iemand komt die de doop ontvangt, en ik vind het persoonlijk logisch dat er dan ook lichamelijke manifestaties plaatsvinden, maar het hoeft zeker niet altijd, God staat daarboven, net als boven elke traditie, regel en wet die er bestaat.

[Mark1987 0]

@Raido, het opleggen van handen is alleen iets anders dan het imparteren van gaven of vervulling met de Heilige Geest. In de bijbelcitaten die ik aanhaalde zie je meerdere malen dat er iets wordt overgezet van de ene persoon naar de andere, dat is wat imparation inhoudt, het overbrengen van iets, en ik zie dat weinig gebeuren eigenlijk.

[Raido 0]

Denk je soms niet dat je te gefocusd op 'gebeuren' (en dan vooral uitwendige zaken?) verder kan ik er weinig over zeggen, ik weet niet wat de plaats was van het opleggen van handen, welke krachten men daar aan verbond in de Joodse en Griekse cultuur.

[Mark1987 0]

Quote:

Op woensdag 25 juli 2007 19:38:29 schreef Raido het volgende: Denk je soms niet dat je te gefocusd op 'gebeuren' (en dan vooral uitwendige zaken?)

Ik denk eerder dat anderen te weinig gefocused zijn op 'gebeuren'. Een evangelie zonder kracht wil ik niets mee te maken hebben hoor, ik wil God zien, horen, proeven en ervaren in mijn dagelijks leven. Psalm 34:9 leeft dan ook voor mij (Proef, en geniet de goedheid van de HEER).

Quote:

verder kan ik er weinig over zeggen, ik weet niet wat de plaats was van het opleggen van handen, welke krachten men daar aan verbond in de Joodse en Griekse cultuur.

Oki

[Hj 0]

Quote:

Op woensdag 25 juli 2007 19:46:04 schreef Mark1987 het volgende: [...]Een evangelie zonder kracht wil ik niets mee te maken hebben hoor, ik wil God zien, horen, proeven en ervaren in mijn dagelijks leven.

Je hebt niet te willen of bij God af te dwingen. Als God besluit eens een tijdje afstand van je te nemen, dan is dus ook je geloof weg omdat je hem niet meer ervaart en proeft in het dagelijks leven?

[Raido 0]

Quote:

Ik denk eerder dat anderen te weinig gefocused zijn op 'gebeuren'. Een evangelie zonder kracht wil ik niets mee te maken hebben hoor, ik wil God zien, horen, proeven en ervaren in mijn dagelijks leven. Psalm 34:9 leeft dan ook voor mij (Proef, en geniet de goedheid van de HEER).

Bevindelijkheid wordt ook wel eens Verinnerlijkt Christendom genoemd. Als het gaat om religieuze beleving is het wars van uiterlijkheden, het geloof, de omarming van Christus is een zaak tussen de zondaar en God. Misschien komt het ook daar door.

Ik weet niet wat ik mis, en mis het dus ook niet.

[Robert Frans 1.571]

Sjaloom Mark1987,

De term "doop in de heilige Geest" is geen echt gebruikte term in de katholieke Kerk. Wedergeboren worden gebeurt in het Doopsel, bekering en levensheiliging gebeurt in het leven van alledag en het ontvangen van de heilige Geest gebeurt in het Vormsel. Wel hoor je vooral meer charismatische katholieken spreken over de "vrijmaking" van de Geest in je hart, zodat je inderdaad krachtige manifestaties kúnt krijgen.

Je zou onder vrijmaking dus kunnen verstaan: de heilige Geest alle ruimte geven door je heen te werken, middels een complete en totale liefdevolle overgave aan de Heer, daarbij horend een diepe, innige vereniging met Hem in de Eucharistie. Door het Vormsel ontvang je sowieso de heilige Geest, al zou de bisschop bij wijze van spreken atheïst zijn en zou jij bij wijze van spreken er koeltjes onder blijven.

Maar de mate waarin de Geest vrucht draagt is afhankelijk van Gods genade, maar ook van jouw levensinstelling. Als de Geest eenmaal bij jou naar binnen is getreden, gaat Hij ook nooit meer weg. Daarom kun je het Vormsel maar één keer ontvangen; het is een eeuwig merkteken op je ziel. Maar wat Hij in jou gaat bewerken en doen, dat ligt ook aan jou.

Bij de ene persoon zal Hij krachtig inwerken, bij de andere doet Hij het rustig aan. De ene persoon wordt meteen een heilige, de andere negentig procent van de gelovigen gaan een zware strijd aan tegen de zonde, steundend op zijn onmetelijke genade, in het bijzonder in de Eucharistie en in de Biecht. En ik verzeker je, mede uit ervaring: uitgeblust zijn deze sacramenten allerminst...

[Mark1987 0]

Quote:

Op woensdag 25 juli 2007 19:50:08 schreef Hj het volgende: [...]Je hebt niet te willen of bij God af te dwingen. Als God besluit eens een tijdje afstand van je te nemen, dan is dus ook je geloof weg omdat je hem niet meer ervaart en proeft in het dagelijks leven?

Ik dwing niets af bij God, God is zoals Hij is, en Hij houdt er van om dicht bij ons te zijn, en dat ervaar je. Maar mijn geloof zou zeker niet weg zijn als dit een weekje niet zo is. God is goed, en het ligt zeker niet aan Hem.

[Hj 0]

Quote:

Op woensdag 25 juli 2007 20:07:44 schreef Mark1987 het volgende: [...] Ik dwing niets af bij God, God is zoals Hij is, en Hij houdt er van om dicht bij ons te zijn, en dat ervaar je. Maar mijn geloof zou zeker niet weg zijn als dit een weekje niet zo is. God is goed, en het ligt zeker niet aan Hem.

Jaaaa... God de grote knuffelbeer. Overigens wanneer is bij jou het geloof dan wel weg, niet na een weekje dus... maar na hoeveel tijd dan wel, welk ultimatum leg je God voor?