Donor bij onvruchtbaarheid??

[Gast Anon_phpbb]

Wij, getrouwd heterostel, hebben onlangs te horen gekregen dat wij onvruchtbaar zijn.

Nu zijn wij benieuwd naar de meningen van andere Christenen (liefst natuurlijk die uit ervaring spreken, maar anderen ook hartelijk welkom!) over de moeilijke keuze tussen eicel/spermadonatie en adoptie.

Ik hoop dat jullie ons kunnen helpen.

[Robert Frans 1.542]

Sjaloom Olivia,

Vanuit mijn geloof (katholiek) kan ik je adoptie aanraden. Idealiter behoort een kind geboren te worden in een liefhebbend gezin met pa en ma. Eicel- en spermadonatie gaat recht tegen dat principe in en gaat mijn inziens dus tegen Gods orde in. Immers, het kind wordt dan geboren uit een anonieme vader en niet uit een huwelijkspaar.

Adoptie is daarom mijns inziens de enige juiste oplossing. In dat geval neem je de zorg voor een kind op je, voor wie de ouders om wat voor reden dan ook niet konden zorgen. Je zorgt er dan voor dat het kind alsnog ouders krijgt die voor hem kunnen zorgen en dat hij of zij kan opgroeien in een gezin.

Het is jammer dat niet elk kind in zijn of haar natuurlijke gezin kan opgroeien, maar het idee van adoptie kan toch een goede oplossing zijn. Vooral omdat er echtparen zoals jullie zijn, die graag kinderen willen, maar geen kinderen op de natuurlijke manier kunnen krijgen.

Ik wens jullie in elk geval Gods wijsheid, leiding en zegen bij het nemen van een besluit.

[LodewijkNapoleon 0]

Overigens ken ik ook een Christelijk paar die door dat ze onvruchtbaar zijn, zich heel erg maatschappelijk nuttig hebben gemaakt, dat kan ook inderdaad.

[Nynthe 1]

Wat een schokkend bericht hebben jullie te horen gekregen zeg! Allereerst heel veel sterkte daarmee, het is (naar mijn idee) toch een belangrijk idee dat je ergens bij had dat je nu moet aanpassen en dat lijkt me absoluut niet makkelijk.

Ik heb het met mijn zussen wel eens gehad over eicel donatie e.d. Je leest wel eens wat en dat bespreek je dan met elkaar. Voor mijn zussen zou ik bijv met ontzettend veel liefde eitjes afstaan. Ik denk dat ik daar ook geen moment over zou twijfelen, en ik geloof dat mijn zussen hetzelfde voor mij zouden doen.

Nadeel is wel dat je alleen mag doneren als je zelf al kinderen hebt, omdat het wel eens problemen kan opleveren met de vruchtbaarheid van de donor.

In welke vorm zit je zelf te denken aan eiceldonatie? Van een bekende of onbekend?

Spermadonatie wordt al een tikkeltje lastiger. Niet voor mij, maar voor mijn man. Hij vind het idee dat het zaad van een andere man in zijn vrouw komt nou niet bepaald iets om over te juichen. Aan de andere kant begrijpt hij wel heel erg goed dat ik het op z'n minst één keertje een zwangerschap wil meemaken. Maar hoe dit dan vorm zou moeten krijgen, bekende of onbekende donor, zo ver is mijn gedachtestroom nog nooit gekomen.

En adoptie. Aan de ene kant wel, maar persoonlijk zie ik dat toch als een soort van 'laatste redmiddel' Als iedere andere mogelijkheid niets meer oplevert, dan wel. In eerste instantie zouden we er helemaal voor gaan op te proberen alsnog zwanger te raken.

Daarna adoptie. Maar ik denk dat het in the end niet uitmaakt qua liefde die je voor een kind voelt.

Het lijkt me inderdaad een lastige keuze die je moet maken als je besluit toch kinderen te willen.

Hebben jullie nog ondersteuning gekregen van artsen of dergelijke?

En niet geheel onbelangrijk: Wat zijn jullie eigen gedachtes over dit onderwerp?

[Gast Anon_phpbb]

Bedankt lieve mensen voor deze snelle reacties al. Zowel positief als negatief, dat maakt me nog niet zo zeer uit, maar voornamelijk de argumenten ben ik (zijn wij) benieuwd naar.

Allereerst vraag ik me na dit lezen af: hebben jullie dit zelf meegemaakt of dichtbij? Hoeft natuurlijk niet, maar ben alleen benieuwd hiernaar.

@ RobertF natuurlijk heb je gelijk dat ieder kind geboren zou moeten worden in een liefhebbend gezin. Alleen vraag ik me af: is dat bij adoptie dan wel altijd zo? Ik heb zo het idee dat als een kindje bij ons d.m.v. een donor geboren zou worden, het meer in een liefdevol gezin geboren wordt dan in veel gevallen van waar adoptiekinderen geboren worden!

Wel is adoptie natuurlijk een heel mooi idee om kinderen zonder thuis toch een thuis te kunnen geven. Maar, heel egoistisch misschien, maar momenteel denken we niet zoveel aan wat goed is voor andere kinderen, maar voor onszelf (slecht he..)

@ Pius_XII we willen wel heel graag kinderen, maar wie weet kunnen we in de lange wachtperiode die volgt, inderdaad ook onze tijd toch op een dergelijke manier nuttig besteden.

@ Nynthe bedankt voor je lieve medeleven. Ja schokkend kan je het wel noemen. Onze wereld staat momenteel echt op zijn kop.

Wij hadden het eerder echt nooit over donatie gehad, ja, orgaandonatie, maar niet in deze vorm. Ik moet je zeggen dat ik persoonlijk wel zou twijfelen om het aan familie/vrienden te geven, niet omdat ik het ze niet gun, maar meer het idee erachter, als ik dat kind later zie. Wij denken dan ook echt aan een anonieme donor. Hebben het wel over naaste familieleden gehad (ook dat je dan weet hoe die eruit ziet, wat het voor persoon is, en geen lange wachtlijsten natuurlijk) maar het idee dat mijn zusje zowel de tante als de biologische moeder van het kind is, lijkt me echt niet fijn.

Gelukkig denken we momenteel allebei hetzelfde over de donatie. Uiteraard zou mijn man het ook niet leuk vinden, iemand anders zaad in mij, maar het feit dat we dan wel een totale zwangerschap etc samen kunnen meemaken maakt het voor ons toch meer "ons kind" dan een adoptiekind, voor ons idee.

Inderdaad denk ik niet dat het uiteindelijk uitmaakt qua liefde die je voor een kind voelt.

Mooie tekst trouwens, onderaan!!

[Nynthe 1]

Ik kan me voorstellen dat je wereld op de kop staat. Het is stom misschien, want ik weet natuurlijk dat het niet aan mij is of ik wel of niet kinderen krijgen kan, maar op één of andere manier ga je er nooit vanuit dat het niet zou kunnen. Raar eigenlijk...

Ik kan het me ook wel voorstellen hoor, dat je liever geen bekenden zijn. We hebben het er in een diepzinnige gespreksavond wel eens over gehad om dan, in het geval dat, zijn broer te vragen. Die heeft toch dezelfde genen als mijn man, je kent de erfelijke factoren, dat soort dingen. Maar voor die persoon zou het misschien ook wel moeilijk/lastig/apart zijn om te weten dat het kind uit jouw ontstaan is. Het is een lastig vraagstuk, zeker.

Wat fijn ook dat je het er met naaste familieleden over hebt kunnen praten trouwens.

Maar ik zie de voordelen die je noemt wel inderdaad, en ik denk dat ik in the end, mocht het ons overkomen, voor dezelfde keuze zouden gaan.

Fijn dat jullie wat dit betreft op één lijn kunnen staan. Ik hoop dat jullie ook bij elkaar veel steun zullen krijgen en je verdriet kunnen delen. Het is een raar ding, dat met het zaad. Beetje territoriumdrift van mannen denk ik

Maar ik zou zelf ook dat idee hebben. Je maakt de hele zwangerschap samen mee, genieten van de echo's samen, ochtendmisselijkheid (helaas ) dat soort dingen. Je leeft samen echt ergens naar toe en het komt ook echt uit jouw buik, niet van iemand die je misschien nooit gezien hebt en ook niet zal zien.

Misschien is het een vrouwending, misschien typisch iets voor mij, maar ik zou persoonlijk gewoon ontzettend graag zwanger willen zijn.

In het geval van donatie, tsja... Een kind verwekken is één ding, maar een vader zijn iets totaal anders. Je kind is gewoon van jou, daar hou je van, die voedt je op, die prijs je de hemel in, die geef je kamerarrest, en wie biologisch dan de ouders zijn maakt dan niet zoveel uit in mijn ogen.

En die tekst zag ik ooit eens ergens in een Engelse kerk en ik probeer er wel een beetje volgens te leven. Het heeft me meerdere malen op de been gehouden.

Hopelijk zal je er af en toe eens aan denken en zal het jullie kracht geven!

[Gast Anon_phpbb]

Hoi Nynthe,

Je hebt gelijk, je gaat er gewoon vanuit. En zelfs als je van de dokter te horen krijgt dat het niet gaat, denk je: oh, dan gaat het dus niet vanzelf (opluchting, het klopt dus dat ik nog steeds niet zwanger ben), dan maar via een omweg. Maar helemaal de deur klabam dichtgeslagen, nee, daar staat geen mens bij stil, volgens mij.

Je hebt gelijk, wij hebben het ook wel gehad over de erfelijke dingen, zo van "dan lijkt ie toch nog op vader én moeder en hoef je niet bang te zijn voor een kind met uiterlijke eigenschappen zoals rood haar wat in de verste verte niet voorkomt in de familie" Maar het gevoel erachter (oom = vader) is te erg.

Alleen onze ouders weten dat we absoluut onvruchtbaar zijn en over donor nadenken. Omdat we het -mocht het zover komen- ook het kind niet zouden willen vertellen, en het dan makkelijker is als verder ook niemand het weet. Wat vind je daarvan eigenlijk, het geheim houden? Wij hebben erover nagedacht en zouden het zelf nu niet meer willen weten, als wij van een donor-ouder komen.

Opzich staan we qua opvattingen wel dichtbij elkaar maar momenteel qua beleving verder helaas minder. Mannen en vrouwen verwerken zoiets denk ik toch op een andere manier, en dat botst momenteel nog wel eens flink. Je hebt gelijk, dat met dat zaad is echt een soort mannelijke trots ofzo. Mijn man had zo hetzelfde kunnen zeggen, maar nu het zo dichtbij komt is het toch anders. Niet alleen ik maar ook hij zou toch supergraag "zwanger" willen zijn, oftewel: mij met dikke buik overal showen enzo.. Wij denken er inderdaad precies zo over als jij omschrijft: als we er alleen bij het verwekken niet allebei bij zijn (of eigenlijk ook weer wel want bij de behandeling mag de partner er vaak bij zijn) is het maar zo'n klein gedeelte wat niet van ons samen is, en de rest van de zwangerschap en het kind z'n/d'r hele leven zijn wij toch de ouders!

Fijn om zo met een andere vrouw (anoniem) hierover te kunnen praten!! Toch hoop ik dat er ook nog anderen reageren, want als iedereen er zo over zou denken als jij en ik, hoe kan het dan dat als ik in de Evangelische boekhandel kijk, ik in het kader van onvruchtbaarheid alleen boeken vind die verder gaan op adoptie en pleegzorg, en nergens iets over donatie?

Bovendien vond ik op deze site, in een topic uit 2003, aardig wat negatieve meningen over donatie. Al vind ik sommige stukken wel heel ver gaan "Er zijn Christenen die zeggen dat masturbatie niet juist is. Aangezien deze handeling nodig is voor het doneren...." (want dan zou je ook geen vruchtbaarheids onderzoek kunnen doen)maar ook wel punten waar ik het wel weer een soort mee eens ben zoals "We zitten altijd aan alles zo enorm te sleutelen en maar voor mekaar zien te krijgen wat we zo graag willen, dat ik me weleens afvraag of we nog wel goed bezig zijn. Datzelfde geldt eigenlijk voor de hele medische wetenschap. Het brengt ons enorm veel goede dingen, maar het stelt ons ook voor enorme ethische kwesties: tot hoever kan je gaan met bepaalde handelingen / ingrepen..." Ik ben wel benieuwd naar andere (ook negatieve) meningen. Ook die hebben we nodig om uiteindelijk zeker te weten dat we de juiste beslissing hebben gemaakt!

Uiteraard betekent dat niet Nynthe dat ik niet wil dat jij nog reageert! Bedankt voor je wensen voor ons!

[danielle_v 0]

Quote:

Op zaterdag 26 mei 2007 00:32:46 schreef RobertF het volgende: Sjaloom Olivia, Vanuit mijn geloof (katholiek) kan ik je adoptie aanraden. Idealiter behoort een kind geboren te worden in een liefhebbend gezin met pa en ma. Eicel- en spermadonatie gaat recht tegen dat principe in en gaat mijn inziens dus tegen Gods orde in. Immers, het kind wordt dan geboren uit een anonieme vader en niet uit een huwelijkspaar. Adoptie is daarom mijns inziens de enige juiste oplossing. In dat geval neem je de zorg voor een kind op je, voor wie de ouders om wat voor reden dan ook niet konden zorgen. Je zorgt er dan voor dat het kind alsnog ouders krijgt die voor hem kunnen zorgen en dat hij of zij kan opgroeien in een gezin. Het is jammer dat niet elk kind in zijn of haar natuurlijke gezin kan opgroeien, maar het idee van adoptie kan toch een goede oplossing zijn. Vooral omdat er echtparen zoals jullie zijn, die graag kinderen willen, maar geen kinderen op de natuurlijke manier kunnen krijgen. Ik wens jullie in elk geval Gods wijsheid, leiding en zegen bij het nemen van een besluit.

en een geadopteerd kind komt wel voort uit een getrouwd een huwelijkspaar?

zelf ben ik voor adoptie omdat je zo een kind de kans geeft op een goed leven dat er al is ipv een ander kind op de wereld te zetten

[Dostojevski 0]

Quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 22:21:59 schreef danielle_v het volgende: en een geadopteerd kind komt wel voort uit een getrouwd een huwelijkspaar?

Het gaat erom dat het een onwenselijke situatie is dat een kind niet door zijn/ haar biologische ouders wordt opgevoed. Soms is die situatie er helaas, en dan is adoptie een goede oplossing. Maar dat is wat anders dan doelbewust zo'n situatie creëren, wat bij donatie gebeurt.

Volgens mij heeft Robert wel een punt (duh, hij praat de Kerk na ): de herkenning die je vaak vindt bij je biologische ouders, is in de meeste gevallen heel waardevol. Dat is duidelijk de "ideale" situatie. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (ik zeg 't maar, voordat iemand daarmee komt).

[Nynthe 1]

Het geheim houden voor een eventueel kind dat hij van een donor komt... Tsja. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat je daarbij beren op de weg ziet en daarom voor die keuze wil gaan. Aan de andere kant, puur vanuit mezelf gezien, zou ik het wel willen weten. Iedereen wil weten waar hij of zij vandaan komt denk ik. Nou ja, anders gezegd: Ik wel. Ik heb mijn ouders zelfs gevraagd of ze nog wisten wanneer ik verwekt ben, of ik gepland was enz Maar goed, misschien ben ik enorm nieuwsgierig aangelegd.

Ik denk echter niet dat deze kennis zich tegen jullie zal keren. Het is misschien slikken en ik kan me ook voorstellen dat het kind en jullie er uiteindelijk niet met iedereen over zullen hebben, en dat hoeft ook helemaal niet. Maar het kind weet dan wel waar hij/zij vandaan komt, weet dat het ontzettend gewenst is, gepland met grote zorg en verlangen, iets wat niet iedereen op deze aarde kan zeggen denk ik. En dat heeft dan ook wel weer wat op één of andere manier. Maar misschien dat ik het verromantiseer ofzo, zou best kunnen.

Ik denk dat het verhaal zo dramatisch is zoals je het zelf brengt. Als je een kind altijd in de waan laat maar op zijn 18de verjaardag met een plechtig gezicht vraagt te gaan zitten om 'iets belangrijks' te vertellen, dan kan ik me voorstellen dat het een grote schok is. Wanneer je echter iets bespreekbaar maakt, hou je het ook zelf in de hand. Hoe je het brengt en blijft het gesprek open.

Maar nogmaals, dat is een keuze van jou en je man. En wat tussen jullie is, is tussen jullie en in feite heeft niemand daar wat mee te maken.

Dat het botst kan ik me wel voorstellen. Ik weet niet bij wie van jullie 'het probleem' (weet even niet hoe ik het anders moet noemen) ligt, maar ik kan me voorstellen dat je je op één of andere manier toch schuldig voelt, het idee hebt dat je faalt, terwijl je er in feite niets aan kan doen.

En mannen en vrouwen beleven dingen inderdaad nou eenmaal anders. Je kan over veel dingen praten, maar je blijft toch twee individuen. Ik hoop dan ook dat jullie dicht bij elkaar zullen blijven in deze periode en Gods nabijheid heel sterk mogen ervaren.

Waarom er veel mensen enigszins tegenover staan is mij bekend, maar zoals je misschien zelf al gemerkt hebt sta ik niet achter deze standpunten. Ik denk dat het ook wel goed is wat ik jou zie doen: informatie opzoeken, het gesprek aangaan met mensen. Luister naar andere visies en bepaal uiteindelijk na gebed wat jij en je man vinden. De ene persoon zegt met zekerheid dit, de ander is weer overtuigd van het tegenover gestelde. Iets waar jij niets aan hebt feitelijk. Dus praat praat praat, denk er goed over na en beslis dan. In the end draait het om jouw leven, die van je man en hopelijk jullie toekomstige kindje.

[Alexej 0]

Aan mijn reactie ga je niet veel hebben bij het maken van een keuze, maar ik wil het toch even kwijt.

Ik vind niet dat het uitmaakt of een kind wordt geboren uit twee, drie, anderhalve ouders, of uit de grote teen van goliath.

Het gaat erom dat elk kind met de grootst mogelijke liefde en toewijding wordt opgevoed. En dat het kind verzekerd is van de liefde van de mensen die hem van jongs af aan hebben verzorgd.

Maak de keuze waar jij je het prettigst bij voelt. Voel. Deze kwestie rationaliseren kan toch niet.

En dan nog ff over het vertellen aan een kind. Ik zou niet wachten tot late leeftijd, want het kind heeft wel het recht om het te weten.

Maar daar zou ik me trouwens nog niet te druk over maken.

Succes, en doe niks overhaast.

Alexej.

[Dostojevski 0]

Quote:

Op woensdag 30 mei 2007 03:02:58 schreef Alexej het volgende: Ik vind niet dat het uitmaakt of een kind wordt geboren uit twee, drie, anderhalve ouders, of uit de grote teen van goliath.

Als ik het goed heb begrepen is er gewoon onderzoek naar dit soort zaken gedaan en is gebleken dat het wél uitmaakt of een kind wordt opgevoed door eigen ouders, niet-biologische ouders, homo-ouders, of de grote teen van Goliath. Meer dan iets wat ik ooit heb gehoord, is dit niet, dus ik kan die onderzoeken uiteraard niet presenteren hier.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 22:21:59 schreef danielle_v het volgende: [...] en een geadopteerd kind komt wel voort uit een getrouwd een huwelijkspaar? zelf ben ik voor adoptie omdat je zo een kind de kans geeft op een goed leven dat er al is ipv een ander kind op de wereld te zetten

Hoi Danielle, bedoel je dat je dit sowieso zou doen, ook als je zelf wel kinderen kunt krijgen?

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 22:38:22 schreef Dostojevski het volgende: [...] Het gaat erom dat het een onwenselijke situatie is dat een kind niet door zijn/ haar biologische ouders wordt opgevoed. Soms is die situatie er helaas, en dan is adoptie een goede oplossing. Maar dat is wat anders dan doelbewust zo'n situatie creëren, wat bij donatie gebeurt. Volgens mij heeft Robert wel een punt (duh, hij praat de Kerk na ): de herkenning die je vaak vindt bij je biologische ouders, is in de meeste gevallen heel waardevol. Dat is duidelijk de "ideale" situatie. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (ik zeg 't maar, voordat iemand daarmee komt).

Ik vind hier wel wat in zitten, dit is inderdaad geen ideale oplossing maar een nood-oplossing. En of we dat bewust zo moeten willen creëren is inderdaad de vraag. Maar het is in ons geval wel zo dat maar 1 van de 2 niet vruchtbaar is, dus sowieso er is sowieso 1 biologische ouder. En over herkenning vraag ik me af: hoeveel is genetisch bepaald en hoeveel wordt "aangeleerd"? Ik heb ook wel eens een geadopteerd kindje gezien dat een bepaald trekje precies zo heeft als zijn "vader".

---

Samengevoegd:

Quote:

Op woensdag 30 mei 2007 01:39:56 schreef Nynthe het volgende: Iedereen wil weten waar hij of zij vandaan komt denk ik. Nou ja, anders gezegd: Ik wel. Ik heb mijn ouders zelfs gevraagd of ze nog wisten wanneer ik verwekt ben, of ik gepland was enz Maar goed, misschien ben ik enorm nieuwsgierig aangelegd.

Misschien is dat het zulke vragen heb ik mijn ouders nooit gesteld. Het is wel zo dat we vooraf zouden moeten beslissen: of we vertellen het wel, of we vertellen het niet. En als we het wel vertellen, inderdaad niet tot z'n/d'r 18e jaar wachten, maar bespreekbaar maken om het niet te dramatisch te maken. Als we ervoor kiezen het niet te vertellen, is dat puur omdat het voor ons niet belangrijk is hóe het is gegaan, maar dàt we een kindje krijgen. (Op dezelfde manier dat we -behalve onze ouders- nu niemand hebben verteld dat het "aan hem ligt" omdat het voor ons niet belangrijk is aan wie het ligt, maar dàt het zo is) En op het moment dat wij kiezen voor "niet vertellen" zullen we het ook tegen niemand anders zeggen. Bij een geadopteerd kindje ligt dat natuurlijk anders, daarmee zou ik ook naar zijn/haar geboorteland willen gaan om te laten zien waar hij/zij vandaan komt. Maar om zo'n "beerput" los te trekken, niet zonder risico, terwijl het kind er uberhaupt geen idee van heeft dat het níet op de normale manier is verwekt..

---

Samengevoegd:

Op woensdag 30 mei 2007 03:02:58 schreef Alexej het volgende:

Ik vind niet dat het uitmaakt of een kind wordt geboren uit twee, drie, anderhalve ouders, of uit de grote teen van goliath.

Quote:

Op woensdag 30 mei 2007 06:59:11 schreef Dostojevski het volgende: [...] Als ik het goed heb begrepen is er gewoon onderzoek naar dit soort zaken gedaan en is gebleken dat het wél uitmaakt of een kind wordt opgevoed door eigen ouders, niet-biologische ouders, homo-ouders, of de grote teen van Goliath. Meer dan iets wat ik ooit heb gehoord, is dit niet, dus ik kan die onderzoeken uiteraard niet presenteren hier.

Volgens mij draaien we hier iets om: "geboren worden uit 2, 3, anderhalve ouders of de grote teen van Goliath" of "opgevoed worden door eigen, niet-biologische, homo-ouders of de grote teen van Goliath"

En met alle respect vind ik er ook wel verschil tussen zitten of een alleenstaande moeder of een lesbiennepaar naar de spermabank gaan of een gelukkig getrouwd heteropaar!

---

Samengevoegd:

Fantastisch trouwens, al die reacties!!

[danielle_v 0]

Op dit moment willen mijn vriend en ik absoluut geen kinderen maar mocht dat ooit veranderen dan zijn wij helemaal voor adoptie.

[Nynthe 1]

Quote:

Op woensdag 30 mei 2007 06:59:11 schreef Dostojevski het volgende: Als ik het goed heb begrepen is er gewoon onderzoek naar dit soort zaken gedaan en is gebleken dat het wél uitmaakt of een kind wordt opgevoed door eigen ouders, niet-biologische ouders, homo-ouders, of de grote teen van Goliath. Meer dan iets wat ik ooit heb gehoord, is dit niet, dus ik kan die onderzoeken uiteraard niet presenteren hier.

Het zal vast wel uitmaken, maar wát maakt dat dan uit? Dat het anders is dan bij de meeste gevallen is duidelijk, maar in hoeverre heeft het invloed op de ontwikkeling van een kind?

Zomaar een wilde gok, maar ik denk dat er ook weer andere onderzoeken zijn die het weer tegenspreken en claimen dat het niets uitmaakt.

Het ligt niet aan de seksuele geaardheid of wat dan ook van de ouder, maar aan de opvoedkundige kwaliteiten van de ouder naar mijn mening.

Quote:

Op woensdag 30 mei 2007 11:35:41 schreef Olivia het volgende: Misschien is dat het zulke vragen heb ik mijn ouders nooit gesteld. Het is wel zo dat we vooraf zouden moeten beslissen: of we vertellen het wel, of we vertellen het niet. En als we het wel vertellen, inderdaad niet tot z'n/d'r 18e jaar wachten, maar bespreekbaar maken om het niet te dramatisch te maken. Als we ervoor kiezen het niet te vertellen, is dat puur omdat het voor ons niet belangrijk is hóe het is gegaan, maar dàt we een kindje krijgen. (Op dezelfde manier dat we -behalve onze ouders- nu niemand hebben verteld dat het "aan hem ligt" omdat het voor ons niet belangrijk is aan wie het ligt, maar dàt het zo is) En op het moment dat wij kiezen voor "niet vertellen" zullen we het ook tegen niemand anders zeggen. Bij een geadopteerd kindje ligt dat natuurlijk anders, daarmee zou ik ook naar zijn/haar geboorteland willen gaan om te laten zien waar hij/zij vandaan komt. Maar om zo'n "beerput" los te trekken, niet zonder risico, terwijl het kind er uberhaupt geen idee van heeft dat het níet op de normale manier is verwekt..

Het zijn inderdaad nogal wat dingen waar je rekening mee houdt dan. Mocht het nou zover komen dat jullie samen beslissen wat jullie willen, donatie of adoptie, dan zou ik zeker gebruik maken van hulp die geboden wordt om ook hierover te praten

[Gast Anon_phpbb]

Lieve Meid, wat een moeilijke keuze, en wat een moeilijke tijd.

Weet je lievert, er zijn zoveel keuzes, maar de een is niet makkelijker he dan de ander. adoptie lijkt ook zo'n makkelijk antwoord, zo 'geaccepteerd' omdat je dan een verwaarloosd kind een kans geeft ofzo, zo nobel. maar ook adoptie is geen makkelijke weg als je ongewenst kinderloos bent. En makkelijk gezegt is ook, "nou ik doe dit of dat als ik geen kinderen kan krijgen", maar ach.... wie weet nu eigenlijk waar hij of zij het over heeft, als je het zelf nooit ervaren hebt?

Niemand kan jou leegte vullen in de weg naar kinderen, en het liefst zou het uit je eigen komen, maar ook de weg naar acceptatie dat dit niet kan is ook lang en moeilijk, em je zoekt naar een oplossing om hier doorheen te komen, met je uiteindelijke wens, een prachtig kindje...

Geef jezelf de tijd lievert, wat jou is overkomen is niet makkelijk, en geef daar de ruimte aan.

Het liefst wil je een kindje dat lijkt alsof het door jullie zelf verwekt is he', schaam je je misschien dat jullie dit niet kunnen. (correct me if im wrong)En "oom=vader" betekend dat dat je man niet vruchtbaar is? En het idee misschien dat hij (oom=vader) dan later zijn vaderrechten wilt opeisen en een anonieme donor dit niet wil/kan?

Waarom wil je het geheim houden? waar is dat goed voor?

Waar geheimen zijn is er ook de waarheid. Stel jou kind kan later geen kinderen krijgen, om wat voor reden dan ook, zou je het dan vertellen wat jou is overkomen? Vragen zal je altijd krijgen lievert, kan jij leven met een geheim als deze? Zou je liever niet willen leven dat men het weet? dat ook vrouwen die in deze positie steun kunnen hebben aan jou? en andersom ook. Een geheim houden maakt je ook eenzaam, al is het makkelijker om anoniem zulke berichten te plaatsen, wij zijn niet je beste vriendinnen, je zus als je die hebt, vrienden of bekenden uit je gemeente.

ken je de uitspraak "vader worden is een gunst, vader zijn een hele kunst" Een spermacel maakt je geen vader, dat ben je in je wezen, neem voor jullie de keuze die het best bij jullie aansluit. Wat dat ook mag zijn, en waar jullie mee kunnen leven, samen als man en vrouw, maar ook als gezin.

Ik heb niet een oordeel over wat beter is, doe wat jou gevoel zegt wat juist is voor jullie.

En weet, opvoeden doe je met je hart, hoe het kindje verwekt is en waar het vandaan komt bepaald niet hoe jullie dit kindje opvoeden. Zodra jij jou kindje in je armen sluit weet je, het is goed, want elk kindje is een wonder. En welke keuze je ook neemt, deze neem je niet "alleen" want je kindje word je "gegeven", op welke manier dan ook. En al zou je je kindje zelf niet dragen (zwangerschap) Je kindje draag je bij je, voor altijd in je hart.

Lievert, heel veel sterkte in jullie keuze. Jullie hebben het beide moeilijk, maar probeer elkaar toch zoveel mogenlijk te steunen, al valt het soms niet mee.

En een ieder die zo nobel antwoord met adoptie, denk ook eens aan pleegkinderen, deze zijn erg hard nodig!

En ook al je zelf al kinderen hebt, een kindje erbij kan altijd.

[FollowJesus 0]

Olivia,

zware situatie.

Blijf sterk

Je bent een vrouw van God.

Ik wil je bemoedigen om vast te houden aan geloof.Samen met jou man.

Weet niet of je Samuel hebt gelezen,over Hanna?

Blijf geloven dat God het voor je kan doen.Ik geloof dat Hij het voor je kan doen,zal doen.En dat je helemaal gek voor Hem zal worden omdat je weet wat Hij voor je heeft gedaan.

Hanna BAAAAAAADDDD maar kreeg geen antwoord.Haar man had liefde voor haar.Oh Olivia ik geloof dat God het voor je zal doen.Het is tijd dat we staan op de belofte die God ons heeft gegeven.Deze geeft ons geloof en bevestigd het geloof.

De keus is natuurlijk aan jouzelf.

(adoptie is iets moois omdat je iemand niet alleen helpt maar ik geloof dat God je ervoor zal zegenen voor je warm hart om mensen te helpen)

God zegen je