Help, ik ben brus!

[cobybryant 0]

Opgroeien als Brusje is soms lastig, maar kan je ook heel sterk maken en inlevend!

Ik weet niet precies wat een brus is, maar ken iemand met een moeder die altijd problemen had en ontzettend depressief was. Het is hoe je ermee omgaat/ kunt gaan. Zij is in de zorg gaan werken en is inderdaad sterk en inlevend.

[saniejjj 0]

Is er nog iemand die deze thread leest. Ben ook een brus en kom graag in contact met andere brussen

[gewoon Paul 8]

Hai Saniejjj, welkom hier! Sinds september vorig jaar is het stil hier.. Maar, hier zijn nog steeds enkele brussen actief, in elk geval 1: Ik zelf. Als ernog anderen zijn melden die zich van zelf denk ik..

[saniejjj 0]

Vandaar ook mijn vraag of er nog leven is... Leuk dat er nog andere zijn. Nouja leuk, je begrijpt denk wat ik bedoel...

Ik kom er eigenlijk pas achter dat brus zijn ook negatieve kanten heeft en dat het op het moment mijn leven nogal in de war gooit. Het doet me goed om te lezen dat mijn gedrag niet raar is. En dat is ook de reden dat ik contact zoek om te horen hoe andere hier mee omgaan.

[saniejjj 0]

Nog even mijn verhaal. Ik ben een 27 jarige-brus van een autistisch broertje. Inmiddels woon ik al 4-5 jaar op mezelf en heb ik eigenlijk niet veel meer te doen met mijn boertje. Daarvoor was het leven met mijn broertje vanzelfsprekend. Ik ben altijd van mening geweest dat het me sterker heeft gemaakt. Ik was al vroeg zelfstandig, kon mijn eigen boontjes doppen en kon omgaan met mensen die net wat "anders" waren. Uiteraard was structuur belangrijk en kon er veel niet thuis, maar daar heb ik nooit over nagedacht. Om een beetje aandacht te krijgen van mijn ouders ben ik een streber geworden. Dat heeft er voor gezorgd dat ik nu sta waar ik sta en heeft me veel gegeven, maar nu zie ik de negatieve kanten. Nu ben ik net een jaar aan het werk en nu kom ik erachter dat mijn aangeleerde gedrag niet meer voldoet. Door mijn streberigheid ben ik een streskip en altijd bang dat ik iets niet goed doe. Mijn werk is vrij chaotisch en ik weet veelal niet wat me te wachten staat. Dat vind ik eng. De stress en de ongestructureerdheid leidt ertoe dat ik bekaf ben, terwijl ik het werk op zich mooi vindt. Het leidt er ook toe dat ik nachten maak van 9 uur maar nog steeds moe ben. Dat ik midden in de nacht wakker wordt om te overdenken wat ik de volgende dag op het werk moet doen. Ik wordt er helemaal gek van en wil mijn energie en motivatie van voorheen terug. Ik wil het gedrag wat ik mezelf heb aangeleerd wijzigen. Sociaal gezien heb ik ook veel moeite. Ik vind het super moeilijk om me welkom te voelen in een groep en gewoon gezellig doen. De mensen bestempelen me als serieus. Inmiddels heb ik de moeilijk stap gedaan om hulp te zoeken van een psycholoog. In mijn zoektocht op het net vond ik artikels terug over brussen en daarin herkende ik ontzettend veel van mezelf terug. Ik kwam erachter dat mijn gedrag niet raar is. Fijn om te lezen, maar ik lees niet terug in hoeverre men er weer bovenop komt. En hoe ik me gedrag afleer en weer lol in het leven krijg. Ik ben dus op zoek naar brussen die zich in dit verhaal herkennen. Hoe pakken zij dit aan? Ik wil gewoon weer lol hebben en met enthousiasme in het leven staan. Iets wat op het moment niet lukt.

[Lobke 467]

Vaak hoorde ik van brussen op mijn werk, ze hadden het niet altijd makkelijk.

Inderdaad de aandacht ging grotendeels naar hun broer of zus in mijn geval waren dat mensen met een verstandelijke beperking.

Ze begrepen het vaak wel maar velen zijn toch aandacht te kort gekomen. En soms wreekt dat zich en keert men broer of zus de rug toe wanneer ouders er niet meer zijn. Gelukkig zijn er ook veel goede contacten, maar dat de brussen het soms ervaarden als een last op hun schouders, dat hoor ik regelmatig.

[gewoon Paul 8]

Dagboek, ik heb je verhaal gelezen maar ben nu eem niet in de gelegenheid om een antwoord te geven. Die volgt zsm.

[saniejjj 0]

Vaak hoorde ik van brussen op mijn werk, ze hadden het niet altijd makkelijk.

Inderdaad de aandacht ging grotendeels naar hun broer of zus in mijn geval waren dat mensen met een verstandelijke beperking.

Ze begrepen het vaak wel maar velen zijn toch aandacht te kort gekomen. En soms wreekt dat zich en keert men broer of zus de rug toe wanneer ouders er niet meer zijn. Gelukkig zijn er ook veel goede contacten, maar dat de brussen het soms ervaarden als een last op hun schouders, dat hoor ik regelmatig.

Let wel: Ik neem het me ouders of me broertje ook echt niet kwalijk. Ze hebben gedaan wat ze konden. Ik kom uit een heel fijn gezin De tijd was er gewoon niet en mijn broertje had de tijd hard nodig (ik niet). Wilde mijn ouders ook niet belasten met mijn aandachtvragerij.

[gewoon Paul 8]

Nog even mijn verhaal. Ik ben een 27 jarige-brus van een autistisch broertje. Inmiddels woon ik al 4-5 jaar op mezelf en heb ik eigenlijk niet veel meer te doen met mijn boertje. Daarvoor was het leven met mijn broertje vanzelfsprekend.

Voor mij zijn die details wat anders, mijn autistische broer is ouder als ik. Met hem in huis wonen was dus normaal, al had ik ergens wel door dat er bij ons thuis dingen anders waren als bij klasgenoten enzo.

Ik ben altijd van mening geweest dat het me sterker heeft gemaakt. Ik was al vroeg zelfstandig, kon mijn eigen boontjes doppen en kon omgaan met mensen die net wat "anders" waren. Uiteraard was structuur belangrijk en kon er veel niet thuis, maar daar heb ik nooit over nagedacht.

Ik juist niet. Structuur was belangrijk, maar mede door andere omstandigheden binnen het gezin waar ik leef, is dat er nooit echt geweest. Zodra ik als kind thuis kwam, zocht ik meteen mijn kamer op om daar stil en op mezelf te zijn, en vooral om mijn ouders niet tot last te zijn. Omgang met anderen had ik bijna niet, omdat ik me er 'gewoon' geen raad mee wist(dat probleem heeft inmiddels ook een naam, maar das geen onderwerp van gesprek).

Om een beetje aandacht te krijgen van mijn ouders ben ik een streber geworden.

Dat heeft zich bij mij nooit aangewakkerd. Ik ben altijd, en niet alleen thuis, de stille geweest.

Sociaal gezien heb ik ook veel moeite. Ik vind het super moeilijk om me welkom te voelen in een groep en gewoon gezellig doen. De mensen bestempelen me als serieus.

Jep, ik ook. En omdat ik voor de zoveelste keer ga zeggend at dat door eigen problemen komt, zal ik nu toch maar eem zeggen dat ik zelf sinds een paar jaar de diagnose PDD NOS heb. Ik ben sociaal ook nog steeds niet altijd even sterk, en wil daar de ene keer wel wat aan doen, maar de andere keer weer niet.

Inmiddels heb ik de moeilijk stap gedaan om hulp te zoeken van een psycholoog. In mijn zoektocht op het net vond ik artikels terug over brussen en daarin herkende ik ontzettend veel van mezelf terug. Ik kwam erachter dat mijn gedrag niet raar is. Fijn om te lezen, ...

Goed zo! En nu hopen dat je er wat uit haalt.

...maar ik lees niet terug in hoeverre men er weer bovenop komt. En hoe ik me gedrag afleer en weer lol in het leven krijg. Ik ben dus op zoek naar brussen die zich in dit verhaal herkennen. Hoe pakken zij dit aan? Ik wil gewoon weer lol hebben en met enthousiasme in het leven staan. Iets wat op het moment niet lukt.

Ik heb veel dingen geprobeerd, die vanuit innerlijke leegte kamen. Toen die niet lukten, ben ik eens goed na gaan denken wat ik zou kunnen doen, waar ik wat aan heb, en wat anderen leuk zouden kunnen vinden. Sinds ik dat heb gevonden, is het eigenlijk alleenig maar bergopwaarts gegaan. Ik zou je aanraden naast je werk een eigen leven op te bouwen. Zoek een of meerdere hobbie's waarvan je denkt dat ze bij je passen, ga vrijwilligerswerk doen, probeer gewoon dingen. Gaan ze niet, dan is het jammer, zoek dan wat anders. Zelf de eigen hand op je levensinrichting nemen kan een stuk schelen.

Daarnaast, haal ik ook steun uit mijn geloof. Vooral sinds ik daar wat ontspannener mee omga, ben ik ook het brus -en zelf autist zijn vanuit andere perspectieven gaan bekijken.

[saniejjj 0]

Dank voor je je reactie

Een hobby heb ik wel, en wat voor een! Heb me in de muziek gestort en daar hebb ik tot voor kort enorm veel plezier aan beleefd. Nu wordt ook dat minder...

[gewoon Paul 8]

Hmm. Meer bij jezelf stilstaan misschien een optie? E dan bedoel ik bijvoorbeeld per dag een korte tijd nemen, al zijn het maar 5 minuten, om even je gedachten uit te zetten en helemaal niks aan je hoofd te hebben. Of, maar das een erg uiterste, in dag in de week minder aan muziek besteden, en wel aan je zelf. Neerschrijven hoe je over dingen denkt, wat je vind dat er anders zou kunnen, enz, enz. En, mocht christelijk geloof voor jou een rol spelen, heb het er een keer met God over. Wat denkt Hij dat het beste is om er tegen te doen?