Thehighnotes

Dat ontken ik niet, zie nogmaals;

'Wanneer dit niet mogelijk is, zijn er soms andere wegen, soms geen.'

Maargoed, ik laat mijn stem gebruik eventjes dalen genoeg gesproken. Wat ik wilde zeggen is er zo'n beetje uit, was benieuwd naar de reacties.

.. Ik denk dat je mijn post verkeerd leest, dit is niet wat ik zei.

Bidden, met een onoprecht/onrein hart heeft geen nut. Egocentriek, in karakter, vervuilt het gebed.

Zij werden gezegend door een Man van God die op aarde liep. Het donker kan niet donker blijven, wanneer het licht uitermate helder schijnt.

Iedereen schiet tekort Of wilde je beweren dat jij zonder zonden bent.... Gelukkig hebben we Jezus

Jezus kan enkel wat doen, als jij jezus vertrouwd.

Het vertrouwen in jezus, is bij de meeste niet groot genoeg, ditzelfde geld voor de heilige geest.

Spijtig.. daar valt niks op te zeggen.

Rustig, je gaat er vanuit dat ik je half citeerde puur om het licht in mijn voordeel te laten schijnen. Dit is echter niet het geval, wat ik enkel wilde aanduiden dat mocht zo iemand sterven, deze nog niet directe hulp van God kon aanmenen omdat deze dat niet toelaat/klaar voor is.

De rest van je post liet ik expres weg, om mijn punt te uiten. Als reactie op het weggelaten deel schreef ik:

'Wanneer dit niet mogelijk is, zijn er soms andere wegen, soms geen.'

Mijn excuses als je denkt dat ik enkel erop uit ben om jouw punt in een zwakker lich te laten schijnen.

Dan is je vertrouwen, tekortgeschoten.

God zal je directe hulp geven, wanneer je deze hulp kunt ontvangen hoeft er niks anders aan te pas te komen anders dan jij en God. Dit kan alleen maar als jij Hem toelaat tot op dat niveau.

Wanneer dit niet mogelijk is, zijn er soms andere wegen, soms geen.

Mijn punt betrof het volgende:

Mijn punt betrof dat materie meer vertrouwd word dan God in de praktijk. Tuurlijk ontken ik niet de effectiviteit van materie, maar helaas ontkennen de meeste mensen wel de effectiviteit van God zijn kracht in de praktijk. Zijn kracht kan heel direct zijn, maar alleen, en enkel, als de persoon deze hulp kan ontvangen, ervoor openstaat, toelaat, vertrouwd, en verder alles los kan laten. Geen gemakkelijke taak, de weg naar god, is niet enkel zeggen; Ik geloof, er zijn veel gradaties, en maar weinig mensen die worden getest, blijven vast in hun geloof. Velen bezwijken, eerst omdat het te zwaar word, en geen tekenen zijn van God zijn bestaan, en vervolgens gaat het richting een wanhoop waarbij ze smeken bij God, en dan, wanneer zelfs die gebeden niet worden gehoord en beantwoord, sterft het laatste restje van vertrouwen.

Wanneer je geest onkraakbaar is, ongeacht de situatie, dan pas kan je zeggen dat je werkelijk God gevonden hebt. De kerk of een stroming vinden, bekeren tot een bepaalde religie is niet God vinden.

Ooit, was ik op vakantie, in een tijd waarin God mij vrij weinig zei. En toen was er een gelovige engelsman(ik dacht priester), deze wilde mij bekeren. Mijn moeder was er ook net zoals mijn zusje. Deze man wilde mij bekeren en ik twijfelde. Ik was geen mens dat oordeelde over God, want dit weet je nooit zeker, hij kan bestaan of niet, zo was mijn beredenatie. Deze man, probeerde mij te lokken om God toe te laten, hij zei: 'Ik ken je situatie, voordat ik bekeerd was, was mijn financiele situatie zus en zo, sociale zaken waren zus en zo.. En toen, leerde ik God kennen! Het geluk was mij gegund, ik werd succesvol, en het geld steeg erg snel! Dit kan jou ook gebeuren, echt word toegelaten in God's koningkrijk, accepteer het gewoon, wat kan het je schaden? Gewoon een klein gebedje met mij doen, hoeft je moeder niet bij te zijn is niet erg, en dan is het geregeld'.

Dit, zoals deze beste man wel beweerde, is geen werkelijke man van God. Hij zal bekeerd zijn, heus, mensen zullen geloven dat hij in de hemel komt, heus. Hij ook, is een van de mensen die denkt dat hij bekeerd is, tot een bepaalde stroming hoort, en dus verlost is. Maar ook in stromingen van religie, zitten dwazen, ook mensen die bekeerd zijn kunnen even vol ongeloof zitten. Ze zijn bekeerd, erkennen God, zeggen hun gebedjes, en gaan misschien wel of niet naar de Kerk, het huis van god.

Heb je God lief boven al het andere, doe je dit werkelijk? Heb je werkelijk God lief, boven al het andere, vertrouw je Hem boven al het andere? Als je dit voor jezelf allemaal positief beantwoord;

Hoe kan het dan, dat je leven pijn kent? Dat je stres kent, zorgen kent. Hoe kan je het vooruitzicht kennen waarin je geestelijk gebroken kunt worden door allerlei omstandigheden als zoveel zinnen uit de bijbel ons juist leren dat ongeacht de omstandigheden wij moeten vertrouwen op God?

Hoe kan het, dat je denkt God´s koningkrijk te betreden, als je regelmatig zelfs moeite heb om iets in dit leven los te laten. Als je God werkelijk lief had, vertrouwd boven al het andere, zou je het leven binnen in een seconde moeten kunnen loslaten. Alle zorgen zouden geen zorgen meer moeten zijn, er zou enkel maar vrede moeten heersen in jezelf? De twee acties: Volledig vertrouwen in God, en je zorgen maken over iets, kunnen als je oprecht kijkt naar wat er van je gevraagd word, simpelweg niet samen bestaan.

Zorgen maken, en al het andere dat wij kunnen ervaren als negativiteit, is altijd, egoisme, en in egoisme kan er geen Goddelijk besef zijn. Als je werkelijk naar God wilt leven, dan moet je dit voor jezelf eerlijk kunnen beoordelen. Jezus nastreven, gaat erom om de meest donkere plekken van je eigen ziel uit te pluizen, en aan het licht te brengen. Jezelf schoon te maken. Zeggen dat je in God gelooft, doet dit niet, het laat je nog steeds zorgen baren. De kerk bezoeken, doet dit ook niet. Bekeren, doet dit ook niet. De bijbel lezen, doet dit ook niet. Gezegend worden, helpt pas als je gezegend word door een man die werkelijk de Heilige Geest kent, werkelijk met God is. Zo'n man, vind je niet zomaar, en de kans is groot, vanwege de mens zijn egocentrisch bestaan dat wanneer je hem ontmoet, je Hem niet herkent. Zijn woorden zijn voor hen die hore kunnen, egoisme, egocentriek, haalt dit hore weg.

Al deze dingen (bijbel, kerk, stroming) _kunnen_ hulpstukken worden wanneer je ze goed gebruikt. Jij zelf, kan je alleen maar schoonmaken van vuilheden. En wanneer je daar aan begint, zal God je helpen, naarmate je verder komt, zal God je beter/meer helpen. God's zijn kracht is voor hen die deze kunnen toelaten, Zijn woorden ook.

Er zijn maar weinig mensen, die God kunnen toelaten, ik zelf kan dat ook nog niet volledig, ik leef ernaar en op een dag zal ik mijn gehele resterende leven daaraan wijden. Sommige mensen hoor ik zeggen: Toen ik God vond, werd mijn leven een stuk vrediger, als je die claim, verbind aan mijn verhaal hierboven dan zul je zien dat die vrede nog o zo meer kan gaan groeien, net als het vertrouwen, en geloof, in God.

Voor zover mijn wederom lange post, ik hoop dat jullie het kunnen waarderen, bedoel er absoluut geen kwaad mee, wil enkel bezinning en reflectie stimuleren, is goed voor de ziel.

Dan is je vertrouwen, tekortgeschoten.

God zal je directe hulp geven, wanneer je deze hulp kunt ontvangen hoeft er niks anders aan te pas te komen anders dan jij en God. Dit kan alleen maar als jij Hem toelaat tot op dat niveau.

Wanneer dit niet mogelijk is, zijn er soms andere wegen, soms geen.

Mijn punt betrof het volgende, dat offtopic is en ik een ander nieuw topic zal toelichten.

Waar zit hier het vertrouwen? Zoveel meer word er vertrouwd op technologie, als op God, op medicijnen, als op God, ik vraag me af waarom?

Maar ik besef mij dat dit een doel is dat maar weinig willen nastreven. Er is alleen wel meer vereist om op de troon naast Jezus te zitten dan alleen 'bekeerd' te worden, dat zou God als doel tot een lachertje maken. Het Geloof zit in heel erg veel mensen lang niet zo diep, als dat dit moet zitten wil je toegelaten worden. Als ik zie waar mensen allemaal op vertrouwen/bouwen naast God, dan snap ik niet waarom ze zeggen werkelijk God te vertrouwen. Er zit altijd nog heel veel ongeloof, in Christelijke/katholieke (etc) mensen. Bekeerd worden heeft geen effect op de mate waarin je gelooft. Gooi een bekeerd iemand in situatie waar geen normaal mens tegen kan, en het geloof vanbinnen zal zich afbreken en zijn gebrekken uitten. Bekeerd worden heeft alleen effect op je sociale omgeving, God ziet daar geen verschil tussen Hem maakt alleen maar uit, of je Hem vertrouwd. Volledig, vertrouwen, zoals Jezus deed.

En ik ben benieuwd wanneer deze waarheid aan het westerse geloof zich openbaart.

In weze is deze boodschap ook terug te vinden in de bijbel, als je goed leest.

Hopeloos, de mensen die in dit topic gepost hebben en aangaven dat ze acceptatie moeilijk vinden.

Ik wil er voor leven, en onderhoud de band dagelijks, het is het leven. Ik ben alleen benieuwd hoe het pad voor mij ligt, het is ondenkbaar dat dit pad niets te maken heeft met de waarheid, maar hoe dit verwikkelt is, moet blijken.

Als iets mij eng lijkt, en vermoeiend, dan sta ik al tever van god. ik zeg niet dat mij zulke dingen niet overkomt, maar het is wel een belangrijk teken over de band met god.

Bijvoorbeeld een leven lang gemarteld worden, zou ik dat nu al kunnen volhouden? Ik streef naar dat vertrouwen, en mijn leven zal een leven zijn dat zich toewijd aan het opbouwen van dat vertrouwen. Het klinkt misschien radicaal, maar ik hoop dat je mijn punt begrijpt. Uiteindelijk moet het vertrouwen zo diep zitten, dat je zelfs dat kunt verduren.

Acceptatie = vrede.

Vechten = conflict.

Je kunt niet waarlijk accepteren, en tegelijkertijd zoiets aanvechten. Werkelijke acceptatie, doet de noodzaak om te vechten verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Los conflict op, en dwaal in vrede. Er zit meer kracht in loslaten, dan in aanvechten. Hoe kan je nou god accepteren, als je de problemen in het leven niet kunt accepteren?

Though I walk in the valley of death, i shall fear no evil.

Dit spreekt over acceptatie, vertrouwen. Jullie lopen niet eens in de vallei des doods, en zelfs dan al kan je nog niet vertrouwen, zelfs wanneer je een leven lang in marteling moet doorbrengen, dan nog moet je de pijn kunnen loslaten, en het over je heen laten komen doordat je volledig in God vertrouwd. Er is geen hemel voor hen die niet vertrouwen, niet hun toevlucht zoeken in God, nietwaar?

Hoe kan ik het gevoel van liefde uitleggen als je dit zelf niet kent? Natuurlijk zal je liefde wel kennen, maar Gods liefde is anders, dieper, vrediger, vreugdelijker (is dat een woord? ).

Ik denk, dat je het beste jezus zijn woorden kunt volgen, naar mijn ervaring leiden die juist. Heb je naasten lief, je vijanden lief. Maak voor jezelf geen onderscheid meer tussen vijand en vriend, heb een gelijke liefde voor beide, geen irritaties meer wat mensen je ook aandoen. Merk je dat dit toch gebeurt, wees niet bang, als je je toevlucht zoekt in God dan weet Hij dat je dit moet leren. Onzelfzuchtig, met het hart, niet alleen in daad. Maak daar onderscheid in, voel je acties, voel dat je vijand en vriend als gelijke ziet, niet alleen doen. Wanneer je voelt, dan volgt de rest vanzelf.

Ik denk dat dit de eerste grote stap is die gezet moet worden.

Wat mijn ervaringen zijn met God, persoonlijk? Hm, Hij luisterd, en geeft ook gehoor wanneer je Hem werkelijk kent, en Hij geeft je wat nodig hebt, en ookal is het soms niet wat je oorspronkelijk wilde. Toch is het dat zodra Hij geeft wat Hij geeft, ongeacht of je het wilde of niet, dan word je overspoeld met een begrip waardoor je inziet dat Zijn besluit wijzer is als je eigen wens. Nogmaals dit voel je, hier hoeft geen beredenering aan vast te zitten het is niet uit te leggen hoe woorden van God naar je toe kunnen komen zonder dat zij zelf werkelijk woorden zijn, het is alsof er nog een taal is, God´s zijn taal.

Dit is mij dus ook overkomen, alleen dan zonder de woestijn, maar simpelweg een ontdekkingsreis (figuurlijk) waarin ik ooit eens iets meegemaakt wilde hebben, want andersijds onmogelijk was. Geen dorst, ruim 7 dagen niks gedronken noch hoeven eten, en het was hemels. Echt, dit is de laatste keer dat ik het zal zeggen (tot blijdschap van sommige misschien), als je god kent, in je hart, dan is al het andere overbodig.

edit: onduidelijke zin aangepast.

Op dinsdag 04 april 2006 18:22:59 schreef Helena het volgende: Beste Thehighnotes, Natuurlijk vind ik je liefde voor God super, dus je moet niet denken dat ik alleen maar kan zeuren (hoewel ik daar heel goed ik kan zijn ). Maar er zijn een paar dingen die me opvallen, die ik herken, en waarmee ik je zou willen helpen.

Maakt niet uit, ik merk dat je heel oprecht bent, dus vind ik helemaal niet erg naar je 'gezanik' te luisteren .

Wanneer waarheid je misselijk maakt, dan sluit je de waarheid niet liefdevol in je armen. Dan zijn er 2 mogelijkheden; of de woorden deugen niet, of je bent nog niet toe om die waarheid eigen te maken, waarbij je liefde net zo goed nog niet 'groot' genoeg is.

Ah, Satan, de wereld van verleiding, lust, emoties, egoisme, jaloezie. Ik zal er vast nog wat vergeten zijn. Het kwaad, dat je wegtrekt van god, ik ken het, net zo als iedereen die ooit met negativiteit te maken heeft gehad, denk ik. (nee ik zie satan niet als een wezen, maar een deel van de geestelijke wereld dat je als een wezen zou kunnen beschouwen wanneer je emoties ook als wezens beschouwd).

Waar beweer ik het tegenovergestelde?

Ik volg het beeld van jezus, dit beeld voel ik branden in mijn hart. Er zijn niet veel regels nodig om dit beeld te kunnen volgen, enkel toewijding, en een goed/juist oprecht hart.

Je maakt een grote fout denk ik, wanneer je denkt dat ik in mijzelf geloof.

Ik ontken niet de noodzaak van woorden, maar ik ontken de noodzaak van woorden en regels wanneer je god gevonden hebt, wanneer je god gevonden hebt, zijn er geen regels of woorden meer nodig. De regels die eerst nodig waren zijn dan als vanzelfsprekend, de woorden die je leerde zijn dan een 2e natuur. Ik erken inderdaad de bijbel niet als een bundel boeken geschreven door god, ik erken de bijbel als een boek waarin delen geschreven zijn door heilige mensen die tot een zeer diep niveau god hebben leren kennen.

Wanneer je denkt god in je hart te dragen, en nog steeds voelt alsof je volgens bepaalde regels leeft, dan is de kans groot dat je god niet werkelijk in je hart hebt. Regels zijn er, om god te leren kennen, ze moeten met het hart worden nageleeft wil je succes hebben, en wanneer je regels met het hart naleeft, dan worden ze al geen regels meer.

De bijbel is een tijdelijk hulpstuk om god te vinden, waarom heb je geschreven woorden van god nog nodig, als je zelf al in contact staat met god? Ter bevestiging?

Er is geen groot verschil, tussen jou en mij, alleen dat jij zweert bij een boek, en ik zweer bij god. Als jij denkt dat ik god niet ken, doordat ik de bijbel niet ken, dan verwar je waarschijnlijk de bijbel met god. Geen boek kent alle antwoorden, enkel god kent deze. Als je niet erop vertrouwd dat god jou beter kan leiden als de bijbel, dan kun je beter af zijn door te zeggen dat de bijbel jouw god is.

(even kleine vermelding, het was wel een reactie op jou helena, maar ik bedoelde dit bovenstaande in het algemeen niet persoonlijk jij, ik ken geen van jullie allen natuurlijk)

Hallo pink sheep, leuke reactie van je!

Het is altijd engig om je toevlucht te zoeken in iets wat ontastbaar is denk ik, onzekerheden en zo. Ik heb mij ook de afgelopen 2 dagen in bezinning (wanneer ik alleen was) doorgebracht, en besloten om terug te keren waar ik ik ben, naar god. En door te zetten met mijn huidige plannen, hoe dit samen kan gaan zie ik wel, maar ik kan echt niet zonder god leven. Ik schaam mij ook ervoor dat ik dit een tijdje geprobeerd heb.

En Gods plan verpesten? Ik maak mij daar niet zo druk om, hoe kan een perfect plan verpest worden? Ik heb vertrouwen in zijn plannen.

Grote kans, dat je begint te ontdekken hoe je god werkelijk in je hart kunt toelaten, het begint allemaal met de wens nietwaar? Een mens leert door moeilijkheden, de leegte die je nu voelt, kan net zo goed een test zijn, om toch je innerlijke doel te houden waar het is. Is dat niet de ultieme test? Te vertrouwen, wanneer alles om je heen wantrouw in god probeert te stimuleren?

Ik blijf aandachtig lezen, in de bijbel, totdat ik op een prachtige zin stuit: 'Though i walk the valley of death, i shall fear no evil', als het goed is komt deze uit de bijbel. En dit laat naar mijn idee, perfect zien hoe goed je god moet kunnen vertrouwen. Focus je niet teveel op het feit dat je god niet voelt op het moment, maar focus je meer op dat je god weer zult voelen in de toekomst; heb vertrouwen. En geheid dat het komt, wanneer je het niet meer verwacht, vertrouw zodanig dat je je zorgen erover kunt loslaten.

Maar hey, wellicht dat je iets veel beters van plan bent.

Door te vertrouwen, omdat het zo voelt, woorden kunnen misleiden. Mijn eigen visie is dat er alleen god is en verder niet wanneer ik bij god zit.

Hm, een moeilijk onderwerp om te betreden. Allereerst, zal ik nooit zeggen dat iemand ongelijk heeft wanneer het op spirituele zaken aankomt, een ieder handelt zo goed als dat hij kan handelen.

Ipv hierover in woorden te treden, treed ik liever in stilte. Woorden verdelen, onderscheid, stilte vereenigd. Woorden geven conflicten, meningen, arrogantie, en dwaasheid. Hoe kan in woorden ooit waarheid gevonden, dat kan denk ik alleen in god, woorden kunnen leiden naar god, maar woorden zijn nooit god.

Hm, wat is wijsheid? Zoals je het stelt is het inderdaad vrij raar om 'zijn' kerk te laten dwalen.

Ik ben denk ik vrij simpel van aard hierover. Een organisatie kan nooit heilig zijn, alleen een individu. Een organisatie kan als doel God hebben, maar zelfs met zo'n heilig doel, betekent dat dat het middel ook meteen heilig is?

Ik geloof dat het individu en ware heilige kan worden, maar een organisatie niet. Een organisatie kan vol heiligen zitten, net zo goed als dat het vol dwazen kan zitten. De kerk is voor mij een organisatie, die iets unieks in deze maatschappij kan bieden.

In woorden vertrouw ik niet, woorden kunnen misleiden. Ik vertrouw alleen in god, hoe kan ik god's stem onderscheiden van mijn eigen? Hoe kan ik ooit liefde aanzien, voor haat? Enkel een blinde kan dat.

Hm, als je van het leven 1 gebed maakt, van een hele dag, elk moment, neem je dan niet die 'vaste' tijdstippen net zo goed mee? Ik bid niet, omdat het mij verteld is dat ik moet bidden, ik bid omdat mijn hart dit vanzelfsprekend vind wanneer god in mijn hart zit.

Ik ken de kracht van woorden, en ontken deze niet. Maar wanneer een hart, gecentreerd in god, al hemelse vrede ervaart, waar blijft dan de noodzaak voor woorden? Ik bid met mijn hele wezen, niet enkel met woorden (intellect), met alles dat ik ben.

Oh, .. ik kan mijzelf verliezen in deze gedachtengang, mooi.

Begrijp ik, onzelfzuchtig zijn. Ik heb al een tijd met god gecommuniceert met daarbij heb ik bewijs gekregen. Genoeg, geen twijfel over mogelijk.

Ik vertrouw, op een god. Period. Ik weet dat mijn liefde naar god toe groter moet zijn dan al het andere wat ik enigszins liefheb, en ik weet dat ik mensen moet liefhebben, zowel uw naasten, en uw vijanden. Vergeven met het hart, niet het woord. Maargoed, ik zal hier niet dieper over discussieren, met de reden dat wederom woorden verdelen, en stilte brengt eenheid.

Ik vertrouw genoeg op een god dat ik letterlijk mijn leven in zijn handen heb gelegd, en hier hemels door ben gegaan. Om alles los te laten en op god te vertrouwen, als ik dat niet had gekunt, was ik simpelweg nu niet hier. Niet omdat ik een moeilijk verleden heb, dit is niet zo namelijk. Maar omdat ik iets doorgegaan ben, wat anders niet menselijk mogelijk zou zijn. Bedankt voor de kans om mijn visie uit te leggen, maar dit doe ik niet graag: Woorden verdelen, stilte brengt eenheid.

beste Helena, ik denk dat je mijn verhaal niet helemaal snapt. Ik begrijp wat je probeert te zeggen, maar zoals je het hier voorsteld, zo werkt het voor mij niet.

Ik kan al leven met god, en mis het alleen daar waar ik niet mijn aandacht heb gecentreerd op god met mijn gevoel. Dan is er niks meer nodig, als je mijn verhaal begrepen hebt dan begrijp je dat ik geen noodzaak zie aan allerlei dingen als: Neem offer zus aan, of geef je leven aan god. Ik ben daar al doorheen gegaan, alleen zonder de religieuze context, maar puur met het gevoel. Geen boek is mij heilig, woorden zijn slechts woorden wanneer ik in god mijn toevlucht heb, mijn thuis heb, mijn ik heb.

Dit is het probleem dat ik heb, wanneer ik zou willen overwegen om in een klooster te wonen, deze wens speelt al jaren in mij, god dienen, is prachtig. En ik zou ook graag een monnikkenleven willen leiden (in de toekomst), de bijbel ben ik begonnen door te lezen. Maar vergeet nooit dat wanneer ik god in mijn hart draag dat alle boeken, geschriften, die bedoelt zijn als een leidraad voor mij niks meer betekenen, want op dat moment is god mijn leidraad.

RobertF,

het geeft zeker iets tot na te denken. Ik ben nog onbekend met dit soort zaken.

Er zijn hoe dan ook, andere zaken omtrent georganiseerd religie waar ik eigenlijk ook op doelde.

Je moet van een bepaalde overtuiging zijn, neem ik aan, om in zo'n klooster te passen. Ik deel alles van wat jezus in weze zegt, van wat ik tot nu toe gehoord heb, vandaar dat ik er ook meer over wil weten en dus de bijbel heb gekocht.

Het probleem is echter, de kijk op de bijbel, het _kan_ symbolisch zijn, of werkelijk zijn. Ik zal alleen kunnen vertrouwen op hetgeen wat de bijbel zegt dat overeen komt met mijn hart. Bijvoorbeeld, ik zou nooit een onderscheid durven en willen maken tussen hetero's en homo's, blanke en gekleurde mensen. Nou ben ik heel vroeger wel eens in discussies beland waar ik merkte dat dit wel zo is. Dit zijn een van de weinige voorbeelden die ik heb/weet, omdat ik nog vrij nieuw ben. Ik kan de gedachtengang begrijpen bij de argumenten, maar ik zal nooit deze overtuiging als het mijne kunnen nemen. Daarvoor heb ik al teveel 'gecommuniceerd' met god, en ik durf stellig te zeggen dat het zichzelf niet op die manier limiteerd. En ik geloof ook nooit, dat een man, met de wijsheid van jezus, en met zijn hart zo gewijd aan god, dit ooit heeft kunnen bedoelen.

Wat mijn punt is, is dat ik niet te lang stil wil staan bij dit soort zaken. Ik acht zulke dingen onbelangrijk, en geef ze liever aan mensen die mentaal bezig zijn met god. Bidden doe ik ook niet om vaste tijdstippen, niet voordat ik eet, slaap, of wakker word. Waarom? Omdat ik voel dat als ik werkelijk waar god in mijn hart draag, dat ik allang heb gebeden met mijn gevoel, allang dank geef aan alles dat er is. Wanneer ik bid met woorden, en dat heb ik in het verleden gedaan, dan is dat alleen maar in zeer moeilijke/emotionele situaties voor een ander. Omdat in zulke situaties soms een stem vereisen, omdat je aandacht makkelijker naar geluid gaat dan naar je gevoel.

Communiceren in stilte, het liefst de hele dag lang, maar het leven tot 1 groot gebed, voor mij. En dat te bedenken dat ik niet gelovig ben opgevoed, ben zeer blij te zijn wie ik ben.

Op maandag 03 april 2006 22:43:32 schreef Joozt het volgende: Aanstaande zaterdag: meeting in Utrecht!

Ik woon vlakbij utrecht, maar heb helaas zaterdag al plannen gemaakt voor de hele dag .

Op maandag 03 april 2006 21:48:09 schreef candylipz het volgende: [...] tot zover heb je in ieder geval ons maar als je mensen in je directe omgeving wilt hebben, is het dan misschien een idee om een kerkgemeenschap te zoeken waar je je prettig voelt? of misschien een christelijke studentenvereniging ofzo

Hm, voor zover is dit goed zo denk ik. Maar ik was wel van plan om ergens van de zomer een weekje naar een abdij te gaan.

Zo voelt het inderdaad, echt volledig zoals je zegt. Ben blij dat ik toch op zoek ben gegaan naar een forum, erg veel warmte hier. Voelt goed.

RobertF, inderdaad.

Nu ik een beetje terug lees zijn mijn zinnen een beetje warrig. Maar dat komt omdat ik zelf nog steeds herstellende ben van gistermiddag, om het maar zo te zeggen. Nog steeds een beetje in die 'spijt'.

Rond mijn 17e (nu 20) begon ik mijzelf in verschillende 'abnormale' dingen te interesseren. En uiteindelijk hebben al deze dingen mij geleid tot waar ik nu ben. En ondertussen heel veel mooie tijden gehad, waarbij ik zo'n vrede en vreugde heb gekend die naar mijn idee alleen door goddelijkheid in iemands leven gebracht kunnen worden.

Ik geloof niet, ik kan niet geloven. Mijn interpretatie van geloof is:

Wat uit concepten bestaat, is net zo gemakkelijk weer omver-gediscussieerd; concepten worden makkelijk geboren, en makkelijk de grond in geboord, afhankelijk wat jij ziet als; Aannemelijk. Aannemelijkheden, zijn leuk, maar voor mij niet genoeg grond.

Daarom gebruik ik andere woorden, voor in weze dezelfde boodschap: Ik voel, niet omdat ik lees, niet omdat ik hoor, maar omdat ik het simpelweg gewoon de waarheid voel. Niemand kan met welk standpunt dan ook, dit gevoel omver beargumenteren. Gevoelens kunnen onlogisch maar werkelijk zijn.

Wanneer ik loop, adem of werk, praat, eet of luister, of wat dan ook, altijd voel ik de aanwezigheid. Een deken van waarheid om mij heen, een deken van absolute kennis, die mij omhelst. Ik voel dit, zowaar als dat ik mijn hart voel, en het geluk dat dit mij kan geven maakt het voor mij onbetwistbaar absoluut.

Ik deel je overtuiging Candylipz.

Maar je hebt gelijk, ergens in mijn achterhoofd wist ik wel aan wie ik werkelijk mijn vraag naar moest richten. Maar het moest eruit, mijn sociale leven is een opsomming van mijn leven voordat ik ook maar enigszins met spiritualiteit bezig was, daar kan ik dit nog niet echt kwijt, geen begrip.

Ik bevind mij sociaal gezien bij mensen die niet mijn gevoel kunnen delen, helaas, hoe graag ik het ze ook zou willen geven, dat is niet aan mij.

Allereerst, laat ik mij even kort voorstellen:

Ik ben mark, niet religieus opgevoed, en was tot een tijdje terug zeer op zoek naar de waarheid.

Misschien dat enkele van jullie dit herkennen, maar wanneer het op religie aankomt, heb ik een simpele kijk op het geheel: Dogma's, zijn voor mij niet interessant. In woorden kan ik niet geloven, ik kan waarheid alleen in het hart dragen.

Ik heb een lange tijd met god in mijn hart geleefd (lees; 1 tot 3 jaar), in die tijd, heb ik prachtige dingen ervaren, en mijn zaligheid kende werkelijkwaar geen eind. Ik voelde de waarheid die zovaak is besproken, een waarheid die bijna in woorden niet te bevangen is. Er was verder niks meer nodig, de noodzaak voor vanalles was weg.

Toen is dit een tijd weggegaan, door een rede irrelevant. Ik voelde de waarheid altijd nog wel, heel subtiel, het is nooit volledig weggegaan. Als het weg zou gaan zou ik vanbinnen dood zijn. Het is een deel van me zoals mijn hart een deel van me is. Eens gevonden, en nooit meer vanaf gewild.

En ik besloot dingen te gaan doen, zinnen gezet op een studie. Nooit meer zo levend gevoeld als in die tijd, ik kan het wel weer toelaten, maar het gaat ten koste van mijn doelen, want wanneer god in mijn leven is, is al het andere ´minder´ belangrijk.

Nu vond ik dat prima, half levend half dood (figuurlijk), met een verdriet leven, en de studie afmaken, en daarna wellicht terugkeren naar waar ik zelf echt besta. Dat subtiele gevoel heeft me nooit verlaten, waar ik altijd naar terug kon keren wanneer de tijd rijp was.

Maar.. toen, gister, heb ik The Passion of the christ gekeken, en ik heb 30 min na de film hard gehuild. Niet vanwege de film, films laten mij nooit zo huilen, heel soms een traantje. Maar het gevoel, ik voelde de film, ik herinnerde mij het gevoel, de bron van mijn bestaan, de bron van 'het' bestaan zou ik voorzichtig durven zeggen.

Na die huilbui, voel ik dat ik nooit zo fout heb mogen oordelen. Nooit zoiets had mogen doen, zoiets prachtigs in een stille slaap gebracht. Dit laat ik niet weer gebeuren.

Ik ben niet deel van een religie, en ik zou mij nooit volledig tot iets anders kunnen wijden dan de waarheid, de boodschap, god zelf.

Woorden vallen in het niet wanneer ik mijzelf daaraan wijd. Maar hoe, is nu mijn vraag, kan ik mijzelf daar aan wijden? Een monnikkenleven, zou voor mij, met wat tijd, hemels zijn. Maar ik wil niet afgeleid worden in mijn aandacht naar god, zoveel dingen waarbij men zich bij georganiseerde religie druk om maken, terwijl al dat gene dat er werkelijk toe doet, allang in een ieders zijn bezit is: Je aandacht en je hart.

Ik ben niet graag iemand van woorden, maar soms moet je dingen eventjes opschrijven. En wellicht, dat mettertijd er een oplossing naar voren komt welke mij kan helpen in mijn gebed naar een leven gewijd aan de waarheid.

bedankt voor het lezen.. Overigens heb ik vandaag de bijbel gekocht, om deze toch maar te lezen, wellicht zal ik enige herkenning bespeuren tijdens het lezen.