Julia

Mijn reactie zou hetzelfde zijn, hoor, Ann!

Quote: Op zaterdag 15 oktober 2005 19:49:16 schreef Ann het volgende: Ik vroeg: als je bedreigd wordt door iets, bvb een ziekte of een man met een mes achter jou . ben je dan bang voor de dood? dat je wil ioverleven? of bang voor de pijn die het doet? iedereen antwoorde : Pijn. en ik ook. Men vlucht niet van de dood vaak,maar van de pijn. Maar waarschijnlijk wordt er dan vaak bedoeld: de angst voor pijn. De ervaring van 'mogelijke' pijn is (zo heb ik het altijd ervaren) is vaak heftiger dan pijn zelf. Het zien van pijn is ook soms zwaarder dan de pijn zelf. Je wilt toch so

Hierbij een paar overwegingen van mij: Het leven is geen wedstrijd in oud worden. Een mens moet ook van ophouden weten. De commerciële en medische industrie probeert zoveel mogelijk te verdienen. Mijn schoonmoeder was op een bepaald moment klaar om te gaan; zij was a.h.w. aan het versterven. Dat is een natuurlijke manier van doodgaan als je tijd daar is. Mijn schoonvader, die erg ziek was heeft toen ingegrepen, eigenlijk tegen de wil van haar in. Na een lange lijdensweg, hij kon zich niet 'overgeven', stierf hij en zijn vrouw heeft nog jarenlang verdwaasd en zonder plezier voortgele

In de islam is geen keuze wat dit betreft: de man doet de geloofsopvoeding. Zo simpel ligt dat. Maar ik kan me wel voorstellen dat ook hier de emancipatie zal doorwerken, maar dat zijn langdurige processen die vaak niet van buitenaf gestimuleerd kunnen worden, behalve dan met averechtse uitwerking.

Het is wel zo dat in de islam een manlijke moslim wel met een niet-moslima mag trouwen omdat de man de geloofsopvoeding doet.

Als je geen vertrouwen hebt ontvangen wordt het moeilijk om vertrouwen te schenken. Vertrouwen leren is een moeilijke zaak, als je dit zelf niet in je vroegste jeugd hebt ervaren. Het kan zich later manifesteren in religieuze halsstarrigheid, omdat er angst is voor het onbekende. Het mysterieuze moet dan 'ontrafeld' worden zodat het past in je overlevingstactiek. Of het omgekeerde gebeurd: een vlucht in dogma's. Leven wordt dan overleven. Ik vind het altijd moeilijk om hierover in algemene termen te praten, omdat het je raakt. Afstandelijke woorden kunnen dan zelfs afstotelijk worden.

Ja Hester, is het niet fascinerend hoe psychologische inzichten oude inzichten staven? In mijn ogen is het dan ook een groot probleem dat mensen die zelf een getourmenteerde jeugd hebben gehad dit doorschuiven naar de volgende generatie.

Zelfreflectie is moeilijk, anderen de schuld geven lijkt makkelijker. Ik vind voor mezelf dat ik daar niet mee wegkom. Het woord 'schuld' is trouwens zo'n beladen begrip dat ik het liever niet gebruik. Voor mij geldt hier sterk de symboliek van het kruis en de wederopstanding. Wat biedt je de ander aan? Een schuldgevoel (doornenkrans) of een witte lelie (vergeving). Overigens, in dagblad Trouw stond vanmorgen een artikel over psychologische mechanismes. Als je in je jongste (hulpeloze) jaren niet het vertrouwen heb gevoeld dat nodig is voor een evenwichtige persoonlijkheidsontwikkeling

Zelfreflectie werd niet door de analytische psychologie inge­luid. Serieus gewetensonderzoek is een essentiële trek van vroomheid, en de vrome mens is geneigd te vermoeden dat zijn ontzag en toewijding heimelijke verbindingen kunnen zijn met egoïstische doeleinden. Keer op keer roept de bijbel op om God te eerbiedigen ‘met geheel uw hart’. ‘Leef in verbondenheid met mij, leid een onberispelijk leven’ (Genesis 17:1). U moet volledig op de HEER, uw God, gericht zijn (Deuteronomium 18:13). Heb daarom de HEER lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten (Deut. 6:5). En toch l

Quote: Tja het is nu eenmaal een christelijk jongeren forum en dan lijkt het mij best logisch als mensen om een bijbelse onderbouwing vragen, toch? Ik weet niet of dat logisch is, zoveel zielen zoveel vreugd... Sommigen gaan op het Woord af, maar evenzo belangrijk (en volgens sommige christenen zelfs nog belangrijker) is de Geest.

Dankjewel voor je positieve reactie. Ik denk inderdaad dat Rudolf Otto en William James belangrijke mensen zijn die intelligent en invoelend religie benaderen en ik heb beide als verdiepend voor mijn religieuze leven ervaren. Rudolf Otto beziet het vanuit de christelijke traditie en James bekijkt het vanuit de filosofisch/psychologische optiek. Een derde is voor mij Abraham Joshua Heschel, maar dat is niet christelijk - vandaar dat ik die niet geplaatst heb. Echter, nu ik er even over nadenk, past hij prima omdat er toch wel een trend is om tot meer begrip te komen over de roots van het

http://home.zonnet.nl/Christianity/ 'Godsdienst is de beleving van het mysterie en het komt tot uiting als het gevoel zich openstelt voor de indrukken van het eeuwige dat verschijnt door de sluier van het tijdelijke.' Rudolf Otto is beroemd geworden door zijn boek getiteld Das Heilige, über das Irrationale in der Idee des Göttlichen und sein Verhältnis zum Rationalen, waarin hij het begrip 'heilig' heeft geanalyseerd op een manier die diepe indruk maakte. Otto is een geleerde met een fijn gevoel voor religieuze kwaliteitsverschillen, maar het is de vraag of de fenomenologie niet meer te

http://home.tiscali.nl/~mensenzoon/index.htm Het allerbelangrijkste is misschien wel Rudolf Otto's laatste werk: Reich Gottes und Menschensohn, 1934, waarin de godsdiensthistorie op het christendom werd toegepast op een wijze, waarvan noch de zgn. "religionsschichtliche Schule" noch haar bestrijders ooit hadden gedroomd. (Gerardus van der Leeuw) http://home.tiscali.nl/~mensenzoon/index.htm

http://home.versatel.nl/williamjames/ Om de religieuze vruchten De Amerikaan William James (1842-1910), arts, psycholoog en filosoof, publiceerde verscheidene werken, maar geen ervan bracht hem zo langdurige faam als 'The Varieties of Religious Experience' (1902). Deze bundeling van een serie gastcolleges in Engeland (Gifford Lectures) zou een monument blijven van wat toen de 'godsdienstpsychologie' ging heten. Volgens James, in de typisch pragmatische, Amerikaanse traditie, moest men godsdienst niet op zijn theoretische bedoelingen en uitgangspunten beoordelen maar op de vruchten. In

http://home.versatel.nl/rudolfotto/ In 1917, als de oorlog als een fantoom uit de loopgraven bij Ieper en de Marne omhoog kruipt, verschijnt een boek dat spoedig wereldwijd resoneert: "Das Heilige" van de Duitse godsdiensthistoricus Rudolf Otto. In "Het heilige" neemt Otto niet het uitgangspunt in een bepaalde godsdienst, kerk, beweging of confessie, maar in het religieuze beleven zelf. In plaats van ideeën over God en het goddelijke, onderzocht hij de aard van de godsdienstige ervaring. Otto had Luther gelezen en van hem begrepen wat de "levende God" betekent voor een gelovige: geen filo