Plume

De beste is nog steeds dat je een paard wel naar het water kan leiden maar niet verplichten om te drinken, als klant kan je je dan de kosten van een GGZ-expert besparen. Extra voordeel is dat de wachtrijen korter worden, en in het beste geval heeft een begrafenisondernemer er ook nog wat aan. En nu gaan we naar de klant luisteren en niemand weet wat een aantal stoornissen inhoudelijk betekenen, wat niet anders dan de voorbode van wonderen kan zijn, logischerwijs.  

Op een christelijk forum lijkt dat precies ook geen licht gegund, wat menig een natuurlijk met verstomming verbaasd, vooral zij die Jezus volgen. 

Het gaat om epistemologische obstakels die diep in het vigerende denken verankerd zitten, en de gevolgen daarvan. Ja, principieel hebben we zelfs geen geld nodig om heel deze wereld tot een paradijs te maken, dat weet iedereen. De belangrijke punten zijn dat we onwetend zijn, je weet niet eens over wat het gaat. 
Ja, Jezus adviseerde om ons verstand te gebruiken, en onszelf te herinneren. En nu staan we te kijken naar een samenleving die niet eens weet wat de gevolgen zijn van een systeem dat berust op beperkte rationaliteit, zelfs niet eens wetend waar dat nu vandaan komt. En toch is het geen geheim, we geven alleen de boodschap door. 

Grappig, en dat noem je niet egocentrisch? Het is net andersom, het is de geesten verenigen en bekrachtigen wat er al lang geweten is. Het is alsof je zegt dat we de bijbel maar gewoon in de prullenmand moeten droppen, de omgekeerde wereld. Tijd om wakker te worden, dat is alles. 

Herstel is niet zomaar wat, dialogen worden echter oneigenlijk wanneer blijkt dat fouten tegen de logica hierin onbewust meespelen, zo zou je het idee kunnen krijgen dat je met de duivel te doen hebt door de continue verwarring die onbewust de open dialoog en beter begrip versmacht. Maar net daarom dat herstel ook een zeer individueel proces is, desgevallend geholpen door ervaringswerkers die reeds eerder tot deze ontnuchterende vaststellingen zijn gekomen en je daarin kunnen helpen met kleine dingen die vaak aan de aandacht ontglippen. En veel ruimer dan dat, hoe dat heel ons leven en de alledaagse realiteit bepaalt, als een ondoordringbaar kluwen van meningen maar zonder zich bewust te zijn van de dubieuze logica die onderliggend heel het systeem voedt.

Het Dunning-Krugereffect speelt op veel vlakken, iets kan immers perfect kloppen binnen dit referentiekader en bijhorende logica, tegelijk totaal absurd en oerdom wanneer het bekeken wordt vanuit een ander referentiekader. En een mens hoeft echt geen raketwetenschapper te zijn om te zien dat chaos en tumult ontstaat door ze door elkaar te halen, waardoor het vanuit het andere referentiekader bekeken des te tragischer wordt. Maar dat begrijpen de meeste mensen niet, enkel jij weet wat je elke dag kapot maakt. 

Ik weiger te geloven dat mensen zo dom zijn dan dat politici denken, ik geloof echter wel dat mensen blindelings politici kunnen vertrouwen en ze domweg napraten. Herstel is dan ook een ieder voor zich proces, desgevallend geholpen door het delen van verhelderende inzichten.
Onwetendheid is een keuze, staat in zowat elk ernstig studiewerk. 

Onwetendheid zit in kleine dingen, en wanneer we een obstakel doorzien dan volgt een cascade die nog veel meer laat zien, zelfs mensen die helemaal niets zien. Heel bizar fenomeen is het, nochtans dat iedereen hetzelfde voor zich krijgt. 

Mensen kunnen middels schematherapie tot visualisaties komen die heel de wereld weerspiegelen, met informatie waar anderen in heel hun leven niet eens aan denken, totaal onbewust hiervan. En zo schiet vandaag de GGZ ernstig tekort in kennis hierover, ondanks zo fundamenteel binnen wat we de alledaagse realiteit noemen. Maar zoals altijd, wat baat kaars en bril wanneer het paard geen kwartier tijd meer heeft om naar klanten te luisteren?
Lastig is dat in jouw hoofd nog iets zit waardoor je niet ziet of begrijpt wat het betekent, maar je hebt een psychiater met een lange arm die dit ook niet weet, dat is alvast een voordeel. 

Met conventies of wetten kunnen we maar beter voorzichtig zijn, ze kunnen immers op zo’n manier opgesteld worden dat zelfs het meest vanzelfsprekende onmogelijk wordt. Middels grensverleggend denken is het echter mogelijk een heel ander wereldbeeld te creëren, op deze manier worden we ons bewust van een wereld die zich bezig houdt met normale problemen die niet bestaan in een andere wereld, als potentieel vrij beschikbaar. Het contrast maakt de wereld absurd, het menselijke lijden weerzinwekkend, machteloos toekijkend en onbegrepen.

Ik weet het niet zeker, mijn logica stelt dat je om een huis te bouwen best je fundamenten stabiel grondvest, in het andere geval loop je immers het risico dat het omver waait bij de eerste zucht die alles in twijfel trekt. Het duurt dan echt niet zo lang of je komt uit bij systemen die berusten op beperkte rationaliteit, en mensen die je heel vreemd beginnen aan te kijken, de zachte versie.

In tijdloosheid bestaat geen chronologie, dat zie je op de onderste lijn. Moeten we dat nu echt nog allemaal toelichten? 

Laat ons hopen dat deze tijden ingekort kunnen worden, er volgt nog.

Hemelse schrik heb ik voor valse protagonisten die hogere impulsen en aanverwante spreektaal inzetten voor de allerlaagste doeleinden, om mensen tot hun bezit te maken onder de belofte van geborgenheid en vrijheid. Het is als het wisselen van een zilveren door een gouden kooi waarbij de psychische manipulatie nog heimelijker en indringender wordt doorgevoerd, als hypnotiserend en elke vorm van waarachtige zelfrealisatie fnuikend. Er getuige van zijn zowaar nog pijnlijker, zo slinks en doordacht dat je het aanvankelijk niet eens doorhebt en in het verlengde wordt het slachtoffer als quasi letterlijk de spreekbuis van de agressor, zich van niets bewust.

Geven het gewoon maar mee, de duisternis kan opgevuld met oneindig veel commentaar waardoor het licht nog minder kan binnendringen. Mits een klein beetje gezond verstand lijkt andersom een veel hoopgevender denkpiste, maar dat ontgaat een aantal volkomen. 

Zie verder de duisternis, en laat vooral het licht niet binnen aangezien dat pijnlijk kan worden. 

Het idee van parels voor de zwijnen wekt maar al te vaak een sfeer die de emoties hoog kan doen oplaaien, het is dan ook een ware kunst om die parels op een manier te brengen dat een en ander fluweelzacht zou kunnen verlopen. Diepgaander introspectie laat zien dat het een zeer indringende metafoor is die we ook als tijdloos kunnen percipiëren, met vanuit dat standpunt mogelijks heel wat twijfel, angst, zorg, ongeloof en tweestrijd. Dit kan aanvankelijk de schijn geven van een mysterie, doch logisch te bevatten wanneer we bereid zijn om hierover door te denken. Ja, professionele begeleiding beslist niet ongepast, niet zomaar wat door het wereldbeeld dat zich al doende innerlijk vormt, uitermate dubbel maar wel hoopvol.

Hoe dat jij het wil zien Noël, alles is mogelijk wat dat betreft, tenzij we onszelf willen beperken door strikte conformatie. Zie ook de stellingen van Einstein, het correlaat zal je onmiddellijk opvallen. Belangrijk is consensus en de bereidheid tot co-creatieve samenwerking, in het andere geval wordt de chaos misschien nog groter dan de orde, transparantie en herstel dat tot doel gesteld wordt. Vandaar OPS-lijder, het zien van de mogelijkheden maar tegelijkertijd ook wat er zou kunnen mislopen, ondanks de hoop en een menswaardiger wereld die eigenlijk zo voor het grijpen ligt, technisch geen restrictie. 

Menselijk vermogen? Maar ik denk dat je vraagt of we dan nog geld nodig hebben, principieel niet. Of we zouden geld terug kunnen zien als rekeneenheid, verschillende variaties zijn denkbaar maar het is een economie waarin geldonafhankelijkheid geldt. Kortom, waar in consensus over besloten wordt, ontdaan of onthecht van de obstakels waar we vandaag nog mee kampen, zij het onbewust. Het RDS laat ook toe om hetzelfde opnieuw op te starten, wat niet zo bijster slim lijkt gezien het verleden. Bottom line gaat het over bewustwording, de mens centraal. 

Zolang het debat handelt over verbindende liefde dan is het betrekkelijk mild, hartverwarmend en aanlokkelijk, dit slaat snel om wanneer we geconfronteerd worden met een aantal stellingen of inzichten die voortvloeien uit een doorgedreven herstelonderzoek. Liefde en ethiek blijken dan plots niet meer zo leuk te zijn, het wordt dan misschien verkrampen en op allerhande manieren ontwijken wat we liever niet willen (h)erkennen. Paradoxaal genoeg, middels verbluffend eenvoudige oefeningen is dat aantoonbaar, al zal tegen dan je geloof in de deskundigheid van experten misschien al tot beneden het vriespunt gezakt zijn, ondanks alle wellicht goedbedoelde spreukjes die hierdoor nog slechts op lege hulzen lijken. Geloof niets zomaar, de oefeningen zijn eenvoudig, ook goed binnen je eigen herstelonderzoek overigens, voor wie dat wenst.  
Na de piek- of transcendente ervaring volgt de verwerking die een innerlijke transformatie toelaat, finaal zeggend dat niets verandert maar tegelijkertijd alles, onmogelijk te bevatten zonder ervaringskennis. In het verlengde volgt er in een aantal gevallen specialisatie door de verrijkende inzichten die zich tijdens een dergelijk proces openbaren, dit wordt vaak als een opdracht of levensmissie ervaren. In metaforische zin gaat licht naar duisternis om op deze manier een helpende hand te kunnen zijn voor anderen, zelfs al begrijpt amper iemand waar het dan over gaat door het gemis aan aandacht en ontvankelijkheid. Op deze manier vervormt het hoopvolle waarachtige tot een menselijk drama om redenen die als letterlijk tragisch absurd gezien kunnen worden, zij het nietsvermoedend onderhouden alsof het de normaalste zaak van de wereld is, onwaarschijnlijk maar toch waar.

Dat doen veel mensen, er zijn altijd anderen die zeggen dat niets mogelijk is en daarmee alles naar de duisternis verdrijven. Wellicht zitten ze in de duisternis gevangen, zo diep dat ze ook het licht niet meer herkennen kunnen, als versteende en vastgeroeste gevallen engelen die op die manier op de duivel lijken. 

Met grensverleggend of tijdloos denken kan je maar best voorzichtig zijn, achteraf gezien is het niet zo moeilijk maar tijdens de transformatie van diverse conditioneringen of het verleggen van denksporen kan het gepast zijn om dit niet zonder deskundige begeleiding te doen. Het is dan ook niet zomaar dat een aantal ervaringswerkers de GGZ een sleutelrol toedicht. Lastig is misschien dat je verschrikkelijk eenzaam kan worden, net zoals getuige van een wereld die elke dag je hart beroert en mensen die geen idee hebben wat je nu precies wil zeggen, ondanks alle hoop die hier nuchter doordacht uit geventileerd kan worden. Kortom, alles is mogelijk, ook totaal andere scenario's naargelang doel en denken, en bijhorende acties. Heel bijzonder is het allemaal, religie als werkwoord, vanuit het hart.

Premisse, als denken ook arbeiden is dan kunnen we bergen verzetten door er gebruik van te maken, simpelweg omdat die bergen ook ooit bedacht zijn geweest. En als we denken dat we die bergen niet kunnen verzetten, dan blijven ze simpelweg staan. Verder is en blijft het verbazingwekkend hoe eenvoudige ideeën telkens op een zijspoor gezet worden, een goede manier is door ze te vermengen met andere ideeën waardoor heel wat turbulentie en chaos kan ontstaan, en als pijnlijk ervaren onbegrip voor zij die er een aantal integere hulpvragen over hadden. Vanuit dit perspectief resten er steeds minder vragen, enkel duizenden boeken.

Het is als fluisteren voor wie het horen wil maar vooral niet verder vertellen, het laatste dat je immers wil is gehoord worden maar misbegrepen. Daarom, de hulpvragen blijven regenen in de hoop dat het ooit wel eens gaat lukken, net zoals de zon schijnt.

Het is leven in twijfel en tweestrijd, het hart dat niet mag spreken, gekneld tussen betonnen blokken, het lichaam als gevierendeeld, een onmetelijk diepe ravijn, blootvoets balancerend op een scheermes om redenen die te absurd zijn om er geloof aan te hechten maar toch de alledaagse realiteit vormen, de tweestrijd tussen wat is en wat zou kunnen zijn, tussen problemen die als sneeuw voor de zon verdwijnen en de weerbarstigheid van het geldgedreven brein dat zich schijnbaar niet eens bewust is dat het zichzelf drukdoend laat vangen door wat het zelf bedacht heeft, het is absurd. En achter de hoek, blokje om, in quarantaine, verdrongen en angstvallig ontweken de prachtige parels in verdonkeremaande gebieden, netjes ingebed in repressief tolerante systemen, alwaar we noodgedwongen geheimzinnig kunnen dromen van wat zo vanzelfsprekend leek, de hoop ijdel, weg, in liefde.