Plume

Dit topic mist z'n doel niet en voor mensen die dachten dat het wel simpel ging worden, als we de egotransverwarring koppelen aan de schizoaffectieve stoornissen en daar het dubbele binding probleem aan toevoegen, mag rekenen op een worsteling met zichzelf om hierna veel minder geneigd te zijn om hierover een open dialoog te ambiëren. Anders gezegd, je zal niet eens iemand vinden om überhaupt nog te kunnen communiceren, wat zo gezien dan weer logisch is. Gemakshalve is het dan maar beter om het bij optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen te houden, bij eenvoud en kinderlijke speelsheid. Maar ook dat, telkens opnieuw versmacht door de trollen van dienst.

Begrijp er weer niets van maar toch interessant, het probleem van de dubbele binding in relatie tot zelfrealisatie, of bewustwording in algemene zin. Volgens wiki, een dubbele binding is een dilemma in de communicatie, waarbij een individu twee of meer tegenstrijdige boodschappen ontvangt. Het is een situatie waarin adequaat reageren op de ene boodschap, het in gebreke blijven van de andere boodschap betekent, en omgekeerd. Hierdoor zit de ontvanger, wat hij ook doet, altijd fout. Met andere woorden: de ontvanger kan geen commentaar leveren op het conflict, kan het niet oplossen.

Naar het advies van Einstein zouden we ook onze economie kunnen transponeren, dat is kopiëren en omdraaien. Als denkexperiment is het resultaat verbluffend, wat hoopvol is.

Het is en blijft dezelfde toxische gordel, straks het opgaan van de gemeente. 

Binnen de toxische gordel is geen vrijheid van geld, is een geestelijk proces.

Wat al zo lang geweten is en kon waargenomen worden door simpelweg naar de wereld te kijken, wat boekenwormen ontgaan is.

De mogelijkheden van wat we denken en doen zijn beperkt door wat we niet zien, en omdat we niet zien wat we niet zien, is er niets dat we kunnen doen tot we het zien.

Volgens wikipedia treedt ‘inattentional blindness’ op wanneer men een object dat zich in het gezichtsveld bevindt niet opmerkt. Ik denk dat dit met woorden net zo gaat, dit leid ik af van m’n herstelonderzoek waarin een aantal kernwoorden centraal zijn komen te staan. In het verlengde kan je deze woorden honderd keer herhalen maar het baat tot niets als er ook geen aandacht voor bestaat, van waaruit luisteren naar de klant een heel andere dimensie krijgt. In zekere zin is het mysterieus, als een open geheim dat we toch niet zien, tenzij een minderheid die vanuit dat standpunt getuige wordt van een wereld die het ongeloof tart, onmiskenbaar.

Bedoel je hiermee dat de ziel dan verinnerlijkt en z'n ware afkomst herinnert, om vanaf dan een andere rol te spelen in het leven? Of zoals Jezus suggereerde, het zit van binnen? Waar zouden we uitkomen als we dat voorbeeld volgen? 

Het is werkelijk verwonderlijk hoe eenvoudige remedies voor complexe problemen zo doeltreffend kunnen zijn, net zoals het verbazingwekkend is hoe ze telkens versmacht worden binnen het complexe denken waartoe ze nu net een oplossing willen zijn. Op deze manier wordt de verwoestende impact van interferentie dan ook transparant gemaakt, om vervolgens nuchter te kunnen besluiten dat de mensheid strijdt tegen problemen die al opgelost zijn. Kortom, het is eenvoudiger om Einstein te begrijpen dan er geloof aan te hechten, wanneer hij stelt dat absurde ideeën ons hoop bieden, voor vanuit dat standpunt absurde problemen.

Succesvol veranderen is gestoeld op drie vormen van bewustzijn, omgevingsbewustzijn, sociaal bewustzijn en zelfbewustzijn. Deze niveaus van bewustzijn dragen bij aan succesvolle verandering en aan je eigen ontwikkeling. Je kunt alleen bewust zijn als je de rust neemt om naar jezelf te kijken, tijd hebt om aandacht te geven aan anderen en de ruimte neemt om waar te nemen wat er in je omgeving gaande is.

Soms zegt men dat één van de grootste problemen in de Westerse samenleving de kloof tussen arm en rijk is, dat is waar. Echter, dit is een ‘Westerse’ manier om ernaar te kijken, louter gekwantificeerd als de inkomenskloof. En hoe alarmerend die kloof ook is, er is nog een zorgwekkender kloof nl. de innerlijke kloof, een cultuurkloof, een kloof in bewustzijn, een kloof in de diepte. Als het zwaartepunt van een samenleving meer en meer verschuift, als steeds meer mensen overgaan van egocentrisch naar etnocentrisch en wereldcentrisch, dan plaatst dit een zware last op de samenleving om die mensen ‘verticaal’ te integreren op verschillende diepten in hun eigen ontwikkeling. En hoe dieper het zwaartepunt van een cultuur ligt, des te groter is de noodzaak en de last van deze verticale integratie. Zoals altijd maakt het nieuwe en hogere zwaartepunt de beschikbaarheid van de hogere of diepere structuren voor individuele burgers mogelijk, maar garandeert het die niet.

Er zijn verschillende werelden, die andere is alleen niet gekend. En erger, die krijgt geen toegang tot het bewustzijn door al die trolacties.

Er bestaan veel verschillende vormen van de homo ludens, tot puerilisme aan toe. Bizar genoeg, de reacties daarop vertonen een soortgelijke inhoudelijke signature, alsof het zo bedoeld is en mensen dat zelf niet doorhebben. 

Het verhaal van Roodkapje is anders wanneer de wolf het vertelt.

Oplossing? Het probleem bestaat niet vanuit het B-perspectief, vreemd voor je wellicht. 

De E-therapie is wellicht zowat de meest eenvoudige therapie die we kunnen bedenken, het resultaat veel oplossingen voor alledaagse problemen waar we in alle onwetendheid tegen strijden, maar ook ontkend zal worden wanneer ze vrij aangeboden worden. Het wereldbeeld dat hierdoor ontstaat kan dan ook als weerzinwekkend gezien worden, wat ethisch gezien amper geloofwaardig is maar niet onverklaarbaar op basis van het prachtige studiewerk van de GGZ.

Bij een paradigmashift worden dialogen oneigenlijk door de schijnbare onverenigbaarheid van de verschillende referentiekaders, daarom is het nuttig om eerst goed het nieuwe te integreren alvorens enig nuchter oordeel kan geveld worden. Van hieruit ontstaat een AB-perspectief, vanuit het co-creatieve B-perspectief wordt het A-perspectief als amper geloofwaardig en weerzinwekkend beschouwd, simpelweg omdat veel problemen berusten op systemen van beperkte rationaliteit die binnen het A-perspectief als norm gehanteerd worden en heel wat turbulentie en perverse effecten vrijwel auto-immuun genereren. 

Wat weinigen deert, ontgaat velen. 

Het houdt maar niet op, de E-therapie is een verwijzing naar de stellingen van Einstein waar sommige mensen nog elementair respect voor kunnen opbrengen, en deze naar hun intrinsieke waarde onderzoeken op waarachtigheid. En dat het resultaat is nu niet bepaald iets om mee te lachen, ondanks bijzonder hoopvol en zowaar religieuzer dan veel clichés waar mensen mee doodgeknuppeld worden. 

En dit moet allemaal een ernstig christelijk forum voorstellen, waar we aandacht hebben voor het menselijke lijden vanuit onze christelijk empathische vermogens die tot meer verbinding en harmonie zouden moeten leiden. Op die manier wordt alles als wachten op Godot, wat dan plots een heel andere betekenis blijkt te krijgen, waarvoor dank om ons tot dit verrijkende inzicht te leiden, meerwaardig. 

In volle onbewustheid blijft de zon nog steeds schijnen, tegelijk zijn er anderen die zich diep van binnen ernstig zorgen maken om redenen die in die onbewustheid niet gekend zijn. Het verstoren van die onbewustheid lijkt daarom ook niet gepast, ondanks misschien wel wenselijk in relatie tot wat volgt in de toekomst. En dat is niet omdat we dat zomaar verzinnen maar omdat we kennis hebben toegelaten die voor iedereen vrij beschikbaar is, van waaruit nuchter doordacht heel andere dingen blijken die als minder prettig ervaren kunnen worden, ondanks de zon. Maar als het niemand deert, we blijven toch graag in het reine met ons geweten, en bijkomstig psychisch lijden.

En wie daar geen angst voor heeft, wordt wakker in een onwaarschijnlijke wereld waar de clichés je rond de oren vliegen zonder dat er ooit over nagedacht is geweest maar wel pretenderend expert te zijn. 

Mensen groeien verticaal, het zijn dimensies of een groeipotentieel dat in platland niet (h)erkend wordt. 
Wie van de drie denk je te zijn? Er zijn veel gradaties tussenin uiteraard, maar er is eigenlijk geen probleem.

De ervaring van de kritische instabiliteit die tot doorbraken leidt, gaat meestal gepaard met hevige emoties, zoals angst, verwarring, zelftwijfel of verdriet. Dit kan zelfs het karakter van een existentiële crisis aannemen. Uiteraard hoeven niet alle crisis- en doorbraakervaringen extreem te worden ervaren. De hevigheid van de doorbraakervaring kent vele gradaties, van kleine, plotselinge inzichten tot pijnlijke en euforisch stemmende transformaties. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is het gevoel van onzekerheid en verlies aan houvast dat op zijn minst onbehagen wekt. Creatieve mensen weten dat zij deze onzekerheid en dit verlies aan houvast moeten omarmen. Na deze onderdompeling in onzekerheid, verwarring en twijfel wordt het plotseling verschijnen van een noviteit zelfs makkelijk ervaren als een magisch ogenblik.