TTC

Procesfilosofisch lijkt het niet eens zo'n probleem om te kunnen bevatten dat niet-gerealiseerde opties uit het verleden naar de toekomst kunnen geprojecteerd worden, maar net omwille van het probleem waartoe ze een oplossing willen bieden misschien net hetzelfde lot beschoren zijn dan in het verleden. In die zin, in de mate dat we ons, en dat is vooral een kwestie van techniciteit, hiervan bewust zijn, verwordt koffiedik kijken misschien, in termen van empathie, kwetsbaarheid, mens en welzijn, een hachelijke zaak, zoniet, gegeven een quasi ontelbaar aantal parameters, een des levens haast onm

Alwaar liefde en ethiek verstrengeld raken als bondgenoten, of twee zijden van dezelfde medaille zo je wil, is het nog niet onmiddellijk duidelijk waartoe dit nuttig kan zijn. Sterker, hiermee wordt het maar al te vaak nietsvermoedende zelf beroerd op een manier waarna geen terugkeer meer mogelijk is, mogelijks verrijkt met een aantal inzichten die als vanzelfsprekend ervaren kunnen worden, maar niet altijd resoneren binnen bestaande structuren of geplogenheden. En zo wordt hoop tot een nachtmerrie, bevrijding tot gevangenis, dialoog tot wartaal en misverstand, het zelf geraakt in het diepste

M'n vertroebelde kijk op het leven wijt ik aan het idee dat tranen de ziel wassen.

Ook binnen ACT-trajecten is enige bedachtzaamheid niet ongepast, afleidbaar van het idee dat micro een uiterst rekbaar begrip is. En dat speelt in verschillende richtingen, er is altijd wel iets dat nog kleiner is, andersom bijgevolg ook. Tegelijk, te enthousiast of naïef misschien, lopen we het risico om te vergeten waarom we er ooit mee gestart zijn, wat ondanks alle hoop tot een averechts effect kan leiden.

Epigenetica kunnen we misschien nog het best zien als de laag bovenop het DNA die bepaalt welke stukken van dat DNA 'aan' of 'uit' staan. Het DNA zelf verandert niet, maar de regeling ervan wel.

Tenzij je denkt dat zowat alles kan en dat morgen terug mogelijk wordt, is pootje baden in de Panthalassische Oceaan een beetje achterhaald.

Maria Krabbe, een Nederlandse logopediste, was een van de eersten die het begrip beelddenken expliciet gebruikte in de Nederlandse context. Ze observeerde dat sommige kinderen en volwassenen informatie niet primair via taal ordenen, maar via beelden, patronen en ruimtelijke structuren.

Geen idee of dit conform is binnen het thema zoals in alle openheid gesuggereerd, maar heb er voor de leesbaarheid van het vervolg gemakshalve AUCTVTSOBV van gemaakt.

Als klant kan ik maar moeilijk in het hoofd van psychologen kruipen, dus ik zal wel nooit goed kunnen begrijpen wat ze met al die metaforen precies bedoelen. Ze komen me intuïtief toe als een soort van vreemde valuta, enigszins wel aanvoelend dat ze waarde hebben maar geen idee hoe ik ermee kan betalen, noch wat ik ervoor zou kunnen terugkrijgen.

Āyatana kan zowel verwijzen naar gewone ervaringen als naar de keten van processen die leiden tot gebondenheid, en naar ontwaakte ervaringen die gecentreerd zijn in onthechting en meditatieve vervulling.

Relativiteit is op een stilstaande trein zitten en denken dat je achteruit rijdt, omdat een andere trein vooruit rijdt. Dit om niet gezegd te hebben dat ervaringskennis een containerbegrip is.

Helend is de zachte verwoording, het zegt tegelijk dat we veel kunnen comprimeren in slechts enkele woorden. Of anders, er zijn verklarende beginselen waar we als nietige ikjes iets mee kunnen, maar ook op veel vlakken kloven toelaat, met in organische zin tal van neveneffecten. Onderliggend, als inherent aan het leven, waarvan in wezen niemand de bedenker is, is er een soort evolutionair imperatief dat naar harmonie streeft, van binnenuit in verschillende graden en expressies in de mate van, met vallen en opstaan, prutsend en proestend, knippen en plakken, wikken en wegen, verdieping en bewus

Niemand lost zijn relatieproblemen, financiële stress, eenzaamheid, rouw of burn-out op door te weten dat een foton 247 zeptoseconden nodig heeft om door een waterstofmolecuul te reizen. De afstand tussen deze kennis en alledaagse menselijke zorg is groot, en dat mag ook gezegd worden.

Zoals we nu weten, 247 zeptoseconden is sinds 16 oktober 2020 de kleinste eenheid van tijd ooit gemeten. Maar wat is dan de snelheid van dat wat gemeten werd?

Hier kan het weer verder, wellicht een kwestie van onderscheidingsvermogen.