TTC

In de mythe van Daidalos is het de student die in de afgrond geduwd wordt, bizar genoeg door wie het hem/haar aangeleerd heeft.

In het spel van Ravenburger mogen spelers maar achter één doel tegelijk aan gaan, en pas een volgend doelkaartje pakken als ze hun vorige doel hebben bereikt.

Sommigen vinden misschien herkenning in het metafoor dat in nogal oubollig taalgebruik aan het geestesoog verschijnt, tegelijk in haast ijzingwekkend en hypergevoelig accuraat vakjargon quasi onuitsprekelijk.

Zoals je eerder al zei, dat verhaal van dat labyrint is al stokoud.

Heel misschien dat dagdromers zich positioneren op het niveau van de pseudocode, maar hopeloos de mist in gaan wanneer hen gevraagd wordt het resultaat om te zetten in bruikbare algoritmen of geijkte IT-taal.

Mythen zoals die van Zeus, Poseidon en Hades kunnen gelezen worden als archetypische projecties van ontwikkelingsstadia. In SD-termen, elke golf roept zijn eigen 'goden' en verhalen in het leven. De mythen zijn dus niet tijdloos neutraal, maar aansluitpunten voor wat een cultuur of psyche in een bepaalde fase kan begrijpen en verbeelden.

Soms lijken Talos en Perdix gespiegeld te worden, of door latere schrijvers door elkaar gehaald te worden.

Die turf van Gadamer lijkt me bij nader inzien toch meer iets experten om, in hoeverre überhaupt mogelijk, tot een consensus te komen, not my cup of tea.

Ervaring leert dat wanneer je ACT simpel wil houden en er worden elementen vanuit de Griekse mythologie aan toegevoegd, het ook heel snel quasi onnavolgbaar kan worden.

Karl Potter schreef over de Nyaya-sutras dat we de situatie veilig kunnen samenvatten door te zeggen dat we geen flauw idee hebben wie ze schreef.

In tegenstelling tot het maniërisme is eclecticisme echter nooit een stroming of een specifieke stijl, het wordt juist gekenmerkt door het feit dat het géén specifieke stijl is. Tegelijk wordt duidelijk dat het zich moeilijk in een hokje laat plaatsen, paradoxaal genoeg ook in velen door de vrijheid van keuze om vanuit verschillende stromingen elementen te gebruiken.

Judith Budde is niet zozeer de ontwikkelaar van Voice Dialogue, maar wel een van de belangrijkste mensen die de methode in Nederland en Vlaanderen bekend heeft gemaakt. De grondleggers van Voice Dialogue zijn het Amerikaanse psychologenpaar Hal Stone en Sidra Stone, die de methode in de jaren zeventig hebben ontwikkeld.

Heb ook geen idee waar die stimulus nu plots weer naartoe is, het is zowaar een raadsel aan het worden.

Alsof je de monomythe van Campbell beschrijft, en het pensioenprobleem zit tussen onze twee oren wellicht?

Als het maar logisch blijft, straks denken mensen nog dat je een ingewijde bent.