Assepoester

En occulte zaken? Horrorfilms bijvoorbeeld? Als het fictie is?

Prima. Niet mijn genre overigens.

Duidelijk.

En niet te vergeten: onderzoeken die uitwijzen dat gewelddadige games kunnen lijden tot gewelddadig gedrag..?

En onderzoek waaruit blijkt dat gewelddadige games juist gewelddadig gedrag kan voorkomen...

Bron?

En niet te vergeten: onderzoeken die uitwijzen dat gewelddadige games kunnen lijden tot gewelddadig gedrag..?

En occulte zaken? Horrorfilms bijvoorbeeld? Als het fictie is?

Het is fictie, net zoals een film of een boek. .

Dus geweld is voor jou okee zolang het fictie is?

Ik weet niet of dit onderwerp hier al besproken is en heb eerlijk gezegd niet zo heel veel zin om 't hele topic door te spitten, maar: ik lees heel vaak berichtjes op Credible over redelijk gewelddadige games. Hoe combineren jullie dit met jullie christen-zijn?

(Overigens: totaal niet aanvallend bedoeld. Ben gewoon geïnteresseerd.)

Je zegt dat je er zelf spijt van hebt. Wat God er precies van vindt (hoe hij tegen deze situatie aan kijkt) kan niemand met zekerheid zeggen. Maar jouw geweten speelt op. En ik denk dat dat veel zegt.

En over de vraag of God jou echt vergeven heeft: God is barmhartig. Jezus is gestorven voor onze zonden. Als jij vergiffenis vraagt, zal je worden vergeven.

een collega van mij is half hindoe en half moslim.

werkt prima

Ik denk dat dit toch meer met achtergrond te maken heeft dan met het aanhangen van een religie. Immers, als je echt geloof hecht aan een religie, kan je bijvoorbeeld nooit moslim en hindoe tegelijkertijd zijn. De Islam verbiedt namelijk het aanhangen van andere goden, laat staan een polytheïstisch geloof als het hindoeïsme.

Mijn vriendje is ziek. Alweer. Hij mag eigenlijk niet gaan werken tot donderdag, zware buikgriep. Nu hebben ze hem blijkbaar ook nog eens op 24u-permanentie gezet. Alweer. Dus ik zie hem weer een tijdje niet. Alweer. En veel kans dat àls hij beter is en ik hem toevallig wèl zie, dat ze hem voor permanentie oproepen. Alweer.

Maar ik ben wel totaal gek van hem. Nog steeds.

Ik leef met je mee.. Beterschap gewenst aan je vriend.

En dan een beetje een gekke vraag, maar zouden degenen die daartoe bereid zijn misschien voor onze situatie willen bidden?

Dat zou ik heel erg op prijs stellen, bij voorbaat dank.

Inderdaad RobertF en Nynthe, jullie hebben gelijk.

Als ik er nu een punt achter zou zetten zou ik daar misschien altijd spijt van hebben omdat ik dan 't gevoel zou kunnen krijgen dat ik het niet eens heb geprobeerd. Het is inderdaad verstandig om de situatie aan te kijken en veel te blijven praten.

Het is ook niet dat ik bang ben voor hem. Hij is echt een ontzettend lieve, barmhartige jongen. Maar ik ben bang dat hij beïnvloed wordt door anderen. Sommige zaken zitten gewoon zo ingebed in de cultuur (nog niet eens persé in de religie), en ik heb ook het gevoel dat dingen vaak klakkeloos worden aangenomen. Niet persé door hem, maar in de desbetreffende cultuur. Er bestaan gewoon veel vooroordelen. Ik hoop gewoon dat hij zijn eigen hersens blijft gebruiken en naar zijn gevoel luistert. En als hij dat niet doet, dan is hij waarschijnlijk nooit de ware voor mij geweest.

Daarna heb ik ook het vertrouwen in God dat alles met een reden gebeurd. Als ik niet voor altijd met deze jongen samenblijf, dan heb ik hem vast ontmoet omdat er nog veel was dat ik over mezelf (en de wereld) moest leren. Ik probeer dus positief te blijven.

Bedankt allemaal voor jullie reacties =)

@Bonaventura: ja, je hebt gelijk. Toch heb ik verschillende moslims de desbetreffende passage (over moslims die christelijke/joodse vrouwen mogen trouwen) op verschillende manieren horen uitleggen, terwijl zij allen soenniet waren.

@Joon: ik snap wat je zegt, maar zijn 'wil' was tot nu toe niet een streng islamtisch gezin. We hebben er altijd veel over kunnen praten en waren het ook over veel dingen eens (bv. over hoe we het zouden aanpakken met 't huwelijk, etc.). Ik ben alleen bang dat hij juist nu meer orthodoxer zou worden. Dat zou de zaken namelijk wel veranderen.

@WonderfulStar: ik vind je bericht juist heel duidelijk, en begrijp helemaal wat je bedoelt. Wij hebben beide altijd geloofd dat God en Allah dezelfde zijn, de oorsprong van beide religies is immers ook hetzelfde. Daar ligt dan dus ook niet zozeer het probleem. Ik zou willen dat ik alleen naar de overeenkomsten zou hoeven te kijken. Op dit moment lukt dat ook. Maar ik ben bang dat hij anders in zijn geloof gaat staan, of eigenlijk bang dat hij zich laat hersenspoelen door fanatiekelingen.

@Nynthe: zijn familie is gelukkig niet zo conservatief. Ik kom gewoon bij hem thuis over de vloer (hij woont nog bij zijn ouders) en ben deze zomer ook mee naar Marokko geweest, waar ik de rest van de familie ontmoet heb. Toch snap ik wel wat je bedoelt, en ik ben ik zelf ook wel bang dat hun houding zal veranderen, met name wanneer er kinderen in het spel zijn. Zijn vader heeft overigens zelf tegen mij gezegd dat het mogelijk is om twee geloven binnen een huwelijk te hebben, zolang je elkaar respecteert en het niet tussen jullie in komt te staan. Zijn broer (de oom van mijn vriend) is met een katholieke vrouw getrouwd. Maar beide zijn niet praktiserend (een beetje zoals Dingo beschrijft), dus dat gaat prima.

Over dat advies van je moeder, dat lijkt me ook heel verstandig, maar het probleem is dat er nu geen dingen zijn waar ik over tien jaar niet mee zou kunnen leven. Het probleem is eerder dat het alle kanten op kan gaan: hij zou bijvoorbeeld steeds fanatieker in z'n geloof kunnen worden. Dat zou niet gek zijn, want dat is bij mij namelijk ook het geval. Ik sta nu heel anders in 't leven dat op het moment dat ik hem leerde kennen. Maar hij blijft me hier wel in steunen. Hij vraagt me bijvoorbeeld vaak 's avonds als ik hem bel of ik al gebeden heb, en zo niet, dat ik 't niet moet vergeten.

Het is gewoon een moeilijke situatie. Wat bij mij nu vooral aanwezig is, is de angst dat hij gaat veranderen, dat hij fanatieker wordt, dat 't daarom niet meer gaat tussen ons.

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes de komende tijd.

Dat is nog een punt van discussie.

Dank

De regel van de islam m.b.t. het trouwen van niet-moslims is als volgt:

Vrouwen mogen alleen met moslims trouwen. Mannen mogen wel joodse of christelijke vrouwen trouwen maar heeft dan wel de plicht om ze op termijn tot de islam te brengen.

Als hij zich meer in de islam gaat verdiepen en zijn geloof orthodoxer zal gaan belijden denk ik dat hij uiteindelijk druk op je zal gaan uitoefenen om de islam aan te nemen. Ik denk dat het vaak zo gaat.

Dat over het 'tot de islam brengen' staat voor zo ver ik weet niet in de Koran. Volgens mij is dat eerder een interpretatie die er meestal aan wordt gegeven. Die jongen zij overigens alleen dat zo'n vrouw dan wel 'praktiserend' in haar geloof moest zijn. Hij zei vervolgens ook dat veel vrouwen in het vroege christendom (ten tijde dat de Koran ontstond) hun haren bv. bedekten. Dit vind ik overigens echt onzin, want je kan prima praktiserend christen zijn zonder je haar te bedekken, het was eerder een culturele gewoonte en dus geen gebod.

Grappig, de eerste keer dat ik op Credible terecht kwam was een paar maanden geleden als gast, omdat ik iets in de trant van 'relatie christen moslim' had ingetikt op google. Toen kwam ik terecht in een topic over een meisje dat een crush had op een islamitische jongen op d'r werk. Dat topic, dat volgens mij in 't archief staat, gaf geen antwoord op mijn vragen, maar zorgde er wel voor dat ik steeds meer ging rondneuzen hier, en uiteindelijk lid ben geworden.

Maar goed, nu even naar mijn 'probleem'. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb in mijn puberteit een hiaat in mijn geloofsleven gehad. Ik geloofde nog steeds in God, maar ik vond het heel moeilijk om dat geloof een plaats te geven in mijn leven. Ik bracht het dus niet echt in de praktijk.

1,5 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. Hij is Marokkaans, en zo als de meeste Marokkanen een geboren moslim. Hij stond hetzelfde in zijn geloof als ik: hij geloofde wel, maar praktiseerde niet. In de tijd dat ik hem leerde kennen was ik al een beetje meer met mijn geloof bezig. Ik probeerde in de Bijbel te lezen en te bidden. Omdat wij heel veel over het geloof praatten, ging ik me steeds meer verdiepen in het christendom. Hierdoor laaide het vuur op, en ik kan nu zeker stellen dat ik een belijdend christen ben.

Maar dat is natuurlijk juist een positief punt, geen probleem. Het probleem is: hoe nu verder. Ik durf niet te zeggen dat ik zonder hem ook zo in mijn geloof was gegroeid. Op een of andere manier heeft hij mij in de richting van God geduwd. Ik kan er maar niet omheen dat ik hem met een reden ontmoet heb. Maar aan de andere kant: als ik hem had leren kennen op 't punt waar ik nu zit, was ik dan een relatie met hem aangegaan? Waarschijnlijk niet.

Maar het probleem is dat ik hem niet leerde kennen op het punt waar ik nu zit. Ik leerde hem kennen terwijl ik zonder God probeerde te leven. En mede dankzij onze gesprekken over God, die vaak erg motiverend voor beide partijen waren, ben ik me steeds meer op God gaan richten. Ik snap dat vele van jullie, mede dankzij de vruchteloze discussies tussen moslims en christenen hier op 't forum, niet geloven in 't samengaan van deze twee religies. Maar bij ons ging 't eigenlijk aardig goed.

Omdat we redelijk serieus zijn in onze relatie, hebben we het veel over de toekomst. Ik had een soort rust gevonden in het feit dat ik met een niet-christen zou trouwen. Ik heb hier heel veel voor gebeden, en voelde altijd dat God dicht bij mij was. Ook bad ik veel voor hem, omdat ik zou willen dat hij Jezus zou leren kennen als zoon van God.

Ik wist dat er in de Koran staat dat een islamitische man met een christelijke vrouw mag trouwen. Maar hoe 't precies zit weet ik niet, hij ook niet. Daarom had ik zelf voorgesteld dat wij eens samen met iemand zouden praten die er meer over wist. Want ik wil uiteraard niet dat hij met twijfels het huwelijk in zou stappen.

Nu kwam hij vorige week een buurjongen tegen die praktiserend moslim is. Hij raakte met hem in gesprek en legde hem deze vraag voor. Die jongen heeft hem een aantal boekjes meegegeven. Die boekjes zijn bij mij (en waarschijnlijk bij sommigen van jullie ook) nogal berucht. Het waren drie boekjes: 'Jezus in de Islam', 'Mohammed in de Bijbel' en 'Een dialoog tussen een christen en een moslim'. Ik kende dit soort boekjes wel, geschreven vanuit islamitisch perspectief en dus nogal subjectief.

Mijn vriend heeft die boekjes gelezen, en was helemaal enthousiast. Ik was vanavond bij hem thuis en hij gaf ze mij in handen. Ik sloeg er eentje open en werd al meteen kwaad om de onwaarheden die ik las. Het liep uit op een discussie, maar we hadden 't geheel nog redelijk onder controle. Toen hij met me meeliep naar 't station waren we nog steeds in gesprek. We liepen op een gegeven moment langs het huis van die jongen en hij zei voor de grap: 'zal ik aanbellen?'. Ik zei: 'doe maar, dan kunnen we 't nog even navragen over dat huwelijk tussen een moslim en een christen'. Hij belde die jongen, die we daarna buiten hebben ontmoet.

Vervolgens heb ik een uur lang (in de vrieskou) naar een verhaal moeten luisteren van een moslim die mij wilde uitnodigen tot de Islam. Het was een hele sympathieke jongen en hij viel me ook niet aan ofzo, dus dat was het helemaal niet. Het probleem was dat ik al die flauwe argumenten (die ik hier ook al vele malen in discussies tussen moslims en christenen ben tegengekomen) moest aanhoren. Ik was nogal overdonderd (omdat hij dus helemaal niet op onze vraag inging maar een bekeringsverhaal afstak), en heb dus eigenlijk helemaal niets ingebracht tegen zijn betoog. (Terwijl hij wel echt onware dingen zei, zoals dat Jezus' bv. in de Bijbel zou zeggen dat er nog een profeet na hem zou komen die de waarheid zou verkondigen o.i.d.!).

Na dit gesprek was ik nogal kwaad op mijn vriend omdat hij het niet eerder afgekapt had. Hij wist toch immers dat ik niet van plan ben me te bekeren? Toen begon hij een verhaal af te steken dat hij het wel interessant vond en dat hij wilde gaan praktiseren, etc. Dit eindigde in een fikse ruzie.

Ik ben een beetje ten einde raad. Aan de ene kant houd ik zoveel van die jongen, zie ik echt mijn toekomst met hem, heb ik vaak genoeg gedacht dat onze ontmoeting voorbestemd was, geloof ik dat God bergen kan verzetten en dus ook moslims kan redden.. Aan de andere kant ben ik zo bang dat ik de verkeerde keuzes maak, dat het niet goed komt, dat we er nooit samen uit komen.. Ik voel me echt radeloos gewoon!

Pff, het is echt een heel verhaal geworden. Het opschrijven lucht al op, haha. Maar mijn vraag aan jullie: wat is jullie mening hierover? Echt, ik sta open voor alle mogelijke standpunten, misschien dat het me in de goede richting leidt.

Dat een priester voor zoiets ontslagen zou worden kan ik met moeite nog net begrijpen. Maar een prietser! Dat is echt buiten alle proporties!

Haha, ik moest even drie keer lezen.

On topic: wat me verbaasd is dat ik hier niemand hoor over de kromheid van deze situatie! Goed, die priester woonde samen, ik snap dat dat niet mag, dat er gedreigd kan worden met ontslag. Maar het gestoorde is m.i. dat het samenwonen gedoogd werd, totdat deze meneer zich kritisch uitliet over het celibaat! Het samenwonen heeft toch niets met zijn kritiek op het celibaat te maken? Dit klinkt echt heel krom.

Die man wordt dus niet ontslagen omdat hij zich kritisch uit, maar omdat hij samenwoont, maar dat samenwonen werd veertig jaar lang gedoogd, totdat hij zich kritisch uitliet.. Waarom wordt hij niet gewoon ontslagen omdat hij zich kritisch uitliet, i.p.v. dat ze er iets bijhalen wat er niets mee te maken heeft?

Ik gebruik Pro Glasur van Sensodyne. Ik heb heel erg dun glazuur en had op een gegeven moment echt ondraaglijke pijn, bij alles, bijvoorbeeld wanneer ik lucht inademde o.i.d.

Ik ben toen een aantal jaar terug Pro Glasur gaan gebruiken, en heb er nu echt nooit meer last van. Als ik langer dan twee dagen met een andere tandpasta poets komt de pijn weer terug, dus ik heb echt het volste vertrouwen in Sensodyne.

Ik ben vandaag blij met mijn vriendje. Hij blijft me verrassen.

Nee, dat heeft te maken met onbekwame, bijziende jagers. Wanneer wij bloedend en gewond neerstorten ten aarde en al gillend onze (enorme) witte vlag in de lucht steken, rennen jullie ons nog steeds vaak rakelings voorbij. En dan maar jammeren dat er geen vlees op tafel staat.

(Die laatste zin klinkt fouter dan dat ik 'm bedoel.)

Nou, door het dus duidelijk en concreet te benoemen

Daar ben ik het 100% mee eens.

precies, waarom moet het altijd zo lastig zijn met vrouwen...

Omdat, als we makkelijk waren, er geen uitdaging meer was en jullie jagersinstinct onbevredigd zou blijven.

Ik ben vandaag dankbaar voor 't feit dat alle problemen die ik gisteravond bij God bracht vandaag opeens geen problemen meer waren. God is groot!

bahbahbah, vandaag een bug proberen op te lossen voor een tool wat ik aan het maken ben. Heb ik het eindelijk gefixed, kan ie de juiste snap-ins niet vinden Het gekke is, voer ik het met de hand uit doet ie het wel.

whutarusayin?

Maar ik leef met je mee hoor!

Ik ben wel in voor beide. Doe maar actie, dan weet ik zeker dat hij niet in slaap valt.

Koffie van de Starbucks of de Kiosk?

Toen begon Petrus te vloeken en hij zei het nog maar eens: 'Wolla ik ken die kill niet!

Hahahahahahahahahahaha

'Wolla' of 'W'allah' betekent 'bij Allah'.

Maar goed: ik heb zelf vrijwilligerswerk gedaan met jongeren die dit soort taal hanteren, en ik denk niet dat dit echt aanslaat.. Straattaal is een statussymbool, jongeren praten onderling zo, maar het betekent niet dat ze geen 'normaal' Nederlands kunnen. (Ze spreken ook niet allemaal ABN, maar wie nog wel tegenwoordig?)

Die straattaal is vaak slechts een masker dat opgezet wordt om erbij te horen. Ik denk dat als je ze wil raken, je juist niet met dit soort praatjes aan moet komen. Het lijkt mij verstandiger om ze een bijbelvertaling te geven die begrijpelijk is, zonder te veel poespas. Duidelijkheid, in een taal die ze begrijpen, ze zijn heus niet achterlijk.

Allebei niet, ben niet zo van de oorlogsspellen, word ik veel te agressief van xD. Maar als ik moet kiezen Call of Duty, omdat ik eerdere versies wel eens gespeeld heb. (Goed argument, vind je niet?)

Antwerpen of Brussel?

Ik denk dat zelfbevrediging pas een zonde wordt, wanneer je niet eerder 'bevredigd' bent dan dat je foto's, filmpjes, verhalen van porno hebt gezien. Dat is namelijk een 'afgod' en 'u zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben'. Als je een 'afgod' als pornografie nodig hebt om volledig bevredigd te worden, dan gaat het fout!

Wanneer je het hebt over afgoderij zou ik liever stellen dat een verslaving aan zelfbevrediging de 'afgod' is, het wel of niet gebruiken van 'hulpmiddelen' lijkt me ondergeschikt.

Om het even wat tastbaarder te maken: het lijkt mij dat er een verschil zit tussen iemand die zich tien keer per dag bevredigd zonder porno, mentale beelden of wat dan ook, en iemand die zicb een keer in zijn leven heeft bevredigd met behulp van porno (en verder dus nooit, niks, noppes, nada). Ik zou eerder stellen dat nummer 1 een 'afgod' dient.