Religie en de Liefde van God: Een Perspectief op het Christendom

[Figulus 150]

Het begrip religie heeft een lange geschiedenis, zowel etymologisch als conceptueel. Het woord “religie” stamt uit het Latijn, van religio, dat afkomstig is van religare (“binden, naleven”). Traditioneel verwijst religie naar een systeem van rituelen, wetten en voorschriften dat mensen in staat stelt een verbinding met het goddelijke te zoeken. Het naleven van deze regels is bedoeld om moraliteit, liefde en goedheid te bereiken, waarbij de nadruk vaak ligt op menselijke inspanning en gehoorzaamheid als middel tot het goddelijke.

Het christendom, zoals gepresenteerd in de leer van Jezus, biedt een radicaal ander perspectief. Waar religie doorgaans de liefde en het goede als resultaat van naleving beschouwt, stelt Jezus dat de mens uitgangspunt moet nemen in de ontvangen liefde van God. In plaats van te proberen het goede te verdienen door wetten en rituelen na te leven, ontvangen mensen eerst de onvoorwaardelijke liefde van God. Het morele leven en het doen van het goede volgen hieruit vanzelf. Liefde is niet iets dat moet worden bereikt; het is een gegeven dat de mens transformeert.

Deze benadering contrasteert scherp met de menselijke capaciteit tot liefde. Menselijke liefde is bijna altijd voorwaardelijk: zij is afhankelijk van gedrag, wederkerigheid of omstandigheden. Zelfs in de meest oprechte relaties ligt vaak een impliciete verwachting van wederkerigheid. De liefde van God daarentegen is onvoorwaardelijk en onveranderlijk. Het is een initiële gave, die de mens in staat stelt om werkelijk liefdevol en goed te handelen. Zonder deze ontvangen liefde zou de mens slechts beperkt in staat zijn tot echte morele en liefdevolle daden.

In dit licht kan men betogen dat het christendom volgens Jezus geen religie is in de klassieke betekenis van het woord. Religie, zoals gewoonlijk begrepen, is een systeem van regels en rituelen dat gericht is op het bereiken van het goddelijke. Het christendom, zoals door Jezus voorgesteld, is echter primair een levensrelatie met God, waarin moreel handelen een natuurlijke uitdrukking is van de ontvangen liefde. Het is een omkering van het traditionele religieuze model: niet gehoorzaamheid leidt tot liefde, maar ontvangen liefde leidt tot gehoorzaamheid en goedheid.

Concluderend laat deze analyse zien dat het christendom niet primair draait om het volgen van wetten en rituelen, maar om het ervaren, doorgeven en teruggeven van de liefde van God. Het verschil ligt in de causaliteit: religie stelt dat het naleven van voorschriften liefde en goedheid oplevert; Jezus leert dat de liefde van God die voorschriften vanzelf inspireert. In deze visie is ware moraliteit geen prestatie van de mens, maar een vrucht van de ontvangen genade en liefde van God.

Bekering tot God geeft dus direct resultaat ipv een leven lang zwoegen voor resultaat.

[Najrebii 3]

5 uur geleden zei Figulus:

Het begrip religie heeft een lange geschiedenis, zowel etymologisch als conceptueel. Het woord “religie” stamt uit het Latijn, van religio, dat afkomstig is van religare (“binden, naleven”). Traditioneel verwijst religie naar een systeem van rituelen, wetten en voorschriften dat mensen in staat stelt een verbinding met het goddelijke te zoeken. Het naleven van deze regels is bedoeld om moraliteit, liefde en goedheid te bereiken, waarbij de nadruk vaak ligt op menselijke inspanning en gehoorzaamheid als middel tot het goddelijke.

Het christendom, zoals gepresenteerd in de leer van Jezus, biedt een radicaal ander perspectief. Waar religie doorgaans de liefde en het goede als resultaat van naleving beschouwt, stelt Jezus dat de mens uitgangspunt moet nemen in de ontvangen liefde van God. In plaats van te proberen het goede te verdienen door wetten en rituelen na te leven, ontvangen mensen eerst de onvoorwaardelijke liefde van God. Het morele leven en het doen van het goede volgen hieruit vanzelf. Liefde is niet iets dat moet worden bereikt; het is een gegeven dat de mens transformeert.

Deze benadering contrasteert scherp met de menselijke capaciteit tot liefde. Menselijke liefde is bijna altijd voorwaardelijk: zij is afhankelijk van gedrag, wederkerigheid of omstandigheden. Zelfs in de meest oprechte relaties ligt vaak een impliciete verwachting van wederkerigheid. De liefde van God daarentegen is onvoorwaardelijk en onveranderlijk. Het is een initiële gave, die de mens in staat stelt om werkelijk liefdevol en goed te handelen. Zonder deze ontvangen liefde zou de mens slechts beperkt in staat zijn tot echte morele en liefdevolle daden.

In dit licht kan men betogen dat het christendom volgens Jezus geen religie is in de klassieke betekenis van het woord. Religie, zoals gewoonlijk begrepen, is een systeem van regels en rituelen dat gericht is op het bereiken van het goddelijke. Het christendom, zoals door Jezus voorgesteld, is echter primair een levensrelatie met God, waarin moreel handelen een natuurlijke uitdrukking is van de ontvangen liefde. Het is een omkering van het traditionele religieuze model: niet gehoorzaamheid leidt tot liefde, maar ontvangen liefde leidt tot gehoorzaamheid en goedheid.

Concluderend laat deze analyse zien dat het christendom niet primair draait om het volgen van wetten en rituelen, maar om het ervaren, doorgeven en teruggeven van de liefde van God. Het verschil ligt in de causaliteit: religie stelt dat het naleven van voorschriften liefde en goedheid oplevert; Jezus leert dat de liefde van God die voorschriften vanzelf inspireert. In deze visie is ware moraliteit geen prestatie van de mens, maar een vrucht van de ontvangen genade en liefde van God.

Bekering tot God geeft dus direct resultaat ipv een leven lang zwoegen voor resultaat.

Als je nu even een keer probeert andere godsdiensten serieus te nemen en onder de loep te nemen? Misschien dat je dan een ander inzicht krijgt in dit verhaal..

 

Want zoals jij andere religies nu afzet of wegzet is niet zoals die religies zichzelf zien. Maar ja, een christen moet toch iets verzinnen om christendom niet te zien als een dertien in een dozijn religie.

[Figulus 150]

7 uur geleden zei Najrebii:

Als je nu even een keer probeert andere godsdiensten serieus te nemen en onder de loep te nemen?

Als een christen religies (ook het “religieuze systeem” binnen het christendom zelf) serieus neemt als middel tot redding, ontstaat het probleem dat hij terugvalt op eigen kracht. Daarmee verliest hij het hart van de boodschap: dat alles begint bij Gods genade en niet bij menselijke prestatie.

Dit verklaart ook waarom Jezus vaak zo fel was tegen de religieuze leiders van zijn tijd: hun focus op regels en uiterlijk vertoon verduisterde juist de liefde en genade van God.

De islam kan worden begrepen als een religie in de klassieke zin van het woord, hetgeen een fundamenteel spanningsveld oproept in de vergelijking met het christendom.

Christendom: Niet religie (regels, werken) maar relatie: God zoekt de mens en geeft nieuw leven door Zijn liefde.

Islam: Religie in de klassieke zin: de mens moet van alles doen om in het reine met God te komen.

[TTC 1.564]

2 minuten geleden zei Figulus:

Als een christen religies (ook het “religieuze systeem” binnen het christendom zelf) serieus neemt als middel tot redding, ontstaat het probleem dat hij terugvalt op eigen kracht. Daarmee verliest hij het hart van de boodschap: dat alles begint bij Gods genade en niet bij menselijke prestatie. Dit verklaart ook waarom Jezus vaak zo fel was tegen de religieuze leiders van zijn tijd: hun focus op regels en uiterlijk vertoon verduisterde juist de liefde en genade van God. De islam kan worden begrepen als een religie in de klassieke zin van het woord, hetgeen een fundamenteel spanningsveld oproept in de vergelijking met het christendom. Christendom: Niet religie (regels, werken) maar relatie: God zoekt de mens en geeft nieuw leven door Zijn liefde. Islam: Religie in de klassieke zin: de mens moet van alles doen om in het reine met God te komen.

Is dat niet het verhaal van Telos? 

[Figulus 150]

4 minuten geleden zei TTC:

Is dat niet het verhaal van Telos? 

Want het einde (telos) der wet is Christus, tot rechtvaardigheid een iegelijk, die gelooft. (Rom. 10:4, SV).

Hier betekent het dat Jezus de vervulling, het doel, van de wet is. Het telos van de mens wordt bereikt doordat Gods liefde nu al gegeven is in Christus. Het einddoel (leven in God) is al begonnen bij bekering en loopt uit in voltooiing bij de wederkomst.

[TTC 1.564]

4 minuten geleden zei Figulus:

Want het einde (telos) der wet is Christus, tot rechtvaardigheid een iegelijk, die gelooft. (Rom. 10:4, SV). Hier betekent het dat Jezus de vervulling, het doel, van de wet is. Het telos van de mens wordt bereikt doordat Gods liefde nu al gegeven is in Christus. Het einddoel (leven in God) is al begonnen bij bekering en loopt uit in voltooiing bij de wederkomst.

De ogen van een rups zijn niet dezelfde dan die van een vlinder, ik weet echter niet of je zelf ooit een rups was. 

[Figulus 150]

3 minuten geleden zei TTC:

De ogen van een rups zijn niet dezelfde dan die van een vlinder, ik weet echter niet of je zelf ooit een rups was. 

Het evangelie beschrijft de mens niet als een onvoltooide rups die vanzelf doorgroeit tot vlinder, maar als iemand die dood is in zonden en door Gods liefde en genade levend gemaakt wordt.

Rups  --> vlinder suggereert een natuurlijk groeiproces, een biologische metamorfose waarin de rups altijd al de potentie van de vlinder in zich droeg.

Dood --> levend is radicaal anders: het gaat niet om natuurlijke ontwikkeling, maar om een ingrijpende, bovennatuurlijke verandering die van buitenaf komt — Gods ingrijpen.

Het christelijk geloof draait niet om menselijke potentie die vanzelf tot bloei komt, maar om opstanding uit de dood door Gods liefde. Het is geen evolutie, maar een nieuw begin.

[TTC 1.564]

26 minuten geleden zei Figulus:

Het evangelie beschrijft de mens niet als een onvoltooide rups die vanzelf doorgroeit tot vlinder, maar als iemand die dood is in zonden en door Gods liefde en genade levend gemaakt wordt.

Rups  --> vlinder suggereert een natuurlijk groeiproces, een biologische metamorfose waarin de rups altijd al de potentie van de vlinder in zich droeg.

Dood --> levend is radicaal anders: het gaat niet om natuurlijke ontwikkeling, maar om een ingrijpende, bovennatuurlijke verandering die van buitenaf komt — Gods ingrijpen.

Het christelijk geloof draait niet om menselijke potentie die vanzelf tot bloei komt, maar om opstanding uit de dood door Gods liefde. Het is geen evolutie, maar een nieuw begin.

Dat nieuwe begin, is dat een puur subjectieve beleving of heeft het collectieve waarde? 

[Najrebii 3]

2 uur geleden zei Figulus:

Als een christen religies (ook het “religieuze systeem” binnen het christendom zelf) serieus neemt als middel tot redding, ontstaat het probleem dat hij terugvalt op eigen kracht. Daarmee verliest hij het hart van de boodschap: dat alles begint bij Gods genade en niet bij menselijke prestatie.

Dit verklaart ook waarom Jezus vaak zo fel was tegen de religieuze leiders van zijn tijd: hun focus op regels en uiterlijk vertoon verduisterde juist de liefde en genade van God.

De islam kan worden begrepen als een religie in de klassieke zin van het woord, hetgeen een fundamenteel spanningsveld oproept in de vergelijking met het christendom.

Christendom: Niet religie (regels, werken) maar relatie: God zoekt de mens en geeft nieuw leven door Zijn liefde.

Islam: Religie in de klassieke zin: de mens moet van alles doen om in het reine met God te komen.

Jezus was waarschijnlijk kwaad omdat Jezus vond dat Hij de Weg, de Waarheid en het Leven was.. En omdat mensen Hem niet serieus namen..

 

En nogmaals, als je iets wil te zeuren hebben over andere religies, verdiep je er dan ook in. Christendom pretendeert uniek en anders te zijn dan andere religies, maar is het niet.. Een relatie kan je niet hebben met een onzichtbaar wezen dat waarschijnlijk niet bestaat. 

De liefde waar jij het over hebt vind je ook in andere religies en "zelfs" in niet religies. 

Jullie hebben zo'n waanzin dom beeld van de mens dat jullie denken dat als de mens lief heeft het wel van de Heilige Geest moet komen! En dus van God.

Maar als je gewoon neutraal om je heen kijkt dan zie je dat het anders is. Overal is liefde, overal is haat. Komt geen God of satan bij kijken. Gewoon mensen. Je ziet het ook in het dierenrijk (waar wij evolutietechnisch gezien vanaf stammen en wat dus logisch is). 

 

Tevens klopt die laatste zin voor een deel van de islam. Maar ook voor christenen. Hoeveel christenen zijn er niet met doodsnood gestorven omdat ze bang waren dat God nog toornig op hen was? Dat komt ervan als je gelooft in een onzichtbaar wezen. Dan heb je nooit zekerheid. Iedere christen kan wel met de hemel voor ogen in de hel beland zijn omdat ze in de verkeerde God geloofden. Of in de goede God maar dan net verkeerd (hoeveel kerkscheuringen doen niet alsof de andere richtingen totaal verkeerd bezig zijn?).

[Figulus 150]

1 uur geleden zei TTC:

Dat nieuwe begin, is dat een puur subjectieve beleving of heeft het collectieve waarde? 

Je vraag laat mij kiezen tussen twee. Maar in de christelijke visie komt er een derde component bij die fundamenteel is:

Objectieve waarde. Bekering is niet enkel hoe iemand het beleeft of hoe de gemeenschap erdoor gevormd wordt, maar ook een werkelijkheid die door God zelf tot stand wordt gebracht. Het gaat om een reële statusverandering: van dood naar levend, van vijandschap naar verzoening, van oude schepping naar nieuwe schepping.

Bekering heeft dus drie dimensies tegelijk: Objectief (door God bewerkt, ongeacht gevoelens), subjectief (ervaren) en collectief (gemeenschapsvormend).

• Paulus zegt: Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden. (2 Korintiërs 5:17, SV). Dat gaat verder dan een gevoel: het is een objectieve statusverandering.
• Voor de individuele gelovige voelt bekering als een nieuw begin: vergeving, innerlijke vrede, hernieuwde motivatie om goed te leven. Dit kan variëren in intensiteit en vorm, dus er is een subjectieve beleving.
• De gelovige wordt deel van het Lichaam van Christus (de gemeente). De nieuwe mens leeft niet geïsoleerd, maar draagt bij aan de gemeenschap en de wereld door die ontvangen liefde door te geven. Dit is de collectieve waarde.

[TTC 1.564]

29 minuten geleden zei Figulus:

Je vraag laat mij kiezen tussen twee. Maar in de christelijke visie komt er een derde component bij die fundamenteel is:

Objectieve waarde. Bekering is niet enkel hoe iemand het beleeft of hoe de gemeenschap erdoor gevormd wordt, maar ook een werkelijkheid die door God zelf tot stand wordt gebracht. Het gaat om een reële statusverandering: van dood naar levend, van vijandschap naar verzoening, van oude schepping naar nieuwe schepping.

Bekering heeft dus drie dimensies tegelijk: Objectief (door God bewerkt, ongeacht gevoelens), subjectief (ervaren) en collectief (gemeenschapsvormend).

• Paulus zegt: Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden. (2 Korintiërs 5:17, SV). Dat gaat verder dan een gevoel: het is een objectieve statusverandering.
• Voor de individuele gelovige voelt bekering als een nieuw begin: vergeving, innerlijke vrede, hernieuwde motivatie om goed te leven. Dit kan variëren in intensiteit en vorm, dus er is een subjectieve beleving.
• De gelovige wordt deel van het Lichaam van Christus (de gemeente). De nieuwe mens leeft niet geïsoleerd, maar draagt bij aan de gemeenschap en de wereld door die ontvangen liefde door te geven. Dit is de collectieve waarde.

Tegelijk drie dimensies impliceert wat mij betreft veel variaties, in die zin betekent voortschrijdend inzicht ook een vorm van toenemende complexiteit. Ergo, wat je nieuw schepsel noemt wordt ingebed binnen contexten waar dergelijke processen a-synchroon verlopen, met veel variaties in intensiteit en bijhorend meningsconflict. Dit doet geen afbreuk aan de hernieuwde motivatie, het vergt een vertaalslag binnen een hedendaagse context die nu net in volledig tegengestelde richting lijkt te werken, op naar WOIII. 

2 uur geleden bewerkt door TTC

[Figulus 150]

2 uur geleden zei TTC:

Tegelijk drie dimensies impliceert wat mij betreft veel variaties, in die zin betekent voortschrijdend inzicht ook een vorm van toenemende complexiteit. Ergo, wat je nieuw schepsel noemt wordt ingebed binnen contexten waar dergelijke processen a-synchroon verlopen, met veel variaties in intensiteit en bijhorend meningsconflict. Dit doet geen afbreuk aan de hernieuwde motivatie, het vergt een vertaalslag binnen een hedendaagse context die nu net in volledig tegengestelde richting lijkt te werken, op naar WOIII. 

Je legt de nadruk op variatie en context, maar daar zit meteen het verschil tussen een new age-benadering en de Bijbelse boodschap. New age ziet vernieuwing vaak als een gradueel, contextueel proces van bewustzijn, dat asynchroon en met variaties verloopt. In het christendom gaat het daarentegen om een objectieve daad van God: een mens gaat van dood naar levend, wordt een nieuw schepsel. Dat kan in de praktijk verschillend beleefd worden, maar de kern ligt niet in menselijke ontwikkeling of voortschrijdend inzicht, maar in Gods ingrijpen. Het nieuwe begin is dus niet relatief of procesmatig, maar een vaste werkelijkheid.

Geen fluweelzachte overgang maar radicaal sterven!

[TTC 1.564]

7 minuten geleden zei Figulus:

Je legt de nadruk op variatie en context, maar daar zit meteen het verschil tussen een new age-benadering en de Bijbelse boodschap. New age ziet vernieuwing vaak als een gradueel, contextueel proces van bewustzijn, dat asynchroon en met variaties verloopt. In het christendom gaat het daarentegen om een objectieve daad van God: een mens gaat van dood naar levend, wordt een nieuw schepsel. Dat kan in de praktijk verschillend beleefd worden, maar de kern ligt niet in menselijke ontwikkeling of voortschrijdend inzicht, maar in Gods ingrijpen. Het nieuwe begin is dus niet relatief of procesmatig, maar een vaste werkelijkheid. Geen fluweelzachte overgang maar radicaal sterven!

Beetje als zeggen dat het een oeroud gegeven is dat 1 + 1  gelijk is aan 2, en binnen 2000 jaar nog eens afspreken tot wat het geleid heeft? Met radicaal bedoel je hier wellicht tot aan de wortel, als in een onbewaakt moment zo helder als een fonkelende ster die tijdloos aan het firmament schittert? Het staat allemaal mooi beschreven, dat is het probleem niet. 

25 minuten geleden bewerkt door TTC