Christelijke meditaties

[Mathetes 5]

Mij leek het mooi om nu en dan wat meditatieve gedachten bij een Bijbelpassage of een tekst uit de christelijke traditie te plaatsen. Het is daarbij niet de intentie om een discussie/gesprek uit te lokken over exegese, theologie of anderszins, maar ik houd natuurlijk niemand tegen.

Vandaag op Hemelvaartsdag wilde ik ingaan op Efeze 4:8:

Citaat

Daarom staat er: ‘Toen Hij opsteeg naar omhoog, voerde Hij gevangenen mee en schonk Hij gaven aan de mensen.’

Paulus citeert hier uit Psalm 68 (overigens op een vreemde manier, maar dat zal ik verder laten rusten). God wordt daar bezongen als oorlogsheld, als leider van een leger dat de overwinning behaalt en met de krijgsbuit terugkeert naar het rijk. Daarbij worden ook gebeurtenissen uit de woestijnreis aangehaald, waarin God ook aan het hoofd van de Israëlieten voorttrok en in zijn aanwezigheid in de ark het Beloofde Land heeft geopend.

De hemelvaart met oorlogsvoering verbinden lijkt vreemd, maar het werpt toch een licht op twee aspecten van dit heilsfeit die anders gemakkelijk buiten het zicht blijven. Met hemelvaart gedenken we de aanvaarding van het koningsschap van Christus. Een aanvaarding die door verdienste tot stand is gekomen. Die verdienste, zou je in het licht van de tekst kunnen zeggen, is het verslaan van Christus' vijanden. Zijn vijanden hebben het onderspit gedolven, dus nu is er niets meer wat Christus' koningschap zou kunnen uitdagen. Maar wie zijn die vijanden? Te gemakkelijk denken we dan aan de duivel, en staan we er zelf als toeschouwers bij. Maar Paulus heeft het erover dat de vijanden van Christus door hem meegenomen worden naar de hemel. Die vijanden zijn wij zelf! Geen van ons is een neutrale partij in het werk dat Christus gedaan heeft, maar wij zijn van nature zijn tegenstanders. Met Hemelvaart gedenken we dus dat hij ons heeft overwonnen, wij zijn zijn gevangen geworden. We worden als krijgsbuit naar zijn koninkrijk gevoerd. Een beangstigende gedachte misschien, als het zou gaan om elke andere koning. Maar uit genade wordt die gevangenschap volmaakte vrijheid in het Koninkrijk van Christus.

In Psalm 68 keert God als overwinnende koning terug naar zijn rijk met de krijgsbuit. Zoals gezegd zijn wij die krijgsbuit. We zijn dus door Christus meegenomen naar zijn koninkrijk, toen hij het koningsschap aanvaardde. Dat betekent niet dat wij met hem ten hemel zijn gevaren. Wij zijn hier op de aarde, maar ook daar is het Koninkrijk. Daarom moesten de discipel leren dat ze niet langer naar de hemel moesten blijven staren (Handelingen 1:11). Christus' opvaren naar de hemel gaat juist over de aarde, want hier komt hij naar terug. Als de hemel op de aarde terugkeert. Hij is naar de hemel gegaan om een plaats te bereiden, en hier op aarde ligt voor ons een taak, om het koninkrijk uit te breiden. Daarom vervolgt Paulus:

Citaat

En Hij is het die zowel apostelen heeft aangesteld als profeten, zowel verkondigers van het evangelie als herders en leraren, om de heiligen toe te rusten voor het werk in zijn dienst. Zo wordt het lichaam van Christus opgebouwd, totdat wij allen samen door ons geloof en door onze kennis van de Zoon van God een eenheid vormen, de eenheid van de volmaakte mens, van de tot volle wasdom gekomen volheid van Christus.

 

[Hermanos2 549]

24 minuten geleden zei Mathetes:

Mij leek het mooi om nu en dan wat meditatieve gedachten bij een Bijbelpassage of een tekst uit de christelijke traditie te plaatsen. Het is daarbij niet de intentie om een discussie/gesprek uit te lokken over exegese, theologie of anderszins, maar ik houd natuurlijk niemand tegen.

Vandaag op Hemelvaartsdag wilde ik ingaan op Efeze 4:8:

Paulus citeert hier uit Psalm 68 (overigens op een vreemde manier, maar dat zal ik verder laten rusten). God wordt daar bezongen als oorlogsheld, als leider van een leger dat de overwinning behaalt en met de krijgsbuit terugkeert naar het rijk. Daarbij worden ook gebeurtenissen uit de woestijnreis aangehaald, waarin God ook aan het hoofd van de Israëlieten voorttrok en in zijn aanwezigheid in de ark het Beloofde Land heeft geopend.

De hemelvaart met oorlogsvoering verbinden lijkt vreemd, maar het werpt toch een licht op twee aspecten van dit heilsfeit die anders gemakkelijk buiten het zicht blijven. Met hemelvaart gedenken we de aanvaarding van het koningsschap van Christus. Een aanvaarding die door verdienste tot stand is gekomen. Die verdienste, zou je in het licht van de tekst kunnen zeggen, is het verslaan van Christus' vijanden. Zijn vijanden hebben het onderspit gedolven, dus nu is er niets meer wat Christus' koningschap zou kunnen uitdagen. Maar wie zijn die vijanden? Te gemakkelijk denken we dan aan de duivel, en staan we er zelf als toeschouwers bij. Maar Paulus heeft het erover dat de vijanden van Christus door hem meegenomen worden naar de hemel. Die vijanden zijn wij zelf! Geen van ons is een neutrale partij in het werk dat Christus gedaan heeft, maar wij zijn van nature zijn tegenstanders. Met Hemelvaart gedenken we dus dat hij ons heeft overwonnen, wij zijn zijn gevangen geworden. We worden als krijgsbuit naar zijn koninkrijk gevoerd. Een beangstigende gedachte misschien, als het zou gaan om elke andere koning. Maar uit genade wordt die gevangenschap volmaakte vrijheid in het Koninkrijk van Christus.

In Psalm 68 keert God als overwinnende koning terug naar zijn rijk met de krijgsbuit. Zoals gezegd zijn wij die krijgsbuit. We zijn dus door Christus meegenomen naar zijn koninkrijk, toen hij het koningsschap aanvaardde. Dat betekent niet dat wij met hem ten hemel zijn gevaren. Wij zijn hier op de aarde, maar ook daar is het Koninkrijk. Daarom moesten de discipel leren dat ze niet langer naar de hemel moesten blijven staren (Handelingen 1:11). Christus' opvaren naar de hemel gaat juist over de aarde, want hier komt hij naar terug. Als de hemel op de aarde terugkeert. Hij is naar de hemel gegaan om een plaats te bereiden, en hier op aarde ligt voor ons een taak, om het koninkrijk uit te breiden. Daarom vervolgt Paulus:

 

Paulus citeert op een vreemde manier, stel je meteen. Dit is al gevaarlijk want Paulus staat een stuk dichter bij de psalmist dan wij. Paulus zou onze schrijfsels wellicht als vreemd beschouwen.

[Hermanos2 549]

In het boek Ruth lezen we dat Naomi met echtgenoot en zoons naar Moab vertrekken. De zonen nemen zich Moabitische vrouwen. Hier gaat al veel mis. Het vertrek naar Moab. Het interhuwelijk met Moab werd eerder al verboden. Het is dan ook niet vreemd dat alle mannen sterven. Naomi keert terug vergezeld van Ruth. Ruth is vastberaden niet te wijken van Naomi's zijde. Jouw volk is mijn volk en jouw God is mijn God. Haar huwelijk met Boaz valt daarom in goede aarde. 

Heidenen die tot geloof komen zijn welkom in God's kudde. 

[Dat beloof ik 990]

7 uur geleden zei Hermanos2:

In het boek Ruth lezen we dat Naomi met echtgenoot en zoons naar Moab vertrekken. De zonen nemen zich Moabitische vrouwen. Hier gaat al veel mis. Het vertrek naar Moab

Dat was vanwege hongersnood. Is dat een foute  beslissing geweest ?