Vrijheid

[Barnabas 177]

In Exodus 5 komen Mozes en Aäron bij de Farao om hem te vragen het volk te laten gaan. Maar de Farao weigert. Hij zegt dat de Israëlieten aan hun "dwangarbeid" moeten gaan en voert als excuus aan dat zij lui zouden zijn. Ook zegt hij dat zij dan geen aandacht aan hun "leugens" zouden kunnen besteden. Maar de waarheid was bij Mozes en Aäron en de Israëlieten om de Heere te eren zoals Hij dat wilde.
 Exodus 5;1-17:
1Daarna kwamen Mozes en Aäron tot Farao en zeiden tot hem: Zo zegt de Here, de God van Israël: laat mijn volk gaan om te mijner ere in de woestijn een feest te vieren. 2Maar Farao zeide: Wie is de Here, naar wie ik zou moeten luisteren om Israël te laten gaan? Ik ken de Here niet, en ik zal Israël ook niet laten gaan.
3Toen zeiden zij: De God der Hebreeën heeft ons ontmoet; laat ons toch drie dagreizen ver de woestijn intrekken, om aan de Here, onze God, te offeren, anders zou Hij ons treffen met de pest of met het zwaard. 4Maar de koning van Egypte zeide tot hen: Waarom tracht gij, Mozes en Aäron, het volk van zijn werk af te houden! Vooruit, aan uw dwangarbeid! 5Ook zeide Farao: Zie, het volk des lands is reeds zo talrijk en gij wilt hen met hun dwangarbeid doen ophouden! 6Farao beval op die dag de drijvers en opzichters van het volk:
Ook zeide Farao: Zie, het volk des lands is reeds zo talrijk en gij wilt hen met hun dwangarbeid doen ophouden! 6Farao beval op die dag de drijvers en opzichters van het volk: 7Gij moogt het volk geen stro meer geven om tichelstenen te maken, zoals gisteren en eergisteren; zij moeten nu zelf stro gaan verzamelen, 8maar toch zult gij hun de vastgestelde hoeveelheid tichelstenen, die zij gisteren en eergisteren moesten maken, opleggen zonder er iets van af te doen; want zij zijn lui, daarom roepen zij: laat ons aan onze God gaan offeren. 9Het werk dezer mannen moet worden verzwaard, zodat zij daarmee bezig zijn en geen aandacht schenken aan leugentaal. 
12Toen verspreidde zich het volk over het gehele land Egypte om stoppels te verzamelen voor het stro. 13En de drijvers drongen aan met de woorden: Maakt uw werk af, de bepaalde dagtaak voor elke dag, evengoed als toen er stro was. 14En de Israëlitische opzichters, aan wie de drijvers van Farao die taak hadden opgelegd, werden geslagen, terwijl hun werd toegevoegd: Waarom hebt gij het vastgestelde getal tichelstenen niet klaar, zoals gisteren en eergisteren, vandaag evengoed als gisteren?
15Daarop kwamen de Israëlitische opzichters tot Farao en riepen tot hem: Waarom doet gij zó met uw knechten? 16Stro wordt uw knechten niet meer gegeven en toch zegt men ons: maak tichelstenen. En zie, uw knechten worden geslagen. Maar de schuld ligt bij uw volk. 17Hij echter zeide: Lui zijt gij, lui! Daarom zegt gij: Laat ons aan de Here gaan offeren. 18Nu dan, vooruit, aan het werk! Stro wordt u niet gegeven, maar dezelfde hoeveelheid tichelstenen moet gij leveren.

Een ander onderdeel is dat de Israëlieten nu ook hun eigen stro moeten gaan verzamelen. Naast het werk dat zij al voor hem moesten doen moesten zij daar nu ook nog een schepje bovenop doen.
Daarnaast geeft hij dus de schuld aan Mozes en de Israëlieten maar hij draait het om. De schuld ligt bij de Farao die zelf niet bereidt is moeite te doen voor hetgeen hij wil bereiken. Zelf steekt hij zijn handen niet uit naar het werk, dat laat hij de Israëlieten doen.
Maar God wil dat de Israëlieten aan het huis van de Heer bouwen.

[sandingisaskill 181]

33 minuten geleden zei Barnabas:

Een ander onderdeel is dat de Israëlieten nu ook hun eigen stro moeten gaan verzamelen. Naast het werk dat zij al voor hem moesten doen moesten zij daar nu ook nog een schepje bovenop doen.
Daarnaast geeft hij dus de schuld aan Mozes en de Israëlieten maar hij draait het om. De schuld ligt bij de Farao die zelf niet bereidt is moeite te doen voor hetgeen hij wil bereiken. Zelf steekt hij zijn handen niet uit naar het werk, dat laat hij de Israëlieten doen.
Maar God wil dat de Israëlieten aan het huis van de Heer bouwen.

Farao is gewoon bezig met een oorlogsstrategie: uitmergelen van de vijand.