Gedichtendag

[Lobke 467]

De laatste donderdag van januari is het gedichtendag. De dag van de poëzie. We maken er -het jaar van de poëzie- van.

Wie er nog mooie, leuke, grappige, serieuze gedichten wil delen, graag!

Ik doe de aftrap.
 

Eindaugustuswind van Willem Jan Otten 

1
Ook als het waar is wat we weten – 
en niets ons wacht, heus, heus – 
dan nog wacht mij, zo lang ik leef 
en zwaarder kortademiger elk jaar 
mijzelf het duin op hijs: de zee, zee. 
Steeds onmiskenbaarder is zij dan voorzien, 
steeds meer de meesteres die onderwijst 
dat niets mij wacht, niets, heus, heus. 
Probeer het maar, zegt zij, en denk je 
vrij, de duinen op en daarna nergens mij.

2

Er is een omdat en het ruist als het dak 
van een sparrebos bij nacht bij eindaugustuswind. 
Ik ben gaan liggen op mijn rug met boven mij 
een sterrenwak precies als toen ik dertien was. 
Het was opnieuw als lag ik denkend in een kuil. 
Takken zwarter dan het doodstil uitspansel. 
Omdat ik niet mijn eigen macht zal zijn, 
omdat mijn strekking steeds een klacht zal zijn, 
omdat ik niet begrepen heb wat mij 
naar deze onbegrepen plek heeft toegewild, 
omdat ik niet mijzelf bevatten kan 
als pogend te bevatten – daarom ben ik vrij.

3

Ik heb mij nu zo luid tot u gericht 
dat uw zwijgen is gaan klinken 
naar de stilte in een bladstil bos 
nadat er 's nachts uit een tent 
een kind geroepen heeft en het was 
het mijne niet. Ik twijfel niet 
aan uw bestaan zo lang u tot mij 
zwijgt. Het is aan mij, u laat mij vrij 
om uit uw echoënde stilte op te staan.

26 januari 2017 bewerkt door Lobke

[violist 198]

Ik ga voor een gedicht van A.C.W.Staring (1767-1840)

 

Op het gezicht van trekkende kraanvogels

Laatst, als ik, op mijn eenzaam pad,
Door Wijnmaands bleke lovers trad,
Zo kwam van ver een vreemd gerucht;
Zo kwam een lange kranenvlucht,
En hield naar 't wijkend avondlicht
Het spitse van heur schaar gericht.

Ontging ze 't volgend oog weldra,
Ze liet me een diep gepeinzen na.
Ik dacht: wat hier omlaag geschiedt,
Des kreunt zich ginds de vogel niet.
Of bergen siddren op hun voet,
Door 't worstlen met de sulfergloed:
Of stromen steigren uit de boord:
De vogel zweeft gelaten voort.

Hem trekt zijn doel, naar 't eind der baan,
Door 't vredig zwerk, staag westwaarts aan.
Hoe lang zijn tocht ook duren mag,
Hij roert de vleugels dag aan dag;
Hij vult de lucht met blij geschal,
Gedenkend, waar hij rusten zal!

Mijn ziel, raap wijsheid uit dit werk:
Streef hoger dan dit aardse perk.
Of, hier beneên, de wereld woel',
Blijf gij gedachtig aan uw doel!
Staar, vrolijk juichend, naar de kust,
Waar aller zorgen woeling rust;
Waar smarte knaaagt, noch twistvuur brandt,
Noch zinbekoring strikken spant!
Mijn ziel - daar is Uw vaderland!
 

[Lobke 467]

@violist,

Mooi!

[student 45]

Ik heb het helemaal niet zo op gedichten, maar toen deze bij Nederlands voorbij kwam, trof het me wel:

Nicolaas Beets

'De moerbeitoppen ruischten;'

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, hij toefde;

Hij wist wat ik behoefde,

En sprak tot mij;

 

Sprak tot mij in de stille,

De stille nacht;

Gedachten, die mij kwelden,

Vervolgden en onstelden,

Verdreef hij zacht.

 

Hij liet zijn vrede dalen

Op ziel en zin;

'k Voelde in zijn' vaderarmen

Mij koestren en beschermen,

En sluimerde in.

 

De morgen, die mij wekte

Begroette ik blij.

Ik had zo zacht geslapen,

En Gij, mijn Schild en Wapen,

Waart nog nabij

[Starlight 1]

Citaat

Zelfportret

Soms zie je je zitten.
Bleek en sereen.
Hier en/of ginder.
Alleen of alleen.

-Jules Deelder

 

[Lobke 467]

@student,

Ja wie kent Nicolaas Beetz niet. Ik kan me voorstellen dat het je raakte.

@Starlight,

Een CrediRog; en wie kent Jules Deelder niet. 

Nou dit loopt nu wel; fijn! Ik ga niet steeds reageren anders voel ik me net een moderator.

26 januari 2017 bewerkt door Lobke

[Lobke 467]

Geluk - Maarten van Roozendaal

Het geluk lacht ons toe en fluistert kleine dingen
Zoals kijk eens in het hoekje, misschien val ik je ten deel
Het geluk zegt: Neem de ruimte, ontspan en wees jezelf
Het geluk heeft mooie woorden, maar het praat wel een beetje veel
Het praat wel een beetje veel

Het geluk zegt: Leef in het nu, neem je lot in eigen handen
Het geluk zegt: Maak een keuze, grijp het leven bij de keel
Het geluk zegt: Ga de wereld in, pak je kans voor het te laat is
Het geluk bedoelt het goed, maar het praat een beetje veel
Het praat een beetje veel

Het geluk zegt: Hou het simpel, wees dankbaar en tevreden
Het geluk zegt: Doe niet moeilijk, het leven is een pijp kaneel
Het geluk zegt: Stop met piekeren, het geluk is met de dommen
Ik vind het geluk op zich best aardig, maar het praat wel erg veel 
Het praat wel erg veel

Het zegt: Verzorg jezelf en denk om je gezondheid
Het geluk zegt: Stel je open, voel je deel van het geheel
Het geluk zegt: Wees vrijgevig, dan zul je ook ontvangen
Het geluk heeft wel gelijk, maar het praat gewoon te veel
Het praat gewoon te veel

Het geluk heeft het begrepen, het zegt mij nu niet meer zo veel
We zijn elkaar soms bij het wandelen of wanneer ik piano speel

 

 

[Lobke 467]

@Via Flash Gordon leerde ik de gedichten van Gerard Reve kennen.

Atheïsten hebben er nogal eens moeite mee.

Het spreekt over mensen die tegen beter weten in God vast houden, Jezus blijven liefhebben.

Kwetsbare mensen die daar hun rust zoeken, ondanks twijfel.

Ja ik ben zo'n kwetsbare mens. Onrustig is mijn hart totdat het rust vindt in U.  Augustinus

 

Een zoeker

Ik sta op de rand der wereld
en roep: 'Waar zijt Gij?' 
De echo antwoordt: ' Zijt gij? Gij?' 

26 januari 2017 bewerkt door Lobke

[Lobke 467]

~~Gepikt van mijn facebook vriend Kees van den Berg.~~

Op de hoge

Fascinerend is deze korte film over een duiktoren. Ademloos heb ik ernaar zitten kijken. Alles zit er in: vrees en beven, hoofd en hart, druk en tegendruk, zoeken en deinzen, verlangen en weerstand. Met aan het slot een werkelijk gracieuze salto in slowmotion. 
Het geheel deed mij ook denken aan Willem Jan Otten, die zo mooi dichtte over 'de sprong van het geloof' en het deinzen dat daarmee gepaard kan gaan:

 

https://nyti.ms/2jRsCub

Op de hoge - Willen Jan Otten.

Liep augustus op zijn einde, 
sloot de badmeester de hokjes af, 
fietste neuriënd september in.

Niemand was er dan ook bij 
dat ik de plank betrad. Ik was 
geblinddoekt als een deserteur.

Dit zijn de stappen bang bang bang. 
In het Bosbad op de hoge 
zweet men het peentje bangverlang.

De zon stond even laag als ik en stond 
op punt van zakken in de grond. 
Wie mij naar boven had gebracht?

Ach mijn lief. En ik wist: morgen 
word ik wakker maar ontkomen 
kan ik niet. Uit de schoonspringdroom

ontwaakt men met de schoonspringdroom. 
Ik wist: ik maak ze nu dan dus. 
De aanstalten. Ik sta precies

zo hoog als nodig om bevreesd te zijn. 
Dit is de toegedachte afstand tot 
het lussenwevend water doopselzacht.

Het heeft me altijd opgewacht – 
maar waarom vrees ik dan ineens het bad 
alsof het heel snel leeggelopen is?

Dat zo ik sprong – ik wil, ik wil – 
ik vallen zou en niets mij ving?