Christelijke partner helpen in haar geloof

[JesseD 0]

Ik ga binnenkort trouwen met een christelijke vrouw. Daar zijn we allebei super gelukkig mee  Zelf geloof ik wel in God, maar ik ben momenteel nog geen christen. Ik ben druk aan het zoeken (ga af en toe naar de kerk en heb een praatgroep waarbij we het hebben over allerlei christelijke thema's), maar ik ben er nog niet uit of ik ook in het christendom kan geloven. 

Wat ik wel zeker weet is dat ik m'n partner graag wil steunen in haar geloof. Het geloof is belangrijk voor haar en ik geloof zeker dat dit iets heel positiefs voor haar is. Omdat ik zelf nog niet geloof heb ik soms bepaalde twijfels (bijvoorbeeld: hoe zit het dan met al die wreedheden in de Bijbel? Of: hoe weet je dat de christelijke God je gebeden beantwoord, en niet een andere God?). Die twijfels leg ik, net als dat ik dat doe in m'n praatgroep, weleens aan haar voor. Dat doe ik voornamelijk omdat ik er zelf oprecht geïnteresseerd in ben en graag van een christen hoor hoe ze met zulke thema's omgaan - met als doel om er zelf iets van te leren (of in sommige gevallen ook om m'n eigen gevoelens/struikelblokken te uiten die ik tegenkom in m'n zoektocht). Ik merk echter dat ze over veel van zulke thema's nog niet heel erg heeft nagedacht. Wanneer ik zulke twijfels bij haar neerleg gebeurt het weleens dat zij zelf ook aan het twijfelen gaat. 

Ik weet niet helemaal wat ik hiervan vindt. Aan de ene kant denk ik dat het goed is dat ze over sommige van zulke onderwerpen nadenkt. Dat doen veel christenen in m'n praatgroep ook, en ik heb het idee dat, wanneer ze eruit komen, dat hun geloof alleen maar versterkt. Aan de andere kant vind ik het vervelend dat ze soms twijfelt. Ze voelt zich daar zelf niet altijd even lekker bij. En soms ben ik weleens bang dat ze hierdoor teveel gaat twijfelen of het christendom wel waar is. Dat is absoluut niet m'n bedoeling. 

Daarom wil ik graag aan jullie voorleggen: hoe kan ik diepe vragen aan haar stellen over geloof, zonder dat ze hierdoor aan haar eigen geloof gaat twijfelen? 

En dan 1 stapje verder: als het kan zou ik graag zelfs haar helpen om haar geloof te verdiepen. Soms zegt ze ook wel dat ze dingen leert van me, bv. doordat ze ziet hoe ik bid als we samen bidden. Maar hebben jullie tips voor me hoe ik, ondanks dat ik momenteel niet christelijk ben, haar toch helpen om sterker te staan in haar geloof?

Ciao,

Jesse

[Magere Hein 15]

22 minuten geleden zei JesseD:

Daarom wil ik graag aan jullie voorleggen: hoe kan ik diepe vragen aan haar stellen over geloof, zonder dat ze hierdoor aan haar eigen geloof gaat twijfelen? 

En dan 1 stapje verder: als het kan zou ik graag zelfs haar helpen om haar geloof te verdiepen. Soms zegt ze ook wel dat ze dingen leert van me, bv. doordat ze ziet hoe ik bid als we samen bidden. Maar hebben jullie tips voor me hoe ik, ondanks dat ik momenteel niet christelijk ben, haar toch helpen om sterker te staan in haar geloof?

Beste Jesse,
Liefde overwint alles. Maar ik begrijp ook dat uiteindelijk de vragen zullen komen. Hier niet anders. Een ras-atheist met een orthodox gereformeerd opgevoed meisje. Dat kan niet goed gaan!
Toch zijn we nu al zo lang bij elkaar dat ons eerste kleinkind is geboren! Hebben we gesprekken gehad? Natuurlijk! Hebben we elkaar in onze waarde gelaten? Uiteraard!
Begrijp ik de manier waarop mijn vrouw gelooft?
Nee.
Begrijpt zij mij?
Nee!
En onze kinderen? Die hebben gelukkig zelf een mening/overtuiging mogen vormen. Ze hebben beide kanten van de medaille gehoord en zijn hun eigen weg erin gegaan. We )en zij) laten elkaar in onze waarde.

Wat ik je wel wil vragen? Waarom mag zij (of jij!) niet twijfelen aan een geloof? Wat is er mis aan denkbeelden herzien als daar reden toe is? Dat geldt uiteraard beide kanten op. Moet je altijd dogmatisch vasthouden aan je overtuigingen? Kan geloof niet iets persoonlijks blijven zonder dat de 1 zich dan aangevallen of verdrietig of onbegrepen moet voelen? Eis niets van elkaar en verwacht in deze zin niets van elkaar. Gesprekken komen vanzelf en met veranderen van gedachten is niets mis.

[Desid 324]

2 uur geleden zei JesseD:

Maar hebben jullie tips voor me hoe ik, ondanks dat ik momenteel niet christelijk ben, haar toch helpen om sterker te staan in haar geloof?

Als je merkt dat ze over bepaalde dingen nog niet erg veel heeft nagedacht, helpt het niet om de vragen op haar bordje te leggen.

Ik zou zeggen: ga met jouw vragen naar de predikant/pastoor. Die heeft ervoor geleerd en kan je, als je je er echt in wilt verdiepen, vast wel doorverwijzen naar bijvoorbeeld een toegankelijk boek hierover.

Dan kunnen er twee dingen gebeuren: óf je schiet er niets mee op, óf je leert er een hoop van en daar kun je dan meteen over praten met je vriendin. Ik kan me voorstellen dat ze dat laatste als steun zou kunnen ervaren.

[student 45]

Beste Jesse,

Sterk staan in het geloof betekent niet dat je antwoorden moet hebben op alle vragen. Wanneer je dat accepteert, denk ik dat dat juist helpt om sterker te staan in het geloof. Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat je geen vragen of twijfels mag hebben, je hoeft volgens mij alleen niet bij al het vreemde dat je in de Bijbel tegenkomt je meteen af te vragen of daarom het christelijk geloof waar is. Je noemt als voorbeeld de wreedheden in de Bijbel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me daar nooit zo in verdiept heb. Maar veronderstel dat ik na nauwkeurig onderzoek echt niet snap hoe het mogelijk is dat dergelijke dingen in de Bijbel staan. Ik leef maar tachtig, negentig jaar. Ik ben net als iedereen gigantisch beïnvloed door mijn cultuur. Ik weet weinig van de cultuur uit de tijd van de Bijbel. En bovenal: ik ken Gods magistrale plan met deze wereld niet. Daarom ben ik eigenlijk helemaal niet de geschikte persoon om het antwoord te weten. Dit neemt niet weg dat je kunt zoeken naar mogelijke antwoorden.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt; ik ben niet zo praktisch ingesteld.

[JesseD 0]

Thanks allemaal voor jullie reacties! Hier kan ik zeker wat mee. 

2 uur geleden zei Magere Hein:

Waarom mag zij (of jij!) niet twijfelen aan een geloof? Wat is er mis aan denkbeelden herzien als daar reden toe is? Dat geldt uiteraard beide kanten op. Moet je altijd dogmatisch vasthouden aan je overtuigingen? Kan geloof niet iets persoonlijks blijven zonder dat de 1 zich dan aangevallen of verdrietig of onbegrepen moet voelen? Eis niets van elkaar en verwacht in deze zin niets van elkaar. Gesprekken komen vanzelf en met veranderen van gedachten is niets mis.

 

Ik denk dat twijfelen best mag. De reden dat ik het vraag, is dat zij zich niet altijd fijn voelt bij die twijfel. Ook al verwelkomt ze het dat ik al m'n vragen aan haar stel en zegt ze ook dat ik die vragen kan blijven stellen aan haar. 

 

42 minuten geleden zei Desid:

Als je merkt dat ze over bepaalde dingen nog niet erg veel heeft nagedacht, helpt het niet om de vragen op haar bordje te leggen.

Ik zou zeggen: ga met jouw vragen naar de predikant/pastoor. Die heeft ervoor geleerd en kan je, als je je er echt in wilt verdiepen, vast wel doorverwijzen naar bijvoorbeeld een toegankelijk boek hierover.

Dan kunnen er twee dingen gebeuren: óf je schiet er niets mee op, óf je leert er een hoop van en daar kun je dan meteen over praten met je vriendin. Ik kan me voorstellen dat ze dat laatste als steun zou kunnen ervaren.

 

Inderdaad geen gek idee om het te bespreken met een predikant. Of ik zou dit soort zaken kunnen bespreken in m'n praatgroep (daar zitten veel mensen in die er ook wel over hebben nagedacht).

Wat ik wel lastig hierin vind is dat we normaal gesproken een koppel zijn dat alles met elkaar deelt. Zo zou ik m'n gedachten en twijfels over het christelijk geloof ook graag met haar willen delen. Er met haar erover nadenken samen (ook al heeft ze dit misschien niet eerder gedaan). Maar misschien heb je gelijk en help ik haar daarmee niet.

[Desid 324]

2 minuten geleden zei JesseD:

Maar misschien heb je gelijk en help ik haar daarmee niet.

Nou je moet ze denk ik ook niet verzwijgen tegen haar, maar laat merken dat je niet per se verwacht dat zij alle antwoorden in pacht heeft.