Hij heeft mij nooit laten gaan

[Mirjamm. 1]

Mijn leven was niet makkelijk, ik werd gepest maar met de weet dat God bij mij was wist ik dat het goed zou komen. Ik ben christelijk opgevoed en ik heb God altijd in mijn leven betrokken. Op mijn 15e heb ik een bewuste keuze gemaakt voor de Heer en echt, dat was de meest geweldige gevoel ooit die ik heb ervaren. Het heeft slechts 5 maanden geduurd voor dat veranderde. Het pesten werd steeds erger, ik werd emotioneel een wrak. Op een gegeven moment is het zo uit de hand gelopen op school dat ik werd mishandeld door een klasgenoot. Dat moment heeft mijn kijk op God enorm veranderd. Als Hij er echt was, waarom maakte ik dit mee? Waarom was hij er niet om mij te beschermen? Bestaat hij wel? Na die dag leefde de drang om Hem op te zoeken niet meer.

Ik ging mijn eigen leven leiden en heb mijn ouders daar veel verdriet mee gedaan. Ik was enorm beïnvloedbaar en werd door mijn ex tegen mijn moeder opgezet op een manipulerende manier. De ene ruzie thuis kwam na de andere. Ondertussen kon ik niet meer met mijzelf overweg. Ik was pas net 18 en hield niet meer van mijzelf, het liefst zag ik mijzelf verdwijnen van de wereld maar heb nooit de moed gehad die stap daadwerkelijk te nemen, gelukkig maar. In het diepst van dat dal begon ik weer aan God te denken. Hoe geweldig dat gevoel was toen ik mijn keuze maakte voor Hem en ineens begon het geloof weer te spelen in mijn hoofd. Wie weet zou Hij wel bestaan? Na een paar dagen begon ik erover met mijn vader te praten. Dat gesprek heeft mij goed gedaan en ik begon weer te bidden.

Ik voelde mij nog niet overtuigd, ik ging in gebed maar dat was het dan ook wel. Ik had nog steeds de vragen over of Hij wel of niet bestaat en zo ja, waarom Hij al deze dingen liet gebeuren. Mijn vader nodigde mij uit om mee naar de kerk te gaan omdat het zo speelde in mijn hoofd. Tijdens het zingen werd ik emotioneel, het nummer Anchor van hillsong werd voor een keer gespeeld voor de jongeren in de gemeente. Daar in het 2e vers zingen ze "You promise sure You will not let go" en dat raakte mij. De predikant startte vervolgens zijn preek en ik kon niet anders dan luisteren. Aan het einde van de preek stelde hij een vraag over wie Jezus wilde ontmoeten of Jezus juist opnieuw wilde ontmoeten. De predikant heeft toen gebeden voor mij. Dat was het eerste moment dat ik God weer dichtbij voelde.

Ondanks die ervaring hield iets mij tegen. Mijn vader stelde de alpha cursus voor. Samen met mijn huidige vriend ben ik daar heen gegaan. Ik zag daar weer een oude vriendin van mij en we kregen weer contact. Na de alpha cursus wilde ik God weer kennen, ik wist alleen niet hoe. Ik kon mijzelf niet openstellen uit angst dat er iets zou gaan gebeuren. Ik zou dan te kwetsbaar zijn naar mijn idee. Ik praatte er veel over, en mijn vader vroeg op een gegeven moment of ik een wrok koesterde. Ik ging daar over nadenken en het klopte. Ik haatte de personen die mij zoveel pijn hadden gedaan. Ik kon ze niet vergeven, ik was te boos daarvoor. Mijn vader en ik hebben deze problemen in gebed gelegd maar er gebeurde nog niet veel.

Een paar maanden later vroeg die oude vriendin van de alpha cursus of ik mee wilde naar een bijbel studie groep. Ik wilde best kijken hoe dat was. De leiding gaf ons daar een zwart papiertje en vroeg ons de dingen op te schrijven die wij zagen als de 'zwarte bladzijdes' in ons leven. Daarna mochten we kiezen om het te delen met de groep. Ik durfde niet ondanks ik het gevoel had dat ik moest praten. Ik durfde de stap pas te zetten nadat een andere jongen over zijn zware tijden had verteld. Op dat moment heb ik mijzelf volledig open gesteld.

Ik wist dat ik niet alleen praatte tegen de studie genoten maar ook tegen God. Ik zat daar in tranen te vertellen wat mij dwars zat, mijn zwarte bladzijdes volledig op tafel en ik was niet bang voor afwijzing in de groep, ik voelde mij geen moment kwetsbaar want ik wist dat God erbij was. Al mijn vragen die mij tegen hielden werden die avond beantwoord. Bestaat God? Ja. Hij was erbij en ik heb dat ervaren door de angst van afwijzing die hij liet verdwijnen toen ik mij open stelde. Die avond werd het boek Job besproken. De beproevingen, hoe de duivel niet wilt dat je gelooft. Het werd allemaal logisch! In het eind gebed vroegen ze God om mij te helpen te vergeven als ik dat zelf niet kon. Dat ik die stap kon zetten om het uit handen te geven aan Hem. En ik deed dat, en ik ervoer een enorme rust, alsof er een zware last van mijn schouders gevallen was.

Ik kwam thuis als een ander persoon. Ik voelde de Geest in mij werken en ik voelde mij weer gelukkig. Ja ik heb moeilijke momenten gehad, en God was bij mij en dat weet ik nu. Hij heeft met mij geleden. Toen ik als 15 jarig meisje de keuze maakte voor Hem heeft hij mij vast gepakt. Ook al was ik degene die Hem los heeft gelaten, Hij heeft mij nooit laten gaan en daar ben ik Hem eeuwig dankbaar voor.

[Dwarrel 43]

[MaartenV 10]

Mirjamm, met deze getuigenis over jezelf stel je je kwetsbaar op. Dat is groots van je.

Ik geloof: Op het einde van het leven worden de zielen geoordeeld door Engelen Gods. Dan peilt Hij de harten, dan peilt Hij de geesten op liefdadigheid gedurende hun levens. (via een levensschouw). Dan legt ieder mens persoonlijk tegenover de puurheid van God en zijn Engelen verantwoording af voor zijn daden.

Hij ziet in het verborgene. Hij kent jouw hart.

[Albert57 7]

Een goede getuigenis. Hopelijk zien jouw lotgenoten deze getuigenis...