Angstwekkend oordeel

[Redactie 0]

Ik vrees het oordeel. Dat is tegenwoordig niet heel populair om te zeggen. Veel christenen gaan er toch vanuit dat God vooral liefde en barmhartigheid is en dat Hij uiteindelijk je niet zomaar in de hel zal doen zakken. Maar ik vrees het oordeel. Ik vrees zijn majesteit, zijn pure, doordringende rechtvaardigheid, zijn absolute goedheid. Ik vrees het verblindende Licht dat mij zal doorboren en streng zal oordelen over mijn daden.

God is een verterend vuur, een schrikwekkende Rechter, een machtige Vorst der Wrake die zijn vijanden vermorzeld en die alle zonden vergeldt zoals men nog nooit heeft gezien. Reiniging zal uitsluitend geschieden door het machtige vuur heen, door een gruwelijke pijn en verwoesting waarvan zelfs de meest rechtvaardigen nog zullen beven van angst. Hoe zou ik dan overeind kunnen blijven in al mijn zwakheid, in al mijn kwaadheid?

Als ik weleens zeg dat ik soms bang ben in de hel te belanden, dan komt men altijd met troostende, sussende woorden. Of men vermaant zelfs op lieve toon dat ik onzin spreek. Dus daarom zeg ik het maar niet meer, behalve hier dan nu. Want ik vraag me werkelijk af of mijn angst wel zo onterecht is. Er lijkt in elk geval niet veel ruimte meer te zijn binnen veel parochies en kerken voor dit soort gevoelens, voor deze vreze des Heren.

Die angst heeft dan ook veel kapotgemaakt, vooral als alléén die angst werd gepredikt en niet ook de barmhartigheid en liefde van Christus. En toch, ik vrees het oordeel. Ik vrees het moment dat ik bevend sta voor de Troon en zoveel pure goedheid mijn zicht omstraalt, dat het als een tweesnijdend zwaard mijn ziel verscheurd en laat delen in het diepe Lijden van Zijne Majesteit. Wat zal er in vredesnaam nog van mij overblijven?

Al mijn woorden hier, al mijn gedachten, al mijn doen en laten… wat zullen ze baten als mijn daden gewogen worden en het rechtvaardige vonnis zal worden geveld? Hoeveel tranen zullen er vloeien als de pure Liefde heel mijn diepste binnenste openbaart en juist vanwege die liefde een razende, wraakzuchtige en allesverzengende haat tegen de zonde in mij zal koesteren? Gelukkig kan ik ook altijd vertrouwen op zijn barmhartigheid.

Robert

 

Terug naar frontpage

[Eli7 0]

Vrees niet de hel, vrees niet het oordeel, vrees enkel Degene die het oordeel velt. Met andere woorden: vrees God. En ik denk dat het inderdaad goed is om God te vrezen. Want hoe meer je God leert kennen, hoe meer je ook je eigen onvolkomenheden gaat zien. Hoe meer je van God ziet, hoe meer je ook (net als Paulus) kunt spreken over 'ik ellendig mens'. Maar het is wel een vrees die met een steeds groter vertrouwen samen mag gaan. Want ook al zie je steeds meer redenen waarom God jou zou kunnen en moeten afwijzen, het vertrouwen in de God die vergeeft en barmhartig is mag tegelijkertijd groeien.

Het is als de vrees voor een onderzoek door een arts. Hoe beter de arts, hoe meer hij zal kunnen vinden in jouw lichaam dat niet juist is. Je komt er steeds meer achter dat jouw lichaam in veel opzichten ziek is. Toch is die arts jouw enige hoop om beter te worden. En wanneer hij je beter heeft gemaakt, weet je niet meer waar je bang voor bent geweest.

We mogen God vrezen vanwege de slechtheid van onze ziel, omdat onze slechtheid bij Hem genadeloos hard bloot wordt gelegd. En tegelijkertijd mogen we op God vertrouwen, omdat Hij de enige is die daar toch nog iets goeds van kan en wil maken.

[MysticNetherlands 298]

Ik vrees Hem ook. Soms vrees ik eat er hierna gebeurt. Soms vrees ik voor de vele, intens dierbaren die ongelovig en zondig gestorven zijn. Zijn die tot een eeuwige (of beter, 'tot een tijdspanne durende') marteling gedoemd? Mijn vader?

Soms denk ik, 'met God is alles mogelijk' en de Hel is behoorlijk leeg. Alleen de echte Hitlers, Pil Potten etc zitten daar.

Soms denk ik, als we doodgaan lossen we op in Hem en verliezen we onze cognitieve eigenschappen en daar bijbehorende eigen persoonlijkheid (wat in a way hetzelfde is als zeggen 'er is niets na de dood').

[Raido 0]

Soms denk ik, als we doodgaan lossen we op in Hem en verliezen we onze cognitieve eigenschappen en daar bijbehorende eigen persoonlijkheid (wat in a way hetzelfde is als zeggen 'er is niets na de dood').

Uh. Nee, dath hoeft niet perce zo te zijn. Wanneer je geloofd dat de mens meer is dan alleen lichaam + geest (hersenprocessen) namelijk lichaam + geest + ziel en die ziel blijft 'bestaan' zonder je 'persoonlijkheid' en zonder cognitieve eigenschappen (want dat zijn beide eigenschappen van je geest) sluit volgt het één niet logisch uit het andere

[MysticNetherlands 298]

Ik bedoel ongeveer hetzelfde als wat je zegt Toch klopt je beeld, wat overigens door de meeste christenen gedeeld wordt, volgens mij niet. Want de Bijbel zegt:

ruach (pneuma): geest

nephesh (psyche): ziel

En toch wordt juist het word psyche veel gebruikt in cognitieve contexten: emoties bijvoorbeeld. En wordt juist ruaach meer als 'leven' gebruikt, wat dus meer onpersoonlijk is. Imho is t Bijbelse beeld dat geschetst wordt gewoon een (zeer interessante) weerspiegeling van wat de filosofisch ingestelden in de loop der tijd allemaal dachten

[Sanne69 28]

Het is als de vrees voor een onderzoek door een arts. Hoe beter de arts, hoe meer hij zal kunnen vinden in jouw lichaam dat niet juist is. Je komt er steeds meer achter dat jouw lichaam in veel opzichten ziek is. Toch is die arts jouw enige hoop om beter te worden. En wanneer hij je beter heeft gemaakt, weet je niet meer waar je bang voor bent geweest.

We mogen God vrezen vanwege de slechtheid van onze ziel, omdat onze slechtheid bij Hem genadeloos hard bloot wordt gelegd. En tegelijkertijd mogen we op God vertrouwen, omdat Hij de enige is die daar toch nog iets goeds van kan en wil maken.

Mooie vergelijking van die arts. God onderzoekt ons via zijn Woord. In Jakobus 1:22-25 staat hoe we door het lezen ervan a.h.w. in de spiegel kijken. Het is dan wel de bedoeling dat we de nodige correcties aanbrengen. Als we dat gewetensvol doen, vind ik het een geruststelling te lezen wat staat in 1 Johannes 3:19-21. Misschien veroordelen we onszelf en denken we dat we Gods goedkeuring, liefde en zorg niet waard zijn. Maar God is veel groter dan ons eigen hart! Hoe Hij ons beziet, kan heel anders zijn dan hoe we onszelf bezien.