Niet over ex heen kunnen komen

[maggi 0]

Hallo lieve mensen,

Meestal ben ik helemaal niet van de forums en daar persoonlijke berichten op plaatsen..

Maar nu komen de muren soms zo op me af en weet ik niet meer wat ik met de situatie aan moet. Ik heb toch advies nodig heb van buitenstaanders die de situatie eigenlijk niet kennen.

Even samengevat (zal nog steeds een lang verhaal worden, respect voor degene die zich door dit verhaal heen worsteld..haha...

Ik heb ruim 5 jaar een relatie gehad met een jongen. Daarvan ook 1 jaar samengewoond..in een andere stad dan waar ik zelf vandaan kom (wel zeker een dik 1,5 uur reistijd..)

Ik heb hem leren kennen toen ik 20 was..en vlak voor mijn 21e verjaardag hebben we een relatie gekregen..dat niet ging niet zomaar 1,2,3 haha. Ik was indertijd enorm onzeker en ging er eigenlijk van uit dat ik geen relatie zou krijgen omdat ik simpelweg mezelf niet leuk, goed, knap, interessant etc genoeg vond daarvoor.. (eigenlijk achteraf heel erg dat je zo denkt van jezelf..maar dat terzijde nu..) Ik zat op het moment dat ik hem leerde kennen (eigenlijk kende ik hem 2 jaar daarvoor al, maar dat was heel erg oppervlakkig via een gemeenschappelijke vriendin) heel slecht in mijn vel. Ik was ongelukkig met mijn school en stage indertijd, dreigde mijn opleiding te gaan stoppen.. het liep allemaal niet lekker.. voelde me vaak onbegrepen en minderwaardig. Had wel vriendinnen maar toch voelde ik me vaak eenzaam. Precies in die periode kwam ik dus weer in contact met mijn deze jongen (mijn ex nu dus). Hij was geinteresseerd in mij en ik kon mijn verhalen aan hem kwijt. (Dat kon ik ook wel aan mijn ouders en zus hoor..maar dit voelde toch anders..misschien ook juist omdat ik hem nog niet goed kende) hij was begripvol en gaf mij aandacht (iets was toch wel nieuw was voor mij)hij liet me blijken grappig en interessant te vinden en ook mooi. In het begin had ik absoluut niet het gevoel dat ik hem leuk vond of zo. Ik vond hem gewoon heel aardig en voelde me veilig genoeg om mijn verhalen aan hem te delen. Hij was ook openhartig naar mij toe. Dit contact is zo een aantal maanden doorgegaan , waar ik mij zeer fijn en goed bij voelde. Ik kon hem niet veel zien omdat hij dus een ruim 1,5 uur van mij vandaan woonde... maar we smste, mailden en msnden veel. Toch spraken we af en toe ook met elkaar af. Hij had ook een cd en concert kaartjes voor mij gekocht..om samen naar een concert te gaan van een muzikant die we beide tof vonden. Nog steeds kon ik mij niet voorstellen dat hij meer voor mij voelde dan 'een vriendin'..Misschien heel erg naief maarja als je onzeker bent kun je makkelijk dingen wegschuiven onder het mom van, het kan niet waar zijn..

Lang verhaal kort, uiteindelijk bleek dan na een aantal maanden intensief contact tussen ons dat er toch wel zeker gevoelens in het spel waren..dit was voor mij ook wel nieuw want zoals ik al zei had ik in het begin echt zoiets van hij is grappig en lief...maar niet mijn type, niet het plaatje dat ik in mijn hoofd had blabla en hij was niet echt gelovig..ook een lastig punt voor mij aangezien ik dat wel was...en me had voorgenomen alleen een relatie te beginnen met iemand die ook gelovig was.

We kregen dan toch een relatie uiteindelijk omdat de gevoelens overheerste, en dit was mijn eerste echte relatie..omdat ik zo onzeker was heb ik hem soms echt weggeduwd, zovan, je verlaat me toch wel, ik zorg wel dat ik jou wegjaag..ipv dat jij mij verlaat...daar kon hij allemaal mee dealen uit liefde voor mij en was geduldig...

Lang verhaal kort, onze relatie was heftig en intensief vanaf het begin. Ik was extreem jaloers en claimerig naar hem toe in het begin en onze relatie dreigde daardoor al een paar keer op knappen te staan. Gelukkig was dit na een jaar of 2 echt gekeerd en was ik rustiger en volwassener, onze relatie verbeterde ook en we hebben ondanks veel gedoe ook veel fijne momenten gehad.

Uiteindelijk een paar jaar later hebben we toch besloten samen te gaan wonen..in een voor mij andere stad.. ik vond dat eerlijk gezegd heeeeel erg moeilijk..ik moest eigenlijk mijn vaste baan opzeggen daardoor(heb deze toch nog aangehouden en een jaar lang op en neer gereisd (heel erg vermoeiend en energie vretend kan ik vertellen) en kon mijn vriendinnen en familie ook zeker niet meer zo vaak zien als ik wilde..maar hij had te kennen gegeven absoluut niet mijn kant op te komen..en omdat ik zoveel van hem hield en hem niet kwijt wilde ben ik toch naar die andere stad verhuist..voor hem.

Nouja eenmaal samenwonend hadden we zoveel ruzie en onenigheid..ik voelde mij onbegrepen, ik was helemaal voor hem verhuisd naar een andere stad en omgeving omdat hij dit niet wilde..en ik voelde helemaal geen waardering daarvoor..ik was heel erg vaak moe, ik had 2 uur reistijf heen en 2 uur reistijd teriug doro mijn baan en zat niet goed in mijn vel. Ik zag geen vriendinnen en had ook nog geen vrienden in mijn nieuewe woonplaats..de vrienden van mijn ex woonden ook overal en nergens en dus had ik weinig sociale bezigheden. Ik had het idee dat dit allemaal niet werd gewaardeerd en begrepen door mijn ex..we groeiden uit elkaar..

Uiteindelijk is de bom gebarsten..we kwamen gezamelijk tot de conclusie dat het niet meer werkte tussen ons..we hadden het geprobeerd maar we hadden teveel ruzies en onenigheid..zaten teveel op elkaars tekortkomingen te letten ipv elkaar te genieten en te waarderen, ik voelde mij eenzaam en zag een leven daar samen met hem niet meer voor mij (er speelden ook wel andere dingen maar dit verhaal is al erg lang geworden inmiddels..) ik had er veel voor gebeden ook wat ik moest doen...ik zag het niet voor me met hem een gezin te stichten en te trouwen en had het idee dat als ik er mee wilde stoppen ik dat nu moest doen..voor we ouder werden en er wel kinderen bijvoorbeeld in het spel waren...

Toen EINDELIJK de knoop echt doorgehakt was dat we zouden kappen met onze relatie was dit zo onwerkelijk, ik zou terug verhuizen naar mijn oude woonplaats en daar een eigen plek gaan zoeken..zo raar, ik heb bijna elke dag vreselijk gehuild. Mijn ex was heel kil en afstandelijk..heb hem geen 1 keer emotioneel gezien hieronder en hij gaf te kennen het beu te zijn hoe het liep tussen ons. Het deed pijn want hij leek eerder opgelucht dan verdrietig dat ik weg zou gaan bij hem.

Nu ben ik inmiddels op mijn eigen en mooie plekje, als een wonder had ik echt binnen een maand een mooie en neiuwe woning, heb mn oude baan nog en zie mijn vriendinnen en ouders veel, maar ik voel mij zo extreem eenzaam soms en word af en toe gek van het gemis van hem, Het is nu ruim een half jaar geleden dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik denk nog steeds vaak aan de goede dingen die we hadden samen en de mooie herinneringen en ervaar dan zon pijn van binnen..het word letterlijk fysieke pijn..ik kan er gewoon niet mee omgaan dat het echt over is tussen ons en mis hem zo. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Ik praat er dagelijks over met vrienden en familie. Nouja ik kan zo nog lang doorgaan, maar mijn punt is eigenlijk, hoe zorg ik nu dat ik echt over mijn ex heen kom en ook weer vertrouw dat ik weer iemand anders zal ontmoeten en dat dit de beste beslissing was. Wat zou God hiervan vinden en geloven jullie dat God mensen bijelkaar brengt die voor elkaar bestemd zijn, maar ook dat God inderdaad het beter vind dat mensen elkaar loslaaten..Kan God mij weer iemand kan geven om elkaar gelukkig kunnen maken. Ik hoop het zo, ik ben net 26 geworden en wil niets liever dan een gezin stichten en samen zijn met een goede en lieve man...soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan en heb schuldgevoel en spijt..soms vliegt het me ook aan dat ik wellicht nu altijd alleen zal blijven en altijd zo eenzaam zal zijn...vreselijk...ik heb af en toe nog contact met mijn ex..maar heb niet het idee dat hij dit ook zo ervaart..ik zal mij er dus overheen moeten zetten en geloven dat ik weer iemand anders tegenkom om gelukkgi mee te zijn en tot dat het zover is gelukkig zijn in mijn eentje...hoe doe ik dat toch??? en zijn er meer mensen van mijn leeftijd die nu weer singel zijn na een (lange) relatie?? hoe gaan jullie er mee om??

[Ursa 1]

Hoi maggi,

Ik denk dat wat je voelt heel normaal is. Vijf jaar relatie is best lang, en als het dan stopt duurt het ook even voordat je er over heen bent. Het kan nog wel een jaar duren... Er zullen momenten zijn dat je graag weer terug wilt naar hoe het was, of dat je de negatieve kanten bagatelliseert en de positieve kanten er uit licht. Het zal per persoon verschillen, maar verwacht niet van jezelf dat je er in een half jaar overheen bent.

Ik raad je af je al te snel in een ander avontuur te storten. Je hebt gewoon even tijd nodig om alles te verwerken. Op den duur zal het gemis minder worden en kun je je over hem heen zetten.

[dingo 166]

Zesentwintig is tegenwoordig nog behoorlijk jong hoor om nog een nieuwe relatie te beginnen. Maar wat Ursa zegt wees daar niet te snel mee, neem je tijd want anders neem je de brokstukken mee in je nieuwe relatie. En wees eerlijk naar jezelf wat je van een relatie verwacht. Als je moet verhuizen heb je dan de energie en inzet om een nieuwe vriendenkring op te bouwen? Als je partner je hele familiekring en vriendenkring moet compenseren is dat namelijk onbegonnen werk voor hem. En als je je partner alleen donor en vader van je kinderen ziet gaat er ook iets niet goed. Kortom neem je gewoon je tijd om er over heen te komen en weer met frisse moed opnieuw te beginnen.

[maggi 0]

Bedankt voor de reacties tot dusver...knap dat jullie het hele verhaal hebben kunnen doorlezen..haha..misschien ben ik te ongeduldig en wil ik er inderdaad te snel overheen komen..dat is niet realistisch. Ik wil gewoon dat de ergste pijn en het ergste gemis verdwijnt zodat ik weer normaal kan functioneren. Daarnaast wil ik van mijn spijtgevoelens af en achter mijn besluit staan.

@Dingo, ik zag mijn partner juist NIET als donor of vader mijn kinderen...we wilden juist al met kinderen beginnen (ik ook dolgraag) maar juist omdat mij dit niet verstandig leek op dat moment gezien onze verslechterde relatie heb ik besloten om sowieso dit niet te doen..omdat de relatie op knappen stond...en dat is egoistisch voor je kinderen..die groeien dan oo temidden van de ellende en ruzie..ook daarom hebben we besloten om ermee te stoppen voordat er wel kinderen zouden komen en een huwelijk..omdat ik dat mijzelf en kinderen niet wil aandoen..die moeten opgroeien in een stabiele omgeving..ik had ook mijn kop in het zand kunnen steken en toch zwanger kunnen raken..gelukkig is dat niet gebeurt. Maar dit gebeurt wel zo vaak..

[maggi 0]

Help!!!! Graag meer advies/meningen/tips/inzichten gewenst ??!!

[maggi 0]

Hallo lieve mensen,

Meestal ben ik helemaal niet van de forums en daar persoonlijke berichten op plaatsen..

Maar nu komen de muren soms zo op me af en weet ik niet meer wat ik met de situatie aan moet. Ik heb toch advies nodig heb van buitenstaanders die de situatie eigenlijk niet kennen.

Even samengevat (zal nog steeds een lang verhaal worden, respect voor degene die zich door dit verhaal heen worsteld..haha...

Ik heb ruim 5 jaar een relatie gehad met een jongen. Daarvan ook 1 jaar samengewoond..in een andere stad dan waar ik zelf vandaan kom (wel zeker een dik 1,5 uur reistijd..)

Ik heb hem leren kennen toen ik 20 was..en vlak voor mijn 21e verjaardag hebben we een relatie gekregen..dat niet ging niet zomaar 1,2,3 haha. Ik was indertijd enorm onzeker en ging er eigenlijk van uit dat ik geen relatie zou krijgen omdat ik simpelweg mezelf niet leuk, goed, knap, interessant etc genoeg vond daarvoor.. (eigenlijk achteraf heel erg dat je zo denkt van jezelf..maar dat terzijde nu..) Ik zat op het moment dat ik hem leerde kennen (eigenlijk kende ik hem 2 jaar daarvoor al, maar dat was heel erg oppervlakkig via een gemeenschappelijke vriendin) heel slecht in mijn vel. Ik was ongelukkig met mijn school en stage indertijd, dreigde mijn opleiding te gaan stoppen.. het liep allemaal niet lekker.. voelde me vaak onbegrepen en minderwaardig. Had wel vriendinnen maar toch voelde ik me vaak eenzaam. Precies in die periode kwam ik dus weer in contact met mijn deze jongen (mijn ex nu dus). Hij was geinteresseerd in mij en ik kon mijn verhalen aan hem kwijt. (Dat kon ik ook wel aan mijn ouders en zus hoor..maar dit voelde toch anders..misschien ook juist omdat ik hem nog niet goed kende) hij was begripvol en gaf mij aandacht (iets was toch wel nieuw was voor mij)hij liet me blijken grappig en interessant te vinden en ook mooi. In het begin had ik absoluut niet het gevoel dat ik hem leuk vond of zo. Ik vond hem gewoon heel aardig en voelde me veilig genoeg om mijn verhalen aan hem te delen. Hij was ook openhartig naar mij toe. Dit contact is zo een aantal maanden doorgegaan , waar ik mij zeer fijn en goed bij voelde. Ik kon hem niet veel zien omdat hij dus een ruim 1,5 uur van mij vandaan woonde... maar we smste, mailden en msnden veel. Toch spraken we af en toe ook met elkaar af. Hij had ook een cd en concert kaartjes voor mij gekocht..om samen naar een concert te gaan van een muzikant die we beide tof vonden. Nog steeds kon ik mij niet voorstellen dat hij meer voor mij voelde dan 'een vriendin'..Misschien heel erg naief maarja als je onzeker bent kun je makkelijk dingen wegschuiven onder het mom van, het kan niet waar zijn..

Lang verhaal kort, uiteindelijk bleek dan na een aantal maanden intensief contact tussen ons dat er toch wel zeker gevoelens in het spel waren..dit was voor mij ook wel nieuw want zoals ik al zei had ik in het begin echt zoiets van hij is grappig en lief...maar niet mijn type, niet het plaatje dat ik in mijn hoofd had blabla en hij was niet echt gelovig..ook een lastig punt voor mij aangezien ik dat wel was...en me had voorgenomen alleen een relatie te beginnen met iemand die ook gelovig was.

We kregen dan toch een relatie uiteindelijk omdat de gevoelens overheerste, en dit was mijn eerste echte relatie..omdat ik zo onzeker was heb ik hem soms echt weggeduwd, zovan, je verlaat me toch wel, ik zorg wel dat ik jou wegjaag..ipv dat jij mij verlaat...daar kon hij allemaal mee dealen uit liefde voor mij en was geduldig...

Lang verhaal kort, onze relatie was heftig en intensief vanaf het begin. Ik was extreem jaloers en claimerig naar hem toe in het begin en onze relatie dreigde daardoor al een paar keer op knappen te staan. Gelukkig was dit na een jaar of 2 echt gekeerd en was ik rustiger en volwassener, onze relatie verbeterde ook en we hebben ondanks veel gedoe ook veel fijne momenten gehad.

Uiteindelijk een paar jaar later hebben we toch besloten samen te gaan wonen..in een voor mij andere stad.. ik vond dat eerlijk gezegd heeeeel erg moeilijk..ik moest eigenlijk mijn vaste baan opzeggen daardoor(heb deze toch nog aangehouden en een jaar lang op en neer gereisd (heel erg vermoeiend en energie vretend kan ik vertellen) en kon mijn vriendinnen en familie ook zeker niet meer zo vaak zien als ik wilde..maar hij had te kennen gegeven absoluut niet mijn kant op te komen..en omdat ik zoveel van hem hield en hem niet kwijt wilde ben ik toch naar die andere stad verhuist..voor hem.

Nouja eenmaal samenwonend hadden we zoveel ruzie en onenigheid..ik voelde mij onbegrepen, ik was helemaal voor hem verhuisd naar een andere stad en omgeving omdat hij dit niet wilde..en ik voelde helemaal geen waardering daarvoor..ik was heel erg vaak moe, ik had 2 uur reistijf heen en 2 uur reistijd teriug doro mijn baan en zat niet goed in mijn vel. Ik zag geen vriendinnen en had ook nog geen vrienden in mijn nieuewe woonplaats..de vrienden van mijn ex woonden ook overal en nergens en dus had ik weinig sociale bezigheden. Ik had het idee dat dit allemaal niet werd gewaardeerd en begrepen door mijn ex..we groeiden uit elkaar..

Uiteindelijk is de bom gebarsten..we kwamen gezamelijk tot de conclusie dat het niet meer werkte tussen ons..we hadden het geprobeerd maar we hadden teveel ruzies en onenigheid..zaten teveel op elkaars tekortkomingen te letten ipv elkaar te genieten en te waarderen, ik voelde mij eenzaam en zag een leven daar samen met hem niet meer voor mij (er speelden ook wel andere dingen maar dit verhaal is al erg lang geworden inmiddels..) ik had er veel voor gebeden ook wat ik moest doen...ik zag het niet voor me met hem een gezin te stichten en te trouwen en had het idee dat als ik er mee wilde stoppen ik dat nu moest doen..voor we ouder werden en er wel kinderen bijvoorbeeld in het spel waren...

Toen EINDELIJK de knoop echt doorgehakt was dat we zouden kappen met onze relatie was dit zo onwerkelijk, ik zou terug verhuizen naar mijn oude woonplaats en daar een eigen plek gaan zoeken..zo raar, ik heb bijna elke dag vreselijk gehuild. Mijn ex was heel kil en afstandelijk..heb hem geen 1 keer emotioneel gezien hieronder en hij gaf te kennen het beu te zijn hoe het liep tussen ons. Het deed pijn want hij leek eerder opgelucht dan verdrietig dat ik weg zou gaan bij hem.

Nu ben ik inmiddels op mijn eigen en mooie plekje, als een wonder had ik echt binnen een maand een mooie en neiuwe woning, heb mn oude baan nog en zie mijn vriendinnen en ouders veel, maar ik voel mij zo extreem eenzaam soms en word af en toe gek van het gemis van hem, Het is nu ruim een half jaar geleden dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik denk nog steeds vaak aan de goede dingen die we hadden samen en de mooie herinneringen en ervaar dan zon pijn van binnen..het word letterlijk fysieke pijn..ik kan er gewoon niet mee omgaan dat het echt over is tussen ons en mis hem zo. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Ik praat er dagelijks over met vrienden en familie. Nouja ik kan zo nog lang doorgaan, maar mijn punt is eigenlijk, hoe zorg ik nu dat ik echt over mijn ex heen kom en ook weer vertrouw dat ik weer iemand anders zal ontmoeten en dat dit de beste beslissing was. Wat zou God hiervan vinden en geloven jullie dat God mensen bijelkaar brengt die voor elkaar bestemd zijn, maar ook dat God inderdaad het beter vind dat mensen elkaar loslaaten..Kan God mij weer iemand kan geven om elkaar gelukkig kunnen maken. Ik hoop het zo, ik ben net 26 geworden en wil niets liever dan een gezin stichten en samen zijn met een goede en lieve man...soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan en heb schuldgevoel en spijt..soms vliegt het me ook aan dat ik wellicht nu altijd alleen zal blijven en altijd zo eenzaam zal zijn...vreselijk...ik heb af en toe nog contact met mijn ex..maar heb niet het idee dat hij dit ook zo ervaart..ik zal mij er dus overheen moeten zetten en geloven dat ik weer iemand anders tegenkom om gelukkgi mee te zijn en tot dat het zover is gelukkig zijn in mijn eentje...hoe doe ik dat toch??? en zijn er meer mensen van mijn leeftijd die nu weer singel zijn na een (lange) relatie?? hoe gaan jullie er mee om??

[Skippy 0]

Allereerst: ik ben 26 en single, dus zo vreemd is het niet hoor . Af en toe komen er ook wel onzekere gedachten in me op; vooral als ik zie dat leeftijdsgenoten trouwen en zelfs kinderen krijgen. Als mensen dan ook nog eens regelmatig vragen of je al een vriend hebt, voelt het alsof ik een hopeloos geval ben dat ik nog niet een man heb.

Maar de waarheid is dat het helemaal niet gek is om op je 26e single te zijn. Ik ken zat mensen die dat ook zijn, ik ken ook zat mensen die ouder waren dan 26 toen ze de ware liefde tegenkwamen. Tijden zijn ook veranderd; in de tijd van mijn ouders trouwden mensen veel sneller dan nu. Kortom, ga vooral niet denken dat je te oud bent en dat je nu gedoemd bent om alleen te blijven. Dat is echt niet zo.

Dan over je liefdesverdriet: ik denk dat het vooral een kwestie van tijd is. De gevoelens die je beschrijft: twijfel, onzekerheid, pijn, gemis, zelfs die fysieke pijn; dat zijn allemaal heel normale gevoelens die bij liefdesverdriet horen. En als je vier jaar lang een relatie hebt gehad en zelfs hebt samengewoond, kost het een behoorlijke tijd om dat te verwerken. Dan is het echt normaal dat je na een half jaar er nog niet overheen bent.

Een van de naarste dingen van liefdesverdriet is dat het lijkt alsof het altijd blijft duren. Als je er middenin zit, voelt het alsof je nooit meer gelukkig zult worden. Het beste wat je kunt doen is gewoon met je verstand aannemen dat dat niet waar is. Het wordt echt wel beter. Wanneer? Dat verschilt per persoon en per situatie, dus dat kun je niet weten. Maar er komt echt wel een dag dat je niet meer die pijn voelt.

En mocht je het toch te lang vinden duren en bang zijn dat je er niet overheen komt, dan kun je nog overwegen om met een psycholoog te gaan. Soms hebben mensen gewoon wat extra hulp nodig als ze rouwen (want dat is liefdesverdriet eigenlijk).

Verder vraag je naar hoe God zich bezighoudt met relaties. Ik denk dat als je Hem om hulp vraagt, Hij je wil helpen de juiste man te vinden. Maar wie dat is en wanneer, dat weet alleen Hij. En alleen Hij weet waarom het zo is gelopen met je ex. Het beste kunt je het misschien gewoon een beetje proberen loslaten. Je hoeft niet te piekeren of je wel de juiste beslissing hebt genomen. Als het zo is dat jij en je ex gelukkig zouden kunnen worden, dan zorgt God daar wel voor. Dan hoef jij daar nu niet actief mee bezig te zijn. En als het zo is dat er iemand anders is die beter bij je past, dan zorgt Hij er wel voor dat je die persoon tegenkomt.

Het belangrijkste is dat je beseft dat je ook als single een waardevol leven hebt. Hij wil met jou leven en jou gebruiken, ook nu in de situatie waarin je nu inzit. Ik vind zelf de Bijbeltekst heel mooi waarin Jezus vertelt dat je je geen zorgen moet maken over de dag van morgen, want God weet wel wat je nodig hebt. Hij zegt dan: "Zoek liever eerst het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid en als het andere zal je gegeven worden."

Het enige wat wij hoeven te doen is te kijken wat we voor God kunnen doen in het hier en nu. Wat kan je vandaag doen om Hem te dienen en om zelf te genieten (ook al zul je misschien iets minder genieten vanwege je liefdesverdriet, maar dat is normaal)? Focus je daarop. En dan zorgt God er wel voor dat het in de liefde ook goedkomt.

Je vertelt dat je behoorlijk hebt geworsteld met onzekerheid over jezelf. Misschien kun je daar eens over nadenken en proberen erop te letten dat je niet te negatief over jezelf bent. Misschien is deze tijd als vrijgezel juist wel goed zodat je kunt leren meer zelfvertrouwen te krijgen. En als je dan op een dag een relatie krijgt, kun je daar veel beter mee omgaan omdat je dat zelfvertrouwen hebt.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

[Eli7 0]

Hier nog een vrijgezel van 27 jaar oud. Voor mij is er hoop en voor jou ook.

[Ursa 1]

Hier nog een vrijgezel van 28 jaar oud. Voor mij is er hoop en voor jou ook.

Was er niet ooit een singles-topic?

[Eli7 0]

Hier nog een vrijgezel van 28 jaar oud. Voor mij is er hoop en voor jou ook.

Was er niet ooit een singles-topic?

Heropen jij hem weer?

[Skippy 0]

Mysterieus: hoe komt het dat Eli7 in zijn eigen post zegt dat hij 27 is, terwijl hij in de quote van Ursa zegt dat hij 28 is?

[Eli7 0]

Mysterieus: hoe komt het dat Eli7 in zijn eigen post zegt dat hij 27 is, terwijl hij in de quote van Ursa zegt dat hij 28 is?

Dat komt omdat ik te oud ben voor mijn leeftijd, dat zorgt soms voor wat discrepanties.

[Ursa 1]

Dat was een poging van mij hetzelfde te zeggen hoewel ik toch een jaartje ouder ben. Jullie zijn weer veel te scherp.

[joon 0]

Ik kreeg enkele weken geleden terug een soort van brief/bemoediging die gegeven werd aan alle meiden uit de jongvolwassenengroep. Deze ging over koningin Ester, die een jaar in voorbereiding moest voordat ze klaar was, om haar man te mogen aanschouwen.

die brief is me tot steun geweest en heeft mijn ogen geopend. Single zijn is helemaal niet erg je moet het zien als een soort van periode, net zoals bij Ester, die God gebruikt om je klaar te maken om je man te ontmoeten. Je kan zitten klagen en zagen waarom je nog niemand hebt. Maar stel dat je iemand tegenkomt die zijn single-tijd wél benutte om zich voor te bereiden op jou. En dan kom je hem tegen, en sta je er met schaamrood op de wangen te denken “had ik mijn single-tijd maar anders ingevuldâ€.

Ik kan het moeilijk navertellen, en de brief ligt thuis, maar daar komt het op neer

Single zijn is geen ramp, maar een soort van rijpingsproces.

Ik ben er net 24, en ik vraag me hard af waar ik de mijne ga tegenkomen, maar daar maak ik mij geen zorgen over. Dit bid ik: God, ik ben echt benieuwd waar jij voor zorgt waar dat ik mijn man ga tegenkomen (maar laat me aub niet wachten tot mijn 30ste)

ik ben niet wanhopig, maar enorm benieuwd naar wat God in petto voor me heeft wat voor verrassing

[Skippy 0]

Ik kreeg enkele weken geleden terug een soort van brief/bemoediging die gegeven werd aan alle meiden uit de jongvolwassenengroep. Deze ging over koningin Ester, die een jaar in voorbereiding moest voordat ze klaar was, om haar man te mogen aanschouwen.

die brief is me tot steun geweest en heeft mijn ogen geopend. Single zijn is helemaal niet erg je moet het zien als een soort van periode, net zoals bij Ester, die God gebruikt om je klaar te maken om je man te ontmoeten. Je kan zitten klagen en zagen waarom je nog niemand hebt. Maar stel dat je iemand tegenkomt die zijn single-tijd wél benutte om zich voor te bereiden op jou. En dan kom je hem tegen, en sta je er met schaamrood op de wangen te denken “had ik mijn single-tijd maar anders ingevuldâ€.

Ik kan het moeilijk navertellen, en de brief ligt thuis, maar daar komt het op neer

Single zijn is geen ramp, maar een soort van rijpingsproces.

Ik ben er net 24, en ik vraag me hard af waar ik de mijne ga tegenkomen, maar daar maak ik mij geen zorgen over. Dit bid ik: God, ik ben echt benieuwd waar jij voor zorgt waar dat ik mijn man ga tegenkomen (maar laat me aub niet wachten tot mijn 30ste)

ik ben niet wanhopig, maar enorm benieuwd naar wat God in petto voor me heeft wat voor verrassing

Ik vind het op zich een mooie brief. Alleen wordt wel een beetje gesuggereerd dat je singletijd voornamelijk bedoeld is om je klaar te maken voor een relatie. En zo wordt toch weer het hebben van een relatie centraal gesteld: alsof dat het allerbelangrijkste is van je leven.

Dat is niet waar. Natuurlijk is het hebben van een relatie belangrijk, kan het je een hoop vreugde geven en is het normaal dat je er naar verlangt. Maar als single ben je net zo nuttig en waardevol, zelfs al zou je nooit een man krijgen (waar ik overigens niet vanuit ga). Het allerbelangrijkste is dat je God dient en dat je op Hem bouwt, of je nou vrijgezel bent of een relatie hebt.

Het punt is dat je op een relatie met een mens nooit helemaal kunt vertrouwen. Er kan altijd wat gebeuren waardoor je die persoon kwijt raakt. En ook als je je hele leven kan delen met die persoon, dan nog zal dat je niet gelukkig maken en zal dat alleen je leven niet nut geven. God is de Enige van wie je weet dat Hij er altijd zal zijn en dat Hij je leven zin kan geven.

Dus ik zou zeggen: zolang je vrijgezel bent, richt je op God en geniet van het leven dat je nu hebt. Bereid je niet alleen voor op het krijgen van een partner, maar kijk wat je NU kan doen en hoe je NU kan genieten. En overigens: hoe gelukkiger je nu bent en hoe lekkerder je nu in je vel zit, hoe beter dat uiteindelijk zal zijn voor je relatie.

[joon 0]

skippy, je brengt onder woorden wat ik niet duidelijk kon maken. thanks

[maggi 0]

Heel erg bedankt voor deze uitgebreide en verhelderende reacties

Ik heb er echt wat aan...ik besef me inderdaad ook wel meer dat het beeindigen van een langdurge en emotioneel intense relatie bijna zoals rouwen is...samen met alle ellendige gevoelens die daarbij komen kijken. Ik zal me er doorheen moeten worstelen en accepteren dat datgene wat was er niet meer is...Ja, ik mis hem elke dag, ik denk elke dag aan hem, maar ik hoop dat de pijn die daarmee gepaard gaat wel zal gaan verdwijnen zodat ik mij meer kan focussen op mijn eigen leven. Ik heb ook al een paar keer gedate ondertussen en merk dat ik daar eigenlijk helemaaaaaal niet aan toe ben...maar dat ik het ook meer doe voor de buitenwereld ofzo...dat mensen denken, ohhh ze heeft al snel weer een andere partner gevonden..bijzonder en dat ik dan niet de 'zieligerd' ben...echter kan ik mij er nu nog helemaal niet voor openstellen en heb ik een jongen mede hierdoor ook al min of meer afgewezen (gezegd dat ik er niet klaar voor ben en niets met hem kan en wil beginnen..)

Achteraf zo dom om je nu al weer te storten in zulke situaties..ik doe gewoon alles om mij af te leiden zegmaar en dacht tot een paar dagen geleden dat een andere relatie zsm me daarbij wel zou helpen, maar dat is een illusie. Ik probeer nu ook geen contact te zoeken met mijn ex...hoe MOEILIJK ook...want het liefste bel ik hem huilend op dat ik hem terug wil...maar dat lijkt me niet slim..en ook aardig wanhopig dus niet aantrekkelijk...

Het zal uiteindelijk allemaal wel een reden hebben..ik heb er vorig jaar veel voor gebeden of ik mijn relatie moest voortzetten of niet...alles leek op dat moment voor mijn gevoel in de richting te wijzen dat het beter is om ermee te kappen..

Ook is het goed om ff lak te hebben aan wat de buitenwereld denkt...ja ik ben nu vrijzel...nou en..ik ben daardoor niet minder waard en al zeker niet zielig..ik moet zelf opnieuw rust vinden en aan mezelf werken en me even niet druk maken om wat andere mensen vinden...

[Ursa 1]

Je mag ook best even zielig zijn toch? Als je omgeving verwacht dat je meteen weer gaat daten vind ik dat maar raar.

[maggi 0]

Klopt Ursa....daarom heb ik nu ook lak aan wat de omgeving vind...ik moet eerst alles op een rijtje zetten voor mijzelf en over mijn ex heen komen, dan pas kan ik me weer openstellen voor een andere relatie. Jammer dan als mijn omgeving 10 x vraagt of ik al aan het daten ben. NEE en voorlopig ga ik dat ook even niet doen

[Sabr 0]

Heel erg bedankt voor deze uitgebreide en verhelderende reacties

Ik heb er echt wat aan...ik besef me inderdaad ook wel meer dat het beeindigen van een langdurge en emotioneel intense relatie bijna zoals rouwen is...samen met alle ellendige gevoelens die daarbij komen kijken. Ik zal me er doorheen moeten worstelen en accepteren dat datgene wat was er niet meer is...Ja, ik mis hem elke dag, ik denk elke dag aan hem, maar ik hoop dat de pijn die daarmee gepaard gaat wel zal gaan verdwijnen zodat ik mij meer kan focussen op mijn eigen leven. Ik heb ook al een paar keer gedate ondertussen en merk dat ik daar eigenlijk helemaaaaaal niet aan toe ben...maar dat ik het ook meer doe voor de buitenwereld ofzo...dat mensen denken, ohhh ze heeft al snel weer een andere partner gevonden..bijzonder en dat ik dan niet de 'zieligerd' ben...echter kan ik mij er nu nog helemaal niet voor openstellen en heb ik een jongen mede hierdoor ook al min of meer afgewezen (gezegd dat ik er niet klaar voor ben en niets met hem kan en wil beginnen..)

Achteraf zo dom om je nu al weer te storten in zulke situaties..ik doe gewoon alles om mij af te leiden zegmaar en dacht tot een paar dagen geleden dat een andere relatie zsm me daarbij wel zou helpen, maar dat is een illusie. Ik probeer nu ook geen contact te zoeken met mijn ex...hoe MOEILIJK ook...want het liefste bel ik hem huilend op dat ik hem terug wil...maar dat lijkt me niet slim..en ook aardig wanhopig dus niet aantrekkelijk...

Het zal uiteindelijk allemaal wel een reden hebben..ik heb er vorig jaar veel voor gebeden of ik mijn relatie moest voortzetten of niet...alles leek op dat moment voor mijn gevoel in de richting te wijzen dat het beter is om ermee te kappen..

Ook is het goed om ff lak te hebben aan wat de buitenwereld denkt...ja ik ben nu vrijzel...nou en..ik ben daardoor niet minder waard en al zeker niet zielig..ik moet zelf opnieuw rust vinden en aan mezelf werken en me even niet druk maken om wat andere mensen vinden...

ze zeggen toch ook altijd dat het verdriet net zo lang duurt als de helft van de tijd dat de relatie duurde? Misschien ook geen fijn vooruitzicht, maar verwachten dat na 6 maanden je weer helemaal genezen bent is niet realistisch. Goed dat je dat nu accepteert. Uiteindelijk zal met de tijd de pijn minder worden, dat is bijna een feit. Godzijdank voor dat. Als je hem niet ziet of spreekt zal het ook sneller gaan, vooral aangezien hij er niet zo mee zit zoals ik begreep uit je eerste berichtje? Dat is meestal zo pijnlijk en frustrerend.

Ik snap echt niet waarom je omgeving niet begrijpt dat je juist beter even niet kan daten. Zou me er niks van aantrekken in ieder geval.

[maggi 0]

Ja een half jaar is eigenlijk niet veel.. Maar als je er midden in zit lijkt elke dag teveel. Zijn er hier trouwens mensen die net als ik ook een langdurige relatie achter de rug hebben? Hoe ben je daarmee omgegaan? Hoe was het voor jou? Wat hielp je er doorheen en was je daarna nog in staat tot het hebben van een andere relatie ?

Ik hoop eerlijk gezegd dat het verwerkings proces geen 2,5 jaar duurt maar ja mss ook wel en mss is de ergste pijn al wel weg over een tijdje maar echt over iemand heen zijn zal niet zomaar gaan natuurlijk. Zeker niet je eerste liefde. Hij zal toch altijd een speciale plek houden in mijn hart,, maar dat is niet erg, zolang ik me maar besef dat ik geen relatie meer met hem kan krijgen en dat het een afgesloten deel van het verleden is. Hij zal wel een belangrijk deel blijven van de vorming van mijn persoon en ontwikkeling. De mooie herinneringen wil ik bewaren. Overigens sluit ik me helemaal aan wat er eerder geantwoord werd.. Als God wil dat we toch weer samen komen dan leidt hij dat wel zodanig.. Daar hoef ik niets aan te doen.

[Cyrillisch 0]

Help!!!! Graag meer advies/meningen/tips/inzichten gewenst ??!!

Tja, ik kan je niet helpen. Mij om relatieadvies vragen is ongeveer hetzelfde als iemand uit de Sahara vragen hoe je het best vis kan vangen.

Maar wat de rest zegt klinkt best redelijk.

[Eli7 0]

Hier nog iemand die al 27 jaar single is...

[Sabr 0]

Hier nog iemand die al 26 jaar single is...

was er niet ooit een singles-topic?

[Ursa 1]

Hier een topic over single-zijn:

viewtopic.php?f=21&t=28079

En het (zeer hilarische) koppeltopic :

viewtopic.php?f=21&t=27974

Klaagmuur voor vrijgezellen:

viewtopic.php?f=21&t=27631

Maar ik denk dat jullie uiteindelijk deze bedoelen :

viewtopic.php?f=21&t=18694