Waar het met mij fout ging

[Redactie 0]

‘Kribbig en cynisch’ noem ik mijzelf in mijn biografietje. Dat is een bewuste keuze. In mijn nog vrij korte leven als christen ben ik veel kwijtgeraakt, op de levensweg achter mij liggen vele stukken ‘christelijke uitrusting’ die ik na verloop van tijd niet langer mee kon dragen.

Ik herinner mij dat ik naar bijbelstudies ging van een theoloog en directeur van een zendingsorganisatie, die vertelde waarom de bijbel onfeilbaar was. Ik geloofde dat in die tijd nog met heel mijn hoofd en heel mijn hart. Maar zelfs toen al vond ik zijn argumenten ondeugdelijk, vooral omdat ik van mening was dat zijn citaten uit de eerste brief van Timotheüs hooguit op het Oude Testament konden slaan, maar nooit op het nieuwe. Misschien was dat wel het moment waarop het met mijn geloof bergafwaarts ging.

Een ander moment waarop het misschien wel ‘fout’ is gegaan, vond plaats toen ik gedurende langere tijd onderdeel was van twee kerken. In het begin onbewust, later steeds bewuster, ging ik de beide kerken vergelijken. Altijd leuk, als twee kerken die zich bijbelgetrouw noemen elkaar finaal tegenspreken, op basis van dezelfde bijbel. Dat valt dan ook snel genoeg op. Ik heb in die tijd soms hartelijk gelachen om de manier waarop passages die niet in de boodschap die zij wilden brengen vakkundig werden ontweken, soms zelfs door een deel van een hoofdstuk te citeren, een deel over te slaan en dan het laatste stukje van het hoofdstuk te citeren, waarbij het deel dat in tegenspraak was met de boodschap net niet voorgelezen werd. Prachtig, dan was het weer tijd om met een biertje in de hand over de preek na te praten. Soms mis ik die tijd ook wel.

Maar misschien verloor ik nog wel het meeste van mijn geloof toen ik realiseerde hoeveel ik de bijbel lees met mijn eigen (westers-evangelische) bril op. Vanaf dat moment ben ik steeds meer gaan proberen de bijbel te lezen zoals, tsja, hoe eigenlijk? Soms kies ik voor een meer wetenschappelijke benadering, die natuurlijk ook heel erg westers georiënteerd is, soms probeer ik te lezen volgens een historisch-kritische methode. Dan weer probeer ik de bijbel op een genuanceerde wijze te lezen. Wat is die genuanceerde wijze? Ik gooi dan het bijltje erbij neer en roep in frustratie dat ik er niets meer van begrijp.

Wat ik in deze tijd verloren heb is in ieder geval mijn geloof in een onfeilbare bijbel. Niet omdat anderen mij dat vertelt hebben, maar doordat ik steeds vaker in de bijbel passages tegenkwam die volgens mij in tegenspraak zijn met andere delen. De bijbel is volgens mij mensenwerk, geschreven door mensen die in hun schrijven fouten hebben gemaakt, die soms vanuit een eenzijdig perspectief schreven, die voor het schrijven gebruik maken van bronnen, maar het verhaal brengen als ooggetuigenverslagen.  Toch raakt het boek mij nog steeds.

Wat ik ergens ook ben kwijtgeraakt is mijn geloof in God. Beter gezegd: de God waar ik vroeger in geloofde, die bestaat niet meer. Die God is dood. En welk beeld van God daarvoor in de plaats moet komen, dat weet ik nog niet zo. Daarvoor hebben de beelden van God die ik in de bijbel en daarbuiten tegenkom te weinig samenhang.

Ik weet dus steeds meer niet. Ik ben veel kwijtgeraakt, misschien wel meer dan ik zou willen. Ignorance is bliss. Soms kan een mens daar cynisch van worden, en ergens ben ik dat ook. Kribbig ben ik altijd al geweest. Maar nog altijd wordt mijn cynisme overstemd door de vele vragen die ik heb, aan God, aan de kerk, aan mijzelf. En kan ik zelfs over mijn kribbige ‘ik’ heenkijken wanneer ik  in en door de bijbel verrast wordt. Ik hoop dat mijn vragen die van jullie zijn.

Terug naar blog

[Michiel 14]

Er zijn veel vragen die we allemaal hebben. Beschrijf je ook niet een weg van groei en ontwikkeling in je geloofsbeleving?

[Ursa 1]

Interessant stuk, en ergens herkenbaar. Voor mezelf heb ik onderscheid leren maken tussen wat God zegt, wat de kerk zegt, wat mensen zeggen. Ik heb mensen om me heen gezien die met de Bijbel God het raam uitkieperden, of teleurgesteld in de kerk God verlaten hebben. Dat doet me pijn. Juist in wat het huis van God zou moeten zijn, kunnen veel obstakels zijn voor mensen om God te vinden. Maar ik ben een idealist, misschien zelfs een beetje naïef. Ik geloof dat God er is, en mijn band met Hem is persoonlijk. Wat mensen en kerken zeggen kan van Hem komen - dat kun je merken, toetsen - of al te menselijk zijn.

Met 'tegenstellingen in de Bijbel' of met een historisch-kritische methode kan ik weinig. Vooral die laatste met een korreltje zout. Ja, er kunnen plausibele en goede conclusies tussen zitten, en die weet ik ook te waarderen. Maar het uitgangspunt van zulk onderzoek is vaak seculier en de antwoorden ook.

Als je het er verder over wilt hebben lijkt het me wel leuk om te mailen.

[maran 0]

zeer interessant en eerlijk blog

tja, als je eenmaal gaat onderzoeken kun je je 'zekerheden' kwijtraken.

iets wat je jaren hebt aangenomen als een waarheid waar niet aan te tornen valt, glijdt opeens weg.

en dat kan soms hard aankomen.

maar er kan dan wel iets anders voor in de plaats komen, alhoewel dat enige tijd kan duren voordat zoiets gestalte krijgt.

want hoe meer je onderzoekt, hoe meer vragen er weer opdoemen en hoe minder je schijnt te weten.

je ziet door de bomen het bos niet meer

maar:

twijfel is het begin van wijsheid---Descartes.

sterkte!

[Oceanos 0]

Evert, mooi hoe openhartig en helder je je gedachten in je blog hebt verwoord.

â€misschien wel het moment waarop wel het met mijn geloof bergafwaarts gingâ€

die vertelde waarom de bijbel onfeilbaar was. (...) Maar zelfs toen al vond ik zijn argumenten ondeugdelijk, vooral omdat ik van mening was dat zijn citaten uit de eerste brief van Timotheüs hooguit op het Oude Testament konden slaan, maar nooit op het nieuwe.

Prima, dan zou je op hetzelfde nivo staan als b.v. de Joden die het OT als goddelijk zagen. Vervolgens is dan wel de vraag wie dan Messias zal zijn of is geweest waarover het OT veelvuldig spreekt. Is Jezus Christus de Messias zoals beloofd in het OT ?

Maar om wat dieper op je punt in te gaan;

Ik vermoed dat je doelt op wat de apostel schrijft in de tweede brief aan Timotheus, dat al de schrift van God is ingegeven – en dit ziet op haar origine –, en dat de schrift is: nuttig tot lering, tot wederlegging, tot verbetering, tot onderwijzing die in de rechtvaardiging is (2 Tim3:16), en dit kan zij alleen door haar inhoud. Om die inhoud is het mogelijk dat de Schrift wijs kan maken tot zaligheid, en zo wijst de apostel duidelijk de eenheid tussen de goddelijke oorsprong en de goddelijke inhoud van de Schrift. Beide maken haar tot het Woord van God.

Eigenschap is kenmerkend voor het totaal

De Bijbel is een eenheid. Het gezag geldt niet voor enkel een gedeelte van de Schrift. Maar is kenmerkend voor het geheel. Een eigenschap van het totaal

Toen het NT nog niet was geschreven was gold deze eenheid inderdaad voor het OT. Niet zomaar een eenheid, maar het geheel als het Woord van God.

Maar is het OT af? Eist het OT een nieuw Schriftdeel ? Is het zonder die nieuwe Schrift niet compleet ?

Beslissend is de vraagt of het OT een nieuw Bijbeldeel vraagt of noodzakelijk maakt, en zo ja, of het nieuwe de vervulling vindt van zijn onvolkomenheid en de completering van hetgeen het mist. Wat is nu het getuigenis van het NT en het OT hierover?

OT af ? → NT Getuigenis

Op velerlei wijze blijkt het dat deze Schrift niet af is, en roept om een “vervulling†die eenzelfde goddelijke karakter draagt. Gods Woord gebruikt zelf tal van woorden om ons dit te prediken, en de meest op de voorgrond staande termen zijn:

- beloften (Hand.13:32; Rom.4; Gal.3; etc.)

- schaduw der toekomende goederen (Hebr.10:1)

- voorbeeldingen (Hebr.9:23)

- Onderscheiding van, de genade en de waarheid die door Jezus Christus zijn gekomen, en de wet (Joh.1:17)

Al deze woorden zeggen dat er iets komen moet.

De belofte predikt dat er een toekomst zal intreden waarin het beloofde werkelijkheid wordt.

De schaduwen zeggen dat het licht dat deze schaduwen vooruitwerpt nog in volle glans moet opgaan.

De voorbeeldingen spreken van de zaak die door het beeld wordt voorgesteld,

en de wet getuigt dat moet komen de voldoening van de wet in de volheid van de genade en de waarheid Gods.

In de brief aan de Hebreeën wordt dit met tal van voorbeelden betoogd:

“Want de wet, hebbende een schaduw der toekomende goederen, niet het beeld zelf der zaken, kan met dezelfde offeranden, die zij alle jaren geduriglijk opofferen, nimmermeer heiligen degenen, die daar toegaan.

Anderszins zouden zij opgehouden hebben, geofferd te worden, omdat degenen, die den dienst pleegden, geen geweten meer zouden hebben der zonden, eenmaal gereinigd geweest zijnde;

Maar nu geschiedt in dezelve alle jaren weder gedachtenis der zonden.

Want het is onmogelijk, dat het bloed van stieren en bokken de zonden wegneme.â€

(Hebr.10:1-4)

OT af ? → OT Getuigenis.

Maar dit wordt niet alleen door het NT in het licht gesteld. Het OT spreekt zelf zijn incompleetheid uit. Het wijst in zijn vele beloften naar een andere bedeling, waarin de realiteit aanschouwd zal worden van alles wat nu schaduw is, en het spelt in het bijzonder de toekomst van het Vrouwenzaad, van de Silo, van de Ster uit Jakob, van de Profeet als Mozes, van de Koning op Davids troon, van het rijsje uit de afgehouwen tronk, van de Vredevorst en van de Immanuel.

Het eist in alle ceremoniën van de wet en alle schaduwen van de offerdienst in de tabernakel en de tempel het volkomen offer, dat de eindeloze herhaling van het dierenoffer doet ophouden. Het roept in de godsregering over Israël om dat koninkrijk dat zich uitstrekken zal over alle volkeren van de aarde, en het voorzegt de laatste dagen, waarin God zijn Geest zal uitstorten over alle vlees.

De schaduwen waren er, het lichaam moest nog komen. Men las de proloog, maar het drama zelf moest nog worden opgevoerd. Het voetstuk voor het op te richten standbeeld stond er, maar het beeld zelf moest nog op dat voetstuk geplaatst worden. Er was een beginzin, maar waarop de slotzin van de vervulling nog moest volgen.

Het OT veronderstelt de vervulling. Het zou zelfs zijn autoriteit verliezen, wanneer er niets op volgde, want dan zou blijken dat alle beloften en schaduwen in zichzelf leeg waren. De openbaring Gods zou zonder de laatste niet compleet zijn, en dat er op de Schrift van de oude bedeling een nieuwe Schrift volgt, kan dan ook allerminst bevreemden. Dit spreekt als vanzelf voor ieder die de eerste Schrift kent. Dit vloeit voort uit de onfeilbaarheid van het OT.

NT vervult OT ?

Het is dan slechts de vraag of het tweede Schrift die we nu hebben aan de bovengenoemde eisen beantwoordt.

Heel het NT wordt beheerst door het vervullingswoord van Christus: “heden is deze Schrift in uw oren vervuldâ€. En onze Here en Zaligmaker heeft niets anders gedaan dan de Schriften van het Oude Verbond tot vervulling te brengen. De Messias zag in het OT het goddelijk programma van zijn middelaarswerk en dat programma heeft Hij tot in de kleinste onderdelen volvoerd. Heel het OT wordt in het NT vervuld, en alle schaduwen, alle typen, alle beloften, alle voorbeeldingen zijn hier werkelijkheid geworden.

NT aanvaard

Waarom is het NT door de gelovigen zonder bedenking aanvaard. Het moet toen toch stuitend geweest zijn om aan de Heilige Schrift een nieuw stuk toe te voegen met pretentie van gelijk gezag. Het idee om naast de Schrift allerlei andere geschriften op een lijn te zetten met de Heilige Schrift vindt echter geen weerstand maar gaat er als vanzelf in; terwijl er tegelijkertijd allerlei andere schriften werden rondgedeeld, ziet men in hoofdzaak al zeer spoedig een grenslijn trekken tussen hetgeen in aanmerking komt om met dat gezag bekleed te worden en hetgeen hiervoor niet in aanmerking komt. Wat zijn honderd jaar bij zo’n proces van geestelijke ontwikkeling, en toch, er is niet veel meer dan een eeuw na Jezus Hemelvaart verlopen en er heeft zich reeds een complement van het OT gevormd, begint er naast te lopen, vindt erkenning en raakt in heilig gebruik. En dit gaat zo onopgemerkt en vanzelf dat er wel allerlei vragen opkwam of dat en dat boek zou worden opgenomen, maar van een principiële strijd tegen het denkbeeld zelf, om een Nieuw Testament bij het Oude te voegen is letterlijk niets te bespeuren. Reactie tegen dit denkbeeld als zodanig ging alleen, en heel begrijpelijk, uit van Joodse zijde, maar kwam in de kring van de Christenen zelfs niet op. Strijdlustig was men toen zoals nu, en geen verschil zo klein of er is van meet af voor en tegen gestreden. Maar van een oppositie tegen het denkbeeld zelf, dat er nu een nieuwe Schrift bij het Oude komt, blijkt nergens op enigszins betekende wijze.

Bedenk wat er zou gebeuren als we nu een derde bundel van latere oorsprong zouden willen toevoegen aan de bijbel, met gelijk gezag als die van de bijbel, een felle tegenreactie tegen zo’n poging zou niet kunnen uitblijven. En toch zo stond het toenmalig kerkelijk publiek er voor. Dat nu toch elke oppositie van principiële aard en betekenende invloed tegen dit idee uitbleef, toont aan hoe de geesten ontvankelijk gemaakt waren voor de ontvangst van een tweede Schriftuur. Dit kon alleen omdat het NT de vervulling is van het Oude. Omdat de gemeente in het Nieuwe de werkelijkheid las, waarvan het oude profiteerde. Ware er tegenspraak of onvolledigheid of klopte het nieuwe Schrift niet dan zou er geen sprake van geweest zijn dat een gelovig hart zo’n schrift had aanvaard. Het zou geweigerd hebben uit eerbied voor het OT, waarvoor Christus Zelf Zich had gebogen in gehoorzaamheid aan het beslissende “alzo zegt de Heere Heereâ€. Maar nu er volkomen overeenkomst was behoefde geen enkele gelovige enig bezwaar te maken tegen de toevoeging van een nieuw schrift.

NT niet voortgebracht door de wil van mensen.

Het NT is niet voortgebracht door de wil van mensen. Het komt ten diepste niet op uit een persoonlijke begeerte tot schrijven. Het is niet zo dat de apostelen en evangelisten uit zuiver individuele overweging ertoe kwamen de omwandeling van de Heiland te tekenen of een stuk van de waarheid te ontvouwen.

De achtergrond schuilt in de opdracht, die Jezus Christus aan Zijn apostelen gegeven heeft. Het Nieuwe Testament wordt niet alleen geëist door de Schrift van de oude bedeling, maar ook door Christus zelf.

Ik bid, zo spreekt Christus in Zijn hogepriesterlijke gebed, ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor degenen, die door hun woord in Mij geloven zullen (Joh.17:20), en het woord van de apostelen, dat wij niet anders kennen dan uit hun brieven en evangeliën, is derhalve het middel waardoor de gemeente van latere eeuwen komt tot geloof in de verzoening door Jezus Christus.

In opdracht van Christus

Wat is nu de opdracht van Christus ? Deze is samen te vatten in het ene woord van Christus “Gij zult mijn getuigen zijn†(Hand.1:8), of zoals Hij bij Zijn afscheid, vlak voor Zijn lijden en sterven, gesproken heeft: “en gij zult ook getuigen, want gij zijt van den beginne met Mij geweest†(Joh.15:27). De apostelen moeten dus optreden als getuigen van Jezus Christus. En in dat getuigen ligt een tweevoudige taak want Jezus spreekt in Zijn afscheidsgesprekken van: indachtig maken alles, wat Ik u gezegd heb (Joh.14:26), en: de toekomende dingen.(Joh.16:13)

• 1.
  Het is eerst bekendmaking van alles wat zij gehoord en gezien hebben en van de tekenen, die Jezus Christus heeft verricht, zoals de apostel Petrus schrijft:
  “Want wij zijn geen kunstelijk verdichte fabelen nagevolgd, als wij u bekend gemaakt hebben de kracht en toekomst van onzen Heere Jezus Christus, maar wij zijn aanschouwers geweest van Zijn majesteit.
  Want Hij heeft van God den Vader eer en heerlijkheid ontvangen, als zodanig een stem van de hoogwaardige heerlijkheid tot Hem gebracht werd: Deze is Mijn geliefde Zoon, in Denwelken Ik Mijn welbehagen heb.
  En deze stem hebben wij gehoord, als zij van de hemel gebracht is geweest, toen wij met Hem op den heiligen berg waren†(2 Petr.1:16-18).
  
• 2.
  En in de tweede plaats bestaat het getuigenis in het verkondigen van de toekomende dingen. Of anders gezegd, in de openbaring aan de wereld van wat Jezus Christus (,na zijn hemelvaart), hun betuigen en verklaren zou. Onze Heiland zegt immers: nog vele dingen heb Ik u te zeggen , doch gij kunt die nu niet dragen. Hij belooft, dat de andere Trooster alles uit het Zijne zal nemen en het hun verkondigen (Joh.16:12-14) Hij heeft na de Pinksterdag de schatten des heils in hun rijkdom en schoonheid voor Zijn getuigen ontsloten, zoals Johannes op Patmos het voorecht ontvangt om bij het licht van de geopende hemel en bij de openbaring van het ontsloten boek met de zeven zegelen, in de toekomst te blikken, en de gangen van het godsrijk gade te slaan.

Het getuigenis van de apostelen beperkt zich dus niet tot hetgeen Jezus Christus heeft gesproken en gedaan, maar gaat verder en ontsluit meer. Het is ook de ontsluiting van alles wat wel in beginsel in de prediking van de Heiland verborgen lag, maar nog niet door de andere discipelen konden worden verdragen. Dat wat de apostelen betuigd hebben gaat niet tegen de woorden van Christus in, maar is een nadere verklaring van Zijn evangelie, en behoort tot datgene, wat ze tijdens Zijn omwandeling niet konden verdragen.

Publiek

Het getuigenis van de apostelen richt zich niet alleen tot degene die zij in hun dagen door mondelinge prediking bereiken kunnen, maar:

“gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle creaturen (mar.16:15); “gaat dan heen, onderwijst al de volken†(Mat.28:19), en Jezus spreekt van “hen, die door hun woord in Mij geloven†en doelt dan op “al de gegevenen des Vaders†(Joh.17:20,24). Christus vergaderd Zijn Kerk uit alle tijden en uit alle geslachten. Het getuigenis van de apostelen eindigt dus niet bij hun dood, maar duurt voort door alle eeuwen heen, en vindt pas zijn besluit en voltooiing wanneer in de toekomst Jezus Christus Zijn gemeente compleet en de volkomenheid van Zijn rijk ingetreden is.

In deze taak nu ligt het gebod tot het schriftelijk getuigenis opgesloten. Want door een mondelinge getuigenis alleen kan aan deze opdracht niet worden voldaan.

Daarom hebben de apostelen hun getuigenis opgeschreven en de Heilige Geest heeft hen bij het schrijven geleidt. Alleen het geschreven verduurt de eeuwen en is betrouwbaar, en alleen het geschrevene bereikt de volkeren over de gehele aarde

Woord van God?

Het is niet voldoende te weten dat de opdracht van Christus aan de apostelen de Schrift eist, maar voor ons moet vaststaan dat die Schrift het Woord van Christus, het Woord van God zelf is. En ook dit blijkt duidelijk uit wat de Heiland in Zijn opdracht aan zijn dienstknechten heeft bevolen en beloofd. Hij heeft ze niet alleen belast met de geweldige arbeid om Zijn getuigen te zijn en in dat getuigen de verleden en toekomstige dingen te prediken, maar hun daarbij toegezegd de bijzondere leiding van de Heilige Geest. Die, zo spreekt de Heiland, zal u alles leren, wat Ik u toegezegd heb (Joh.14:26). De Geest der waarheid, Die van den Vader uitgaat, Die zal van Mij getuigen (Joh.15:26). Maar wanneer Die zal gekomen zijn, namelijk de Geest der waarheid, Hij zal u in al de waarheid leiden; want Hij zal van Zichzelf niet spreken, maar zo wat Hij zal gehoord hebben, zal Hij spreken, en de toekomende dingen zal Hij u verkondigen (Joh.16:13). En aan dit beslissend woord voegt Christus nog toe, dat de Geest Hem zal verheerlijken en het uit het Zijne zal nemen (vs.14). De Trooster maakt hen indachtig alles, wat Christus gezegd heeft. De toekomende dingen openbaart Hij hun. In beide delen van de roeping is Hij hun gids, en dan een onfeilbare gids, want de Heilige Geest is de waarachtige God boven alles te prijzen tot in der eeuwigheid

Neem bijvoorbeeld 2 Petrus 3:15-16, hier blijkt dat de Schriften van Paulus op 1 lijn gezet worden met de andere Schriften:

“En acht de lankmoedigheid onzes Heeren voor zaligheid; gelijkerwijs ook onze geliefde broeder Paulus, naar de wijsheid die hem gegeven is, ulieden geschreven heeft, Gelijk ook in alle zendbrieven, daarin van deze dingen sprekende; in welke dingen sommige zwaar zijn om te verstaan, die de ongeleerde en onvaste mensen verdraaien, gelijk ook de andere Schriften, tot hun eigen verderf.â€

Conclusie

Het oude vervult zich in het Nieuwe, en het Nieuwe is de realiteit van het Oude Testament.

Beide vormen ze een onlosmakelijke eenheid; onze bijbel. Beide komen ze tot ons met goddelijke gezag en getuigend van hun goddelijk gezag. Het gezag geldt niet voor enkel een gedeelte van de Schrift. Maar is kenmerkend voor het geheel.

Als Openb.22: 18,19 gezag claimt betreffende het boek openbaring (refererend aan Deut. 4:2; 12:32. Spr. 30:6), dan toont deze tekst aan dat het niet alleen het OT is dat gezag heeft, maar dan is dit ook kenmerkend voor het geheel waartoe dat boek behoort, namelijk onze Bijbel, Gods Woord.

Zo ook bij je tekst uit Timotheüs, hoewel het inderdaad in eerste instantie op het OT sloeg,toch heeft deze ook strekking als een eigenschap die kenmerkend is voor de gehele Schrift:

“Al de Schrift is van God ingegeven…†(2 Tim.3:16).

“Dit eerst wetende, dat geen profetie der Schrift is van eigen uitlegging; Want de profetie is voortijds niet voortgebracht door de wil eens mensen, maar de heilige mensen Gods, van de Heilige Geest gedreven zijnde, hebben ze gesproken.†(2 Petrus 1:21).

Een ander moment waarop het misschien wel ‘fout’ is gegaan (…)

twee kerken die zich bijbelgetrouw noemen elkaar finaal tegenspreken, op basis van dezelfde bijbel

Dus ? Als beide kerken aanspreekbaar zijn op hun trouw aan de bijbel, dan volgen zij dus beide God, en ben je in beginsel bij beide aan het goede adres. Maar beproef de geesten of zij uit God zijn, blijft gelden, (juist) ook als je een kerk bent ingegaan. [Want waar God’s geest werkt, daar is ook strijd en wordt het goede van alle kanten aangevochten door het kwade.] En elke kerk op deze wereld wordt geleid door mensen, en mensen onderscheiden zich juist het best door wel trouw te willen zijn, maar in de praktijk met meer aandacht, eer en zorg te voor iets anders dan zo getrouw mogelijk te blijven aan de bijbel. In Mattheus 21/22 zie je het voorbeeld dat de wel geselecteerden en genodigden zich niet gedragen naar getrouwheid en dat de koning vervolgens de boodschap naar alle kanten uit doet gaan: komt tot het feestmaal. Bij de deur zie je dus van allerhande volk binnengaan. Maar voor het feest begint komt de koning binnen en hij ziet elk op zijn aanwezigheid aan en hij werpt er vele buiten.

Wat ik in deze tijd verloren heb is in ieder geval mijn geloof in een onfeilbare bijbel. Niet omdat anderen mij dat vertelt hebben, maar doordat ik steeds vaker in de bijbel passages tegenkwam die volgens mij in tegenspraak zijn met andere delen.

Als je iets niet met elkaar kunt rijmen dan zou je ook kunnen concluderen dat je datgene (nog) niet begrijpt hoe dat met elkaar te rijmen is. Maar als ik goed begrijp maak je een keuze dat in zulke gevallen niet jijzelf, maar de bijbel het wel fout zou moeten hebben en dus onfeilbaar zou zijn.

Om concreet te zijn, je noemde hier

hetvolgende voorbeeld:

“Zelf ben ik enige tijd geleden begonnen de evangeliën te onderzoeken op verschillen, nadat ik vragen was gaan stellen bij de dood van Judas. ‘For the record,’ Judas is volgens de Bijbel op twee verschillende manieren gestorven. Conclusie hiervan: de Bijbel is niet in alle gevallen honderd procent historisch accuraat. (…) Judas stierf twee maal, als je de bijbel letterlijk neemt: eenmaal door ophanging, andermaal doordat hij voorover viel en openscheurde. Ze zijn niet allebei historisch waarâ€

Deze veronderstelde tegenstrijdigheid is gerelateerd aan het feit dat Matteüs in zijn evangelie over Judas spreekt die zichzelf ophangt waar Lucas in Handelingen 1:18 over Judas spreekt die zich voorover stort waarbij zijn ingewanden naar buiten komen. Echter beide verklaringen zijn waar.

Matteüs 27:1-10 noemt het feit dat Judas stierf door zichzelf op te hangen om strikt feitelijk te blijven. Lucas wil, echter, in zijn verslag in Handelingen 1:18-19 het gevoel van afschuw onder zijn lezers oproepen, doordat hij over de akker en over Judas spreekt. Hij ontkent nergens dat Judas stierf door zichzelf op te hangen. Volgens de traditie zou Judas zichzelf hebben opgehangen aan de rand van een klif, boven de vallei van Hinnom. Uiteindelijk knapte het touw, werd doorsneden of ontknoopt en Judas viel op de akker beneden zoals Lucas het beschrijft. (bron )

Maar uiteindelijk is niet de vraag of je elk vermeende tegenstrijdigheid kunt verklaren, maar of je het Woord van de Heere wil aannemen. Aanvaard je de Woorden van de Almachtige Schepper van Hemel en Aarde op gezag, in geloof, of slechts alleen als je Hem met jouw begrip en verstand helemaal kunt narekenen. Buigen wij ons voor de hoogste majesteit, of plaatsen we onszelf erboven.

Maar alles wat zich in Gods Woord als historie aandient, moet als historisch aanvaard worden.

Als er staat dat er iets gezegd is, dan is dat ook gezegd, en als er staat dat er iets gebeurd is, dan is dat is dat ook echt gebeurd, en is dat niet verzonnen. Dit is de normale betekenis van de tekst. De tekst zelf geeft de duidelijkheid.

Als God iets tot ons zegt via Zijn Woord dan kunnen we daarop aan.

Ons rest slechts geloof of ongeloof.

Zoals bij Abraham, toen hij en Sara hoogbejaard waren (99 jaar) en toch de belofte hadden dat ze een zoon zouden krijgen.

Wetenschappelijke is het dwaasheid, of op zijn minst rede tot grote twijfel. Wat zouden wij zeggen in zijn plaats? Zouden we niet denken dat het wel metaforisch uitgelegd zou moeten worden aangezien een letterlijke betekenis bijna niet vol te houden is? Zouden we niet lachen om de letterlijke betekenis zoals Sara deed?

Echter, de gelovige aanvaardt het woord van zijn Heer in geloof, en niet in ongeloof.

En als God tot hem zegt om zijn enige zoon te nemen om hem te brandofferen. Hoe kan zo’n opdracht ooit serieus te nemen zijn als letterlijk zo bedoeld ?

Echter, de gelovige aanvaardt het woord van zijn Heer in geloof, en niet in ongeloof.

Hoe enorm zwaar zal het geweest zijn om zijn enige zoon waarop zijn toekomstverwachting rustte, om dat op te offeren.

Maar abraham geloofde! en het werd hem tot gerechtigheid gerekend.

Zalig zijn zij, die niet zullen zien, en nochtans zullen geloofd hebben.

De bijbel is volgens mij mensenwerk, geschreven door mensen die in hun schrijven fouten hebben gemaakt, die soms vanuit een eenzijdig perspectief schreven, die voor het schrijven gebruik maken van bronnen, maar het verhaal brengen als ooggetuigenverslagen.

Een verhaal brengen als iets wat het niet is, is liegen. Gods Woord bevat geen leugens.

Uw Woord is de waarheid (Joh 17:17)

Al de woorden van mijn mond zijn in gerechtigheid gesproken;

niets daarin is verdraaid en verkeerd. (Spr.8:8)

we hebben ons afgekeerd van heimelijke lafheid: we gaan niet sluw te werk, vervalsen het woord van God niet, maar maken de waarheid openlijk bekend (2Kor.4:2).

Toch raakt het boek mij nog steeds.

Houd dat vast. Want Gods Woord is krachtig.

Want al wat te voren geschreven is, dat is tot onze lering te voren geschreven, opdat wij, door lijdzaamheid en vertroosting der Schriften, hoop hebben zouden (Rom.15:4).

Van het evangelie wordt gezegd dat het is een kracht Gods tot zaligheid (Rom.1:6); het woord des kruises wordt genoemd een kracht Gods ons, die behouden worden (1 Kor.1:18); de apostel zegt van zijn prediking dat zij was in betoning des Gestes en der kracht ( 1 Kor.2:4); hij stelt het Evangelie als de kracht Gods tegenover de wijsheid van mensen ( 1 Kor.2:5); door het Evangelie, dat hij verkondigd heeft, is er heil want: door hetwelk gij ook zalig wordt ( 1 Kor.15:2) en: nadat gij het woord der waarheid, namelijk het Evangelie uwer zaligheid gehoord hebt (Ef.1:13); hij dankt God zonder ophouden, dat, als gij het woord der prediking van God van ons ontvangen hebt, gij dat aangenomen hebt, niet als der mensen woord, maar (gelijk het waarlijk is) als Gods Woord, dat ook werkt in u, die gelooft ( 1 Thess.2:13). En in deze laatste woorden drukt de apostel zich sterk uit dat de prediking werkt in degene die geloven. Deze werking kan niet uitblijven want het Woord is levend en blijvend ( 1 Petrus 1:25); het schijnt als een licht in een duistere plaats ( 2 Petr. 1:19); het wordt door de Heiland vergeleken met een zaad dat in de harten gestrooid wordt (Matt.13:3); van het woord dat de apostelen spraken wordt gezegd dat het wies en vermenigvuldigde (Hand.12:24); Paulus vergelijkt de prediking en zijn arbeid, met planten en natmaken (1 Kor.3:6), en in Hebreën 4:12 leze wij deze majestueuze woorden:

Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel, en des geestes, en der samenvoegselen, en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten.

Het Woord Gods wordt levend genoemd tegenover alle doodsmacht in deze wereld. Het heet krachtig omdat het werkt als een krachtig medicijn. Het is scherper dan een tweesnijdend zwaard, en waar het treft is het raak. Het gaat door tot het allerinnerlijkste van ons zieleleven, en legt de diepste roerselen van ons hart bloot. Het is een oordeler, rechter, een criticus van onze gedachten en velt over ons geen licht vonnis, en zonder te sparen wijst het alle ongerechtigheden en vormenreligie en schijnvroomheid aan. En dat kan ook niet anders. Want het is het Woord van God, Die in Zijn Woord tot ons spreekt en niet duldt dat wij Zijn Woord bekritiseren, maar in dat Woord ons kritiseert. Niet mijn rede heeft gezag over de Schrift, maar de Schrift die niet verbroken kan worden heeft gezag over mijn rede. Niet ik beoordeel de bijbel in het licht van mijn tijd, maar ik beoordeel mijn tijd in het licht van de bijbel!

En, zo gaat de Hebreënbrief verder, en daar is geen schepsel onzichtbaar voor Hem, maar alle dingen zijn naakt en geopend voor de ogen desgenenen, met Wie wij te doen hebben (vs.13).

In mijn nog vrij korte leven als christen ben ik veel kwijtgeraakt, op de levensweg achter mij liggen vele stukken ‘christelijke uitrusting’ die ik na verloop van tijd niet langer mee kon dragen.

mijne broeders, wordt krachtig in den Heere en in de sterkte Zijner macht.

Doet aan de gehele wapenrusting Gods, opdat gij kunt staan tegen de listige omleidingen des duivels.

Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de geweldhebbers der wereld der duisternis dezer eeuw, tegen de geestelijke boosheden in de lucht.

Daarom, neemt aan de gehele wapenrusting Gods, opdat gij kunt wederstaan in den bozen dag, en alles verricht hebbende, staande blijven.

Staat dan, uw lendenen omgord hebbende met de waarheid, en aangedaan hebbende het borstwapen der gerechtigheid,

En de voeten geschoeid hebbende met bereidheid van het Evangelie des vredes;

Bovenal aangenomen hebbende het schild des geloofs, met hetwelk gij al de vurige pijlen des bozen zult kunnen uitblussen.

En neemt den helm der zaligheid, en het zwaard des Geestes, hetwelk is Gods Woord;

Met alle bidding en smeking biddende te allen tijde in den geest

Christus die tot het uiterste is gegaan uit liefde voor ons, zegt tot ons:

Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op en volge Mij.

Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal om Mijnentwil, die zal hetzelve vinden.

Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.

Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen.

Want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht. (Matt:11:28-30; Matt.16:24,25

Want zo lief…

"Want zo lief heeft God de wereld gehad"

Een liefde, die door mensen wordt onderschat

God keek op ons neer met liefde en mededogen

En dat heeft Hem tot de volgende stap bewogen.

"God gaf aan ons Zijn eniggeboren zoon"

Die stierf voor òns aan het kruis onder smaad en hoon

Verlaten door zijn Vader, heeft Hij het offer gebracht

Jezus betaalde voor ònze zonden; “Het is volbrachtâ€.

Met lijden en sterven heeft Hij onze zonde overwonnen

Met het lege graf heeft Hij genade voor ons gewonnen

Zijn opstanding is het bewijs, dat Hij ons heeft gegeven

Niemand hoeft verloren te gaan; Na het graf is er leven.

Nu mag iedereen die in Hem gelooft, komen tot de Heer

Voor wie het kruis omarmt, zijn er geen obstakels meer

Door het bloed van Jezus worden onze zonden vergeven

Gods onwankelbare liefde geeft aan ons ‘t eeuwig leven.

[1]

Ik hoop dat mijn vragen die van jullie zijn.

Ik wens je Gods zegen toe en ik hoop dat je vertrouwen kunt vinden in Jezus woorden:

Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden.

Bidden is veel meer dan knielen

En je handen vouwen voor gebed

Bidden is niet enkel je ogen sluiten

Je hart wordt voor God opengezet.

Bidden is langs donkere wegen

Zoeken naar een brandend licht

Bidden is met God te praten

Waardoor je hart weer wordt verlicht.

Bidden is in stilte praten

Spreken tot de almachtige Heer

Bidden is door tranen heen, te zingen

Want God luistert naar je, keer op keer.

Bidden is in stil vertrouwen

Geloven, dat de Heer je altijd hoort

Bidden is het zeker weten

Dat God je gebed heeft aangehoord.

[1] gedichten: Willy Kersseboom

[Ursa 1]

Helpt dit, denk je?

[Rutger 0]

@Redactie: dat had ik zelf kunnen schrijven, het is mij min of meer ook zo vergaan. De vraag is of het iets is om je zorgen over te maken? Ik maak me ook zorgen om de mensen die, ondanks dat ze zien dat hun geloof gaten vertoond, die gaten gewoon negeren en hardnekkig volhouden.

Maar wil je t gewoon kwijt of wil je een reactie/discusie losmaken?

@Oceanos: sjonge wat een lap tekst, misschien had je beter een linkje kunnen neerzetten? Op zich best leerzaam voor een gelovige en er staat heel wat in om op te reageren, maar ik weet niet of de TS op nog een bijbelstudie zit te wachten.

[EvertteWinkel 0]

@Rutger

ik zou de laatste zijn om te beweren dat mijn verhaal uniek is Ik heb dit niet geschreven om het van me af te schrijven, ook niet om discussie uit te lokken, dit keer niet, maar eigenlijk gewoon om mezelf, met mijn eerste blog, te introduceren. Zodat in ieder geval enigszins duidelijk is waar ik met mijn geloof sta.

@Oceanos

Proficiat. Je hebt me geïnspireerd tot het schrijven van een nieuw blog

@Maran

Dat 'sterkte' is wat overdreven hoor Ik ben een hoop kwijtgeraakt, maar heb ook hele mooie dingen gevonden. Ook Descartes, die het denken als een bewijs voor God ziet. Ik geniet erg van wat hij schrijft: 'verstand heeft iedereen evenveel, want niemand vindt dat hij te weinig heeft'

@Ursa,

ik heb een account hier aangemaakt. Het staat je vrij om te mailen. Ik weet niet of dat gewoon via de account kan, anders egtewinkel [at] gmail [punt] com.

En wees maar niet bang, ik had geen enkel plan om de bijbel het raam uit te kieperen. In tegendeel, ik laat me er steeds weer door verrassen.

@Michiel

Ja.

[Rutger 0]

Dan ben ik erg benieuwd naar je vervolg!

Het lijkt me overigens een prima onderwerp om een gesprek/discussie over te voeren.

[Jacobus 10]

‘Kribbig en cynisch’ noem ik mijzelf in mijn biografietje. Dat is een bewuste keuze. In mijn nog vrij korte leven als christen ben ik veel kwijtgeraakt, op de levensweg achter mij liggen vele stukken ‘christelijke uitrusting’ die ik na verloop van tijd niet langer mee kon dragen. Ik herinner mij dat ik naar bijbelstudies ging van een theoloog en directeur van een zendingsorganisatie, die vertelde waarom de bijbel onfeilbaar was.

Ik lees wel eens wat op deze link, heel herkenbaar voor jou vermoed ik:

De pelgrimsreis naar volwassen geloof.

[EvertteWinkel 0]

@Jacobus

Ik vind zijn cynisme haast pijnlijk om te lezen. Hij doet heel erg zijn best om te laten zien hoe onnadenkend hij vroeger wel niet was, en hoe nadenkend hij nu is. Ik ben veel geloof verloren, doordat ik er door eigen nadenken en onderzoek achterkwam dat ik daar niet meer in kon geloven. Daarvoor dacht ik ook zelf na, vandaar dat ik tot die conclusies kon komen. Ik vind het voor mezelf volstrekt onnodig om af te geven op mijn meer 'goedgelovige' verleden en ik zie zeker geen reden om mijn cynische en kritische ik van nu op te hemelen. Je ontwikkelt je, je denkbeelden ontwikkelen mee, en je huidige denkbeelden konden niet ontstaan zonder je vorige denkbeelden.

[Jacobus 10]

Evert, zijn cynisme is, denk ik, in tegenstelling tot bij jou, begrijpelijk voor iemand die afscheid van het geloof heeft genomen.

[Hendrik-NG 220]

‘Kribbig en cynisch’ noem ik mijzelf in mijn biografietje. Dat is een bewuste keuze. In mijn nog vrij korte leven als christen ben ik veel kwijtgeraakt, op de levensweg achter mij liggen vele stukken ‘christelijke uitrusting’ die ik na verloop van tijd niet langer mee kon dragen. Ik herinner mij dat ik naar bijbelstudies ging van een theoloog en directeur van een zendingsorganisatie, die vertelde waarom de bijbel onfeilbaar was.

Ik lees wel eens wat op deze link, heel herkenbaar voor jou vermoed ik:

De pelgrimsreis naar volwassen geloof.

Dat is een heel verhaal, daar op die site... Ik heb hem maar gedeeltelijk 'gescand', zeg ik er direct bij. Maar ik werd getriggerd door de titel van het hoofdstuk "De keerzijde van de christelijke godsdienst". De schrijver spreekt hier over de dood van zijn oom Marcus op de volgende manier:

Toen ik 16 was begreep ik het opeens: hij had zelfmoord gepleegd. Ik legde mijn theorie voor aan mijn oudere broer. Ja, daar had hij nog nooit aan gedacht. Zou best zo kunnen zijn...Het is een van de kenmerken van de oude wereld dat over zulke dingen nooit gepraat werd. Dat kon men niet of dat mocht men niet. Zelfmoord was een soort doodzonde, te erg om te overdenken. Maar toen ik het uiteindelijk zelf ontdekte en mijn moeder vroeg om de waarheid, kon ze niets anders doen dan het maar te bevestigen.

Maar nog gekker werd het. Pas jaren later hoorde ik eindelijk wat de reden was geweest: hij had zelfmoord gepleegd omdat hij homofiel was. Het gekke voor mij lag niet in deze reden. Ik begreep best dat hij dat deed. Ik had er niet de uitleg van anderen voor nodig, die zeiden: in díe tijd, in een christelijk gezin, in de conservatieve maatschappij van de vijftiger jaren! Ik begrijp ook de nog zoveel diepere oorzaak: Mijn oom wilde oprecht christen zijn, hij kende de bijbel door en door en bemerkte dat hij een dubbelleven leidde. De bijbel veroordeelde hem. Hij kon daarom zichzelf niet meer verdragen, een gevoel waar menig christen, opgegroeid met het idee van de verdorvenheid van de mens, goed mee vertrouwd is.

Nee, het gekke voor mij was niet het waarom van zijn daad, maar dat mijn moeder uitlegde dat zij ook nog maar pas wist dat haar broer homofiel geweest was! Er was namelijk maar één broer die het geweten had en dit bijna zijn leven lang voor zich gehouden had.

Het is moeilijk om mensen van een andere generatie iets kwalijk te nemen, hoewel het mijn eerste gedachte is. Het gebrek aan openheid had te maken met de praktijk van waar het christelijk geloof altijd automatisch op uitloopt: schaamte voor elkaar niet aan de onmogelijke goddelijke eisen te voldoen en daaruitvolgende beklemmende angst voor God.

Let wel: de schrijver wil ik in zijn waarde laten; toch moet ik hierbij kwijt: hij schrijft hier beweegredenen toe aan zijn oom om zelfmoord te plegen. Maar hij heeft hem nooit gekend... En zonder zijn oom te kennen, zijn gezondheidstoestand of de situatie waarin hij verkeerde WEET hij: "Ik begrijp ook de nog zoveel diepere oorzaak":

Nl. datgene "waar het christelijk geloof altijd automatisch op uitloopt: schaamte voor elkaar niet aan de onmogelijke goddelijke eisen te voldoen en daaruitvolgende beklemmende angst voor God"

Wel. Dat laatste is nu precies datgene wat Søren Kierkegaard in zijn "de ziekte tot de dood" aanduidde als "vertwijfeling".

De mens is namelijk niet God. Die mens wordt (zo zegt Søren) geacht om precies tussen die grenzen te opereren welke God hem heeft gesteld. Maar de gemoedstoestand die past bij de mens die bewust/onbewust (meestal dat laatste) aan een van beide grenzen wil "morrelen" noemt Søren vertwijfeling. En die kan tot wanhoopsdaden leiden...

De remedie die Søren oppert is nu juist "geloof" (de 'leap of faith' waarmee de mens alles van God durft te verwachten in plaats van van zichzelf).

Mijn punt dus: de schrijver presenteert een situatie ("beklemmende angst voor een God die onmenselijk hoge eisen stelt") als het eindproduct van het Christendom, waar Søren Kierkegaard nu juist precies het tegendeel stelt: die beklemmende angst is een vorm van vertwijfeling van een mens die het juist bij zichzelf zoekt en NIET bij God... Ofwel (in mijn eigen woorden...): die onmogelijke eisen zijn feitelijk een projectie vanuit zichzelf!!

En op een soortgelijke manier zie ik hier die schrijver van het stuk eigen twijfels projecteren op de daden van zijn oom Marcus...

[EvertteWinkel 0]

@Jacobus

Ik ken veel mensen die afscheid hebben genomen van hun geloof, maar die er niet zo op afgeven. Ik heb het idee dat zij meer zelfkennis hebben. Dat mis ik namelijk een beetje in dit soort zinnen:

Ik voor mij ben eindelijk op de leeftijd gekomen dat ik de bijbel onbevooroordeeld kan lezen. Zoiets is buitengewoon moeilijk voor een fundamentalistisch christen.

Zelfs al ben je positiever over je huidige denken dan over je vroegere denken (wat logisch is, anders zou je je vroegere denken wel aanhangen), dan nog zou je je huidige denken nooit hebben kunnen bereiken zonder je vroegere denken. Ik vind sommige dingen die hij schrijft wel herkenbaar, maar zie vooral de valkuilen waar ik niet in wil vallen.

@Hendrik

we projecteren altijd onze ideeën op wat we om ons heen zien gebeuren. Ik weet niet of dat noodzakelijk fout is. Ik ben ook bang dat hij, omdat hij een bepaald beeld van de bijbel niet kan geloven, hij de hele bijbel maar verwerpt. Dat is jammer, maar een enorme valkuil.

[Hendrik-NG 220]

@Hendrik

we projecteren altijd onze ideeën op wat we om ons heen zien gebeuren. Ik weet niet of dat noodzakelijk fout is. Ik ben ook bang dat hij, omdat hij een bepaald beeld van de bijbel niet kan geloven, hij de hele bijbel maar verwerpt. Dat is jammer, maar een enorme valkuil.

Ik weet niet of een mens daaraan kan ontkomen... Sterker: of een mens ook niet zo in elkaar zit DAT hij bepaalde ideeën projecteert op dat wat hij om zich heen ziet gebeuren.

"Toen vormde Hij uit aarde alle in het wild levende dieren en alle vogels, en Hij bracht die bij de mens om te zien welke namen de mens ze zou geven: zoals hij elk levend wezen zou noemen, zo zou het heten.": De christen in mij zegt: sterker nog: of een mens ook niet zo in elkaar is gezet dat hij bepaalde ideeën projecteert op dat wat hij om zich heen ziet gebeuren.

Maar de definitie van 'christendom' die de schrijver op die site gaf, was daarmee wel een heel 'particuliere': hij geeft "het beestje een naam", maar ik herken me er niet zo in... Want in de Schrift herken ik een ander idee bij het "navolgen van God". Meer de oproep tot die 'leap of faith' waar ik het over had...

Terwijl ik in een opmerking als "schaamte voor elkaar niet aan de onmogelijke goddelijke eisen te voldoen en daaruitvolgende beklemmende angst voor God" meer de perfectionist herken die de eigen faalangst verwart met "angst voor God". En daarbij een andere mogelijke en voor de hand liggende oorzaak van de schaamte over het hoofd ziet: de schaamte van de falende perfectionist.

NB: de perfectionist moet wel op zijn tellen passen bij het lezen van de Schrift, zo realistisch ben ik dan ook wel weer... Want ziet hij over het hoofd dat enkel God perfect is, dan gaat hij de mist ("de vertwijfeling") in...!!

[maran 0]

EvertteWinkel schreef:

Ik ken veel mensen die afscheid hebben genomen van hun geloof, maar die er niet zo op afgeven. Ik heb het idee dat zij meer zelfkennis hebben. Dat mis ik namelijk een beetje in dit soort zinnen:

Ik voor mij ben eindelijk op de leeftijd gekomen dat ik de bijbel onbevooroordeeld kan lezen. Zoiets is buitengewoon moeilijk voor een fundamentalistisch christen.

als je wat meer en verder leest op die site [en er is nl. heel veel te lezen] zul je tot de ontdekking komen dat hij een enorme worsteling met het geloof heeft doorgemaakt en daardoor ontzettend veel heeft onderzocht in de bijbel qua teksten, profetieën etc.

daarom geeft hij er op af, omdat hij zich eigenlijk bedrogen en gekwetst voelt.

hij heeft jarenlang alles aangenomen als De Waarheid; met alle de daarbij behorende dogma's en doctrines.

weer anderen, die het christelijk geloof de rug toe keren hebben die worsteling niet doorgemaakt en dan is het logisch dat ze er ook minder op afgeven.

Albert Volbehr heeft het echt doorleeft, het heeft destijds veel voor hem betekend [jaren lang] en dan is er ook moed voor nodig om het los te laten.

en aan zelfkennis ontbreekt het hem niet.

integendeel.

ik heb veel bewondering voor zijn kennis en zijn oeuvre.[ om het zo maar eens uit te drukken].

ik sta ook achter zijn quote.

als de druk van de ketel is ga je de bijbel anders lezen, met andere ogen.

anders dan een fundamentalistisch christen.

[EvertteWinkel 0]

@Maran

Albert Volbehr weet in ieder geval veel. En zijn worsteling is een andere dan die van anderen, ik zie geen reden om daar aan af te doen. Maar onbevooroordeeld lezen is voor een ex-christen net zo onmogelijk als voor een christen. Op verschillende momenten blijkt dat hij een bepaald beeld van God en van het christendom verwerpt dat ik ook verwerp. Maar voor hem is dat het enige mogelijke christendom. Op die manier is het ook mogelijk om te doen alsof gelovigen nou eenmaal niet nadenken.

Ik heb zijn site nog niet helemaal gelezen. Ik ben nu pas bij hoofdstuk 2b. Een oordeel over het hele boek kan ik nog niet geven. Maar wat me wel opvalt is hoeveel het boek lijkt op verschillende conspiracyboeken en pamfletten die ik gelezen heb. Ik heb absoluut bewondering voor zijn kennis, maar regelmatig overstijgt zijn creativiteit en fantasie zijn kennis, wat afdoet aan wat hij wil zeggen, hij maakt in mijn ogen te vaak stropoppen en redeneert regelmatig warrig.

Ik lees het met interesse, maar om de redenen hierboven lees ik het meer als de uitkomst van een serieuze worsteling met geloof en zijn omgeving, met als gevolg een afkeer van het geloof van zijn omgeving, dan als een serieuze argumentatie om niet te geloven in het christendom. Daar is de argumentatie gewoon te dun voor. Overigens is Volbehr wel behoorlijk overtuigd van zijn argumentatie, zo gelooft hij dat fundamentalistische christenen maar beter kunnen stoppen met het lezen van het boek omdat ze anders van hun geloof vallen. Dat zegt hij in de inleiding en herhaalt hij in hoofdstuk 1.

@Hendrik

Maar de definitie van 'christendom' die de schrijver op die site gaf, was daarmee wel een heel 'particuliere': hij geeft "het beestje een naam", maar ik herken me er niet zo in... Want in de Schrift herken ik een ander idee bij het "navolgen van God". Meer de oproep tot die 'leap of faith' waar ik het over had...

Het is een erg particuliere definitie. Sterker, het is in feite helemaal geen definitie. Het is meer een emotionele reflectie op zijn beeld van het christendom. Wat dat beeld in de kern is, wordt in ieder geval in de eerste hoofdstukken niet echt duidelijk. Behalve dan dat het eng is.

[Dubito 0]

Albert Volbehr heeft het echt doorleeft, het heeft destijds veel voor hem betekend [jaren lang] en dan is er ook moed voor nodig om het los te laten.

en aan zelfkennis ontbreekt het hem niet.

integendeel.

ik heb veel bewondering voor zijn kennis en zijn oeuvre.[ om het zo maar eens uit te drukken].

ik sta ook achter zijn quote.

als de druk van de ketel is ga je de bijbel anders lezen, met andere ogen.

anders dan een fundamentalistisch christen.

Albert Volbehr staat wel in het rijtje van 10 mensen waar ik het meest van geleerd heb in het leven. Je moet zijn teksten in de context lezen, hij heeft een lange ontwikkeling doorgemaakt waarvan een groot deel op internet terug te vinden is. Maar een tekst uit 2005 is anders dan een uit 2008, en die is weer anders dan uit 2011. Omdat de mens achter de teksten in die jaren een veranderingsproces doormaakte. Een zeer integer mens.