Het Kind in jou

[Chealder 1]

Een jong kind leeft in oprechtheid,
Het streeft enkel naar echtheid.

Mijn nicht Anita (de namen zijn gefingeerd om haar privacy te waarborgen) heeft een dochter van twee jaar oud, Flora, waar ik wel eens op pas. Anita legt haar altijd zelf in bed, het enige wat ik eigenlijk hoef te doen is er te zijn voor het geval er echt iets mis gaat. Natuurlijk vind ik het ook gezellig om daar te zijn en dus sjok ik vaak achter mijn nicht aan terwijl ze Flora wast, omkleedt en in bed legt.
Ik was er dus bij toen het gebeurde. Flora zat op de commode terwijl Anita haar een pyjama aan deed. Toen ze daarmee klaar was en tijd om Flora een boek voor te lezen stond het kind op, bovenop de commode. Zonder ook maar enige twijfel liet ze zich voorover vallen, naar haar moeder toe. Voor mij was het alsof ik haar in een slow-motion zag vallen. Natuurlijk ving mijn nicht haar op, gelukkig wel! Ik vroeg aan haar of ze het had verwacht dat haar dochter zich zo liet vallen en ze zei; ‘ja, een beetje wel’. Ik was er toch best een beetje van geschrokken.

Ondanks de schrik vond ik het toch ook zo mooi wat ik zojuist had gezien. Zoveel vertrouwen dat Flora in haar moeder heeft! Ze twijfelt niet of haar moeder haar misschien niet op zou vangen en laat zich gewoon vallen! Als christen dacht ik toen aan mijn Vader; zou ik hetzelfde bij Hem durven doen?

Wie de evangeliën een beetje kent zal zich misschien herinneren dat Jezus ook wat over kinderen zegt;
'Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij mij te komen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’ (Mattheüs 19:14)
‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij.’ (Marcus 10:14)
'Laat ze bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij.’ (Lucas 18:16)

Jezus zegt ons dat we moeten zijn als kinderen wil het hemelse koninkrijk aan ons toebehoren. Alleen staat er dan niet hoe we als kinderen moeten zijn en welke eigenschappen daarbij horen. Ik ben eerst maar eens begonnen met uiteen zetten welke goede eigenschappen kinderen in het algemeen hebben, al zullen er misschien nog wel meer zijn dan ik heb opgeschreven.

Vertrouwen. Zoals Flora het grenzenloze vertrouwen er in had dat Anita haar op zou vangen zouden wij ook het vertrouwen moeten hebben dat onze hemelse Vader ons opvangt. Ik denk dat dit een zeer belangrijke eigenschap van een kind is die velen hebben verloren naarmate ze volwassen(er) werden.
Leergierigheid, nieuwsgierigheid en enthousiasme. Kinderen zijn vaak nieuwsgierig naar wat er om hen heen gebeurt en zijn enthousiast om daar van te leren. Hoe vaak worden de ouders niet geïmiteerd om te leren en zelf te ervaren hoe iets werkt of gedaan wordt? Laten wij dan ook proberen onze Vader naar Zijn goedheid te imiteren!
Gevoeligheid en oprechte beleving van emoties. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe de meeste kinderen emoties van een ander op kunnen pikken en daar oprecht naar kunnen handelen. Het is een stukje gevoeligheid dat wordt getoond wat veel volwassenen niet meer doen. Een kind kan oprecht zijn of haar emoties voelen en zo ook empathie tonen naar de medemens. Stond er niet in Mattheüs 5:7 dat God medelijden zal hebben met wie anderen medelijden hebben?

Even terug naar de kindertijd dus.
Hoe beleefde jij deze dingen toen je nog een kind was? Wat zou je daar nu van kunnen leren?
Hebben kinderen in het algemeen nog meer eigenschappen waar we van kunnen leren en zo ja, welke?
Wat heeft je er toe gebracht (sommige) goede eigenschappen uit je kindertijd te verwerpen en hoe zou je deze terug kunnen krijgen?

Gods zegen,

Terug naar blog

[tucker 28]

Ik verbaas me er soms over hoe kinderen vertrouwen op hun volwassen begeleiders, soms zelfs zonder dat ze daar enige reden toe hebben. Kinderen gaan er vanuit dat 'het wel goedkomt'. Ze zijn dit ook gewend: als er iets niet goed gaat, snellen volwassenen naar hen toe om ze op te vangen.

Het weet mij te raken en soms maakt het me wat angstig: als volwassenen maken we iedere dag nog fouten en ik heb niet voor elk probleem een oplossing. Maar kinderen zijn vaak ook vol begrip: als je toegeeft een fout gemaakt te hebben en je voelt je je erg rot hierdoor zijn zij vaak de eersten die het opmerken.

Ondanks dat je een poging doet om je emoties wat te verbergen, een kind is vaak toch heel goed in staat om die verstopte emoties onder de steen vandaan te peuteren. Hoe en waarom adolescenten en volwassenen dit vermogen soms verliezen (niet allemaal, goddank) is mij ook een raadsel maar ik denk dat het van de teleurstelling komt die men in het leven ervaart.

Misschien heb ik nu domweg je blog herhaalt, maar ik noem het liever hertalen op een manier zoals ik het beleef. Ik mag in het weekend een groep jongeren begeleiden bij de scouts en heb daar heel veel van het soort momenten dat jij aanhaalt mogen beleven: grenzeloos vertrouwen dat de leiding het wel oplost. Daar is bij mij ook het besef gegroeit dat je ze een voorbeeld bent. Wees goed bedacht wat je doet: goed voorbeeld doet goed volgen, maar als je voorbeeld toch niet zo goed is? En soms heb je het niet eens door: denk aan taalgebruik, intonatie enz. Ik denk dat als we leven naar het voorbeeld dat Christus ons voorgeleefd heeft, het -uiteindelijk- wel goedkomt.

Pax Christi,

tucker

[WonderfulStar 0]

Kinderen zijn vaak prachtig eerlijk. (Natuurlijk, niet altijd en niet over alles) Ze nuanceren minder, verzachten minder. En kinderen onder elkaar kunnen deze eerlijkheid ook goed accepteren.

Buurvrouw komt binnen: "Wat vind je van mijn nieuwe trui?"

Kind: "Die is echt lelijk!"

---

Volwassene: "Ach, ik zou hem zelf niet kopen, maar hij staat je wel goed."

---

(Zomaar een praktijkvoorbeeld )

Het kind lijkt tactloos.

De volwassene wil niet kwetsen en is niet helemaal eerlijk.

Daarentegen kunnen kinderen onder elkaar vaak prima met hun plompverloren eerlijkheid omgaan. Ook al ontstaan er wel eens ruzies tussen vriendjes, al is gauw vergeten en vergeven, wordt er gevraagd om 'vrede' en wordt er nooit meer op het voorval terug gekomen. De vriendschap is belangrijker.

En kinderen die elkaar niet aardig vinden? Die gaan gewoon niet met elkaar om, waarom zou je?

[Chealder 1]

@tucker:

Ik denk niet dat je mijn blog zomaar hebt herhaald, ik kan er zeker wel wat mee. En al zou je mijn blog herhalen, ik denk dat het goed is om dingen soms in je eigen woorden te zetten.

Ik vind het ook wonderlijk hoeveel vertrouwen kinderen in volwassenen hebben, hoe zorgeloos ze zijn. Maar ik denk ook dat alles uiteindelijk op z'n pootjes terecht komt en dat zorgen dus geen enkel nut hebben en je alleen maar blokkeren. Ik zou daar nog veel van kunnen leren want ik kan mezelf soms echt gek maken van de zorgen en in de meeste gevallen volstrekt onnodig ook.

Een goed voorbeeld is inderdaad ook van belang. Ik zie bij het kind van mijn nicht dat ze alles nadoet wat haar ouders doen; drinken wij thee, dan wil ze ook thee, en laatst at ik een ei en zij wilde er ook een, ook al vindt ze dat helemaal niet lekker.

Zoals je zegt, denk na over wat je doet, maar een mens is niet perfect. Ik denk dat het daarom ook goed is om als volwassene je fouten toe te kunnen geven, dan zullen de kinderen dat ook leren.

Ondanks dat je een poging doet om je emoties wat te verbergen, een kind is vaak toch heel goed in staat om die verstopte emoties onder de steen vandaan te peuteren. Hoe en waarom adolescenten en volwassenen dit vermogen soms verliezen (niet allemaal, goddank) is mij ook een raadsel maar ik denk dat het van de teleurstelling komt die men in het leven ervaart.

Waardoor denk jij dat die teleurstelling komt?

@WonderfulStar:

Ja, dat vind ik ook zo mooi! Ik denk dat volwassenen vaak te veel waarde hechten aan de meningen van anderen; ze zoeken waardering van anderen want als de massa iets mooi vindt dan moet jij dat ook zo vinden. Anders zou je naar mijn inziens niet vragen wat iemand van je trui of iets anders vindt. Als je weet dat de ander waardering zoekt en je diegene kwetst als je dat hem/haar niet geeft, dan ga je inderdaad liegen om iemand niet te kwetsen.

Kinderen zoeken vaak geen waardering en hoeven die naar elkaar dus ook niet te bevestigen. Het kan hen niet schelen of een ander jouw shirt stom vindt, of dat iemand een lelijke broek draagt, als je maar fijn met diegene kan spelen. Ik denk dat dat is omdat kinderen een besef van waarde hebben. God vindt jouw waardevol en de gemiddelde ouder vindt zijn/haar kind ook waardevol. Ik denk dat ze dat beseffen, al dan niet onbewust, en daar zonder trots of hoogmoed mee om kunnen gaan, want de waarde die het ene kind heeft, heeft het andere kind ook. (Zo ben je dus niet meer of minder dan de ander.)

Ik heb, voor zover ik me kan herinneren, als kind nooit gevraagd wat een ander van iets vond en ik heb het een kind nog nooit horen vragen.

Ik probeer ook om steeds eerlijk te zijn, geen dingen te zeggen waarvan mensen willen dat je dat zegt en ook niet meer te vragen wat anderen van mijn spullen vinden. Ik denk dat je niet bang zou moeten zijn om anderen te kwetsen maar daar ook niet op uit moet zijn want dan ga je vaak liegen of je doet bot.

Als jij iets mooi vindt om te dragen, dan zou dat gewoon genoeg moeten zijn om het te dragen.

[Robert Frans 1.653]

Gaan we het kind niet teveel idealiseren hier? Want kinderen kunnen immers ook keihard naar elkaar zijn en treiteren al iemand als degene geen merkkleding zou dragen, te dik zou zijn, te hoge cijfers zou halen, dat soort dingen. Juist zij hebben helaas ook de neiging om het echt goede en onschuldige te minachten. Iemand die immers sober gekleed gaat, goed oplet in de klas en heel aardig, zacht en behulpzaam is, zouden wij een aangenaam en goed persoon moeten vinden, die vriendschap verdient. Maar leg dat sommige kinderen maar eens uit. En leg dat sommige volwassen mensen ook maar eens uit.

Hiermee wil ik deze blog niet tegenspreken hoor, maar laten we ons wel realiseren dat kinderen veelal ook door goede opvoeding zijn wat wij in hen waarderen. Uit hunzelf komt dat niet zomaar, hoewel het ene kind dingen sneller oppakt dan het andere, en wij mogen hun ouders daarom ook alle respect geven voor de offers die zij daarvoor dagelijks brengen. Voed een kind maar eens helemaal niet op, dan krijg je negen van de tien keer een heel vervelend en egocentrisch persoon.

[WonderfulStar 0]

Dat is zeker waar, Robert. Ook iets wat door mijn achterhoofd speelde toen ik mijn bericht typte.

Kinderen zijn ook nog eens heel beïnvloedbaar, en dat kan alle kanten op gaan.

Want wat is de reden dat een lief, aardig, behulpzaam maar niet hip gekleed en te dik kind gepest zou worden?

Dat kinderen (bedoeld of onbedoeld) geleerd hebben, dat dikke mensen lelijk zijn. Of dat je wel merkkleding / mode moet dragen, anders zie je er stom uit.

En bij dat soort dingen hebben veel factoren invloed, óók de ouders. Wat voor kleding trek je je kind aan? Wat draag je zelf? Hoe laat je je mening over uiterlijke dingen blijken waar je kind bij is? En wat pikken kinderen op van vriendjes en vriendinnetjes?

Het deel over afkeuring op kleding slaat volgens mij vooral op de niet-meer-zo-jonge-kinderen: de tieners.

En hoe leert een kind dat dik zijn iets slechts is? "Nee, je mag niet nog een snoepje, van heel veel snoepjes wordt je dik!" Blijkbaar is het dus erg als iemand dik is.

Kinderen onder elkaar kunnen erg gemeen zijn, zeker. Vooral wanneer ze ouder worden (= richting tiener).

Ik richtte me in mijn post op echt jonge kinderen. En zelfs dan gaat de vlieger lang niet altijd op. Maar 'wij volwassenen' kunnen soms nog heel wat leren van de kinderen die wij opvoeden.

[Robert Frans 1.653]

Kinderen kunnen opgroeien tot de meest pure christenen die er zijn. Maar ook tot de meest pure nazi's die er zijn. Dat is nu juist het gevaarlijke en dat maakt de verantwoordelijkheid van de ouders zo groot. We mogen dus van kinderen leren, maar vooral ook van hen leren dat we verder moeten denken dan onze puurheid lang is en zelf blijven nadenken over wat goed is en wat niet.

Kinderlijke naïviteit en vertrouwen zijn daadwerkelijk hele goede deugden, mits ze je naar God leiden en je dichter tot je naasten brengen. Dat geldt eigenlijk voor alle deugden: ze worden enkel goed toegepast als je er het goede mee doet. En wat het goede is, wordt niet door die deugden zelf bepaald. Zo is bijvoorbeeld dapperheid een goede deugd, maar niet als je het gebruikt om bij iemand in te breken.

[Chealder 1]

Het is ook niet mijn bedoeling om kinderen te verheerlijken. Ook zij zijn niet volmaakt perfect, maar ik wilde mensen er wel bewust van maken dat kinderen vaak ook wel hele mooie eigenschappen hebben die volwassenen kwijt zijn geraakt. Ik doel dan met name op hele jonge kinderen van maximaal vijf a zes jaar. In die leeftijdscategorie komt, in mijn ervaring, pesten ook nog niet zo veel voor.

Opvoeding is inderdaad ook belangrijk, de volwassenen die het kind vaak ziet zijn het voorbeeld voor hem of haar, en dat zijn dan inderdaad de ouders.

Je moet dus wel blijven nadenken, dat moet je naar mijn inziens altijd blijven doen en elkaar ook scherp blijven houden (zoals jij nu ook bij mij hebt gedaan door hier te posten). Maar waarom niet uit zo veel mogelijk dingen het goede halen en daarvan kunnen leren?