Het is zo menselijk allemaal

[Dubito 0]

Best RobertF post ever.

Ik vind het heel knap als je met zoveel inzicht een vorm van geloven hebt die je leven kan verrijken en daarbij niet uit het oog verliest dat het voor ieder persoonlijk anders kan werken en er geen One Size Fits All geloof bestaat.

[Robert Frans 1.537]

Nog een algemene reactie op reacties die ik ontvangen heb, ook via persoonlijke berichtjes. Allereerst mijn dank daarvoor, ik waardeer ze zeer, zonder uitzondering. Toch reageer ik wel liever via dit topic.

Verschillende reacties komen er zo ongeveer op neer dat een levende relatie met Christus waardevol is en dat ik me juist moet beseffen dat ik waardevol ben in Gods ogen en dat ik dus geen negatieve gedachten daarover zou moeten hebben. Ook schreef iemand mij dat ik misschien teveel onderscheid maak tussen het natuurlijke en bovennatuurlijke en dat het bovennatuurlijke gewoon het onbegrepen natuurlijke is. Een interessante gedachte, maar naar mijn idee vooral een semantische kwestie dat denk ik weinig afdoet aan mijn overwegingen hier. Wellicht doe ik nu enige deelnemers hier tekort, zij mogen mij dan aanvullen, maar dit is wat ik zo'n beetje lees.

Bij een levende relatie denk ik echter aan samen dingen doen, echte gesprekken met elkaar houden en vooral veel in elkaars nabijheid zijn. Maar al leer ik dat bidden spreken met God is, het blijkt toch vooral spreken tót God. Hij zegt eigenlijk nooit iets direct terug. Ja, in de sacramenten wel, maar ook dat is enkel gebaseerd op het geloof dat de priester Gods instrument daartoe is. Je bent dan toch weer afhankelijk van de priester, die zijn vak goed of niet goed kan verstaan, wil het gesprek iets meer zijn dan enkel het reciteren van een mooie liturgie.

Dat positieve denken in het geloof, daar kan ik eerlijk gezegd ook maar weinig mee. In feite is het namelijk gewoon positief denken, maar dan met een christelijk sausje. Dus in plaats van te zeggen dat je zo geweldig bent, zeg je dat God je zo geweldig heeft gemaakt. Wat in feite natuurlijk op hetzelfde neerkomt, want je blijft dan jezelf geweldig moeten vinden. Het tweede is zelfs nog ietwat intimiderender, want als je dan weerspreekt dat je geweldig zou zijn, dan zou je van God een leugenaar maken. Je moet jezelf dan wel geweldig vinden, of je nu wilt of niet. Een goede bron van frustratie dus.

Het blijkt dat dat positieve denken namelijk helemaal niet zo zaligmakend is als wat sommigen beweren. Mensen die somber of depressief zijn, zullen enkel erdoor gefrustreerd raken, omdat ze heus wel zien dat ze helemaal niet zo fantastisch zijn als ze moeten beweren. Niemand is dat namelijk. Er ontstaat dan een discrepantie tussen wat ze moeten zeggen en wat ze daadwerkelijk ervaren, zodat ze wellicht nóg somberder worden, omdat ze niet aan de verwachtingen voldoen. Als je dan ook nog God erbij gaat betrekken en hun klacht in feite veranderd in een zonde, omdat ze immers God zou zouden wantrouwen, dan zullen sombere en depressieve mensen alleen maar nog meer gaan twijfelen aan zichzelf en hun geloof.

God houdt van mij, maar heeft mij nog nooit gekust zoals mijn ex-vriendin mij heeft gekust. Hij heeft nog nooit lieve woordjes in mijn oor gefluisterd. Hij heeft mij nooit echt omhelst zoals mensen elkaar omhelsen. Hij heeft mij nooit direct getroost wanneer ik droevig was. Ook de gemeenschap met Hem in de eucharistie is niet te vergelijken met de gemeenschap die mensen met elkaar hebben en hangt ook vooral van het geloof daarin af. Gods reactie blijft gebonden aan de geëigende christelijke middelen tot contact (gebed/meditatie, sacrament, Schrift, kerk, navolging), religieuze gevoelens, andere mensen en toevalligheden die ieder mens overkomen. En die kunnen best hun doel treffen, maar ze zijn enkel van God voor zover ik dat alles in zijn voordeel duidt.

Ik geloof in God omdat ik nu eenmaal niet om Hem heenkan, ondanks dit alles. Maar ik merk dat mijn leefwijze niet veel bijzonderder of beter is dan die van de mensen om mij heen, dat ik niet meer of minder religieuze gevoelens heb dan andersgelovigen, dat de Kerk en de liturgie in de praktijk niet verhevener of zuiverder zijn dan gemeenschappen en rituelen van andere godsdiensten, dat er binnen het christendom zelfs niet méér wonderen worden gedocumenteerd dan in andere religies, dat christenen niet gelukkiger of ongelukkiger zijn en sterven dan andersgelovigen, dat christenen niet méér of minder Gods liefde ervaren dan andersgelovigen die ook in een liefdevolle God geloven, en ga zo maar door.

Toch zou het christendom naar de hemel leiden en andere godsdiensten niet, of hoogstends heel misschien als God in een goede bui is. Toch zou het christendom echt geluk brengen en al het andere niet, of slechts geluk dat van de duivel is. Het enige verschil tussen christendom en andere godsdiensten of levensbeschouwingen zou dus de theologie zijn, dus dat je al die ervaringen, rijkdommen, wijsheden en levenswijzen anders duidt dan andersgelovigen. Komt het uiteindelijk toch uitsluitend en alleen aan op iets wat ook weer een gift van God zou zijn en wat ook hersentechnisch gezien niet iedereen kan hebben: puur, domweg geloof.

[Chealder 1]

Verschillende reacties komen er zo ongeveer op neer dat een levende relatie met Christus waardevol is en dat ik me juist moet beseffen dat ik waardevol ben in Gods ogen en dat ik dus geen negatieve gedachten daarover zou moeten hebben.

Ik denk dat een besef van waarde en negatieve gedachten over jezelf elkaar niet uitsluiten. Ik weet hoe het is om in een dip te zitten en vaak negatief over jezelf te denken. Als ik geen besef had gehad dat God (en een aantal mensen) waarde aan mij hecht(en) dan wil ik niet weten wat ik allemaal zou hebben geprobeerd. Je kan iets of iemand heel stom, lelijk, raar, lomp of wat dan ook vinden, maar desondanks kan dat of diegene nog steeds waardevol zijn. Het is dan ook de enige positieve gedachte die ik écht kan accepteren; 'God vindt mij waardevol.'

Bij een levende relatie denk ik echter aan samen dingen doen, echte gesprekken met elkaar houden en vooral veel in elkaars nabijheid zijn. Maar al leer ik dat bidden spreken met God is, het blijkt toch vooral spreken tót God. Hij zegt eigenlijk nooit iets direct terug. Ja, in de sacramenten wel, maar ook dat is enkel gebaseerd op het geloof dat de priester Gods instrument daartoe is. Je bent dan toch weer afhankelijk van de priester, die zijn vak goed of niet goed kan verstaan, wil het gesprek iets meer zijn dan enkel het reciteren van een mooie liturgie.

Ergens kan ik ook juist hier wel weer iets moois in zien. Het idee hebben dat alles eenrichtingsverkeer is en tóch geloven vind ik juist van een groot geloof getuigen. Maar wat ik nu zeg kan ook juist weer heel menselijk zijn, wat het wellicht ook wel is, wat in feite zeg ik eigenlijk 'geloof nou maar gewoon in God, ook al kun je Hem niet waarnemen.'

Ik heb wel een hele mooie ervaring gehad waarvan ik overtuigd ben dat die van God kwam en ik Hem direct ervoer. Dat heb ik één keer gehad, dus dat overkomt mij dan ook niet dagelijks. Ik heb wel meer bijzondere ervaringen gehad, maar dat was altijd door middel van iets of iemand. Het is iets waar ik mij aan vast kan houden als het minder gaat.

Dat positieve denken in het geloof, daar kan ik eerlijk gezegd ook maar weinig mee. In feite is het namelijk gewoon positief denken, maar dan met een christelijk sausje. Dus in plaats van te zeggen dat je zo geweldig bent, zeg je dat God je zo geweldig heeft gemaakt. Wat in feite natuurlijk op hetzelfde neerkomt, want je blijft dan jezelf geweldig moeten vinden. Het tweede is zelfs nog ietwat intimiderender, want als je dan weerspreekt dat je geweldig zou zijn, dan zou je van God een leugenaar maken. Je moet jezelf dan wel geweldig vinden, of je nu wilt of niet. Een goede bron van frustratie dus.

Misschien zou je het anders kunnen verwoorden. In plaats van ‘dat je zo geweldig bent’ zou je misschien beter kunnen zeggen; ‘dat je jezelf zo geweldig vindt.’ Het verschil lijkt klein, maar is wel cruciaal. Niemand is geweldig, maar je kan iemand, en dus ook jezelf, alleen geweldig vinden. Het is een mening die je hebt over jezelf of anderen, geen feit, en meningen mogen verschillen. Ik denk dat het prima is om over jezelf een andere mening te hebben dan God over jou heeft. Naar mijn idee doe je God daarmee niet tekort, zeker niet als je je ervan bewust ben dat God wel een andere mening kan hebben.

Het blijkt dat dat positieve denken namelijk helemaal niet zo zaligmakend is als wat sommigen beweren. Mensen die somber of depressief zijn, zullen enkel erdoor gefrustreerd raken, omdat ze heus wel zien dat ze helemaal niet zo fantastisch zijn als ze moeten beweren. Niemand is dat namelijk. Er ontstaat dan een discrepantie tussen wat ze moeten zeggen en wat ze daadwerkelijk ervaren, zodat ze wellicht nóg somberder worden, omdat ze niet aan de verwachtingen voldoen. Als je dan ook nog God erbij gaat betrekken en hun klacht in feite veranderd in een zonde, omdat ze immers God zou zouden wantrouwen, dan zullen sombere en depressieve mensen alleen maar nog meer gaan twijfelen aan zichzelf en hun geloof.

Bij mij is het belangrijker dat ik niet negatief ga denken, niet zo zeer dat ik positief ga denken. Alleen van negatief denken word ik somber, niet van iets neutraals. Als ik negatieve gedachtes heb werkt het voor mij beter om mijn gedachten op God te richten dan te denken dat ik mezelf geweldig, lief of mooi moet vinden. Bij dat laatste ga ik mezelf juist verafschuwen omdat ik weet dat dat niet zo is en mezelf dan hoogmoedig vind dat ik dat denk. Als een positieve gedachte dan juist weer leidt tot een negatieve, is dat voor mij zeker een bron van frustratie en daarom doe ik daar niet meer aan.

Gods reactie blijft gebonden aan de geëigende christelijke middelen tot contact (gebed/meditatie, sacrament, Schrift, kerk, navolging), religieuze gevoelens, andere mensen en toevalligheden die ieder mens overkomen. En die kunnen best hun doel treffen, maar ze zijn enkel van God voor zover ik dat alles in zijn voordeel duidt.

In mijn leven heb ik twee dingen voor mezelf geconstateerd waar ik vrijwel zeker van ben en waar mijn geloof in eerste instantie op was gebouwd toen ik werd bekeerd en waar ik soms ook nog wel eens op terug val. Één daarvan is dat toeval niet bestaat. Ik denk dat er altijd een hogere kracht achter zit, of deze nou van God komt of niet.

Misschien kun je ook eens kijken naar andere middelen van contact met God. Ik denk dat God ook heel persoonlijk kan werken om zich aan iemand te openbaren.

Ik geloof in God omdat ik nu eenmaal niet om Hem heenkan, ondanks dit alles. Maar ik merk dat mijn leefwijze niet veel bijzonderder of beter is dan die van de mensen om mij heen, dat ik niet meer of minder religieuze gevoelens heb dan andersgelovigen, dat de Kerk en de liturgie in de praktijk niet verhevener of zuiverder zijn dan gemeenschappen en rituelen van andere godsdiensten, dat er binnen het christendom zelfs niet méér wonderen worden gedocumenteerd dan in andere religies, dat christenen niet gelukkiger of ongelukkiger zijn en sterven dan andersgelovigen, dat christenen niet méér of minder Gods liefde ervaren dan andersgelovigen die ook in een liefdevolle God geloven, en ga zo maar door.

Robert, ik vind het heel bijzonder dat je jezelf deze dingen kan afvragen en tóch gelooft. Ik denk dat jouw geloof wellicht al aardig op weg is om tot een grote mosterdboom te groeien als deze al niet heel groot is.

Ik denk dat je wel degelijk een andere leefwijze kan hebben dan vele mensen om je heen, juist door een leven te leiden naar Gods wil. De maatschappij waar we in leven is egocentrisch en gaat alleen maar over consumeren, over meer, meer en nog meer van materiële zaken. Dan kun je juist een verschil maken door de vruchten van de Heilige Geest in je te laten werken, er te zijn voor andere mensen en zo min mogelijk waarde te hechten aan het materiële. Wees dan ook niet bang om een keer te falen, dat doe ik ook zo vaak dat ik het niet kan bijhouden. Verandering heeft ook tijd nodig, God werkt tot zo ver je het aan kan en zo kan het steeds een beetje meer worden. Maar ook juist door je daardoor in te volharden en niet te laten ontmoedigen kun je naar Gods wil leven.

[Chappo 0]

Robert, ik mag dan niet katholiek zijn, maar ik kan je denk hierin een heel eind begrijpen. Ik heb soms ook zo ontzettend veel vragen(zoals nu). Alles lijkt zo menselijk, zo verklaarbaar, zo ver weg en vaag en onwerkelijk. Er is alsof je niks zeker kunt weten en uiteindelijk maar dingen moet aannemen. En toch, met al die vragen blijft er 1 ding overeind staan:

25 Wie heb ik behalve U in de hemel?

Naast U vind ik nergens vreugde in op de aarde.

26 Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart,

dan is God de rots van mijn hart

en voor eeuwig mijn deel.

27 Want zie, wie zich ver van U houden, zullen omkomen;

U verdelgt allen die als in hoererij U verlaten.

28 Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn.

Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE,

om al Uw werken te vertellen. (psalm 73)

Ik zit (soms) ook met zo ontzettend veel vragen, maar het enige wat ik ermee kan doen is ermee naar God gaan. Buiten Hem is er niets of niemand. Er is geen zekerheid buiten Christus, dus laten we dan met zijn allen maar uit zien naar de dag waarop we niet meer in de spiegel kijken. Dat we misschien wel echt de liefkozingen van Christus aan de lijve mogen ervaren.

[Zonnestraal 0]

ik heb niet alles gelezen, want dat duurt zo verschrikkelijk lang. ik wil hier alleen maar vertellen dat het ook Goddelijk kan worden. er is zoveel meer.......

door eenvoudig te beginnen met naar de geboden te luisteren, opent God zijn woord voor ons. dat is de enige weg. Jezus is het woord, dat lees je aan het begin van johannes.

mijn lievelingstekst is dan ook: Joh. 14:21 Wie mijn geboden heeft en ze bewaart, die is het, die Mij liefheeft; en wie Mij liefheeft, zal geliefd worden door mijn Vader en Ik zal hem liefhebben en Mijzelf aan hem openbaren.

Jezus openbaart zich aan mij, door het woord te verlichten.

hier worden de geboden uit de bijbel bedoelt, bijv. de Bergrede en de geboden die Jezus in ons hart schrijft. ben ik hier gehoorzaam aan, dan wordt de bijbel stukje bij beetje verlicht en weet ik hoe ik voor God kan leven. het wordt spannend en interessant.

toen ik 9 jaar was heb ik mij bekeerd en ben gelukkig geworden en nu ik 61 ben is het nog steeds zo, ondanks alles wat er in mijn leven gebeurd is.

enkele voorbeelden zal ik hierbij plakken.

http://www.brunstad.org/nl/christelijke ... kau-canada

http://www.brunstad.org/nl/christelijke ... t-wijsheid

http://www.brunstad.org/nl/mijn-geloof

http://www.brunstad.org/nl/christelijke ... er-bestond

[Ursa 1]

http://www.brunstad.org/nl/christelijke-films/sam-petkau-canada

http://www.brunstad.org/nl/christelijke ... t-wijsheid

http://www.brunstad.org/nl/mijn-geloof

http://www.brunstad.org/nl/christelijke ... er-bestond

Wat voor club is dat?

[Zonnestraal 0]

een gemeente die al meer dan honderd jaar bestaat en waar je de bewijzen kunt zien dat Gods woord waar is. je kunt vernieuwd worden in je denken en een nieuwe schepping worden, naar het beeld van Jezus. er is niet alleen zondevergeving, maar vervolgens ook overwinning over de zonde, zodat je er geen slaaf meer van bent, maar er vrij van wordt. ben je snel boos of geirriteerd of ongeduldig, noem maar op die je bij jezelf herkent. ochtendhumeur bijv. dat hoeft niet meer. met de kracht van de Heilige Geest kun je ze overwinnen.

in Openb. 3:21 staat: Wie overwint, hem zal Ik geven met Mij te zitten op mijn troon, gelijk ook Ik heb overwonnen en gezeten ben met mijn Vader op zijn troon.

als hier staat dat we overwinnen zullen gelijk precies zoals Jezus heeft overwonnen, dan moet dat ook voor ons mogelijk zijn. anders stond het er niet.

er staat ook ergens dat Hij met de verzoeking ook voor de uitkomst zal zorgen en hulp zal geven te gelegenertijd om niet te zondigen.

in hebr. 12:4 staat:Gij hebt nog niet ten bloede toe weerstand geboden in uw worsteling tegen de zonde,

het is dus mogelijk om van al dat menselijk vrij te worden.

dat maakt pas gelukkig.

ik kan hier wel uren over schrijven, want als je in een broederschap terecht komt met mensen die allemaal hetzelfde verlangen hebben, dan is het warm en goed en er komt steeds meer eenheid en we zijn blij om elkaar te zien en te spreken.

tot zover maar weer.

[Lillojon 0]

Robert ik wil gewoon zeggen dat je nu niets fout doet. Je moet niet blindelings gaan geloven. Je moet niet teveel gaan letten op andere christenen. Als jij je focust op wat je doet en op God, dan zal het zijn zoals het hoort te zijn. Praat gewoon met God in je hart. Als je iets niet zeker weet, dan vraag je van hoe zit dit en dat. Je kan direct antwoord krijgen, maar het kan ook via een andere manier. Bijvoorbeeld iemand vertelt je het op de dag. Je moet gewoon je leven lijden en je focussen op God. Met focussen bedoel ik, dat je probeert meer te lijken op Jezus. Dus niet iemand die elk klein regeltje in de bijbel volgt. Maar dingen puur met zijn hart doet.

Sorry, maar ik heb niet alles in het topic gelezen.