Op gelovige wijze corrigeren

[Michiel 14]

Bijbelcitaat {SIMPLETEXT}:14 Ik schrijf deze dingen niet om u te beschamen, maar als mijn geliefde kinderen wijs ik u terecht.

Verder lezen: Kolossenzen 3:12-17

Zich ervan bewust dat hij niets zou zijn zonder de genade van God jegens hem, moet de christen berispen met grote nederigheid en liefde. Droevig genoeg vergeten velen van ons hoe wij bij God in de schuld staan, en bestraffen wij anderen op trotse wijze, zodat wij veel beter lijken. Dit is dwaas, schadelijk voor de zielen, en het veroorzaakt gewoonlijk wrok in plaats van berouw. Waartoe dient vermaning? Op welke wijze kan de christen vermanen op een godzalige manier?

[Robert Frans 1.549]

Is het echt zo dat mensen standaard met trots zouden vermanen, of is het misschien meer zo dat mensen weinig tot geen kritiek meer dulden, het zelfs nog beter menen te weten dan de priester of dominee, dus elke vermaning meteen als hoogmoedig en onterecht zien? En dan natuurlijk graag vooral wijzen naar de bergrede over het oordelen... Misschien moeten we eerst maar eens beginnen met het nederig aanvaarden van alle kritiek en vermaning die we krijgen en er volledig vanuit te gaan dat ze meer dan terecht zijn en dat de ander uitsluitend goede bedoelingen heeft, of in elk geval betere bedoelingen dan wijzelf. Ook als iemand het boud brengt, niet precies de door ons gewenste toon aanslaat of exact de juiste woorden gebruikt, of zelfs als iemand niet van onze eigen kerk is of de Schrift anders leest dan wij.

[Chealder 1]

Als ik denk dat ik iemand terecht zou moeten wijzen ergens op dan zou ik dat op deze wijze doen;

Ik zou de desbetreffende persoon apart nemen, immers is het niet je bedoeling diegene voor de hele gemeente of groep voor schut te zetten. Ik zou mijn eigen waarnemingen aan de persoon vertellen en als ik iets van een ander hoor zou ik dat er ook bij zeggen. Immers veranderd een verhaal altijd een beetje als het van de ene persoon op de andere persoon wordt doorgegeven, of dat nou bedoeld of onbedoeld is. Daarna zou ik zeggen wat ik van de situatie denk en waarom ik dat denk. Betrek zo min mogelijk andere personen erbij in de zin van wat anderen er van denken of over gezegd hebben tenzij dit echt niet anders kan.

Geef ook genoeg ruimte aan de ander om te zeggen wat die er van denkt en waarom die op een bepaalde manier gehandeld heeft, of juist niet. Laat elkaar uiteraard uitpraten, wees niet bang om stiltes te laten vallen en neem dan ook de tijd voor het gesprek.Als je zelf iets fout hebt gedaan en je ziet dit in, geef dat dan ook toe. Wees altijd eerlijk en motiveer de ander om zelf met een oplossing voor een eventueel probleem te komen of hoe diegene beter in de situatie zou kunnen handelen. Wat echt funest is voor zo'n gesprek is om te vertellen hoe jij het zou doen. Dan lijk je alleen maar iemand die het beter weet en de ander het even komt vertellen. Handiger is om door te blijven vragen over wat dan het gevolg zou kunnen zijn als iemand in zo'n situatie op de manier zou handelen zoals de ander het zegt. Als iemand zelf met een oplossing komt is diegene sneller bereid het ook daadwerkelijk toe te passen.

Waar je ook nog op kan letten is de omgeving. De stoelen kunnen bijvoorbeeld al een groot verschil maken; als jij in een luxe bureaustoel zit en de ander op een simpele houten kruk of stoel zal de ander zich al snel minder dan jij voelen omdat een houten kruk of stoel eigenlijk een lagere rang heeft dan een luxe bureaustoel. Probeer dus voor gelijkwaardige zitplekken te zorgen.

Ook de manier waarop de stoelen neergezet zijn is niet geheel onbelangrijk. Wanneer je recht tegenover elkaar zit ben je veel meer genoodzaakt de ander aan te kijken, wat een stuk meer confronteert. Zet liever de stoelen in een hoek van 90 graden, dan bied je de gelegenheid om elkaar aan te kijken, maar ook om even weg te kijken. En als je dan (onbewust) toch meer naar elkaar toe gaat draaien is dat alleen maar een goed teken. Neem ook een open houding aan, ga niet met je armen over elkaar zitten. Lichaamstaal is belangrijk.

En allerbelangrijkste nog; wees je er van bewust dat je zelf ook fouten maakt, of dat jij het misschien ook niet veel beter gedaan zou hebben. Als je daar over een eigen fout verteld of hoe jij het niet beter zou doen kan dat het gesprek ook ten goede komen. Je laat immers merken dat ook jij het niet altijd beter weet en gewoon mens bent. (En vertel het liefst over iets dat met het probleem of de situatie te maken heeft.)

[tundra387 0]

Zich ervan bewust dat hij niets zou zijn zonder de genade van God jegens hem, moet de christen berispen met grote nederigheid en liefde. Droevig genoeg vergeten velen van ons hoe wij bij God in de schuld staan, en bestraffen wij anderen op trotse wijze, zodat wij veel beter lijken. Dit is dwaas, schadelijk voor de zielen, en het veroorzaakt gewoonlijk wrok in plaats van berouw. Waartoe dient vermaning? Op welke wijze kan de christen vermanen op een godzalige manier?

Heel mooi gezegd michiel !!! volledig mee eens!!