Vrouw van mijn leven?

[Anonymous77 0]

Beste bezoekers van Credible,

Als eerste wil ik diegenen die de moeite nemen om mijn complete verhaal te lezen alvast bedanken. Ik hoop dat sommigen mij van waardevol advies kunnen voorzien.

Al enkele jaren verkeer in de overtuiging dat ik houdt van een bepaald meisje. We hebben gedurende een periode van een dik halfjaar ook een vaste relatie gehad, nadat we al enkele maanden van elkaar wisten dat we elkaar meer dan aardig vonden.

Al voor de verkering was ik al zeer lange tijd verliefd op haar, maar zij niet op mij. Het is waarschijnlijk goed voor te stellen dat dit voor mij absoluut niet leuk was. Talloze malen heb ik tot God gebeden om hulp, maar die leek niet te komen. Er kwam echter een doorbraak toen ik min of meer per ongeluk het licht zag. Ik zag in dat ik het zelf was die God dwarsboomde om mij te helpen. Ik probeerde het bewuste meisje namelijk op mijn eigen manier voor mij te winnen, ik probeerde het zelf te doen. God liet mij dit zien, en op dat moment heb ik ongeveer het volgende tot God gebeden: "Heer, als het Uw bedoeling is dat ik een relatie met dit meisje krijg, zorg er dan voor dat het gebeurt. Als het niet Uw bedoeling is, neem dit gevoel van verliefdheid dan alstublieft uit mij weg." Vanaf dit moment probeerde ik op geen enkele manier meer een relatie met het meisje te krijgen. Enerzijds was dit moeilijk voor mij, aan de andere kant zorgde het ook voor opluchting. Tot mijn eigen grote verbazing begon het meisje enkele weken nadat dit gebeurd was plotseling steeds vaker gesprekken met mij aan te knopen. Het ging dan over van alles, van serieuze dingen tot koetjes en kalfjes. Hierop volgde een periode van enkele maanden waarin ons contact zich steeds meer opbouwde tot het moment waarop ik haar te kennen gaf dat ik verliefd op haar was. Zij gaf toen ook toe dat zij mij meer dan aardig vond. Dat dit gebeurde wekte alom verbazing bij mijn vrienden. Zij waren op de hoogte van mijn liefde voor het meisje, en wisten ook dat zij dit nooit beantwoordde. Zelf was ik denk ik nog het meest verrast, en ik heb God tot tranen toe geroerd bedankt. Nog steeds ben ik er van overtuigd dat God er voor heeft gezorgd dat zij op de een of andere manier gevoelens voor mij heeft gekregen, zeker omdat dit gebeurde meteen nadat ik het bovenstaande gebed had gebeden.

Enkele maanden nadat dit gebeurd was, en ons contact weer steeds verder hadden uitgebouwd, kregen het meisje en ik verkering. Dit was voor mij de eerste keer dat ik een serieuze relatie aanging, en ik ben er dan ook grandioos in geslaagd om het te verpesten. Ik meende mijzelf rigoreus te moeten aanpassen om het het meisje zo veel mogelijk naar de zin te maken. Achteraf kan ik zeggen dat ik totaal mijzelf niet was. Mijn ouders en vrienden hebben mij ook verteld dat ook zij vonden dat ik mijzelf niet was. Maar dit is allemaal van achteraf bezien. Op het moment dat ik in de verkering zat zag ik dit absoluut niet zo en was ik er stellig van overtuigd dat ik het juiste deed. Ik heb er dan ook absoluut geen 'hard feelings' over, immers al doende leert men. Het heeft er echter wel in geresulteerd dat het meisje van dromen de verkering verbrak. Ze had geen gevoelens meer voor mij, zei ze. Ik ben hier letterlijk één dag helemaal stuk van geweest, en daarna ben ik met behulp van God verder gegaan met mijn leven. Natuurlijk had ik zo nu en dan mijn zwakke momenten, maar echt diep verdriet heb ik niet gekend. Ook hier dank ik God voor, zonder Hem was het voor mij onmogelijk geweest zo relatief vredig door te leven. Immers was ik al enkele jaren verliefd op het meisje, en dit was niet opgehouden. Overigens geef ik God op geen enkele manier de schuld van hoe mijn relatie is gelopen en uiteindelijk geëindigd. Ik ben mij er van bewust dat hij heeft geprobeerd mij te waarschuwen door mijn vrienden, ouders, en zelfs het meisje zelf. Op het moment dat de verkering uitging was het zelfs maar beter dat dit gebeurde, want ik werd er op dat moment zeer ongelukkig van.

Inmiddels zijn we zo'n acht maanden verder. In die tijd heb ik veel leuke dingen gedaan met mijn vrienden, en op een bepaalde manier het plezier teruggevonden in het leven. Ook denk ik vaak na over mijn relatie, omdat ik nog steeds tot in de diepste grond van mijn hart van het meisje houd. Tot mijn eigen verbazing leidt dit niet tot echt verdriet, hoewel ik het zogezegd op bepaalde momenten wel eens wat moeilijker heb. Ik heb ook nog gewoon leuk contact met haar en mijn voormalige schoonfamilie. Op zich momenten krijg ik zelfs wel eens het gevoel dat zij mij ook nog steeds (of eigenlijk, weer) leuk vindt, maar soms ook juist helemaal niet. Ook dit wordt weer beaamd door mijn vrienden en ouders. Mijn moeder noemt dit altijd 'mixed signals'.

Eindelijk kom ik nu tot de kern van mijn verhaal, ik ben namelijk enigszins in de war en ik acht mijzelf niet in staat objectief te oordelen over wat mij te doen staat. Aan de ene kant wil ik mijzelf geen nadeel berokkenen door mij te blijven focussen op dit meisje. Dit zou kunnen leiden tot (een nieuwe) teleurstelling en de kans dat ik het (echte?) meisje van mijn dromen mis loop. Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat dit meisje de vrouw van mijn leven is. Immers, God heeft er in eerste instantie voor gezorgd dat ik een relatie met dit meisje heb gekregen, en ik heb er zelf voor gezorgd dat de relatie voorbij ging. Persoonlijk voel ik meer voor het laatste, maar zoals ik al zei vind ik het moeilijk om eerlijk te oordelen. Ik vind het ook moeilijk om hierover met God te spreken, aangezien ik ook de gedachtes die bij mij binnenkomen lastig objectief kan beoordelen. Ik ben bang dat deze mij worden ingegeven door valse hoop en de gevoelens die ik nog steeds voor het meisje heb.

Ik ben zeer benieuwd naar de mening van andere christenen, aangezien mijn vrienden dit niet zijn. Nogmaals wil ik degenen bedanken die de moeite hebben genomen om dit hele verhaal te lezen.

[Patrick Matthias 0]

Welkom!

Ten eerste vind ik mooi hoe je de Rol van God in je verhaal hebt verwerkt! Goed dat je God hierbij betrekt, maar het e.e.a. zal je toch zelf uit moeten vinden! Je 2e 'lange alinea' zie je inderdaad erg duidelijk God, maar ik vraag me af of God zelf in de 'eerste lange alinea' debet was aan wat gebeurde of enkel jouw vertrouwen in God waardoor je niet meer zoveel achter haar aan zat. Dan verandert je houding namelijk ontzettend positief omdat je meer jezelf bent naar haar.

Maar het meisje zou ik echt uit je hoofd zetten. Er lopen meer vrouwen rond op aarde die God je kan geven, er bestaat namelijk niet één ware. Toen je je gevoelens voor het meisje de eerste keer aan de kant zette werd het wat, dus leer van je geschiedenis en dan wordt het voor jou stukken makkelijker: 1. Je hoeft je geen zorgen meer te maken om eventuele toespelingen, jouw gevoelens, of het nog wat wordt. 2. Misschien wordt het dan toch wel wat zoals eerder omdat je het van je afzet, maar anders heb je tegelijkertijd geen oogkleppen rond voor andere lieve en mooie meisjes die op de aarde rondlopen.

[Anonymous77 0]

Bedankt voor je reactie en welkom!

Ik denk dat je gedeeltelijk gelijk hebt met je commentaar op mijn 2e 'lange alinea', dat wil zeggen over dat God er misschien niet bij haar voor heeft gezorgd dat zij gevoelens voor mij kreeg. Ik ben echter zeker dat Hij mij openbaarde dat ik mij enigszins terug moest trekken, zodat mijn houding positief veranderde, zoals jij dat noemt. Bovendien had ik Hem gevraagd mijn gevoelens weg te nemen als het niet Zijn bedoeling was om een relatie met het meisje te krijgen.

Ik ben het niet met je eens dat er niet één ware is, ik geloof namelijk dat dit wel zo is. Beide valt echter denk ik moeilijk te bewijzen. Met wat je voor de rest zegt heb je helemaal gelijk, en ik moet zeker van mijn verleden leren. Ergens ben ik me hier wel van bewust, en in principe doe ik dit in het dagelijkse leven ook wel, maar soms houdt het me toch nog wel bezig.

Ik weet ook zeker dat het goed zal komen, of met dit meisje, of met een ander meisje. God is een goede god en ik zou er goed aan doen Hem meer te vertrouwen, zoals ik dat eerder deed. Echter is het soms gewoon goed je hart te luchten bij andere mensen, die je misschien advies kunnen gevan dat hen door God is ingegeven.

[WonderfulStar 0]

Ik zou de geschiedenis herhalen. Niet proberen 'het weer goed te laten komen', niet steeds contact blijven zoeken.

Vanuit christelijk perspectief: als het inderdaad Gods bedoeling is dat jullie weer bij elkaar komen zal dat gebeuren. En dan nog steeds op zijn manier en niet de jouwe.

[Gast Anon_phpbb]

Hoi Anonymous77,

Bedankt dat je je verhaal zo open met ons durfde/wilde delen, dat is best kwetsbaar.

Ik vond het boeiend om te lezen omdat ik er zelf heel veel in herken. Zelf heb ik die twijfels ook bij een jongen.

Is het meisje waar je het over hebt christelijk? Ik vind de stap die je in het verleden hebt gezet heel verstandig.

Op die manier heb je het aan God gegeven en de regie als het ware aan hem gegeven. Dan kun je inderdaad veel vragen stellen bij het feit dat zij toen naar jou kwam. Ik heb hetzelfde gehad met een jongen. Ik was het zat en liet het los bij God, toen kwam hij naar mij. Ook ging het met mij, net als bij jou helemaal niet goed tijdens de relatie. Ik was er helemaal nog niet aan toe en twijfelde ontzettend veel aan ons samen. Ik heb het toen uitgemaakt en we hadden beide bevestigingen gekregen dat het voor nu iniedergeval goed was. Soms heb ik momenten dat ik denk, misschien wil God ons ooit wel weer bij elkaar hebben en soms denk ik weer totaal van niet, houden van gaat zeker niet zomaar over en dat maakt het extra lastig om het inderdaad objectief te bekijken. Het is voor mij elke keer weer de stap om het aan God te geven. Hij weet uiteindelijk wat het beste is voor jou en voor haar en dan mag je vertrouwen dat het dan gebeurt zoals het gebeuren moet met of zonder haar zoals je zelf zei. Zolang je zijn wil zoekt, kan het eigenlijk niet mis gaan. Probeer inderdaad open in het leven te staan, natuurlijk zal je nog regelmatig aan haar denken, maar sta inderdaad ook open voor een eventueel ander meisje dat God op jouw pad wil brengen. Voor mij is dat ook elke keer weer bij God neerleggen. Maar in die weg zul je écht zijn leiding ervaren en zul je merken dat je steeds meer vertrouwen in hem krijgt.

Veel sterkte en Gods zegen!

[Anonymous77 0]

Beste Loveispatient en Wonderful Star

Bedankt voor jullie reactie. 'Leuk' dat er mensen zijn die in een vergelijkbare situatie zitten, Loveispatient. Het advies dat jullie, en eigenlijk Patrick Matthias ook al, geven kan ik me erg vinden. En als je er logisch over nadenkt is het in principe ook de enige werkbare oplossing.

De bedoeling van het openen van dit topic was eigenlijk denk ik ook meer een soort van zoeken naar troost. Ik stel eigenlijk vooral mijn vraagtekens bij mijn eigen objectiviteit, zoals ik al zei. Houdt ik echt nog van haar, of is het meer een soort gevoel van jaloezie? En dan bedoel ik niet eens de jaloezie dat er iemand anders bij haar kan zijn, maar jaloezie dat er iemand zou kunnen zijn die haar wél (op die manier) gelukkig maakt, wat ik blijkbaar niet kon. De ene keer slaat de balans voor mijzelf de enen kant op, de andere echt de andere kant. Maarja, niemand op dit forum zal mijn situatie zo goed kennen om dit goed te kunnen beoordelen, althans dat vermoed ik.

Dan misschien nog iets anders, een soort extra vraag. Geloven jullie dat God je ook relaties kan geven waarvan je veel wijzer wordt, maar die uiteindelijk op niks uitlopen? Dat het eigenlijk een soort oefening voor de 'echte' relatie uit je leven is? Want wat ik in ieder geval kan zeggen is dat ik echt enorm veel heb geleerd van mijn relatie met dit meisje.

EDIT: @ Loveispatient: Het meisje in kwestie was niet christelijk! Ik heb haar dit verhaal dan ook maar niet verteld. Achteraf gezien is dit misschien een goed voorbeeld van het 'niet mezelf zijn' tijdens de relatie .

[WonderfulStar 0]

Geloof jij dat God dat doet?

Ik denk dat je inderdaad heel veel hebt geleerd van [jouw gedrag binnen] deze relatie.

Ik denk ook zeker dat dat enorm veel nut kan hebben in een volgende relatie, zodat deze niet op dezelfde manier strandt.

Ze viel voor jou om wie je was. Je deed je anders voor, zodat ze je leuk zou (blijven) vinden, toen was het over.

Een relatie hebben met een eeuwig masker op werkt dus van twee kanten niet, lijkt.

[Anonymous77 0]

Zelf ben ik hier eerlijk gezegd niet helemaal zeker van. Ik zou er zeer zeker het nut van inzien als God dit deed. Ik bedoel stel je voor dat je de 'ware' ontmoet en je gedraagt je net zoals ik heb gedaan. Aan de andere kant kan ik dit niet rijmen met het feit dat ik geloof dat in God alleen maar goedheid is. En hoewel ik zoals ik in mijn openingpost aangaf verbazingwekkend weinig ( dus niet 'geen'!) verdriet ondervind van mijn verbroken relatie, is het toch ook zeker geen gebeurtenis die ik onder 'goedheid' zou scharen.

Althans op dit moment, want wie weet ben ik met behulp hier van over tien jaar gelukkig getrouwd met een andere vrouw, en ben ik er juist dankbaar voor. Wie zal het zeggen?

Daarom vind ik dit ook zo'n lastige kwestie. Er bestaat, zoals over andere onderwerpen, geen zeer duidelijke bijbeltekst die zegt: "Die en die is voor jouw de vrouw met wie je de rest van je leven zult delen!".

[WonderfulStar 0]

Niet onder 'goed' scharen... Waarom niet?

Ja, het is rot dat het zo gelopen is, en je hebt er toch wel wat verdriet van, logisch.

Maar wat versta jij dan onder goed?

Dat alles altijd van een leien dakje gaat? Dat je nooit fouten maakt en nooit verdriet zal hebben?

Hoe moet je dan leren?

[Anonymous77 0]

Ik geloof inderdaad dat het Gods wil is dat alles altijd van een leien dakje zal gaan voor mij. De enige die dit kan verpesten ben ik zelf, door mezelf van God te verwijderen.

Dat mijn verkering is stukgelopen zou je dan dus in beide 'theoriën' (A: God laat de verkering bewust stuklopen om mij iets te leren, B: Het is Gods bedoeling dat ik de rest van mijn leven bij dit meisje blijf, maar het is enkel en alleen door mijn eigen schuld fout gegaan) kunnen zetten.

De consequenties zouden echter compleet verschillend zijn, logischerwijs. In het geval van theorie A is de kans groot dat ik uiteindelijk met een ander meisje zal eindigen, in het geval van theorie B zal dit meisje wellicht bij me terug komen...

Ik ben nog steeds niet zeker van mijn mening. Het is ook maar net wat je als goedheid interpreteert.

[WonderfulStar 0]

Of het Gods wil is of niet, het is gebeurd, hij heeft het laten gebeuren, of hij er nu verantwoordelijk voor was of dat hij je alleen niet tegen gehouden heeft.

Hij laat je fouten maken. Vervolgens kun je eeuwig gaan zitten treuren, of er een les uit trekken, en in Zijn handen leggen hoe de toekomst gaat lopen.

[Anonymous77 0]

Je hoeft er niet over in te zitten dat ik er eeuwig over zal treuren . Ik heb er precies één dag om getreurd, en sinsdien is het een kwestie geworden waarover ik een paar vragen heb die nog niet beantwoord zijn maar in principe toch wel belangrijk vind, verder niet.

[WonderfulStar 0]

Ik zit daar dan ook totaal niet over in.

Mijn punt is dat je een keuze hebt.

Proberen blijven vast te houden, waarom, komt het weer goed, wat als ik niet dit, is zij de ware voor mij....

Of, loslaten. Als het hoort te zijn dan is dat zo, zo niet zo niet. Ongeacht of het Gods wil was dat het stuk liep of 'jouw schuld'. Zeker weten doe je het misschien nooit.

Ook al verschillen de consequenties, als het in Gods handen ligt, verander jij weinig aan wat gaat komen.

[Gast Anon_phpbb]

Ik begrijp je vragen. Hoe denk je over een relatie met een ongelovig meisje? Op de vraag of God je die relatie gegeven heeft om ervan te leren kan ik je helaas geen antwoord geven. Ik denk dat je dat zelf het beste aanvoelt. Wel weet ik zeker dat God je leven leidt als je zijn wil wil volgen en dat hij dingen ten goede keert. Zo heb je er ontzettend veel van geleerd waardoor je gevormd in de toekomst staat. Toevallig zei een vriendin van me, die een tijd geleden haar relatie verbroken heeft zoiets als jij zei. Ze zei zoiets als: ''stel dat dit de ware was, dan was het helemaal misgegaan. Nu heb ik er superveel van geleerd.''

Nogmaals, loslaten en overgeven is écht het beste!

Persoonlijk heb ik heel veel aan Bijbelteksten zoals:

Psalm 16:5a 'U houdt mijn lot in handen.'

Psalm 18:31(a) 'Gods weg is volmaakt.'

Psalm 25: 4 en 5 !

Psalm 31: 4

Psalm 37: 4

Ik kan nog wel een hele lijst opnoemen, misschien heb je hier wat aan!

[Anonymous77 0]

Ik zou geen enkel meisje afwijzen vanwege het feit dat ze ongelovig is. Ik weet in ieder geval zeker dat ze via mij in aanraking met God zal komen, en ik vertrouw er op dat dat voldoende zal zijn. En anders is het haar eigen keuze. Dit zou ik uiteraard heel jammer vinden, en ik zou er ook zeker met haar over proberen te praten. Maar het blijft altijd een kwestie van vrije wil, vind ik. Ik denk ook dat een relatie tussen een gelovig en een ongelovig persoon kan werken, dit kan ik zien bij mijn ouders (mijn moeder is gelovig, mijn vader niet). Natuurlijk is er wel eens wrijving, maar dat is met alle dingen zo waarover je het met elkaar niet eens bent. Het belangrijkste is dat je elkaar in je waarde laat.

Loslaten en overgeven is zeker het beste, daar ben ik me van bewust. Dit is eigenlijk het enige (juiste) dat ik kan doen. Inmiddels ben ik hier nog vooral mijn hart aan het luchten, zo lijkt het . Al hoewel er nu ook weer interessante vragen ontstaan over wat God's rol precies is. Maarja, hier is het min of meer onmogelijk om een goed antwoord op te vinden.

Bedankt voor je Bijbelteksten. Ik kan er zeker wat mee. Vooral Psalm 37:4, deze was ik zelf ook al tegengekomen! In het boek Prediker staan ook enkele teksten die mij heel erg hebben geraakt, ze zijn lekker direct. Misschien dat andere mensen hier ook nog iets aan kunnen hebben:

Prediker 7:9

"Heb een lange adem en beheers je rusteloosheid, want rusteloosheid heerst in het hart van de dwazen."

Prediker 7:10

"En vraag jezelf niet af waarom het vroeger beter was dan nu. Het getuigt van weinig wijsheid als je daarnaar vraagt."

Vooral de laatste .

[Gast Anon_phpbb]

Ach, je hart luchten kan soms ook best fijn zijn toch?

Oke, de meningen zijn daar denk ik tussen christenen ook over verdeeld. Jij ziet het natuurlijk ook bij je ouders. Zorgde dat bij jou weleens voor extra twijfel, zo van, papa gelooft niet en mama wel? Wat moet ik nu geloven? Of was jij al vrij snel overtuigd van het geloof? Ik heb voor mezelf besloten een relatie aan te gaan met een gelovige. Puur omdat het risico bestaat dat die ander niet gelovig wordt en je er dan heel je huwelijk alleen voor staat (wat het geloof betreft). Zeker omdat geloof toch de kern is van je hele levensstijl en je beslissingen, en je dit dan niet met je levenspartner kunt delen. Je kunt mensen ook in aanraking met God laten komen door vriendschap. Die teksten van Prediker zijn inderdaad erg goed ook! Sowieso vind ik Prediker en Psalmen erg mooie boeken!

[Annatar 0]

Volgens mij houden de meeste vrouwen niet van mannen die te lief proberen te doen en zichzelf in allerlei bochten wringen om leuk gevonden te worden. Wees gewoon jezelf dan kom je vanzelf wel weer iemand tegen die zich tot je aangetrokken voelt.

[Anonymous77 0]

Ach, je hart luchten kan soms ook best fijn zijn toch?

Oke, de meningen zijn daar denk ik tussen christenen ook over verdeeld. Jij ziet het natuurlijk ook bij je ouders. Zorgde dat bij jou weleens voor extra twijfel, zo van, papa gelooft niet en mama wel? Wat moet ik nu geloven? Of was jij al vrij snel overtuigd van het geloof? Ik heb voor mezelf besloten een relatie aan te gaan met een gelovige. Puur omdat het risico bestaat dat die ander niet gelovig wordt en je er dan heel je huwelijk alleen voor staat (wat het geloof betreft). Zeker omdat geloof toch de kern is van je hele levensstijl en je beslissingen, en je dit dan niet met je levenspartner kunt delen. Je kunt mensen ook in aanraking met God laten komen door vriendschap. Die teksten van Prediker zijn inderdaad erg goed ook! Sowieso vind ik Prediker en Psalmen erg mooie boeken!

Zeker, je hart luchten is hartstikke fijn. Van opkroppen word je ongelukkig, zo is mijn ervaring.

Ik vond het juist wel wat hebben dat ik een ouder had die wel en niet gelovig was. Zo kon ik echt helemaal zelf beslissen wat ik nou eigenlijk vond, ik kwam immers met beide kanten in aanraking.

Wat je zegt over het 'er alleen voor staan', hier heb je wel een beetje gelijk in. Dat vindt mijn moeder soms ook wel moeilijk. Mijn vader laat mijn moeder echter wel helemaal in haar waarde. Ze zegt ook altijd dat ze nooit zonder mijn vader zou kunnen, dus wat betreft zit het wel goed. Sowieso komen de normen en waarden van mijn vader in principe wel overeen met die van het christendom (eerlijkheid, rechtvaardigheid, anderen helpen, enzovoort). Ik denk dat dat ook al enorm helpt.

Mijn favoriete boeken zijn inderdaad ook Psalmen en Prediker, maar vooral Spreuken! Ik denk vooral omdat hier ook de schaduwkanten van het leven sterk naar voren komen (met name in de Psalmen). Dit spreekt mij wel aan, hoe mensen hier in de Bijbel mee omingen.

Volgens mij houden de meeste vrouwen niet van mannen die te lief proberen te doen en zichzelf in allerlei bochten wringen om leuk gevonden te worden. Wees gewoon jezelf dan kom je vanzelf wel weer iemand tegen die zich tot je aangetrokken voelt.

Ik denk dat je gelijk hebt. Dit is het belangrijkste dat ik van mijn relatie heb geleerd.