Luidop bidden tijdens de dienst

[Eulogía 0]

Het gegeven dat er in de Bijbel verschillende vormen zijn van bidden zegt helemaal nul komma niets over wat de juiste, al dan niet 'Bijbelse' bidpraktijk is. Als die al bestaat. Sorry voor de offtopicheid van dit puntje, maar ik vond dit echt nergens over gaan. Ik bedoel het niet spottend, ik vind het alleen een rare redenering.

Ik gaf al aan dat er vrijheid is in het bidden. Daarnaast is mijn opmerking ervoor bedoeld om mensen uit te dagen verder te kijken dan hun eigen manier van bidden en te gaan lezen wat er in de Bijbel over staat. Ik schreef niet dat bidpraktijken van anderen onjuist zou zijn.

[kleur 0]

Het is toch wel mijn ervaring dat hardop bidden, meer uitwerkt.

woorden hebben kracht, toch ?

[Ursa 1]

Als je zegt dat de ene vorm van bidden 'Bijbelser' is dan de ander, is dat wel degelijk een waardeoordeel waar een zekere rangorde uit spreekt. Als je vervolgens aangeeft zelf een 'ontwikkeling' gemaakt te hebben van de ene naar de andere vorm, bevestig je dat idee.

Daar houd ik het bij.

[Dunya 0]

Ik heb het idee dat luidop bidden meer communiceren betekent met de mensen om je heen en stil bidden (of hardop bidden wanneer je alleen bent) meer te maken heeft met je richten tot God. Zelf kies ik liever voor het laatste. Ik vind bidden iets zeer persoonlijks waarbij het puur gaat om God en de verbondenheid die ik daarmee voel.

[Dave 0]

Als je zegt dat de ene vorm van bidden 'Bijbelser' is dan de ander, is dat wel degelijk een waardeoordeel waar een zekere rangorde uit spreekt. Als je vervolgens aangeeft zelf een 'ontwikkeling' gemaakt te hebben van de ene naar de andere vorm, bevestig je dat idee.

Daar houd ik het bij.

Even los van het waardeoordeel, in de Korinthe kerk zie je dat Paulus zelf het bidden hardop, aldan niet in de Geest bespreekt. Aan de andere kant zie je dat het bidden waar men alleen maar prevelt ook voorkomt in de bijbel. Elke vorm van aanbidding naar God is goed, of het nu hard of zacht, in stilte, dansend, psalmend is, het gaat om je persoonlijke relatie met God. Echter in de gemeente moet er wel enige orde zijn. Je ziet in ieder geval in de Korinthe gemeente dat er luidop gebeden wordt, dus het principe is dus niet vreemd. Daarnaast leert de bijbel ook om onze tong te gebruiken, net als God schiep God door het woord, Jezus is het woord, Jezus sprak en het gebeurde. Wij hebben dezelfde Geest in ons en kunnen nu onze tong gebruken om te zegenen, te aanbidden etc

[Floes 0]

Vanmorgen had ik een voorgevoel dat het "bid-in-groepjestijd" zou zijn. Ik zei nog tegen m'n vriend: "Wij zijn dan een groepje, wij 2... of anders sluip ik stiekem weg..."

Het was een vrij open dienst vandaag, waarmee ik bedoel dat mensen de mogelijkheid kregen om iets te delen, iets te vragen, te vragen voor gebed... Eén verhaal in het bijzonder raakte me erg diep en ik was erg ontroerd. Toen kwam het: groepjes. Met mijn vriend, zijn moeder en zus vormde ik een groepje. Elk nam het woord om de beurt en na m'n vriend zei z'n moeder opnieuw wat. En toen kwam het. Was ergens wel zenuwachtig, maar het lukte me goed. Ik voelde toch een drang om te bidden, om iets te zeggen. Voelde me ook veilig in dat groepje met mensen die me wel redelijk goed kennen. Ik weet dat als ik dat niet gedaan had, dat niemand ook raar zou kijken. Maar ik voelde iets, een soort nood. Kan het niet goed uitleggen.

Vriendje zei achteraf wel dat hij zo trots was op mij, "dat ik wel wist waarom". Niet dat hij dat eerder niet was, maar de laatste tijd groeien we samen ook in het samen beleven van ons geloof. Al die dingen sterken ons samen ook wel.

Heb er een fijn gevoel aan overgehouden

[Eulogía 0]

Vanmorgen had ik een voorgevoel dat het "bid-in-groepjestijd" zou zijn. Ik zei nog tegen m'n vriend: "Wij zijn dan een groepje, wij 2... of anders sluip ik stiekem weg..."

Het was een vrij open dienst vandaag, waarmee ik bedoel dat mensen de mogelijkheid kregen om iets te delen, iets te vragen, te vragen voor gebed... Eén verhaal in het bijzonder raakte me erg diep en ik was erg ontroerd. Toen kwam het: groepjes. Met mijn vriend, zijn moeder en zus vormde ik een groepje. Elk nam het woord om de beurt en na m'n vriend zei z'n moeder opnieuw wat. En toen kwam het. Was ergens wel zenuwachtig, maar het lukte me goed. Ik voelde toch een drang om te bidden, om iets te zeggen. Voelde me ook veilig in dat groepje met mensen die me wel redelijk goed kennen. Ik weet dat als ik dat niet gedaan had, dat niemand ook raar zou kijken. Maar ik voelde iets, een soort nood. Kan het niet goed uitleggen.

Vriendje zei achteraf wel dat hij zo trots was op mij, "dat ik wel wist waarom". Niet dat hij dat eerder niet was, maar de laatste tijd groeien we samen ook in het samen beleven van ons geloof. Al die dingen sterken ons samen ook wel.

Heb er een fijn gevoel aan overgehouden

Mooi

Soms ga je een soort 'drempel' over en verover je op die manier een nieuw gebied