Verwaterde vriendschappen

[JoostG 27]

Naar aanleiding van iemands post in het 'Grote Lucht Je Hart-Topic':

Ik heb me een tijd geleden een lange tijd totaal teruggetrokken.. Wilde niemand zien/spreken.. Niet om vrienden te testen, maar ik had er gewoon totaal geen behoefte aan. Achteraf besef ik me dat er al die tijd ook niemand aan de bel heeft getrokken van ' o t gaat niet goed met propje',, Niemand die naar me vroeg of zich zorgen maakte.. Dat heb ik destijds niet eens doorgehad omdat ik zo diep in depressie zat, maar nu ik daar weer beetje uitkrabbel besef ik me dat steeds meer. Op zich geeft me dat ook wel duidelijkheid over vriendschappen.. Ik heb sowieso altijd wel gehad dat ik vaak bepaalde tijd met iemand bevriend ben en daarna weer met een ander.. etc etc.. en soms komt zo'n vriendschap dan weer tijdelijk heel hecht terug.. maar elke keer verwatert t zodra die vriend (t zijn meestal mannekes) een relatie krijgt ofzo.. Ik heb altijd mezelf de schuld gegeven.. ik zal wel iets verkeerd gezegd/gedaan hebben.. en dat vrat dan echt aan me.. ik hou t liefste alles en iedereen te vriend.. Ben altijd zo bang dat die ander morgen onder een bus loopt en dan nog boos op mij was ofzo.. dus dan slik ik meer (dan ik misschien zou moeten). Daarom kan ik ook nooit een vriendschap echt afsluiten.. en is iedereen, al behandelen ze me als shit, gewoon weer welkom als ze aankloppen.. maar t sloopt me van binnen wel.. altijd die angst van 'hoe lang heb ik nog voor de interesse weer verdwenen is'..

Ik herken dit zelf ook enigszins. Natuurlijk is het normaal dat vrienschappen minder worden naarmate je 'ouder' wordt en je leven andere wendingen neemt. Zeker als er relaties komen dan worden vriendschappen minder intensief maar hoeven daarom niet per definitie voorbij te zijn.

Zelf was ik 20 jaar bevriend met iemand die z'n huidige vrouw ontmoette op het internet. Zij woonde in Toronto waar hij nu (dus) ook woont. We hebben jaren niets van elkaar gehoord maar hebben nu weer geregeld contact via Facebook. Ook andere mensen, die ik in het echte leven niet meer gesproken heb sinds het overlijden van m'n moeder, 'spreek' ik nog wel eens via Twitter of Facebook .. Maar dat is toch anders.. Nu kan ik contact met ze opnemen en proberen af te spreken maar goed, andersom is er blijkbaar ook geen interesse in mij.

Ik mis deze mensen in zekere zin wel maar aan de andere kant, het leven gaat z'n gangetjes en soms is het gewoon vrij moeilijk om contacten te onderhouden (ja, ik besef dat dit een keuze is).

Hoe zit dit in jullie leven?

[Floes 0]

Heel toevallig heb ik het er net met m'n vriend over.

Ik voel me momenteel nogal eenzaam. We zaten samen in een vriendengroep en sinds we een relatie hebben, worden wij en vooral ik daar gewoon uitgekegeld. Ondertussen is het twee maanden geleden dat ik nog iemand gesproken heb. Er worden uitjes gedaan, dingen gepland en wij weten van niets. M'n exvriend circuleert daar ook in en heeft wel behoorlijk wat zwartmakerij op z'n naam staan, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hij er wat mee te maken heeft. Vanavond gaat m'n huidige vriend met eentje van de groep iets drinken, maar om de één of andere reden mag ik niet mee. Mannen onder elkaar, zeker?

Heel veel vriendschappen die ik ooit had, zijn verwaterd. Ik zit daar niet echt mee in. Via facebook is het nu wel handig om contact te houden, maar aan echt diepgaand blijvend contact heb ik geen behoefte. Volgende week komen we met onze klas van op de hogeschool nog eens samen, doen we één à twee keer per jaar, en dat is voor mij genoeg. Die vriendschappen zijn dus wel wat oppervlakkiger geworden, maar ze zijn er nog wel en dat is gewoon fijn.

Verder heb ik één beste vriendin en die heb ik wel nodig. Zo heb ik toch iemand die ik wekelijks zie en waar ik wel alles aan kwijt kan en omgekeerd.

Het is niet het weinig vrienden hebben, wat me op dit moment stoort. Maar wel de manier waarop je ineens aan de kant geschoven kan worden. Het zijn mensen waar ik toch 2 jaar heel intensief contact mee had en nu lijk ik of lijken wij wel lucht voor hen. Mijn vriend weten ze dan wel weer te vinden als ze iets nodig hebben ivm pc's of zo, dàn is hij wel goed genoeg voor hen.

Wat ook meespeelt, is dat ik geen vaste groep collega's heb (onderwijs = ramp voor vast werk), dus ik heb niet echt zo'n groep mensen waarin ik een plaatsje heb. Dat vind ik erg jammer. Had nu echt m'n draai gevonden op een school, maar of ik daar over 2 weken terug kan beginnen, blijft maar de vraag.

[Jyoti 0]

Herkenbaar, sinds ik in Nederland woon zijn veel van mijn oude vriendschappen ook verwaterd en dat doet best pijn. Misschien was het een beetje naïef van me, maar ik had toch verwacht dat jarenlange vriendschappen ook over de grens wel zouden blijven werken. Of ja, wat is "werken" he... Ik heb nog steeds contact met die mensen via facebook enzo, als ik nog eens terug in Leuven ben spreek ik ook geregeld nog met hen af, maar zodra ik weer terugga naar Nederland lijkt het toch weer snel "uit het oog, uit het hart" te zijn. Ik heb daar een paar maand geleden best erg over zitten piekeren, maar nu kan ik het wat meer loslaten, wat natuurlijk ook komt doordat ik intussen hier ook een paar fijne vrienden heb. Vriendschappen komen en gaan, ik probeer daar niet te krampachtig in te zijn en gewoon te genieten van de mensen die hier en nu op mijn pad komen. Maar soms wringt het wel, als ik er bijvoorbeeld achterkom dat degene die vele jaren mijn beste vriendin geweest is al een maand een nieuwe relatie heeft waar ik niks van meegekregen heb bijvoorbeeld, dat dat soort dingen plots helemaal buiten mij om gebeuren (waar ze daar een paar jaar geleden allicht meteen voor aan de telefoon zou gehangen hebben) doet wel pijn.

[Chealder 1]

Zeker heb ik verwaterde vriendschappen, al zijn enkele ook bewust. Toen ik van de middelbare school afkwam heb ik bewust geen contact meer gezicht met een aantal mensen vanwege een aantal gebeurtenissen toentertijd. Er zijn twee mensen waar ik nog wel contact mee heb, maar niet heel intensief.

Verder zitten de mensen waar ik de meeste lol mee kan hebben in het buitenland; één in Frankrijk en twee in Engeland. Dat komt omdat ik een uitwisseling heb gedaan in Engeland. Ik zat in een gastgezin met ook een Franse studente erbij en heb in Engeland dus ook wat vrienden gemaakt. Ik heb nog wel contact met ze over internet, ik hoop dat ze een keer naar Nederland kunnen komen.

Op mijn huidige studie bestaat mijn klas voornamelijk uit mensen die graag bier drinken, tot diep in de nacht naar kroegen gaan en het liefst met de minste moeite hun studiewerk afmaken. Dingen waar ik geen interesse in heb. Er zijn wel een aantal mensen waar ik het aardig mee kan vinden, maar echt close is het niet. Ik ben van plan om mijn propedeuse te halen en een overstap naar een andere school te maken (overigens niet om deze reden), misschien zijn daar wel wat meer mensen waarmee ik meer op één lijn zit.

Dan is er nog mijn familie. Ik ben best wel close met mijn ouders en broers en kan eigenlijk alles wel aan ze kwijt. Ik woon dus nog thuis, en zie eigenlijk een beetje op tegen de toekomst omdat ik op een keer het huis uit zal moeten. Eén van mijn broers woont ook al op kamers, maar die zie ik in het weekend meestal wel.

Als laatste ken ik nog een stel op internet. In het begin hadden we heel intensief contact, bijna dagelijks, en we zijn ook heel open naar elkaar. Ik kan alles tegen ze zeggen en zij tegen mij. Helaas zie ik ze de laatste tijd niet zo veel meer. Dagelijks contact hoeft van mij niet persé, maar iets vaker dan nu zou wel prettig zijn en ik wil ook niet degene zijn die steeds contact zoekt. Ik had ze laatst drie weken niet gesproken voordat ik ze mailde. Ik vraag me af wat ik met deze vriendschap moet. Ik houd echt zielsveel van ze, maar ik vraag me soms ook af of ik nog iets voor hen beteken.

Ik durf me ook niet altijd even goed open te stellen. Als ik weet dat iemand christen is dan gaat dat vaak wel wat makkelijker, dan weet ik dat Jezus gewoon sterk aanwezig is en Hem vertrouw ik. Maar sinds ik bij een kerk zit krijg ik ook wat meer christelijke contacten

Ik denk dat het ook komt omdat ik gewoon veel achterdocht en wantrouwen meedraag. Als ik wat neerslachtig ben, dan kan dat soms zelfs zo erg worden dat ik God ga wantrouwen. Gelukkig duren die vlagen nooit heel lang.

Daarbij ben ik niet zo'n prater. Zelf heb ik daar geen moeite mee, en bij sommige mensen praat ik ook makkelijker over dingen dan bij anderen. Eén van mijn vriendinnen in Engeland is ook vrij stil, maar samen kunnen we wel aardig wat bij elkaar kletsen En soms is het ook gewoon prettig om samen stil te zijn, om niets te hoeven zeggen. Bij mijn buitenlandse vriendinnen voelt dat ook gewoon goed.

[Benedictus17 0]

Soms verwateren vriendschappen inderdaad. Er zijn mensen van de middelbare school die ik helemaal niet meer zie of spreek. En er zijn mensen die ik wat vaker zie en spreek, maar dat is dus ook een kwestie van elkaar bewust opzoeken (op feestjes, of afspreken op school, oid) want als je elkaar niet meer standaard elke pauze ziet dan is dat wel lastig.

Een van mijn beste vriendinnen zie ik echt nauwelijks en we spreken elkaar wel af en toe op msn, maar als we elkaar dan eindelijk weer eens zien is het net als vanouds. ^^ Ik denk dat er heel wat moet gebeuren voordat dat echt verwatert.

[Esther 0]

Naar het andere end van de wereld verhuizen is funest voor vriendschappen, tenminste zo ervaar ik het. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht hoor, dus ik baal er wel van, maar het is ook niet zo'n groot punt.

In Nederland maakte ik deel uit van een vriendengroep die vaak in de weekenden bij een van de vrienden thuis samenkwam, lekker kletsen en keten samen, en de verjaardagen waren altijd hoogtepunten. Zeker die van de vriend die 31 december jarig was en waar we dus met z'n allen om 1u 's nachts op de stoep stonden om Nieuwjaar en zijn verjaardag te vieren. We waren ook allemaal christenen, kenden elkaar in principe van dezelfde jeugdgroep, maar iedereen maakte door de jaren heen andere geloofsontwikkelingen. Toch kon de Gereformeerde Bonder goed grappen met de charismaat, hartstikke leuk! Stelletjes vormden zich, huwelijken werden voltrokken en de groep was erg hecht.

En ja, dan verhuis je naar Australië... ik heb iedereen van die groep nog op Facebook/Hyves, maar het valt echt hard tegen om contact te houden. Ten eerste is er het tijdsverschil, je bent nooit samen online dus chatten enzo is lastig. En het was ook meer een vriendengroep voor real life contact, met elkaar lachen, niet chatten enzo. Sinds ik hier woon zijn er ook een aantal getrouwd en ik vond het echt reuze jammer dat ik dat moest missen, maar wat doe je eraan? Such is life. Mijn twee beste vriendinnen zijn gelukkig wel hierheen gekomen voor mijn huwelijk afgelopen augustus. Maar zelfs met hen is het contact heel erg verwaterd. En ja, ik weet ook dat je er van beide kanten energie in moet stoppen, maar met zo'n ontiegelijke afstand is het gewoon echt pittig. Ik denk dat als ik later dit jaar (hopelijk) Nederland kan bezoeken ik meer van m'n familie dan m'n vrienden zal zien. Dat is niet erg hoor, je verandert toch in zo'n 2 jaar tijd. Ik weet ook niet goed hoe de mechaniek van die oude vriendengroep nu eigenlijk is nu er zoveel getrouwd zijn.

Ik vind het vooral jammer dat ik hier nog niet echt vrienden heb. Ik kan het goed vinden met m'n schoonfamilie, vooral met m'n zwager die zo gek is als een deur (lijkt een beetje op m'n beste vrienden uit die NL vriendengroep) en m'n schoonzusjes, maar dat is toch anders. We gaan hier naar een kerk waar we geen leeftijdsgenoten hebben, maar we willen nu een kerk bezoeken die stukken groter is en dichterbij huis, dus wie weet komen daar nog vriendschappen uit voort als we ook een Bijbelstudiegroep gaan bezoeken ofzo. Er zal wel tijd overheen gaan eer we goede vriendschappen hebben opgebouwd, al het goede kost tijd. We hebben wel veel lol samen, maar het is denk ik wel goed om ook gezamenlijk vrienden te hebben en los van elkaar een beste vriend(in) ofzo.

Dus ja, vrienden komen en vrienden gaan (nou ja, ik ging, letterlijk). Ik kan me daar als ik wil behoorlijk verdrietig over voelen, maar daar schiet ik geen zier mee op, dus de blik vooruit en benieuwd naar wat hier nog komen gaat.

[Ursa 1]

Ik word een beetje verdrietig van dit topic...

Ik denk dat het soms processen zijn waar je weinig aan kunt doen. Jijzelf of een vriend verhuist bijvoorbeeld, of krijgt een relatie met iemand waar je niet zo veel mee hebt. Dan verlies je die ander soms een beetje uit het oog. Soms vind ik dat wel jammer, maar je kunt er ook weinig aan doen. Tenminste, ik heb mijn actieve leven hier en die ander heeft het ergens anders. Op een gegeven moment moet je daarin ook eerlijk zijn denk ik, en 'afscheid nemen'. Dan hoeft er ook geen wrok te ontstaan.

Sowieso zou ik zelf niet gauw wrok ontwikkelen. Als ik zie hoe slecht ik zelf ben met contacten onderhouden met vrienden die bijv. in het buitenland zitten, kan ik ze moeilijk verwijten dat ze niks of weinig van ze laten horen. Ook dat vind ik wel weer jammer, maar zelf neem ik dus ook niet altijd de moeite. Ik denk dat het altijd een afweging is: hoeveel is deze vriendschap mij waard en hoeveel energie wil ik er in steken? Daarmee bedoel ik niet dat je een soort rekensommetje moet gaan maken, maar het is wel zo dat als het veel moeite kost contact te houden (ook 'geestelijk') het ook minder gebeurt.

Ik zit nu zelf op een soort vlak dat ik bijna lid af ben van een studentenvereniging. Dat is een makkelijke sociale groep waar je weinig moeite voor hoeft te doen. Nu is het dus een beetje de tijd te kijken welke contacten ik overhoud. Je weet natuurlijk wel wie je vrienden zijn, maar ik ben er nu dus wel mee bezig welke vriendschappen ik blijf onderhouden en welke waarschijnlijk zullen verwateren. Uiteraard blijft daar Facebook om op de hoogte te blijven van avonturen van anderen en eigen dingen te delen.