Mijn vriend gelooft niet

[joon 0]

Ik kan me volledig vinden in jouw verhaal Goldfish

Mijn ouders moesten mijn exlief ook niet hebben, ze vonden dat hij dominant deed over mij.. dat ik veel moest tolereren van hem, 'maar, dat is toch meer dan logisch, dacht ik'?

maar ik wou dat niet inzien, ik wou hem ook nooit opgeven, we waren immers zo ver al geraakt..

Ik heb gebeden voor onze relatie, voor een oplossing en nu ben ik happy single. (en nee, ik had nooit gedacht dat ik dat ooit ging schrijven)

Ik had ook schrik: waar ga ik ooit een christelijke jongen tegenkomen? Want bij mij in de kerk zijn geen jongeren? Ga ik die zomaar tegenkomen op straat?

Ga ik nog van die babbels over geloof kunnen houden waar ik mijn vragen kan stellen/zeggen zonder raar bekeken te worden?

Net toevallig gisteren met een goeie (christelijke) vriend nog babbels over evolutietheorie gehouden, dus ja hoor, ze bestaan

Weerspiegel jezelf: ben jij een christen maar ook een heilig, saai boontje?

Ik kan voor mezelf zeggen: ik ben christen, niet heilig, ik heb mijn fouten, maar ik doe mijn best te leven zoals God het wil, maar ik beschouw mezelf niet als saai leventje.

Vertrouw op God, je komt er wel een tegen

En van jouw ouders.. Je blijft hun dochter, ik ben er zeker van dat ze jou met open armen ontvangen.

en geloof me, een Kind vn God verdient iemand die haar/hem respecteert en aardig is. Jouw vriend zal ook wel zo zijn momenten gehad hebben. Maar op een dag krijg je zoveel beters

[maran 0]

Goldfish schreef:

Mijn moeder had namelijk gezegd dat ik niet terug hoefde te komen als het uit ging..

deze zin snap ik niet zo goed.

ze wilde toch dat het uitging?

en als ik alles goed gelezen heb is het toch uit?

en heb je nu geen contact meer met je moeder?

of heb ik wat gemist en zien jullie elkaar nog of weer?

haha, ik ben even de kluts kwijt..

tja, wat zal ik zeggen, mijn vriend destijds [nu al jaren mijn man]stemde toch toe in een huwelijk in de kerk, terwijl hijzelf niet gelovig was.

dat was eigenlijk geen punt van discussie- het is toch een geven en nemen.

uiteindelijk vond hij het ook prachtig.

maar ja, met wie je ook een relatieof huwelijk aangaat [met een gelovige, ongelovige of andersvgelovige] , absolute zekerheid heb je nooit.

ik zeg altijd maar zo: iemand komt niet voor niets op je pad.

wat eerst niets lijkt kan later een positieve wending krijgen,als jullie beiden er voor gaan, maar andersom is ook mogelijk.

de tijd zal het leren.

[Floes 0]

Ook ik herken jouw verhaal wel voor een stuk hoor. Tevreden zijn en alles doen voor iemand, gewoon omdat je denkt dat hetgeen je eigenlijk ècht zou willen (een gelovige jongen) niet voor jou is weggelegd, want idd, waar kom je zo iemand tegen? Mijn exvriend deed ook zoveel foute dingen, loog en bedroog, en ik was gewoon bang. Gewoon bang om alleen te zijn en daarom stelde ik het einde van die relatie uit. Want ja, een slechte relatie was toch beter dan helemaal geen relatie en weer alleen zijn... Nou, ik heb die les geleerd en ben enorm blij achteraf dat ik het heb uitgemaakt toen. De beslissing maken heeft veel pijn gedaan, ze uitvoeren was eigenlijk een enorme opluchting. En nu, bijna anderhalf jaar later, heb ik een heel lieve jongen naast me die, jawel, gelovig is.

Je ouders hebben het beste met je voor en dan zeggen ze dingen die voor jou lijken alsof ze "tegen jullie" zijn. Mijn ervaring is ook dat ouders daar niet altijd even handig in zijn en hun emoties soms erg snel laten oplopen, maar ja, hoe zouden we zelf reageren als we zien dat ons kind haar ongeluk in lijkt te lopen... Daarom is dat nog niet zo, maar elke ouder wilt normaal gezien het beste voor z'n kind.

[Goldfish 0]

Goldfish schreef:

Mijn moeder had namelijk gezegd dat ik niet terug hoefde te komen als het uit ging..

deze zin snap ik niet zo goed.

ze wilde toch dat het uitging?

en als ik alles goed gelezen heb is het toch uit?

en heb je nu geen contact meer met je moeder?

of heb ik wat gemist en zien jullie elkaar nog of weer?

haha, ik ben even de kluts kwijt..

.

Ja, dat wilde ze idd! Maar terugkomen wilde ze niet. Dan zou ze met mijn verdriet zitten, terwijl ze me gewaarschuwd had. Dan mocht ik het ook zelf uitzoeken.

Nu wel weer contact met m'n ouders, sinds september..

We zien elkaar af en toe.. het is wel beter, maar ik heb ze nu nog niet verteld dat het uit is. Dat is te pijnlijk voor me

[Goldfish 0]

Ook ik herken jouw verhaal wel voor een stuk hoor. Tevreden zijn en alles doen voor iemand, gewoon omdat je denkt dat hetgeen je eigenlijk ècht zou willen (een gelovige jongen) niet voor jou is weggelegd, want idd, waar kom je zo iemand tegen? Mijn exvriend deed ook zoveel foute dingen, loog en bedroog, en ik was gewoon bang. Gewoon bang om alleen te zijn en daarom stelde ik het einde van die relatie uit. Want ja, een slechte relatie was toch beter dan helemaal geen relatie en weer alleen zijn... Nou, ik heb die les geleerd en ben enorm blij achteraf dat ik het heb uitgemaakt toen. De beslissing maken heeft veel pijn gedaan, ze uitvoeren was eigenlijk een enorme opluchting. En nu, bijna anderhalf jaar later, heb ik een heel lieve jongen naast me die, jawel, gelovig is.

Je ouders hebben het beste met je voor en dan zeggen ze dingen die voor jou lijken alsof ze "tegen jullie" zijn. Mijn ervaring is ook dat ouders daar niet altijd even handig in zijn en hun emoties soms erg snel laten oplopen, maar ja, hoe zouden we zelf reageren als we zien dat ons kind haar ongeluk in lijkt te lopen... Daarom is dat nog niet zo, maar elke ouder wilt normaal gezien het beste voor z'n kind.

wow, jouw verhaal lijkt heel veel op die van mij!! Hoe heb je jouw huidige vriend dan leren kennen?

Ik wil ook graag leren eerst zelf gelukkig te zijn.. in plaats van me meteen weer met 'de eerste de beste' in een relatie te storten..

Ja, heb je gelijk in. Ze hebben het alleen heeeel onhandig aangepakt. Me alleen nog maar meer in zijn armen gedreven..

[Floes 0]

Waarom is dat te pijnlijk? Om dan toe te moeten geven dat het niet gelukt is? Niet heel onbegrijpelijk hoor, maar wordt het niet hoe langer hoe raarder om het daar nog over te hebben?

Mijn huidige vriend was dus eigenlijk, tja, de beste vriend van mijn exvriend. Ik kon het vanaf het eerste moment wel heel goed met hem vinden, al heb ik nooit moves gemaakt of zo, ben altijd voluit voor mijn exvriend gegaan. Hij was op de hoogte van wat er speelde, ook omdat mijn exvriend hem in zijn leugens betrokken had. Toen ik alleen zat op de afspraak bij de relatietherapeut en mijn exvriend niet kwam opdagen, was ik totaal van de kaart. Die jongen wist van de afspraak en vroeg hoe het was geweest en hij vond het heel erg dat de uitkomst dus een breuk was. Hij wou oprecht dat het tussen die jongen en mij weer goedkwam. De dag dat ik het heb uitgemaakt (wat overigens heel netjes is gegaan), was er een feestje met de vriendengroep. Die jongen zou me thuisbrengen (of een andere, maar hij werd het uiteindelijk), aan de praat geraakt over geloof en hij bood aan me eens mee te nemen naar zijn kerk. Steeds zonder andere bedoelingen. In de dagen daarop zijn we heel veel gaan praten (msn), maar echt héél veel. Vooral ook over geloof. En ja, plots sloeg de bliksem in. Toen was ik ècht van de kaart, vlinders en zo, nooit eerder zo gehad. Ik heb een colafles in de wasmachine gestoken en zo, weird

Anyway, mijn huidige vriend heeft me nooit proberen te versieren, niet in die relatie en ook niet er na. Ik heb dat gedaan na de relatie and I'm proud of it